ขอคำปรึกษาหน่อย ว่ามีวิธียังไงที่จะจูนความรู้สึกตัวเอง เราอยู่กับยาย พ่อและแม่แยกทางกัน
เค้าตั้งท้องตอนยังเด็ก และมีปัญหากันจนทิ้งเราไว้กับยาย แต่เราก็มักรู้สึกว่าเราไม่ได้โหยหาพ่อแม่ แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีเลยเวลาเห็นพ่อแม่คนอื่น
เรามักจะอยากรู้ว่าการที่มีพ่อแม่แท้ๆ กอดเรา ดูแลเรามันเป็นยังไง เรามักจะมีปัญหากับยายตัวเอง แม้กระทั้งเรื่องเล็ก
ไม่ใช่ว่าดูแลเราไม่ดี แต่เค้าจะชอบด่าเราด้วยถ้อยคำรุนแรง จนเรารู้สึกเจ็บบ่อยๆ อาจจะเพราะเรายังเด็กและชอบทำตัวมีปัญหา
แต่บางทีเราก็คิดว่ามันแรงไป บางครั้งเค้ามักจะทำให้เราตั้งคำถามว่า ตอนนี้ฉันกำลังทำอะไรอยู่ คิดดีแล้วรึปล่าวที่เลือกแบบที่เค้าต้องการ
มีค่าแค่นี้หรอ จนมันหนักสุด เริ่มคิดว่าตัวเองอยู่ไปเพื่ออะไร อยู่ไปทำไม เกิดมาทำไม ทำไมต้องมีชีวิตอยู่ เราจูนตัวเองได้ดี จนเกิดคำถามแปลกๆ
ถ้าทำในสิ่งที่คิดตอนนั้น เราอาจจะจบช่วงเวลาที่เลวร้าย แล้วใช้ชีวิตกับความมืดแบบมีความสุขก็ได้ หลายคนอาจคิดถ้อยคำนั้น มันไม่รุนแรง แต่สำหรับเรา
ถ้อยคำนั้น มักจะฝังลึกลงมาเรื่อยๆ มักจะตอกย้ำเรา เราไม่เคยได้ยินคำว่าสู้ๆนะ ทำได้มั้ย ไม่ได้หรอเดี๋ยวแม่สอนนะ ดีขึ้นแล้วรึปล่าว ยังเจ็บมั้ย
โอเคไหม ไหวแน่นะ เราไม่เคยได้ยินถ้อยคำเหล่านี้เลย แม้กระทั้งคนที่เลี้ยงเรามา แล้วคงจะมีคนตั้งคำถาม แล้วตลอดมาที่หล่อนบอกเราจูนตัวเองยังไง
อย่างแรก เรามักจะบอกว่าไม่เป็นไร แค่อารมณ์ชั่ววูบของเข้า จนอารมณ์ชั่ววูบของเค้า ทำให้เราหนีออกจากบ้านมาแล้ว // ดูมีปัญหาเยอะใช้มั้ยละ 55
2 เรามักจะร้องไห้ออกมาเงียบๆ กดความคิดให้มากที่สุด // ทำไมถึงไม่ร้องดังๆ ก็เพราะเราเป็นคนเฟค มักทำตัวเฟคมั้ง ว่าชีวิตชั้นดี
ดี มีคนที่เจ็บกว่านี้ อย่าแพ้นะ
3 เราเริ่มทำร้ายตัวเอง จนเราคิดว่ามีแต่เราที่เจ็บพอเถอะ มีแผลแล้วไม่สวยนะ สู้ๆสิ
4 เราคิดคิดฆ่าตัวตาย แต่เพราะกลัว เราจึงไม่ทำ อีกอย่างเราคิดว่าถ่ามีลูกฉันจะไม่ทำให้เค้าเป็นเหมือนฉัน แต่นั้นแหละ เหมือนทุกอย่างจะดีใช่มั้ย
มันจะดีได้ไง ในเมื่อฉันอยากตายแทบจะแย่แล้ว ยิ่งจูนมากแค่ไหน ก็จะถูกซ้ำลงมาเรื่อยๆ จนตอนนี้ ตันไปหมดแล้ว
วอนเถอะค่ะ ใครมีวิธีที่จะทำให้เราเอาความคิดนี้ออกไป ช่วยหน่อยนะคะ มันเหนื่อยมากจริงๆ
