สวัสดีค่ะ นี่เป็นปัญหาที่หนักหน่วงในใจ ไม่รู้จะระบายออก หรือขอคำปรึกษาที่ไหน เลยอยากระบายกึ่งขอคำปรึกษาที่นี่นะคะ
เราอายุ 40 สามี อายุ 38 คบกันมาเจ็ดปี แต่งงานกันมาแล้วห้าปี ไม่มีลูกแบบที่ตกลงกันมาแล้วก่อนแต่งงาน หน้าที่การงานดีและมั่นคงทั้งคู่ ไม่มีปัญหาอะไร วันหยุดไปเที่ยวกัน ใกล้บ้างไกลบ้าง สามีกลับบ้านตรงเวลาทุกวัน ทานข้าวเย็นด้วยกันเกือบจะทุกวัน ช่วยกันทำงานบ้าน เค้าเข้ากับครอบครัวเราได้ สนิทสนมกับเพื่อนเราดี เค้ารักและให้เกียรติเราอย่างชัดเจน เป็นคู่ที่ทุกคนบอกว่าดูราบรื่นและมีความสุขดี และเราโชคดีที่ได้สามีดี
แต่สิ่งที่ขาดหายไปจากชีวิตคู่เราอย่างชัดเจนคือเซ็กส์ ...
ตั้งแต่แต่งงานมา เราเริ่มมีอะไรกันน้อยลงเรื่อย ๆ จนกลายเป็นเดือนละครั้ง สองเดือนครั้ง บางเดือนก็สองครั้ง แต่ไม่เคยมากกว่านี้ บางครั้งสามีก็เสร็จเร็ว มีบ้างที่ ทำๆไปแล้วเค้าก็ไม่แข็งไปเฉย ๆ ส่วนเราเสร็จไม่ถึงครึ่งหนึ่งของที่มีอะไรกัน แต่เราก็ยังมีความสุข รู้สึกว่ามันคือการแสดงความรักต่อกัน เวลาเค้าต้องการ ไม่ว่าเราจะอยากหรือไม่อยาก เราก็จะโอนอ่อนผ่อนตามทุกครั้ง แต่เมื่อเราเป็นฝ่ายชวน เค้าก็จะบ่ายเบี่ยง ผลัดไปก่อน
หลายครั้งที่คุยกันเรื่องนี้ สำหรับเรามันยากมากที่ต้องคุยเรื่องนี้ แต่ก็คิดว่าชีวิตคู่ควรคุยกันให้เข้าใจ แต่พอพยายามจะเคลียร์กัน เค้าก็จะบอกว่าจะพยายามมากกว่านี้ พูดกันซ้ำ ๆ จนเราเหนื่อยใจ ไม่เคยมีอะไรดีขึ้นเลย บางครั้งการคุยกันก็จบด้วยเค้าโมโห บางครั้งก็เป็นเราท้อใจแล้วเลิกพูด เราเคยขอให้เค้าไปหาหมอ เค้าก็ยืนยันว่าเค้าไม่ได้เป็นอะไร แค่มีอะไรในชีวิตให้ทำเยอะ เลยไม่ได้อยาก
เค้ายังกอดเราทุกวัน ยังแสดงความรักตลอด นั่งดูหนังด้วยกันที่บ้านก็ยังกอดเราไปดูหนังไป ไปไหนก็ยังจูงมือ ทุกวันไปทำงานก็ยังไลน์มาหา เราเคยแอบเปิด FB กับ Line เค้า ว่ามีผู้หญิงคนอื่นมั้ย ก็ไม่เคยมี ลึก ๆ เราก็รู้ว่าเค้าไม่มีค่ะ เพราะเค้าเป็นคนโกหกไม่เป็น แล้วเค้าก็ไม่ได้เป็นเกย์แน่ ๆ
