ผมคุยกับรุ่นน้องผู้หญิงคนนึงมานานแล้ว เรียนอยู่มหาลัยเดียวกันแต่อยู่คนละคณะครับ ตอนนี้จริงๆคงเป็นเวลาประมาณ8เดือนได้แล้ว แต่ยังไม่ได้ตกลงคบเป็นแฟนกัน ด้วยเหตุผลหลายๆอย่าง จริงๆแล้วมันอาจจะเกิดจากความรู้สึกของตัวผมเองที่ยังไม่ได้อยากที่จะจริงจังกับความสัมพันธ์อะไรมากนัก เพราะติดที่ยังรักในชีวิตอิสระอยู่ ประกอบกับเวลาที่เจอกันน้อย 8เดือนที่ผ่านมาเจอกันน้อย เทอมนึงได้เจอหน้ากันไม่น่าจะถึง10ครั้งครับ แต่คุยแชตกันทุกวันครับ ผมคุยกับเขาคนเดียวไมไ่ด้คุยซ้อนนะครับ
เขาแสดงความชัดเจนกับผมมากอยู่ครับ ทั้งไปดูหนังด้วยกันและช่วงที่ผมต้องไปฝึกงานที่ตจว. เขาก็มาส่งผมที่สนามบิน แต่หลังจากนั้นในช่วงเดือนแรกๆที่เปิดเทอมผมมักจะชวนเขาออกมากินข้าวด้วยกันใกล้ๆ ไม่ได้ห่างจากหอพักของเขามากนัก เดินประมาณ5นาทีน่าจะมาถึง แต่เขาไม่เคยมาเลย ซึ่งเราคุยกันเรื่องนี้แล้วและเขาบอกว่าเขาไม่อยากทิ้งเพื่อนที่กินข้าวด้วยกันประจำมากับเราและเขาลองชวนเพื่อนมาด้วยแต่เพื่อนเขาไม่อยากมา แต่เขาบอกว่าจริงๆก็อยากเจอผมนะ หลังจากนั้นผมก็มีแวะไปนั่งคุยเล่นด้วยที่ข้างล่างหอเขาบ้าง แต่หลังจากนั้นก็จะมีช่วงที่เหมือนผมเริ่มอิ่มตัวกับความรู้สึกนี้ แน่นอนว่าไม่ว่าจะมีปัญหาอะไรผมมักจะเปิดใจคุยเสมอและเน้นย้ำเค้าว่ามีอะไรให้พูดตรงๆ เพราะผมค่อนข้างใจกว้างที่จะรับฟังความคิดเห็นจากเขา ผมเคยบอกว่าสิ่งที่เป็นหัวใจหลักในการพัฒนาความสัมพันธ์ของผมคือการได้เจอหน้ากัน อาจจะแค่อาทิตย์ละวันก็ได้ ขอแค่ได้มีเวลาอยู่ด้วยกันในชีวิตจริงมากกว่าในแชต แต่ที่ผ่านมาเขาออกปากชวนผมไปเที่ยวน่าจะแค่2ครั้งครับ ส่วนมากจะเป็นฝ่ายผมชวนเขามากกว่า ทั้งกินข้าวหรือแวะไปหา และอีกสิ่งที่สำคัญคือผมเป็นคนที่ไม่ชอบการที่คนที่คุยกันอยู่แล้วเกิดความไม่พอใจกันแล้วเอาไปโพสต์ลงในโซเชียลหรือเป็นสตอรี่ก็ตาม เพราะผมมองว่าถ้าไม่พอใจก็น่าจะพูดกันตรงๆมากกว่า แต่เขาก็ทำอีกครั้งนึง ซึ่งมันทำให้ผมอึดอัดพอสมควร แต่ผมก็เปิดใจคุยด้วยแล้ว แต่ความรู้สึกที่ไม่ดีก็ยังคงมีอยู่บ้าง และเขาเคยถามผมเรื่องความชัดเจนว่าเขาเป็นใครในชีวิตผม