ขอเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนะครับตัวผมเองคือแฟนคนปัจจุบันครับ แล้วเราก็รักกันดีมาโดยตลอดจนกระทั่งผมเห็นว่าแฟนเก่าทักมาบ่อยๆ
ทีแรกผมก็ไม่ได้เอะใจอะไร เพราะเขาเคยบอกกับผมว่าเขา มั่นใจดีแล้วที่จะคบกัน ไม่ได้อะไรกับแฟนเก่าแล้ว แต่หลังๆก็รู้สึกเริ่มมีโทรมาหาบ้างซึ่งก็ได้แต่บอกไปว่าคุยได้ รับสายเถอะอาจจะมีธุระ แต่ในใจลึกๆเราก็อึดอัดใจมากๆ แต่เพราะเราคิดว่าเราไว้ใจเขาและเขาก็ดูจริงใจกับเรามาก จากความรู้สึกตอนนั้น
หลังจากนั้นก็เริ่มมีต้องไปทำงานกับเพื่อนที่เป็นเพื่อนสนิทกับแฟนเก่า ซึ่งแน่นอนว่าผมก็บอกไม่เป็นไรนั้นแหละคับ พอเขากลับมาเขาก็บอกว่าเขานั่งรถไปกับแฟนเก่า ซึ่งผมก็หงุดหงิดนิดหน่อย หลังจากนั้นผมก็โกรธและบอกความรู้สึกของผมออกไป เขาก็ขอโทษและรู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำเพราะเขาสามารถให้ผมไปส่งก็ได้ หรือจะไปด้วยวิธีอื่นก็ได้ ที่งี่เง่าไม่ใช่เพราะการไปส่งกัน แต่เพราะไม่ชอบให้อยู่ด้วยกันอย่างสนิทสนมครับ (ลืมบอกไปว่าแฟนผมกับแฟนเก่าเคยเป็นเพื่อนสนิทกันมาก่อนครับ )
พอเรื่องนี้ผ่านไปไม่นานก็มีงานที่ต้องไปถ่ายกับเพื่อนๆ และมีแฟนเก่าอยู่ด้วยมันทำให้ผมรู้สึกทรมานใจมากๆ เขาก็กลัวผมจะคิดมาก เลยไม่เคยเล่าอะไรเกี่ยวกับกิจกรรมต่างๆที่มีแฟนเก่าอยู่ด้วยเท่าไหร่ นานครั้งเท่านั้น ผมเองก็บอกไปอีกแหละว่าไม่เป็นไรเข้าใจว่าเป็นงาน พอหลังจากทำงานเสร็จผมก็ทักเธอไปครับเธอก็ตอบและหายไปเลยคิดว่าคงเหนื่อยแหละ แต่พอถึงบ้านเธอกลับผมช้ามากๆแบบที่ไม่เคยมาก่อนปกติเธอเป็นตอบไวมากครับ
ผมเลยถามไป “ทำไมตอบช้าจัง ทำอะไรอยู่หรอ” เธอเลยบอกว่า”ขอโทษ พอดีกำลังคุยกับเพื่อนอยู่” ผมเลยรอๆต่อไป แล้วเธอก็ยังคงตอบช้าเหมือนเดิม
ใจผมแทบจะหลุดออกจากอกอยู่แล้ว ผมให้เธอเป็นที่ 1 เสมอไม่ว่าเป็นเรื่องอะไรรองจากครอบครัวก็คือเธอเลย แต่เธอกลับเลือกเพื่อนก่อนผมเลยนอยๆ
เลยงี่เง่าใส่เลยครับ กลับบ้านก็ดึกขนานนี้ ตอบช้ามากเหมือนไม่สำคัญ ปกติก็แทบจะไม่ได้คุยกันอยู่แล้วเพราะงานทั้งคู่. เลยรู้สึกว่าถูกละเลยเกินไป