ก่อนหน้านี้เราก็ยังพอทำใจได้ คิดว่าเราคงอายุมากกันแล้วหรือยังไง แต่หลัง ๆ มานี้ เราเริ่มรู้สึกว่า มันไม่โอเคเลย ล่าสุดเราพยายามชวนเค้ามีอะไรด้วยหลังจากไม่มีอะไรกันมาจะสามอาทิตย์ เค้าก็บ่ายเบี่ยงอีก บ่นว่าเหนื่อย ไว้ก่อน พอได้ยิน มันเหมือนในใจมันดับสวิตช์อะไรบางอย่างในใจไปเลย จากนั้นมา เราไม่อยากกอดเค้า ไม่อยากให้เค้ากอด ไม่อยากโดนตัว ไม่อยากมีอะไรกับเค้าอีกเลย
ถามว่ารักมั้ยยังรักนะคะ เรายังทำตัวเหมือนปกติ ยังคุยกัน ยังทำกับข้าวให้กิน แต่เราเริ่มไม่อยากอยู่ใกล้เค้าอีกต่อไป ไม่อยากโดนตัว ไม่อยากมองเวลาเค้าไม่ใส่เสื้อผ้าอีกต่อไป ทั้งที่เคยเป็นภาพที่เราชอบดู เราชอบกอด ชอบนัวเนีย แต่ตอนนี้เราไม่ต้องการอีกเลย
ในใจมันหนัก ๆ ขับรถไปน้ำตาก็ไหลไปไม่รู้ตัว เราเครียด เราไม่รู้ว่าเราเป็นผู้หญิงไม่ดีหรือเปล่า ที่ไม่พอใจกับเรื่อง sex จนรู้สึกเหมือนไม่อยากอยู่ใกล้สามีอีกต่อไป บางครั้งเราคิดว่าเราอยากเลิก เรารู้สึกเหงาทั้งที่ไม่ควรเหงา แต่ก็ถามตัวเองว่าแล้วอย่างอื่นที่มันดีทุกอย่างนี่มันไม่พอเหรอ
เราไม่รู้จริง ๆ ค่ะ ว่าเราควรจะทำยังไง มันสับสนและเสียใจ ใจนึงบอกตัวเองว่าชีวิตคู่มันคง perfect ไม่ได้ แต่อีกใจก็คิดว่าถ้ามีชีวิตคู่แต่ต้องรู้สึกเหงาแบบนี้ ไม่มีเสียดีกว่า เลิกกันตอนนี้จะดีกว่ามั้ย
ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับความเห็นค่ะ และขอโทษนะคะที่เหมือนเขียนวนไปมา นี่เป็นกระทู้แรก เราไม่รู้จะพูดเรื่องนี้กับใคร คุยกับใครได้แล้วจริง ๆ ขอบคุณมากค่ะ
...ชีวิตคู่อยู่ด้วยความรักอย่างเดียว ไม่มีเซ็กส์ จะไปรอดมั้ยคะ...
เราอายุ 40 สามี อายุ 38 คบกันมาเจ็ดปี แต่งงานกันมาแล้วห้าปี ไม่มีลูกแบบที่ตกลงกันมาแล้วก่อนแต่งงาน หน้าที่การงานดีและมั่นคงทั้งคู่ ไม่มีปัญหาอะไร วันหยุดไปเที่ยวกัน ใกล้บ้างไกลบ้าง สามีกลับบ้านตรงเวลาทุกวัน ทานข้าวเย็นด้วยกันเกือบจะทุกวัน ช่วยกันทำงานบ้าน เค้าเข้ากับครอบครัวเราได้ สนิทสนมกับเพื่อนเราดี เค้ารักและให้เกียรติเราอย่างชัดเจน เป็นคู่ที่ทุกคนบอกว่าดูราบรื่นและมีความสุขดี และเราโชคดีที่ได้สามีดี
แต่สิ่งที่ขาดหายไปจากชีวิตคู่เราอย่างชัดเจนคือเซ็กส์ ...
