ผมเก็บโทรศัพท์ได้ครับ..

เรื่องมันเกิดขึ้นจากการที่ผมตาไวไปหน่อย เห็นอะไรแวบ ๆ ทางหางตา ขาว ๆ วาว ๆ
ขณะนั้นผมเพิ่งลงจากรถเมล์แถวบ้าน เพิ่งกลับจากโรงเรียน และกำลังจัดแจงเสื้อผ้าที่ยับยู่ยี่จากการแซะตัวเองออกมาจากปลากระป๋องคันนั้น
ผมเพ่งมองให้เต็มตา..สิ่งที่ว่ายังคงอยู่ที่เดิม สะท้อนแสงอาทิตย์ให้เห็นอยู่ยิบ ๆ
สะพายเป้คู่ใจขึ้นบ่า..เดินไปดูให้หายสงสัย
มันนอนนิ่งอยู่ข้างถนน ริมฟุตบาท ใกล้กับรูท่อระบายน้ำเสีย
มองแว่บเดียวก็รู้ว่าเป็นโทรศัพท์..ยี่ห้อหรือรุ่นอะไรยังไม่รู้ รู้แต่ว่ากระจกแตกยับ
มองซ้ายขวา..ใครมาทำตกไว้..ไม่มีใครสนใจมันสักคน
ก้มลงหยิบ..พลิกดูไปมา..
มันเปิดไม่ติด..มันพังไปแล้ว
เห็นแต่ว่ายี่ห้อหัวเว่ย มีร่องรอยการบดทับของรถอย่างน้อยก็สิบคัน
แบนแต๊ดแต๊..อย่างนี้จะเอาไปซ่อมใช้คงไม่ไหว
หรือจะติดตามคืนเจ้าของ..ผมว่า..เจ้าของเมื่อเห็นสภาพก็คงไม่อยากจะเอาคืน
ผมมองหาถึงขยะ..คิดว่าจะเอาไปทิ้ง
แต่ก็ฉุกคิดได้ว่า..โทรศัพท์ทุกเครื่องต้องมีเมมโมรี่ ในเมมโมรี่ต้องมีภาพของเจ้าของเครื่อง
เดินไปถึงหน้าถึงขยะ..เจ้าของเครื่องจะอยากได้ภาพเหล่านั้นคืนไหม?
ใช้นิ้วโป้งกับนิ้วชี้จับมันเอาไว้..กำลังจะโยนทิ้ง
เอากลับบ้านไปดูดีกว่า..เผื่อจะมีภาพเด็ด ๆ อะไรให้ดู
5555
+++++
 
เดินเข้าซอยเพื่อจะเข้าบ้าน ในมือก็พยายามแกะซากโทรศํพท์นั้นดู
มีเมมจริง ๆ ด้วย เป็นเมมSD card ระบุว่ามีอยู่ 16GB
มันก็ไม่มากไม่น้อย..สำรวจดูร่องรอยแล้วก็ไม่น่าจะเสีย ในนี้คงมีภาพหรือวีดีโออยู่ไม่น้อยเหมือนกัน
ใจก็หวนนึกไปถึงเจ้าของ คงจะทำตกไว้โดยไม่รู้ตัว
เพราะถ้าหากมันเสีย เขาก็คงจะไม่มาทิ้งอย่างนี้
พอดีเดินผ่านร้านขายของชำขาประจำ ส่งยิ้มหวานให้สาวน้อยว้ยมัธยมต้นลูกอาซ้อเจ้าของร้าน
แล้วก็ต้องม้วนเก็บอย่างรวดเร็วเมื่อเธอทำหน้าแสยะส่งกลับมา
เข้าบ้านทักทายแม่สองสามคำ
"แม่มีอะไรกินบ้าง?"
แล้วผมก็ตรงเข้าห้อง
เป็นห้องส่วนตัวของผม มีเตียงและก็มีโต๊ะวางคอมพิวเตอร์
ทั้งห้องดูเหมือนจะมีอยู่แค่นั้น
++++
 
เปิดคอมพ์ฯ ขึ้นมา..อยากรู้เหลือเกินว่าในเมมโมรี่นั้นมีอะไรอยู่ในนั้นบ้าง
รอเครื่องบู๊ทนานพอกับรอข้าวเดือด ในที่สุดวินโดว์7 ก็โชว์หราขึ้นมาจนได้
ผมเสียบมันเข้าไป..รอให้ระบบออโต้รันของมันทำงาน
แล้วมันก็โชว์หราขึ้นมาเต็มหน้าจอ
เป็นโฟลเดอร์สีเหลืองที่เก็บของไฟล์ระบบ
ผมหาโฟลเดอร์ที่ชื่อ DCIM
พอเจอก็คลิกเข้าไป เจออีกโฟลเดอร์หนึ่ง ชื่อ Camara
คลิกซะ..
แล้วไฟล์ภาพก็กรูเกรียวกันขึ้นมาให้ผมเห็น..