เธอบอกเธอเครียดๆกับงานกลัวทำไม่ทัน และยอมรับว่าละเลยความรู้สึกของผมไป รู้สึกอยู่คนเดียวกับตัวเองแล้วสบายใจกว่า และบอกว่าไม่ได้คุยแล้วก็ไม่ได้รู้สึกอะไรเหมือนแต่ก่อน ผมเลยถาม “คือจะมีหรือไม่เค้าก็ได้ใช่ไหมอ่ะ” เธอก็บอกไม่ใช่หยั่งงั้น แค่รู้ว่ามีอยู่เลยไม่ได้รู้สึกอะไร และเฉยๆกับการที่ไม่ได้คุยกัน เธอขอให้ผ่านช่วงนี้ไปก่อนให้ผมอดทนก่อน บลาๆมากมาย ผมฟังทุกคำพูดและพยายามที่จะเข้าใจที่งี่เง่าเพราะอยากได้เหตุผลและให้เธอรู้ว่าผมรุ้สึกยังไง เคลียร์กันจบแต่ความรู้สึกผมยังคงแย่อยู่
**** ต่อไปเข้าประเด็นเลยนะครับ หลังจากปูมานาน เพื่อให้เข้าใจสถานการณ์ตอนนี้
ในวันนึงเราก็คุยกันเลื่อยเปื่อยครับ จนผมบอกว่าไม่ชอบความเฟรนลี่เท่าไหร่ เธอเลยบอกว่าไม่ต้องห่วงเพราะว่าเพื่อนสนิทคนเดียวที่ทำโน้นนั้นนี่ได้คือแฟนเก่าซึ่งเลิกกันไปแล้ว ช่วงนี้ก็ไม่ได้ไปไหนด้วยกันเพราะว่า หลังจากที่ผมบอกไม่โอเค (จากย่อหน้าแรกเลย) นั้นแหละครับ ผมก็ถามเลย “หมายความว่าก่อนหน้านี้คือไปกันบ่อยสินะ” เธอก็เงียบเลยครับ เธอก็ตอบ” อื้ม” แค่นั้นเลย แล้วเธอก็พยายามจะอธิบายว่ามันยากที่จะอธิบายเพราะมันเป็นแฟนเก่า ผมเลยบอกไปว่า “ผมไม่ชอบ ไม่เคยชอบ ไม่เข้าใจอะไรทั้งนั้น ไม่มีวันเข้าใจ และจะไม่พยายามเข้าใจด้วย “ เงียบต่อกันสักพัก.... (ผมให้เธอเลือกนั้นแหละครับว่าจะเลิกยุ่งกับแฟนเก่าหรือจะเลิกกับผม แต่ไม่ได้พูดไปตรงๆ) แล้วเธอก็บอกว่าเธอไม่มีอะไรจะพูดแล้ว แล้วเราก็แยกย้ายกันนอนทั้งหยั่งงั้น
พออีกวันนึงเราก็คุยกันและเธอก็ถามผมว่าพูดแบบนั้นออกไปคิดดีแล้วหรอ เธอบอกกับผมว่า “เธอจะไม่เลือกคนที่บอกให้เธอเลือก” เธอให้เหตุผลว่าเธอไม่อยากต้องรักษาใครสักคนไว้โดยต้องแรกกับให้อีกคนไป ผมเลยถามว่า”จำเป็นต้องมีมันอยู่หรอ” ตอนนั้นผมรู้สึกแย่มากผมรู้สึกไร้ค่าทันทีเพราะผมที่พูดออกไปด้วยความเห็นแก่ตัวและตัวเธอที่ดูเหมือนจะไม่ได้อยู่ข้างผมเลย และเธอบอกผมว่า “มันคือที่เดียวที่สบายใจ” ผมแทบจะอยากตายเลยที่ได้ยินคำนั้น ผมไม่สามารถร้องไห้ออกมาได้ในตอนนั้น
เธอบอกอีกว่าเป็นเพื่อนสนิท เพราะเคยเป็นเฟนเก่า เลยอธิบายยากให้เข้าใจ ผมก็ถูกเธอเปรียบเทียบมากมายเลย ว่าถ้าเธอบอกให้ผมเลิกยุ่งกับเพื่อนสนิทที่อยู่ด้วยกันมาตั้งนานหลายปีบ้างจะทำยังไง(ผญ) กับเราที่จะเลิกกันเมื่อไหร่ก็ไม่รุ้ ในใจผมคิดนะว่าผมสามารถทำได้ เพื่อเธอแล้วผมทำให้ได้ทุกอย่างแต่ไม่ได้พูดออกไปเพราะคิดว่าไม่อยากขัดความเชื่อของแฟนครับ (เพราะไม่ใช่ทุกคนที่คิดแบบผมทุกคนคิดแตกต่างกัน) และผมก็ตกใจมากที่เธอไม่มั่นใจในความสัมพันธ์นี้