ผมทำได้แค่บอกเขาไปว่าเขาเป็นคนคุยที่มากกว่าคนคุยแต่ยังไม่ใช่คนรัก ถ้าวันนึงผมหายจากเขามาคือผมเสียใจมากไม่ต่างจากเขาแน่นอน เคยถามเขานะว่าถ้าคุยๆกันไปแล้วไม่ได้คบกันเขาจะคิดยังไง เขาบอกว่าก็คงคิดได้แค่ว่าทำไมไม่หายไปให้เร็วกว่านี้ แต่กับผม ทุกวันนี้ผมยังไม่แน่ใจว่าเขาเป็นยังไงกันแน่เพราะการคุยแชตสำหรับผมมันก็ดีแต่มันไม่รู้สึกเท่ากับการได้เจอหน้าหรอก
ผมอาจจะแค่เบื่อกับความสัมพันธ์แบบนี้ก็ได้ครับ ผมรู้สึกว่าเขาอาจจะไม่ได้อยากเจอผมจริงๆก็ได้เพราะเขาแทบไม่ชวนผมไปไหนหรือแสดงความอยากมาเจอผมเลย ผมควรทำยังไงต่อไปครับ ควรคุยตรงๆมั้ยว่าอยากเลิกคุยหรือควรดูท่าทีต่อไปอีกครับ ใจนึงผมอาจจะเสียใจมากแต่ผมก็ไม่อยากให้เวลามันล่วงเลยไปมากกว่านี้แล้วครับ
ป.ล. ไม่ใช่ว่าผมคุยไปโดยที่ผมไม่รู้สึกนะครับ ผมก็สนใจเขาเหมือนกันแต่ว่าผมเบื่อเวลาที่ต้องคุยกันแค่ในแชตมากกว่าครับ เพราะทุกวันนี้เหมือนมันอยู่กับที่ไม่ได้พัฒนาขึ้นมาเลยครับ แล้วความรู้สึกผมก็ไม่ได้อยากจะชัดเจนกับเขามากเท่ากับตอนแรกๆที่รู้สึกดีมากๆ ผมคิดว่าคงเป็นเพราะช่วงเวลาที่ผมชวนไปกินข้าวด้วยกันแล้วเขาไม่เคยมาเลยมันน่าจะทำให้ผมรู้สึกแย่ในตอนนั้นแล้วมันสะสมมาเรื่อยๆจนถึงตอนนี้ครับ และที่สำคัญผมไม่ได้มีคนคุยคนใหม่นะครับ ปกตินานพอสมควรกว่าผมจะเปิดใจคุยกับใครซักคน
อยากขอคำปรึกษาและความคิดเห็นหน่อยครับ
เขาแสดงความชัดเจนกับผมมากอยู่ครับ ทั้งไปดูหนังด้วยกันและช่วงที่ผมต้องไปฝึกงานที่ตจว. เขาก็มาส่งผมที่สนามบิน แต่หลังจากนั้นในช่วงเดือนแรกๆที่เปิดเทอมผมมักจะชวนเขาออกมากินข้าวด้วยกันใกล้ๆ ไม่ได้ห่างจากหอพักของเขามากนัก เดินประมาณ5นาทีน่าจะมาถึง แต่เขาไม่เคยมาเลย ซึ่งเราคุยกันเรื่องนี้แล้วและเขาบอกว่าเขาไม่อยากทิ้งเพื่อนที่กินข้าวด้วยกันประจำมากับเราและเขาลองชวนเพื่อนมาด้วยแต่เพื่อนเขาไม่อยากมา แต่เขาบอกว่าจริงๆก็อยากเจอผมนะ หลังจากนั้นผมก็มีแวะไปนั่งคุยเล่นด้วยที่ข้างล่างหอเขาบ้าง แต่หลังจากนั้นก็จะมีช่วงที่เหมือนผมเริ่มอิ่มตัวกับความรู้สึกนี้ แน่นอนว่าไม่ว่าจะมีปัญหาอะไรผมมักจะเปิดใจคุยเสมอและเน้นย้ำเค้าว่ามีอะไรให้พูดตรงๆ เพราะผมค่อนข้างใจกว้างที่จะรับฟังความคิดเห็นจากเขา ผมเคยบอกว่าสิ่งที่เป็นหัวใจหลักในการพัฒนาความสัมพันธ์ของผมคือการได้เจอหน้ากัน อาจจะแค่อาทิตย์ละวันก็ได้ ขอแค่ได้มีเวลาอยู่ด้วยกันในชีวิตจริงมากกว่าในแชต แต่ที่ผ่านมาเขาออกปากชวนผมไปเที่ยวน่าจะแค่2ครั้งครับ ส่วนมากจะเป็นฝ่ายผมชวนเขามากกว่า ทั้งกินข้าวหรือแวะไปหา และอีกสิ่งที่สำคัญคือผมเป็นคนที่ไม่ชอบการที่คนที่คุยกันอยู่แล้วเกิดความไม่พอใจกันแล้วเอาไปโพสต์ลงในโซเชียลหรือเป็นสตอรี่ก็ตาม เพราะผมมองว่าถ้าไม่พอใจก็น่าจะพูดกันตรงๆมากกว่า แต่เขาก็ทำอีกครั้งนึง ซึ่งมันทำให้ผมอึดอัดพอสมควร แต่ผมก็เปิดใจคุยด้วยแล้ว แต่ความรู้สึกที่ไม่ดีก็ยังคงมีอยู่บ้าง และเขาเคยถามผมเรื่องความชัดเจนว่าเขาเป็นใครในชีวิตผม ผมทำได้แค่บอกเขาไปว่าเขาเป็นคนคุยที่มากกว่าคนคุยแต่ยังไม่ใช่คนรัก ถ้าวันนึงผมหายจากเขามาคือผมเสียใจมากไม่ต่างจากเขาแน่นอน เคยถามเขานะว่าถ้าคุยๆกันไปแล้วไม่ได้คบกันเขาจะคิดยังไง เขาบอกว่าก็คงคิดได้แค่ว่าทำไมไม่หายไปให้เร็วกว่านี้ แต่กับผม ทุกวันนี้ผมยังไม่แน่ใจว่าเขาเป็นยังไงกันแน่เพราะการคุยแชตสำหรับผมมันก็ดีแต่มันไม่รู้สึกเท่ากับการได้เจอหน้าหรอก
ผมอาจจะแค่เบื่อกับความสัมพันธ์แบบนี้ก็ได้ครับ ผมรู้สึกว่าเขาอาจจะไม่ได้อยากเจอผมจริงๆก็ได้เพราะเขาแทบไม่ชวนผมไปไหนหรือแสดงความอยากมาเจอผมเลย ผมควรทำยังไงต่อไปครับ ควรคุยตรงๆมั้ยว่าอยากเลิกคุยหรือควรดูท่าทีต่อไปอีกครับ ใจนึงผมอาจจะเสียใจมากแต่ผมก็ไม่อยากให้เวลามันล่วงเลยไปมากกว่านี้แล้วครับ
ป.ล. ไม่ใช่ว่าผมคุยไปโดยที่ผมไม่รู้สึกนะครับ ผมก็สนใจเขาเหมือนกันแต่ว่าผมเบื่อเวลาที่ต้องคุยกันแค่ในแชตมากกว่าครับ เพราะทุกวันนี้เหมือนมันอยู่กับที่ไม่ได้พัฒนาขึ้นมาเลยครับ แล้วความรู้สึกผมก็ไม่ได้อยากจะชัดเจนกับเขามากเท่ากับตอนแรกๆที่รู้สึกดีมากๆ ผมคิดว่าคงเป็นเพราะช่วงเวลาที่ผมชวนไปกินข้าวด้วยกันแล้วเขาไม่เคยมาเลยมันน่าจะทำให้ผมรู้สึกแย่ในตอนนั้นแล้วมันสะสมมาเรื่อยๆจนถึงตอนนี้ครับ และที่สำคัญผมไม่ได้มีคนคุยคนใหม่นะครับ ปกตินานพอสมควรกว่าผมจะเปิดใจคุยกับใครซักคน