เจลีกยุคที่ 1 คือสมัยที่เฟื่องฟูที่สุดของลีคญี่ปุ่น
มีเงินสะพัด ในลีคสูงมากติด top 5 ของโลก
หลายๆทีมเป็นทีมองค์กร หรือมีแบคใหญ่มาก
เช่น โตโยตา ฮอนด้า นิสสัน ซูซูกิ พานาโซนิค คาวาซากิ
ด้วยกำลังการเงินระดับต้นๆของโลก ทำให้เกิดการ
ซื้อตัวนำเข้านักเตะอย่างบ้าคลั่ง อิมพอร์ตนักเตะ
คล้ายลีคจีนในปัจจุบันนี้ ค่าแรงนักเตะ พุ่งทะยาน
แบบก้าวกระโดด จากปีแรก 1992
ปีค่าแรงเฉลี่ยนักบอล สูงขึ้นเกือบ 100%
จาก 317,000 USD เป็น 631,200 ดอลลาร์ ในปี 1994 และ 834,500 USD ในปี 1997
พอมาถึงจุดนึงกระแสฟีเวอร์หมด คนดูลดลงไปครึ่งนึง
เพราะสโมสรเป็นเหมือนสมบัติขององค์กรณ์ อยู่ได้ด้วย
ท่อน้ำเลี้ยงเป็นหลัก และในที่สุด และเมื่อเกิดปัญหาทางเศรษฐกิจในญี่ปุ่นขึ้น ฟองสบู่ก็แตก เพราะนายทุนท่อ
น้ำเลี้ยงไม่มีเงินมาเปย์แบบเมื่อก่อน รายจ่ายมหาศาล
ที่เกิดจากค่าตัวนักฟุตบอล ทำให้ หลายหลายสโมสร
ต้องยุบทีม หรือไปรวมกับทีมอื่น เช่นฟูเกล ยุบรวมกับ
โยโกฮาม่า กลายเป็น โยโก เอฟ มารินอส
จากภาวะดังกล่าว เกิดวิกฤตการณ์ขึ้นกับหลายๆทีม
เจลีคจึงได้ทำการแก้ปัญหา โดยการยกเครื่องระบบลีค
ใหม่ มีการวางกฎไฟแนนซ์ควบคุมเพดานรายจ่าย
ของสโมสร คล้ายๆบุนเดสลีกาเยอรมัน เพื่อทำให้ราย
จ่ายจากค่าแรงนักฟุตบอลลดลง สัมพันธ์กับความเป็นจริง
จำกัดรายจ่ายของแต่ละทีม ซึ่งภายในกฎระบุว่าแต่ละทีมจะมีนักเตะที่มีค่าเหนื่อยมากกว่า 4.8 ล้านเยนต่อปี ได้ทีมละไม่เกิน 25 คน
เปลี่ยนสโมสรจากทีมองค์กรที่อยู่ด้วยเงินสปอนเซอร์
นายทุน ให้กลายเป็นทีมสโมสรอาชีพจริงๆ
ออกนโยบายให้ทีมมีความเป็นท้องถิ่นนิยม
เพื่อให้มีรายรับจาก คนในท้องถิ่น อยู่ได้ด้วยธุรกิจ
ฟุตบอลจริงๆ
ไทยลีคในตอนนี้ ก็เป็นเหมือนเจลีเคเมื่อ 30 ปีที่แล้ว
กำลังหมดยุคฟีเวอร์ กลับไปสู่พื้นฐานความจริง
ทีมที่ลงทุนเยอะ ใช้เงินมาก ก็ยิ่งเจ็บตัว
เมื่อก่อนอยู่ด้วยเงินนายทุนเป็นหลักแบบนี้
พอมาถึงจุดนึง มันก็ต้องเกิดการปรับตัว
ไม่อย่างนั้นก็จะเป็นเหมือรเจลีกในตอนนั้น ในปี 1998 ที่
เกิดวิกฤต ใน J1 มีสโมสรที่บริการงานแล้วได้กำไร
ตัวเขียวแค่ 2 ทีม ที่เหลือขาดทุน/เท่าทุ่น
ดังน้นภาวะถังแตก ไม่ใช่เรื่องใหม่ เคยเกิดขึ้นมาแล้ว
กับญี่ปุ่น และก็นำมาสู่ภาวะการปรับโครงสร้างธุรกิจ
ฟุตบอลให้ดีขึ้น อยู่ได้ด้วยตัวเองจริงๆ