ผมก็พ่นอะไรเยอะแยะเลยเอาที่จำได้นะ “เธอกำลังให้พื้นที่คนที่ทำเธอเสียใจอยู่นะ เธอกำลังจะบอกว่าเค้าเป็นความทุกข์สินะ มีความทุกข์ก็ต้องไปลงกับความสบายใจใช่ไหมอ่ะ เธอจะเลือกคนที่เคยทิ้งเธองั้นหรอ”
เธอก็บอกกับผมว่าผมไม่ได้สนใจความรู้สึกของเธอเลยที่พูดแบบนั้นออกมา เธอบากว่าผมนึงถึงแต่ตัวเอง และเห็นแก่ตัว
เธอบอกว่าหรืออาจจะเป็นตัวเธอที่เห็นแก่ตัวก็ได้แต่เธอเลือกที่จะอยากมีทั้งสองคนอยู่ถ้าใครอยู่ไม่ได้คนนั้นต้องไปเอง
ผมคิดขึ้นได้ว่า คนที่จะอยู่ไม่ได้อ่ะนะมันมีแค่คนที่เป็นแฟนเท่านั้นแหละ คนที่ไม่ได้มีสถานะอะไรมันจะอยู่ไม่ได้ได้ไง นั้นแหละครับผมรู้ตัวเลยว่าผมเลือกได้แค่สองทางเท่านั้นคือ “อดทน เพื่อไม่ให้ทุกอย่างมันจบ”. และ. “ จากไปเพราะเป็นฝ่ายที่อยู่ไม่ได้ “ ผมกลั้นน้ำตาแทบไม่อยู่เลย
เธอบอกกับผมว่าถ้าอยู่ไม่ได้ก็เข้าใจนะไม่ได้ว่าอะไร
แน่นอนครับว่าผมก็บอกไปว่าจะพยายามเข้าในสิ่งที่เธอพูดและสิ่งที่เธอต้องการ แล้วเราก็เคลียร์กันจบกลับมาคุยได้ปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทันที
แต่นั้นเป็นเพราะตัวผมคิดจะไม่พูดความรู้สึกของตัวเองอีกต่อไปแล้ว ผมจะเก็บเงียบทุกอย่างไว้ จะอดทนเพราะผมรักเธอมากๆครับ ผมไม่อยากจะต้องเริ่มต้นใหม่อีกแล้วเพราะนอกจากเรื่องแฟนเก่าเธอก็เป็นแฟนที่ดีมากๆเลยครับ ผมจึงเลือกที่จะอดทนสุดชีวิต ผมอยากที่จะแต่งงานกับผญคนนี้ครับ
++ผมอยากจะถามทุกคนถามว่าถ้าเป็นคุณจะเลือกอะไรกันหรอครับและเพราะอะไร
สิ่งที่ผมอยากจะรู้คือจริงๆแล้ว อะไรคือสิ่งที่ควรกันแน่ ถึงแม้ผมจะเลือกไปแล้วก็ตามที เพราะผมก็ยังคงเสียใจที่แฟนผมเห็นคนที่ทิ้งเธอไปสำคัญกว่า ผมที่อยู่ข้างเธอมาโดยตลอดไม่เคยท้อและอดทนมาตลอดในช่วงที่แฟนเก่าคนนี้อยากกลับมาและขู่ด้วยชีวิตตัวเอง ผมก็อยู่ข้างเขาและเข้าใจมาเสมอจนผ่านไปได้
ในวันที่แฟนผมร้องไห้เพราะมันผมยังจำได้ดีเลย ผมรู้สึกย่มากๆ เพราะเธอคงจะรักเขามากๆ ในตอนที่เธอโดนบอกเลิกเธอแทบจะตายไปเลยเธอแทบจะไม่สามารถทำอะไรได้เลย และเธอยอมทุกอย่าง ยอมทำได้ทุกอย่างเพื่อให้ได้อยู่กับมัน
แต่กับผม เธอทำเหมือนมีหรือไม่มีผมก็ได้ และไม่มีผมก็ไม่ได้รู้สึกอะไรเท่าไหร่ ทรมานมากๆ รู้สึกไร้ค่ามากๆ
ถ้าต้องเลือกระหว่างแฟน กับ เพื่อนสนิทที่เป็นแฟนเก่า?
