ชาวชวา ทั้งในอดีตและปัจจุบัน มีวิธีการตั้งชื่อที่ไม่เหมือนใครทั้งในโลกมลายูและอิสลาม เพราะยังเป็นไม่กี่ชนเผ่ามุสลิมที่ตั้งชื่อนอกศาสนากัน
โดยปกติ มุสลิมจะมีชื่อตามภาษาอาหรับหรือเปอร์เซีย ในประเทศไทย มุสลิมจะใช้ชื่อแบบไทยในเอกสารทางการ แต่ก็มีชื่อศาสนาด้วยเช่นกัน
ในมาเลเซีย การตั้งชื่อตามแบบภาษาอาหรับ เป็นที่นิยมกันมานานแล้ว ชื่อส่วนแรกจะเป็นชื่อตัว ชื่อส่วนหลังจะนำชื่อบิดามาใช้แทนนามสกุล
เช่น ชื่อของนายกฯ มหาธีร์ โมฮาหมัด จะใช้ชื่อว่า มหาธีร์ ส่วนโมฮาหมัด เป็นชื่อบิดา ในบางกรณี จะพบนามสกุลโดยใช้คำว่า อัล- ต่อท้าย
ชื่อแบบอาหรับนี้ นิยมกันทุกชนเผ่าที่นับถือศาสนาอิสลามในโลกมลายู แต่ไม่ใช่กับเผ่าชวาและซุนดา ที่เป็นประชากรหลักของอินโดนีเซีย
แน่นอนว่า นอกจากตัวอักษร และขนบธรรมเนียมประเพณีบางอย่างแล้ว ชาวชวายังรักษาการตั้งชื่อที่อิงอิทธิพลของชวาโบราณไว้อย่างมาก
ยกตัวอย่างเช่น ชื่อ ซูการ์โน มีที่มาจากคำว่า สุกรรณะ (Sukarna) แต่อินโดจะแผลงเสียง อะ เป็น โอ ก็จะกลายเป็น สุกรรโณ หรือ สุการ์โน
สุกรรโณ คล้องจองกับคำว่า สุ ในภาษาไทย มีความหมายเดียวกันคือ ดี ทางที่ดี ก็จะแปลว่า กรรณะที่ดี ดังนั้นก็กลายเป็นคำว่า ซูการ์โน
หรือแม้แต่ชื่อ สุสิโล บัมบัง ยุโดโยโน ก็แผลงจากสันสกฤตว่า สุสิละ (สีละ น่าจะมาจากคำว่า สรีระ) ยุทธยาน ส่วน บัมบัง เป็นชื่อพื้นเมือง
ถ้าอ่านแบบไทย ก็อาจจะประมาณว่า สุสิละ ยุทธยาน ซึ่งแปลโดยรวมก็คือ ยอดนักรบ (มันยิ่งเด่นชัดมากตรงที่เจ้าตัวก็เคยเป็นทหารด้วย)
โดยปกติ ชาวชวาจะมีชื่อเดียว ไม่มีนามสกุลต่อท้าย แต่ในบางกรณี ก็จะมีชื่อบิดาตามมาด้วย โดยเฉพาะกับชื่อที่ได้รับอิทธิพลจากอิสลามมา
ตัวอย่างเช่น อับดุร์ระห์มัน วาฮิต ชื่อตัวว่า อับดุร์ระห์มัน ชื่อบิดาคือ วาฮิต ซึ่งก็มาจาก วาฮิต ฮาชิม ซึ่งเป็นชื่อเต็มของบิดาและปู่อีกทีหนึ่ง
หรือในบางกรณี เช่น เมกาวตี ซูการ์โนปุตรี ชื่อตัวมาจากคำสันสกฤตว่า เมฆาวดี ซึ่งตั้งโดย Biju Patnaik มุขมนตรีของรัฐโอริสสา อินเดีย
ขณะที่บุตรคนอื่นๆ เช่น นายกุรูห์ ก็ใช้ชื่อว่า กุรูห์ ซูการ์โนปุตรา หรือบางทีก็แค่ กุรูห์ ซูการ์โน เช่นเดียวกับ ทอมมี่ ซูฮาร์โต (จริงๆ ไม่ใช่ชื่อจริง)
โดยในยุคหลังๆ นั้น ก็มีทั้งการใช้ชื่อบิดาและการใช้นามสกุลบ้างแล้ว แต่ส่วนใหญ่จะยังไม่ใช่นามสกุลหรือชื่อบิดา เนื่องจากยังไม่คุ้นชิน
ในบางกรณี ชื่อแบบยุโรป ก็ตั้งกันโดยชาวชวาที่นับถือคริสต์ โดยชื่อแบบคาทอลิกจะเป็นแบบละติน ชื่อแบบโปรเตสแตนต์จะออกไปทางดัตช์
ตัวอย่างเช่นชื่อ อัลเบอร์ตุส ซุกียะปรานาตะ ชื่อ อัลเบอร์ตุส มาจากชื่อละตินจากพิธีศีลจุ่ม ซุกียะปรานาตะ เป็นชื่อตัวในภาษาพื้นเมืองชวา
สำหรับชาวชวาในเนเธอร์แลนด์หรือในซูรินาม (Suriname) จะใช้ชื่อภาษาอังกฤษเป็นชื่อตัวไปเลย และจะใช้ชื่อบรรพบุรุษเป็นนามสกุลแทน
สำหรับชื่อชวานั้น นอกจากชาวชวาแล้ว ยังพบว่า มีชาวจีนที่อพยพมาในอินโดนีเซีย ต่างเปลี่ยนชื่อแบบชวาด้วย ยกตัวอย่างเช่น ซูดาโน สาลิม
อาฮก ก็ใช้ชื่อชวาว่า บาซุกี จาฮายา ปุรนามะ โดยคำว่า 'จา' นั้นมาจากชื่อ จุงบันฮก ของอาฮก ซึ่งก็นำคำว่า ฮก มาใช้เรียกชื่อเล่นด้วยเช่นกัน
ชื่อภาษาชวาโดยส่วนมาก จะเป็นการนำเอาชื่อแบบสันสกฤตมาใช้ เนื่องจากเป็นวัฒนธรรมที่ยังมีอยู่ของชาวชวา ซึ่งยังคงอิทธิพลฮินดูไว้มาก
อย่างไรก็ตาม ภาษาชวาสำเนียงมาตรฐาน จะแผลงเสียง อา เป็นเสียง โอ ไปหมดแล้ว เช่น ภีมะ กลายเป็น บีโม หรือ จรกา ก็อาจจะเป็น โจโรโก ไป
ส่วนสำเนียงตะวันตก หรือในภาษาซุนดา ยังรักษาเสียง อา ไว้อยู่ เช่นชื่อ ชาฟุดดิน ปราวีระนะการา ก็ไม่กลายไปเป็น ปราวีโรโนโกโร แบบอย่างชวา
ทั้งนี้ การแผลงเสียง ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกับภาษาเขมรหรือภาษาในแถบประเทศอินเดียตะวันออก แต่เชื่อว่า เป็นอิทธิพลจากศาสนาอิสลามเอง
สำหรับการแผลงในภาษาไทย สามารถใช้ได้ดีกับภาษาสันสกฤตหรือภาษาบาลีที่รับอิทธิพลสันสกฤต เช่น วีระ เป็น วีโร หรือ ธีระ เป็น ดีโร เป็นต้น
----
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้มีเพจแล้วนะ https://bit.ly/37gI0c0
ว่าด้วยการตั้งชื่อของชาวชวา
โดยปกติ มุสลิมจะมีชื่อตามภาษาอาหรับหรือเปอร์เซีย ในประเทศไทย มุสลิมจะใช้ชื่อแบบไทยในเอกสารทางการ แต่ก็มีชื่อศาสนาด้วยเช่นกัน
ในมาเลเซีย การตั้งชื่อตามแบบภาษาอาหรับ เป็นที่นิยมกันมานานแล้ว ชื่อส่วนแรกจะเป็นชื่อตัว ชื่อส่วนหลังจะนำชื่อบิดามาใช้แทนนามสกุล
เช่น ชื่อของนายกฯ มหาธีร์ โมฮาหมัด จะใช้ชื่อว่า มหาธีร์ ส่วนโมฮาหมัด เป็นชื่อบิดา ในบางกรณี จะพบนามสกุลโดยใช้คำว่า อัล- ต่อท้าย
ชื่อแบบอาหรับนี้ นิยมกันทุกชนเผ่าที่นับถือศาสนาอิสลามในโลกมลายู แต่ไม่ใช่กับเผ่าชวาและซุนดา ที่เป็นประชากรหลักของอินโดนีเซีย
แน่นอนว่า นอกจากตัวอักษร และขนบธรรมเนียมประเพณีบางอย่างแล้ว ชาวชวายังรักษาการตั้งชื่อที่อิงอิทธิพลของชวาโบราณไว้อย่างมาก
ยกตัวอย่างเช่น ชื่อ ซูการ์โน มีที่มาจากคำว่า สุกรรณะ (Sukarna) แต่อินโดจะแผลงเสียง อะ เป็น โอ ก็จะกลายเป็น สุกรรโณ หรือ สุการ์โน
สุกรรโณ คล้องจองกับคำว่า สุ ในภาษาไทย มีความหมายเดียวกันคือ ดี ทางที่ดี ก็จะแปลว่า กรรณะที่ดี ดังนั้นก็กลายเป็นคำว่า ซูการ์โน
หรือแม้แต่ชื่อ สุสิโล บัมบัง ยุโดโยโน ก็แผลงจากสันสกฤตว่า สุสิละ (สีละ น่าจะมาจากคำว่า สรีระ) ยุทธยาน ส่วน บัมบัง เป็นชื่อพื้นเมือง