วิกฤตการเงิน "ภาวะทีมถังแตก" เคยเกิดขึ้นกับเจลีค ญี่ปุ่นมาแล้ว ไม่ใช่เรื่องใหม่
มีเงินสะพัด ในลีคสูงมากติด top 5 ของโลก
หลายๆทีมเป็นทีมองค์กร หรือมีแบคใหญ่มาก
เช่น โตโยตา ฮอนด้า นิสสัน ซูซูกิ พานาโซนิค คาวาซากิ
ด้วยกำลังการเงินระดับต้นๆของโลก ทำให้เกิดการ
ซื้อตัวนำเข้านักเตะอย่างบ้าคลั่ง อิมพอร์ตนักเตะ
คล้ายลีคจีนในปัจจุบันนี้ ค่าแรงนักเตะ พุ่งทะยาน
แบบก้าวกระโดด จากปีแรก 1992
ปีค่าแรงเฉลี่ยนักบอล สูงขึ้นเกือบ 100%
จาก 317,000 USD เป็น 631,200 ดอลลาร์ ในปี 1994 และ 834,500 USD ในปี 1997
พอมาถึงจุดนึงกระแสฟีเวอร์หมด คนดูลดลงไปครึ่งนึง
เพราะสโมสรเป็นเหมือนสมบัติขององค์กรณ์ อยู่ได้ด้วย
ท่อน้ำเลี้ยงเป็นหลัก และในที่สุด และเมื่อเกิดปัญหาทางเศรษฐกิจในญี่ปุ่นขึ้น ฟองสบู่ก็แตก เพราะนายทุนท่อ
น้ำเลี้ยงไม่มีเงินมาเปย์แบบเมื่อก่อน รายจ่ายมหาศาล
ที่เกิดจากค่าตัวนักฟุตบอล ทำให้ หลายหลายสโมสร
ต้องยุบทีม หรือไปรวมกับทีมอื่น เช่นฟูเกล ยุบรวมกับ
โยโกฮาม่า กลายเป็น โยโก เอฟ มารินอส
จากภาวะดังกล่าว เกิดวิกฤตการณ์ขึ้นกับหลายๆทีม
เจลีคจึงได้ทำการแก้ปัญหา โดยการยกเครื่องระบบลีค
ใหม่ มีการวางกฎไฟแนนซ์ควบคุมเพดานรายจ่าย
ของสโมสร คล้ายๆบุนเดสลีกาเยอรมัน เพื่อทำให้ราย
จ่ายจากค่าแรงนักฟุตบอลลดลง สัมพันธ์กับความเป็นจริง
จำกัดรายจ่ายของแต่ละทีม ซึ่งภายในกฎระบุว่าแต่ละทีมจะมีนักเตะที่มีค่าเหนื่อยมากกว่า 4.8 ล้านเยนต่อปี ได้ทีมละไม่เกิน 25 คน
เปลี่ยนสโมสรจากทีมองค์กรที่อยู่ด้วยเงินสปอนเซอร์
นายทุน ให้กลายเป็นทีมสโมสรอาชีพจริงๆ
ออกนโยบายให้ทีมมีความเป็นท้องถิ่นนิยม
เพื่อให้มีรายรับจาก คนในท้องถิ่น อยู่ได้ด้วยธุรกิจ
ฟุตบอลจริงๆ
ไทยลีคในตอนนี้ ก็เป็นเหมือนเจลีเคเมื่อ 30 ปีที่แล้ว
กำลังหมดยุคฟีเวอร์ กลับไปสู่พื้นฐานความจริง
ทีมที่ลงทุนเยอะ ใช้เงินมาก ก็ยิ่งเจ็บตัว
เมื่อก่อนอยู่ด้วยเงินนายทุนเป็นหลักแบบนี้
พอมาถึงจุดนึง มันก็ต้องเกิดการปรับตัว
ไม่อย่างนั้นก็จะเป็นเหมือรเจลีกในตอนนั้น ในปี 1998 ที่
เกิดวิกฤต ใน J1 มีสโมสรที่บริการงานแล้วได้กำไร
ตัวเขียวแค่ 2 ทีม ที่เหลือขาดทุน/เท่าทุ่น
ดังน้นภาวะถังแตก ไม่ใช่เรื่องใหม่ เคยเกิดขึ้นมาแล้ว
กับญี่ปุ่น และก็นำมาสู่ภาวะการปรับโครงสร้างธุรกิจ
ฟุตบอลให้ดีขึ้น อยู่ได้ด้วยตัวเองจริงๆ