ทีแรกผมก็ไม่ได้เอะใจอะไร เพราะเขาเคยบอกกับผมว่าเขา มั่นใจดีแล้วที่จะคบกัน ไม่ได้อะไรกับแฟนเก่าแล้ว แต่หลังๆก็รู้สึกเริ่มมีโทรมาหาบ้างซึ่งก็ได้แต่บอกไปว่าคุยได้ รับสายเถอะอาจจะมีธุระ แต่ในใจลึกๆเราก็อึดอัดใจมากๆ แต่เพราะเราคิดว่าเราไว้ใจเขาและเขาก็ดูจริงใจกับเรามาก จากความรู้สึกตอนนั้น
หลังจากนั้นก็เริ่มมีต้องไปทำงานกับเพื่อนที่เป็นเพื่อนสนิทกับแฟนเก่า ซึ่งแน่นอนว่าผมก็บอกไม่เป็นไรนั้นแหละคับ พอเขากลับมาเขาก็บอกว่าเขานั่งรถไปกับแฟนเก่า ซึ่งผมก็หงุดหงิดนิดหน่อย หลังจากนั้นผมก็โกรธและบอกความรู้สึกของผมออกไป เขาก็ขอโทษและรู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำเพราะเขาสามารถให้ผมไปส่งก็ได้ หรือจะไปด้วยวิธีอื่นก็ได้ ที่งี่เง่าไม่ใช่เพราะการไปส่งกัน แต่เพราะไม่ชอบให้อยู่ด้วยกันอย่างสนิทสนมครับ (ลืมบอกไปว่าแฟนผมกับแฟนเก่าเคยเป็นเพื่อนสนิทกันมาก่อนครับ )
พอเรื่องนี้ผ่านไปไม่นานก็มีงานที่ต้องไปถ่ายกับเพื่อนๆ และมีแฟนเก่าอยู่ด้วยมันทำให้ผมรู้สึกทรมานใจมากๆ เขาก็กลัวผมจะคิดมาก เลยไม่เคยเล่าอะไรเกี่ยวกับกิจกรรมต่างๆที่มีแฟนเก่าอยู่ด้วยเท่าไหร่ นานครั้งเท่านั้น ผมเองก็บอกไปอีกแหละว่าไม่เป็นไรเข้าใจว่าเป็นงาน พอหลังจากทำงานเสร็จผมก็ทักเธอไปครับเธอก็ตอบและหายไปเลยคิดว่าคงเหนื่อยแหละ แต่พอถึงบ้านเธอกลับผมช้ามากๆแบบที่ไม่เคยมาก่อนปกติเธอเป็นตอบไวมากครับ
ผมเลยถามไป “ทำไมตอบช้าจัง ทำอะไรอยู่หรอ” เธอเลยบอกว่า”ขอโทษ พอดีกำลังคุยกับเพื่อนอยู่” ผมเลยรอๆต่อไป แล้วเธอก็ยังคงตอบช้าเหมือนเดิม
ใจผมแทบจะหลุดออกจากอกอยู่แล้ว ผมให้เธอเป็นที่ 1 เสมอไม่ว่าเป็นเรื่องอะไรรองจากครอบครัวก็คือเธอเลย แต่เธอกลับเลือกเพื่อนก่อนผมเลยนอยๆ
เลยงี่เง่าใส่เลยครับ กลับบ้านก็ดึกขนานนี้ ตอบช้ามากเหมือนไม่สำคัญ ปกติก็แทบจะไม่ได้คุยกันอยู่แล้วเพราะงานทั้งคู่. เลยรู้สึกว่าถูกละเลยเกินไป
เธอบอกเธอเครียดๆกับงานกลัวทำไม่ทัน และยอมรับว่าละเลยความรู้สึกของผมไป รู้สึกอยู่คนเดียวกับตัวเองแล้วสบายใจกว่า และบอกว่าไม่ได้คุยแล้วก็ไม่ได้รู้สึกอะไรเหมือนแต่ก่อน ผมเลยถาม “คือจะมีหรือไม่เค้าก็ได้ใช่ไหมอ่ะ” เธอก็บอกไม่ใช่หยั่งงั้น แค่รู้ว่ามีอยู่เลยไม่ได้รู้สึกอะไร และเฉยๆกับการที่ไม่ได้คุยกัน เธอขอให้ผ่านช่วงนี้ไปก่อนให้ผมอดทนก่อน บลาๆมากมาย ผมฟังทุกคำพูดและพยายามที่จะเข้าใจที่งี่เง่าเพราะอยากได้เหตุผลและให้เธอรู้ว่าผมรุ้สึกยังไง เคลียร์กันจบแต่ความรู้สึกผมยังคงแย่อยู่