ถ้าอ่านแบบไทย ก็อาจจะประมาณว่า สุสิละ ยุทธยาน ซึ่งแปลโดยรวมก็คือ ยอดนักรบ (มันยิ่งเด่นชัดมากตรงที่เจ้าตัวก็เคยเป็นทหารด้วย)
โดยปกติ ชาวชวาจะมีชื่อเดียว ไม่มีนามสกุลต่อท้าย แต่ในบางกรณี ก็จะมีชื่อบิดาตามมาด้วย โดยเฉพาะกับชื่อที่ได้รับอิทธิพลจากอิสลามมา
ตัวอย่างเช่น อับดุร์ระห์มัน วาฮิต ชื่อตัวว่า อับดุร์ระห์มัน ชื่อบิดาคือ วาฮิต ซึ่งก็มาจาก วาฮิต ฮาชิม ซึ่งเป็นชื่อเต็มของบิดาและปู่อีกทีหนึ่ง
หรือในบางกรณี เช่น เมกาวตี ซูการ์โนปุตรี ชื่อตัวมาจากคำสันสกฤตว่า เมฆาวดี ซึ่งตั้งโดย Biju Patnaik มุขมนตรีของรัฐโอริสสา อินเดีย
ขณะที่บุตรคนอื่นๆ เช่น นายกุรูห์ ก็ใช้ชื่อว่า กุรูห์ ซูการ์โนปุตรา หรือบางทีก็แค่ กุรูห์ ซูการ์โน เช่นเดียวกับ ทอมมี่ ซูฮาร์โต (จริงๆ ไม่ใช่ชื่อจริง)
โดยในยุคหลังๆ นั้น ก็มีทั้งการใช้ชื่อบิดาและการใช้นามสกุลบ้างแล้ว แต่ส่วนใหญ่จะยังไม่ใช่นามสกุลหรือชื่อบิดา เนื่องจากยังไม่คุ้นชิน
ในบางกรณี ชื่อแบบยุโรป ก็ตั้งกันโดยชาวชวาที่นับถือคริสต์ โดยชื่อแบบคาทอลิกจะเป็นแบบละติน ชื่อแบบโปรเตสแตนต์จะออกไปทางดัตช์
ตัวอย่างเช่นชื่อ อัลเบอร์ตุส ซุกียะปรานาตะ ชื่อ อัลเบอร์ตุส มาจากชื่อละตินจากพิธีศีลจุ่ม ซุกียะปรานาตะ เป็นชื่อตัวในภาษาพื้นเมืองชวา
สำหรับชาวชวาในเนเธอร์แลนด์หรือในซูรินาม (Suriname) จะใช้ชื่อภาษาอังกฤษเป็นชื่อตัวไปเลย และจะใช้ชื่อบรรพบุรุษเป็นนามสกุลแทน
สำหรับชื่อชวานั้น นอกจากชาวชวาแล้ว ยังพบว่า มีชาวจีนที่อพยพมาในอินโดนีเซีย ต่างเปลี่ยนชื่อแบบชวาด้วย ยกตัวอย่างเช่น ซูดาโน สาลิม
อาฮก ก็ใช้ชื่อชวาว่า บาซุกี จาฮายา ปุรนามะ โดยคำว่า 'จา' นั้นมาจากชื่อ จุงบันฮก ของอาฮก ซึ่งก็นำคำว่า ฮก มาใช้เรียกชื่อเล่นด้วยเช่นกัน
ชื่อภาษาชวาโดยส่วนมาก จะเป็นการนำเอาชื่อแบบสันสกฤตมาใช้ เนื่องจากเป็นวัฒนธรรมที่ยังมีอยู่ของชาวชวา ซึ่งยังคงอิทธิพลฮินดูไว้มาก
อย่างไรก็ตาม ภาษาชวาสำเนียงมาตรฐาน จะแผลงเสียง อา เป็นเสียง โอ ไปหมดแล้ว เช่น ภีมะ กลายเป็น บีโม หรือ จรกา ก็อาจจะเป็น โจโรโก ไป
ส่วนสำเนียงตะวันตก หรือในภาษาซุนดา ยังรักษาเสียง อา ไว้อยู่ เช่นชื่อ ชาฟุดดิน ปราวีระนะการา ก็ไม่กลายไปเป็น ปราวีโรโนโกโร แบบอย่างชวา
ทั้งนี้ การแผลงเสียง ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกับภาษาเขมรหรือภาษาในแถบประเทศอินเดียตะวันออก แต่เชื่อว่า เป็นอิทธิพลจากศาสนาอิสลามเอง
สำหรับการแผลงในภาษาไทย สามารถใช้ได้ดีกับภาษาสันสกฤตหรือภาษาบาลีที่รับอิทธิพลสันสกฤต เช่น วีระ เป็น วีโร หรือ ธีระ เป็น ดีโร เป็นต้น
----
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้