เราเป็นคนหนึ่งที่กลัวการออกไปใช้ชีวิตด้วยตัวเอง เมื่อก่อนก็เคยคิด แต่ไม่เคยคิดแบบจิงจัง ตอนเราเรียนมัธยม ก็คิดแต่เพียงว่าอยากจะเรียนอะไร หรือเป็นอะไร แต่พอเข้ามหาลัยก็คิดว่าคณะที่เลือกเป็นสิ่งที่เราชอบ และเป็นหนทางสู่งานที่เราอยากทำจริงๆ งานที่อยากจะตื่นขึ้นมาทำทุกวัน แต่พอผ่านไปเรื่อยๆ ทำไมรู้สึกว่า ความอยากที่จะเป็น อยากที่จะทำ อยากที่จะฝัน มันค่อยๆ ลดลง ตอนแรกเข้าใจว่า หรือจะเป็นเพราะเราอาจไม่ได้ชอบสายที่เราเรียนจริงๆ แต่เราไม่ได้มีตัวเลือกเลยพยายามเรียนให้จบ แต่พอจบมาแล้ว ที่น่ากลัวคือ เหมือนเราเดินออกมาแล้ว มายืนอยู่ตรง ที่ที่กว้างมากๆ ไม่รู้จะไปทางไหนดี ที่เรียนมาก็ไม่อยากเป็นแล้ว ที่อยากเป็นก็ไม่ตรงสายที่เรียน สุดท้ายก็ได้งานที่ก็ไม่ได้อยากทำ ทนทำไปอย่างนั้น ไม่มีความสุขกับในทุกๆวันที่ตื่นมาเลย จากสิ่งที่อยากจะเป็น จนเราปล่อยเวลามานานมาก จนความรู้สึกที่อยากจะทำอยากจะฝัน มันแทบไม่มีอยู่ เริ่มรู้สึกสับสนกับอะไรที่เป็นอยู่ อยากจะออกมาตามฝันแต่ก็ไม่ชัดเจนว่าฝันอะไร จะทำสิ่งเดิมต่อ แต่ก็ไม่มีความสุข ไอ้ความรู้สึกทั้งหมดนี้ เราจะแก้มัน ยังไง กลัวที่สุด ว่าเราจะเป็นคนที่ล้มเหลว ไม่อยากไปอยู่ในจุดที่กลัวจะเป็นจริงเลย แต่การใช้ชีวิตจริงๆ มันไม่ง่ายเลย มีปัญหาเสมอ ทุกวันนี้ต้องทำเป็นว่าเราโตพอที่จะแก้ปัญหาทุกอย่างเอง เหนื่อยมาก และก็เริ่มท้อมาก บางครั้งเหนื่อยกับงาน กับคน กับคำพูด และเหนื่อยกับตัวเอง เมื่อก่อนไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะเป็นคนที่คิดอะไรแบบนี้กับตัวเอง เพราะเมื่อก่อนเราสู้ และทำได้ดีมาเสมอ เราจะออกจากความคิดแบบนี้ได้ยังไงเหรอ เราจะเป็นคนที่ประสบความสำเร็จได้ไหม และเราจะค้นพบ ตัวเองเจอรึป่าว (เราไม่ได้ป่วย ไม่ได้เป็นโรคซึมเศร้านะ )
เราจะหาตัวเองเจอได้ไง??