เรื่องมันมีอยู่ว่าคือแฟนผมเป็นhiv.แต่ผมไม่ได้เป็นนะครับแล้วเค้าได้ไปมีความสัมพันธ์กับน้องคนนึ่งแล้วเกิดมีปัญหาขึ้นมาว่าน้องคนนั้นที่แฟนผมเค้าไปมีอะไรด้วยเค้าไปเล่าเรื่อวที่แฟนผมเป็นhiv.ให้กับเพื่อนของแฟนผมแล้วก็มีปัญหากันแต่เพื่อนคนนี้คือเพื่อนที่แฟนผมชอบกันมาตั้งนานแล้วด้วยความเป็นเพื่อนกันมันเลยเป็นอะไรกันมากกว่าเพื่อนไม่ได้ในทุกๆวันเค้าสองคนจะโทรคุยกันตลอดคุยกันที่เล่นที่จริงตลอดเวลาส่วนน้องคนที่แฟนผมเค้าไปมีอะไรด้วยตอนนี้ก็ต้องรอผลตรวจเลือดว่าผลจะออกมาเช่นไรผมขอเข้าประเด็นนะครับคือผมเกิดอาการน้อยใจเริ่มรู้สึกว่าผมก็ทำทุกอย่างให้เค้าเหมือนตอนที่เค้ายังไม่เป็นแต่ตอนที่เค้าเป็นhiv.ผมก็ยังดูแลเค้าเหมือนเดิมเพียงแค่ผมแค่ไม่ได้มีอะไรกันเท่านั้นเองตอนเวลาเราอยู่ด้วยกันไม่ว่าเค้าจะให้ผมทำอะไรผมก็ทำให้ทุกอย่างงานบ้านทุกอย่างผมเป็นคนจัดการคนเดี่ยวทั้งหมดเค้าชอบเล่นกับผมแรงๆทุกๆวันจนวันนึ่งเค้าขอผมไปหาน้องคนนั้นผมก็ให้เค้าไปทุกอย่างมันแตกต่างจากผมเหลือเกินเค้าสองคนดูรักกันมากเค้ายอกล้อกันดูมีควาทสุขกันมากเป็นห่วงเป็นใยกันต่างกันจากผมเค้าไม่เคยแคร์ความรู้สึกของผมเลยเค้าบอกผมมาเสมอว่าถ้าเค้าไม่รักเค้าก็คงไม่มาอยู่ด้วยหรอกทุกครั้งที่ผมอยู่กับเค้าจะคุยโทรศัพท์แบบไม่แคร์ความรู้สึกของผมเลยจะคุยกับใครจะทำอะไรอย่างไงเค้าไม่เคยแคร์ผมเลยผมเคยบอกว่าจะคุยกับใครอย่างไงก็เกรงใจแคร์กันบ้างเค้าก็รับปากแต่เค้าก็ยังทำเหมือนเดิมเค้าคุยแบบนี้กับคนอื่นทุกคนและก็บอกว่าจะได้รู้ว่าคุยกับใครไง
ต่อมาเรื่องเพื่อนของเค้าที่มีปัญหากันตอนนี้เค้าก็ไปหาเพื่อนคนนั้นเพื่อที่จะขอเคลียร์ปัญหาทุกครั้งที่เค้าสองคนไปหากันแฟนผมเค้าชอบแอบมาคุยตอนอยู่ในห้องน้ำบ้างละตอนอยู่คนเดียวบ้างละทุกครั้งและเหตุการณ์ที่ทำให้ผมรู้สึกว่าไม่โอเครแล้วคือเมื่ออาทิตย์ก่อนคือเค้าไปหาผู้ชายคนนึ่งหายไปตั้งแต่เที่ยงคืนกลับมาอีกที่ตี2เค้าบอกว่าไปกินข้าวกับพี่เค้ามาตอนแรกผมกับแฟนตกลงกันว่าจะออกไปกินข้าวกันตอน4ทุ่มผมก็รอจน4ทุ่มกว่าเค้าก็ไม่ไปสักทีจนมีพี่ผู้ชายคนนึ่งโทรมาบอกเค้าว่าไปกินข้างกันเค้าเลิกทำกิจกรรมทุกอย่างแล้วเค้าก็ไปกินข้าวกับคนนั้นทิ้งให้ผมรอกินข้าวผมจะออกไปกินก็ไม่ได้เพราะเค้าเอาเงินไปหมดผมก็ทดรอหิวจนเค้ากลับมาผมก็ยังไม่ได้กินข้าวแล้วผมก็หลับไปตื่นเช้ามาเค้าทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นผมน้อยใจนะผมเสียใจนะและสิ่งที่ผมอยากจะถามคือผมควรที่จะเริ่มต้นอย่างไรดี
ตอนแรกผมไม่รู้สึกรังเกียจเค้านะที่เค้าเป็นแบบนี้ผมพร้อมที่จะดูแลเค้ามากว่าที่จะทำร้ายเค้าแต่กลับกันเค้าไม่เคยเป็นห่วงผมเลยแม้แต่คำถามที่ว่าไปกินข้าวกันไหมเค้ายังไม่เคยพูดออกจากปากเค้าเลยแต่ตอนนี้ผมรังเรที่จะอยู่กับเค้ารังเรที่จะทำทุกๆอย่างทุกๆวันให้มันเป็นเหมือนเดิม
ผมเริ่มกลัวที่จะเป็นเหมือนเค้า
ผมควรจะเริ่มอย่างไงดี
ต่อมาเรื่องเพื่อนของเค้าที่มีปัญหากันตอนนี้เค้าก็ไปหาเพื่อนคนนั้นเพื่อที่จะขอเคลียร์ปัญหาทุกครั้งที่เค้าสองคนไปหากันแฟนผมเค้าชอบแอบมาคุยตอนอยู่ในห้องน้ำบ้างละตอนอยู่คนเดียวบ้างละทุกครั้งและเหตุการณ์ที่ทำให้ผมรู้สึกว่าไม่โอเครแล้วคือเมื่ออาทิตย์ก่อนคือเค้าไปหาผู้ชายคนนึ่งหายไปตั้งแต่เที่ยงคืนกลับมาอีกที่ตี2เค้าบอกว่าไปกินข้าวกับพี่เค้ามาตอนแรกผมกับแฟนตกลงกันว่าจะออกไปกินข้าวกันตอน4ทุ่มผมก็รอจน4ทุ่มกว่าเค้าก็ไม่ไปสักทีจนมีพี่ผู้ชายคนนึ่งโทรมาบอกเค้าว่าไปกินข้างกันเค้าเลิกทำกิจกรรมทุกอย่างแล้วเค้าก็ไปกินข้าวกับคนนั้นทิ้งให้ผมรอกินข้าวผมจะออกไปกินก็ไม่ได้เพราะเค้าเอาเงินไปหมดผมก็ทดรอหิวจนเค้ากลับมาผมก็ยังไม่ได้กินข้าวแล้วผมก็หลับไปตื่นเช้ามาเค้าทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นผมน้อยใจนะผมเสียใจนะและสิ่งที่ผมอยากจะถามคือผมควรที่จะเริ่มต้นอย่างไรดี
ตอนแรกผมไม่รู้สึกรังเกียจเค้านะที่เค้าเป็นแบบนี้ผมพร้อมที่จะดูแลเค้ามากว่าที่จะทำร้ายเค้าแต่กลับกันเค้าไม่เคยเป็นห่วงผมเลยแม้แต่คำถามที่ว่าไปกินข้าวกันไหมเค้ายังไม่เคยพูดออกจากปากเค้าเลยแต่ตอนนี้ผมรังเรที่จะอยู่กับเค้ารังเรที่จะทำทุกๆอย่างทุกๆวันให้มันเป็นเหมือนเดิม
ผมเริ่มกลัวที่จะเป็นเหมือนเค้า