คำปรึกษา
เค้าตั้งท้องตอนยังเด็ก และมีปัญหากันจนทิ้งเราไว้กับยาย แต่เราก็มักรู้สึกว่าเราไม่ได้โหยหาพ่อแม่ แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีเลยเวลาเห็นพ่อแม่คนอื่น
เรามักจะอยากรู้ว่าการที่มีพ่อแม่แท้ๆ กอดเรา ดูแลเรามันเป็นยังไง เรามักจะมีปัญหากับยายตัวเอง แม้กระทั้งเรื่องเล็ก
ไม่ใช่ว่าดูแลเราไม่ดี แต่เค้าจะชอบด่าเราด้วยถ้อยคำรุนแรง จนเรารู้สึกเจ็บบ่อยๆ อาจจะเพราะเรายังเด็กและชอบทำตัวมีปัญหา
แต่บางทีเราก็คิดว่ามันแรงไป บางครั้งเค้ามักจะทำให้เราตั้งคำถามว่า ตอนนี้ฉันกำลังทำอะไรอยู่ คิดดีแล้วรึปล่าวที่เลือกแบบที่เค้าต้องการ
มีค่าแค่นี้หรอ จนมันหนักสุด เริ่มคิดว่าตัวเองอยู่ไปเพื่ออะไร อยู่ไปทำไม เกิดมาทำไม ทำไมต้องมีชีวิตอยู่ เราจูนตัวเองได้ดี จนเกิดคำถามแปลกๆ
ถ้าทำในสิ่งที่คิดตอนนั้น เราอาจจะจบช่วงเวลาที่เลวร้าย แล้วใช้ชีวิตกับความมืดแบบมีความสุขก็ได้ หลายคนอาจคิดถ้อยคำนั้น มันไม่รุนแรง แต่สำหรับเรา
ถ้อยคำนั้น มักจะฝังลึกลงมาเรื่อยๆ มักจะตอกย้ำเรา เราไม่เคยได้ยินคำว่าสู้ๆนะ ทำได้มั้ย ไม่ได้หรอเดี๋ยวแม่สอนนะ ดีขึ้นแล้วรึปล่าว ยังเจ็บมั้ย
โอเคไหม ไหวแน่นะ เราไม่เคยได้ยินถ้อยคำเหล่านี้เลย แม้กระทั้งคนที่เลี้ยงเรามา แล้วคงจะมีคนตั้งคำถาม แล้วตลอดมาที่หล่อนบอกเราจูนตัวเองยังไง
อย่างแรก เรามักจะบอกว่าไม่เป็นไร แค่อารมณ์ชั่ววูบของเข้า จนอารมณ์ชั่ววูบของเค้า ทำให้เราหนีออกจากบ้านมาแล้ว // ดูมีปัญหาเยอะใช้มั้ยละ 55
2 เรามักจะร้องไห้ออกมาเงียบๆ กดความคิดให้มากที่สุด // ทำไมถึงไม่ร้องดังๆ ก็เพราะเราเป็นคนเฟค มักทำตัวเฟคมั้ง ว่าชีวิตชั้นดี
ดี มีคนที่เจ็บกว่านี้ อย่าแพ้นะ
3 เราเริ่มทำร้ายตัวเอง จนเราคิดว่ามีแต่เราที่เจ็บพอเถอะ มีแผลแล้วไม่สวยนะ สู้ๆสิ
4 เราคิดคิดฆ่าตัวตาย แต่เพราะกลัว เราจึงไม่ทำ อีกอย่างเราคิดว่าถ่ามีลูกฉันจะไม่ทำให้เค้าเป็นเหมือนฉัน แต่นั้นแหละ เหมือนทุกอย่างจะดีใช่มั้ย
มันจะดีได้ไง ในเมื่อฉันอยากตายแทบจะแย่แล้ว ยิ่งจูนมากแค่ไหน ก็จะถูกซ้ำลงมาเรื่อยๆ จนตอนนี้ ตันไปหมดแล้ว
วอนเถอะค่ะ ใครมีวิธีที่จะทำให้เราเอาความคิดนี้ออกไป ช่วยหน่อยนะคะ มันเหนื่อยมากจริงๆ