จันทร์ดวงน้อย ลอยคว้าง กลางเวหา
วายุพา เมฆา มาให้เห็น
ทุกค่ำคืน ดาดดื่นตา เวลาเย็น
หยอกล้อเล่น เด่นกลางฟ้า นภาไกล
ให้สุขใจ คลายเหงา เจ้าดวงจันทร์
พบทุกวัน พลันสนิท ด้วยชิดใกล้
หวั่นในจิต พินิจซึ้ง ถึงทรวงใน
ทุกเวลา เมฆาใกล้ ในราตรี
สุขฤดี เหมือนมี คนสนิท
คอยใกล้ชิด ติดร่าง ไม่ห่างหนี
จะมีทุกข์ หรือสุขไซร้ ในฤดี
ยังรู้มี ที่คนหนึ่ง ซึ่งข้างกาย
โอ้พระพาย ย้ายพา เมฆาห่าง
กระจายพร่าง กลางฟ้า พาใจหาย
ต่อแต่นี้ มีแต่จันทร์ ฝันเดียวดาย
เมฆาหาย พระพายพา ลับตาเอย
เรื่องของพระจันทร์