**** ต่อไปเข้าประเด็นเลยนะครับ หลังจากปูมานาน เพื่อให้เข้าใจสถานการณ์ตอนนี้
ในวันนึงเราก็คุยกันเลื่อยเปื่อยครับ จนผมบอกว่าไม่ชอบความเฟรนลี่เท่าไหร่ เธอเลยบอกว่าไม่ต้องห่วงเพราะว่าเพื่อนสนิทคนเดียวที่ทำโน้นนั้นนี่ได้คือแฟนเก่าซึ่งเลิกกันไปแล้ว ช่วงนี้ก็ไม่ได้ไปไหนด้วยกันเพราะว่า หลังจากที่ผมบอกไม่โอเค (จากย่อหน้าแรกเลย) นั้นแหละครับ ผมก็ถามเลย “หมายความว่าก่อนหน้านี้คือไปกันบ่อยสินะ” เธอก็เงียบเลยครับ เธอก็ตอบ” อื้ม” แค่นั้นเลย แล้วเธอก็พยายามจะอธิบายว่ามันยากที่จะอธิบายเพราะมันเป็นแฟนเก่า ผมเลยบอกไปว่า “ผมไม่ชอบ ไม่เคยชอบ ไม่เข้าใจอะไรทั้งนั้น ไม่มีวันเข้าใจ และจะไม่พยายามเข้าใจด้วย “ เงียบต่อกันสักพัก.... (ผมให้เธอเลือกนั้นแหละครับว่าจะเลิกยุ่งกับแฟนเก่าหรือจะเลิกกับผม แต่ไม่ได้พูดไปตรงๆ) แล้วเธอก็บอกว่าเธอไม่มีอะไรจะพูดแล้ว แล้วเราก็แยกย้ายกันนอนทั้งหยั่งงั้น
พออีกวันนึงเราก็คุยกันและเธอก็ถามผมว่าพูดแบบนั้นออกไปคิดดีแล้วหรอ เธอบอกกับผมว่า “เธอจะไม่เลือกคนที่บอกให้เธอเลือก” เธอให้เหตุผลว่าเธอไม่อยากต้องรักษาใครสักคนไว้โดยต้องแรกกับให้อีกคนไป ผมเลยถามว่า”จำเป็นต้องมีมันอยู่หรอ” ตอนนั้นผมรู้สึกแย่มากผมรู้สึกไร้ค่าทันทีเพราะผมที่พูดออกไปด้วยความเห็นแก่ตัวและตัวเธอที่ดูเหมือนจะไม่ได้อยู่ข้างผมเลย และเธอบอกผมว่า “มันคือที่เดียวที่สบายใจ” ผมแทบจะอยากตายเลยที่ได้ยินคำนั้น ผมไม่สามารถร้องไห้ออกมาได้ในตอนนั้น
เธอบอกอีกว่าเป็นเพื่อนสนิท เพราะเคยเป็นเฟนเก่า เลยอธิบายยากให้เข้าใจ ผมก็ถูกเธอเปรียบเทียบมากมายเลย ว่าถ้าเธอบอกให้ผมเลิกยุ่งกับเพื่อนสนิทที่อยู่ด้วยกันมาตั้งนานหลายปีบ้างจะทำยังไง(ผญ) กับเราที่จะเลิกกันเมื่อไหร่ก็ไม่รุ้ ในใจผมคิดนะว่าผมสามารถทำได้ เพื่อเธอแล้วผมทำให้ได้ทุกอย่างแต่ไม่ได้พูดออกไปเพราะคิดว่าไม่อยากขัดความเชื่อของแฟนครับ (เพราะไม่ใช่ทุกคนที่คิดแบบผมทุกคนคิดแตกต่างกัน) และผมก็ตกใจมากที่เธอไม่มั่นใจในความสัมพันธ์นี้