++++
 
เจ้าของเป็นผู้หญิง
มีภาพเธอกำลังเซลฟี่อยู่หลายภาพ
ตาโต..คิ้วเข้ม ปากแดง
ผมดำยาว แก้มใสป่อง
ผมตะแคงตามอง..ดู ๆ ไปก็น่ารักเหมือนกันแฮะ
โดยเฉพาะในชุดนักศึกษา..วาว..
เธอใส่ชุดนี้ "ขึ้นนนนน" จริง ๆ
 
ผมคลิกดูไปเรื่อย ๆ
ไม่สนใจเสียงแม่ที่เรียกให้ลงไปกินข้าว
มีเรื่องน่าสนใจกว่ากินข้าวอยู่ตรงหน้า..เรื่องกินขอเอาไว้ทีหลัง
เมื่อคลิกมาถึงไฟล์วีดีโอ. ยิ่งเผยให้เห็นความน่ารักของเธอ
เธอคงไม่ได้ถ่ายเอง เพราะแทบทุกคลิปจะเห็นเธอในระยะไกล
เธอกำลังยกสองนิ้วแล้วยิ้มให้กล้อง
เธอกำลังชี้ไปที่โน่นที่นี่แล้วพากษ์ไปด้วย
เสียงของเธอน่ารัก..เวลาเธอหัวเราะแววตาเธอฉ่ำหวาน
ว่าแต่..ใครเป็นคนถ่ายให้เธอกันวะ?
+++
 
นั่นไง..เผยโฉมออกมาละ
ไอ้หนุ่มคนนี้นี่เอง..
เฮ้ย..เด๋วนะ!!
เป็นมันได้ไง???
 
มันคือดารา..
มันคือนักร้องนักแสดงคนหนึ่งแน่ ๆ
ผมเคยเห็นมันในทีวี เคยเห็นมันในยูทูป
ผมนั่งนึกชื่อมัน..มันชื่ออะไรวะ
เมื่อนึกไม่ออกก็ต้องอาศัยกูเกิ้ล 
ผมไม่ค่อยได้ดูละคร ไม่ค่อยได้ติดตามนักร้องนักแสดง
ผมเล่นแต่เกมส์ ผมเขียนแต่โปรแกรมแอพพิเคชั่น
แต่ผมก็เจอมันในยูทูปจนได้
 
มันเป็นนักร้องเพลงแรพที่จัดว่าดังพอสมควร
ออกเพลงมาทางยูทูปได้ไม่นาน ยอดวิวก็เฉียดล้าน
หน้าตามันหล่อเหลา แต่เสียงร้องถ้าไม่ใช้เครื่องปรุงเสียงก็คงจะฟังไม่เป็นสัปปะรด
ร้องเพลงร๊อคปนแร๊พ ร้องเร็วจนนึกสงสัยว่ามันเอาลิ้นไว้ตรงไหน
เจ้าของโทรศํพท์ เป็นแฟนของมัน??
ผมคลิกดูอีกหลายไฟล์ แน่ใจแล้วว่าใช่แน่ ๆ
มีภาพอีกหลายภาพคลิปอีกหลายคลิปที่พิสูจน์อย่างนั้น..
 
ด้วยความเสียดายความสดใสน่ารักของน้องคนนั้น 
ที่ไม่น่าจะรีบมีแฟน และที่เสียดายกว่านั้นก็คือไม่มีคลิปที่หวังว่าจะมี
ไอ้ที่เขาเรียกว่าคลิปหลุดอะไรนั่นน่ะ..
แหะ ๆ ขออภัยที่ลามกไปหน่อย
แต่พอมันถึงคลิปสุดท้าย..
ผมก็ต้องอ้าปากค้าง...
ชิหายแล้ว...!!!
 