ตั้งแต่แต่งงานมา เราเริ่มมีอะไรกันน้อยลงเรื่อย ๆ จนกลายเป็นเดือนละครั้ง สองเดือนครั้ง บางเดือนก็สองครั้ง แต่ไม่เคยมากกว่านี้ บางครั้งสามีก็เสร็จเร็ว มีบ้างที่ ทำๆไปแล้วเค้าก็ไม่แข็งไปเฉย ๆ ส่วนเราเสร็จไม่ถึงครึ่งหนึ่งของที่มีอะไรกัน แต่เราก็ยังมีความสุข รู้สึกว่ามันคือการแสดงความรักต่อกัน เวลาเค้าต้องการ ไม่ว่าเราจะอยากหรือไม่อยาก เราก็จะโอนอ่อนผ่อนตามทุกครั้ง แต่เมื่อเราเป็นฝ่ายชวน เค้าก็จะบ่ายเบี่ยง ผลัดไปก่อน
หลายครั้งที่คุยกันเรื่องนี้ สำหรับเรามันยากมากที่ต้องคุยเรื่องนี้ แต่ก็คิดว่าชีวิตคู่ควรคุยกันให้เข้าใจ แต่พอพยายามจะเคลียร์กัน เค้าก็จะบอกว่าจะพยายามมากกว่านี้ พูดกันซ้ำ ๆ จนเราเหนื่อยใจ ไม่เคยมีอะไรดีขึ้นเลย บางครั้งการคุยกันก็จบด้วยเค้าโมโห บางครั้งก็เป็นเราท้อใจแล้วเลิกพูด เราเคยขอให้เค้าไปหาหมอ เค้าก็ยืนยันว่าเค้าไม่ได้เป็นอะไร แค่มีอะไรในชีวิตให้ทำเยอะ เลยไม่ได้อยาก
เค้ายังกอดเราทุกวัน ยังแสดงความรักตลอด นั่งดูหนังด้วยกันที่บ้านก็ยังกอดเราไปดูหนังไป ไปไหนก็ยังจูงมือ ทุกวันไปทำงานก็ยังไลน์มาหา เราเคยแอบเปิด FB กับ Line เค้า ว่ามีผู้หญิงคนอื่นมั้ย ก็ไม่เคยมี ลึก ๆ เราก็รู้ว่าเค้าไม่มีค่ะ เพราะเค้าเป็นคนโกหกไม่เป็น แล้วเค้าก็ไม่ได้เป็นเกย์แน่ ๆ
ก่อนหน้านี้เราก็ยังพอทำใจได้ คิดว่าเราคงอายุมากกันแล้วหรือยังไง แต่หลัง ๆ มานี้ เราเริ่มรู้สึกว่า มันไม่โอเคเลย ล่าสุดเราพยายามชวนเค้ามีอะไรด้วยหลังจากไม่มีอะไรกันมาจะสามอาทิตย์ เค้าก็บ่ายเบี่ยงอีก บ่นว่าเหนื่อย ไว้ก่อน พอได้ยิน มันเหมือนในใจมันดับสวิตช์อะไรบางอย่างในใจไปเลย จากนั้นมา เราไม่อยากกอดเค้า ไม่อยากให้เค้ากอด ไม่อยากโดนตัว ไม่อยากมีอะไรกับเค้าอีกเลย
ถามว่ารักมั้ยยังรักนะคะ เรายังทำตัวเหมือนปกติ ยังคุยกัน ยังทำกับข้าวให้กิน แต่เราเริ่มไม่อยากอยู่ใกล้เค้าอีกต่อไป ไม่อยากโดนตัว ไม่อยากมองเวลาเค้าไม่ใส่เสื้อผ้าอีกต่อไป ทั้งที่เคยเป็นภาพที่เราชอบดู เราชอบกอด ชอบนัวเนีย แต่ตอนนี้เราไม่ต้องการอีกเลย
ในใจมันหนัก ๆ ขับรถไปน้ำตาก็ไหลไปไม่รู้ตัว เราเครียด เราไม่รู้ว่าเราเป็นผู้หญิงไม่ดีหรือเปล่า ที่ไม่พอใจกับเรื่อง sex จนรู้สึกเหมือนไม่อยากอยู่ใกล้สามีอีกต่อไป บางครั้งเราคิดว่าเราอยากเลิก เรารู้สึกเหงาทั้งที่ไม่ควรเหงา แต่ก็ถามตัวเองว่าแล้วอย่างอื่นที่มันดีทุกอย่างนี่มันไม่พอเหรอ
เราไม่รู้จริง ๆ ค่ะ ว่าเราควรจะทำยังไง มันสับสนและเสียใจ ใจนึงบอกตัวเองว่าชีวิตคู่มันคง perfect ไม่ได้ แต่อีกใจก็คิดว่าถ้ามีชีวิตคู่แต่ต้องรู้สึกเหงาแบบนี้ ไม่มีเสียดีกว่า เลิกกันตอนนี้จะดีกว่ามั้ย
ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับความเห็นค่ะ และขอโทษนะคะที่เหมือนเขียนวนไปมา นี่เป็นกระทู้แรก เราไม่รู้จะพูดเรื่องนี้กับใคร คุยกับใครได้แล้วจริง ๆ ขอบคุณมากค่ะ