ผมก็พ่นอะไรเยอะแยะเลยเอาที่จำได้นะ “เธอกำลังให้พื้นที่คนที่ทำเธอเสียใจอยู่นะ เธอกำลังจะบอกว่าเค้าเป็นความทุกข์สินะ มีความทุกข์ก็ต้องไปลงกับความสบายใจใช่ไหมอ่ะ เธอจะเลือกคนที่เคยทิ้งเธองั้นหรอ”
เธอก็บอกกับผมว่าผมไม่ได้สนใจความรู้สึกของเธอเลยที่พูดแบบนั้นออกมา เธอบากว่าผมนึงถึงแต่ตัวเอง และเห็นแก่ตัว
เธอบอกว่าหรืออาจจะเป็นตัวเธอที่เห็นแก่ตัวก็ได้แต่เธอเลือกที่จะอยากมีทั้งสองคนอยู่ถ้าใครอยู่ไม่ได้คนนั้นต้องไปเอง
ผมคิดขึ้นได้ว่า คนที่จะอยู่ไม่ได้อ่ะนะมันมีแค่คนที่เป็นแฟนเท่านั้นแหละ คนที่ไม่ได้มีสถานะอะไรมันจะอยู่ไม่ได้ได้ไง นั้นแหละครับผมรู้ตัวเลยว่าผมเลือกได้แค่สองทางเท่านั้นคือ “อดทน เพื่อไม่ให้ทุกอย่างมันจบ”. และ. “ จากไปเพราะเป็นฝ่ายที่อยู่ไม่ได้ “ ผมกลั้นน้ำตาแทบไม่อยู่เลย
เธอบอกกับผมว่าถ้าอยู่ไม่ได้ก็เข้าใจนะไม่ได้ว่าอะไร
แน่นอนครับว่าผมก็บอกไปว่าจะพยายามเข้าในสิ่งที่เธอพูดและสิ่งที่เธอต้องการ แล้วเราก็เคลียร์กันจบกลับมาคุยได้ปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทันที
แต่นั้นเป็นเพราะตัวผมคิดจะไม่พูดความรู้สึกของตัวเองอีกต่อไปแล้ว ผมจะเก็บเงียบทุกอย่างไว้ จะอดทนเพราะผมรักเธอมากๆครับ ผมไม่อยากจะต้องเริ่มต้นใหม่อีกแล้วเพราะนอกจากเรื่องแฟนเก่าเธอก็เป็นแฟนที่ดีมากๆเลยครับ ผมจึงเลือกที่จะอดทนสุดชีวิต ผมอยากที่จะแต่งงานกับผญคนนี้ครับ
++ผมอยากจะถามทุกคนถามว่าถ้าเป็นคุณจะเลือกอะไรกันหรอครับและเพราะอะไร
สิ่งที่ผมอยากจะรู้คือจริงๆแล้ว อะไรคือสิ่งที่ควรกันแน่ ถึงแม้ผมจะเลือกไปแล้วก็ตามที เพราะผมก็ยังคงเสียใจที่แฟนผมเห็นคนที่ทิ้งเธอไปสำคัญกว่า ผมที่อยู่ข้างเธอมาโดยตลอดไม่เคยท้อและอดทนมาตลอดในช่วงที่แฟนเก่าคนนี้อยากกลับมาและขู่ด้วยชีวิตตัวเอง ผมก็อยู่ข้างเขาและเข้าใจมาเสมอจนผ่านไปได้
ในวันที่แฟนผมร้องไห้เพราะมันผมยังจำได้ดีเลย ผมรู้สึกย่มากๆ เพราะเธอคงจะรักเขามากๆ ในตอนที่เธอโดนบอกเลิกเธอแทบจะตายไปเลยเธอแทบจะไม่สามารถทำอะไรได้เลย และเธอยอมทุกอย่าง ยอมทำได้ทุกอย่างเพื่อให้ได้อยู่กับมัน
แต่กับผม เธอทำเหมือนมีหรือไม่มีผมก็ได้ และไม่มีผมก็ไม่ได้รู้สึกอะไรเท่าไหร่ ทรมานมากๆ รู้สึกไร้ค่ามากๆ