+++++
 
 
 
มันเป็นภาพจากกล้องมือถือ
ภาพสั่นไหว..พร่ามัวเป็นเม็ด ๆ เหมือนถ่ายในที่ที่มีแสงน้อย
ดวงตาของหญิงในภาพตื่นกลัว กล่ำแดง..น้ำตานองหน้า
ปากซีดเผือด กำลังเผยอพูดแบบไร้เสียง..
อ่านปากพอได้..
ช่วยด้วย..ฉันถูกขัง..
แล้วภาพก็ดับวูบไป..
ชิหายแล้ว..!!
++++
 
คลิปจบไปนานแล้ว..
ผมยังอ้าปากค้างอยู่อย่างนั้น
สมองมึนงงจับต้นชนปลายไม่ถูก
เกิดอะไรขึ้นกับเจ้าของกล้อง??
นี่มันเรื่องจริงหรือเปล่า???
+++++
 
ผมเปิดคลิปนั้นดูอีกครั้ง คราวนี้ดูอย่างตั้งอกตั้งใจ
สิ่งที่จะพิสูจน์ได้ว่านี่คือเรื่องจริง นั่นก็คือต้องหาได้ว่าคลิปนั้นเกิดอะไรขึ้น
มันเป็นภาพที่ถ่ายในห้องแน่ ๆ ที่ปิดไฟมืดสนิท
และมันต้องเป็นการแอบถ่าย โดยอาศัยแสงไฟจากหน้ากล้องถ่ายตัวเอง
แอบใคร แอบทำไม ผมยังไม่รู้
รู้แต่ว่าเธอกำลังกลัว เธอกำลังร้องไห้
และเธอมีเวลาเพียงแวบเดียวสำหรับถ่ายคลิป ๆ นั้น
เธอกำลังขอความช่วยเหลือจากใครสักคน ใครสักคนที่เห็นคลิปนี้
++++
 
แน่นอนไม่ใช่ผม 
เธอคงถ่ายไว้ แล้วอัพโหลดไปยังไลน์ หรือเฟสบุ๊ค หรือโซเชียลอื่น เพื่อให้เพื่อน ๆ ของเธอได้รู้
แล้วเธอทำสำเร็จไหม?
ถ้าสำเร็จ ทำไมโทรศัพท์ของเธอถึงตกอยู่ข้างถนน ถูกรถทับแบนแต๊ดแต๊อย่างนั้น
และถ้าไม่สำเร็จ เธอจะเป็นอย่างไรบ้าง??
ผมตอบไม่ได้ ผมไม่รู้
บังเอิญผมไม่ใช้โคนัน บังเอิญผมไม่ใช่นักสืบ
ผมแค่เป็นนักเรียนธรรมดา ที่กำลังหาทางสอบเข้ามหาลัยให้ได้เท่านั้น
ผมแค่เป็นเด็กติดเกมส์ เด็กติดคอมพ์ ที่วัน ๆ นั่งเฝ้าอยู่หน้าคอมพ์ พยายามและใฝ่ฝันจะเป็นโปรแกรมเมอร์ให้ได้ในอนาคตเท่านั้น
ฉะนั้น ผมไม่ผิดใช่ไหม? ที่ผมจะทิ้งทุกอย่างลงถึงขยะ
แล้วลืมมันไปเสีย..
+++
 
ใจบอกให้ทำอย่างนั้น แต่มือก็คลิกเปิดไฟล์ไปเรื่อย ๆ
มาถึงคลิปหนึ่งที่ดูไปแล้ว มันมีบางอย่างให้ผมเอะใจ
รถตู้สีดำคันหนึ่ง จอดอยู่ริมถนน 
พักเดียวมันก็เคลื่อนออกไป..เผยให้เห็นร่างของใครคนหนึ่ง
สูงยาว..ในเสื้อสีดำแขนยาวพับแขน กางเกงตูดแบนรัดปลายขา
แม้จะใส่แว่นตาดำ ผมก็รู้ว่าก็คือ "มัน" นั่นเอง
มันที่เป็นแฟนของเธอ..มันที่เป็นนักร้องยอดวิวเกือบล้านคนนั้น
มันผลุบหายเข้าไปในบ้านหลังหนึ่ง..ตรงประตูเล็ก ๆ ที่ดูเหมือนจะมีคนมาเปิดให้มัน
โดยประตูบานใหญ่นั้นนิ่งสนิท
ผมค้างภาพเอาไว้..มันเป็นคฤหาสน์หลังใหญ่สไตล์ยุโรป
มันเข้าไปทำไมที่นั่น และทำไมเธอถึงต้องแอบถ่ายมันเอาไว้??
ผมยกมือกุมขมับ
++++
 
ผมปิดคอมพ์ฯ คว้าเป้คู่กาย ดึงเมมฯ ออกจากคอมพ์ฯ
"แม่..ผมไปข้างนอกแป๊บ..."
++++