สวัสดีครับ พอดีวันนี้เพิ่งมีโอกาสได้ดูหนังเรื่อง friend zone
ดูจบเเล้วก็นึกย้อนถึงตัวเอง เลยอยากมาแชร์ประสบการณ์ของตัวเองบ้าง
เรื่องของผมขอเริ่มเมื่อปี 2549 (ม.4)ปีเเรกที่ผมได้เจอกับเพื่อนของผม เอาจริงๆวันเเรกที่เจอกันผมปิ๊งตั้งเเต่แรกพบเลย 5555
ผมเป็นเด็กต่าง รร ที่บ้านอยู่ติดกับ รร ที่เพื่อนของผมเรียนจึงมีโอกาสเข้ามาเล่นกีฬาใน รร ของเธอบ่อย
เลยมีโอกาสได้เจอกัน และก็เจอกันบ่อยมากขึ้น เพราะผมก็เข้าไปเล่นบาสเกตบอลประจำอยู่เเล้ว
ผมเริ่มรู้จักเธอมากขึ้น เราเริ่มพูดคุยถึงเรื่องต่างๆ เธอถามถึง รร ที่ผมอยู่ วิชาที่ผมเลือกเรียน รายละเอียดผมก็ลืมๆไปเเล้ว
สมัยนั้นผมใช้ PCT ผมก็เริ่มโทรทั้งเบอร์บ้าน มือถือ ผมมีหมด จนมีอยู่วันนึงระหว่างที่คุยโทรศัพท์ เธอเปิดหัวคำถามมาว่า
ชอบเราเหรอ....ผมอึ้งไปเลยไม่คิดว่าจะยิงตรง ผมก็ตอบตามความจริงพร้อมกับสงสัยว่าทำไมถึงถามและทำไมถึงรู้
ก็ตามปกติใครๆก็น่าจะดูออก หลังจากวันนั้นผมก็ไม่ปิดบังความรู้สึกอีกต่อไป แต่ความสัมพันธ์ก็เหมือนเดิมไม่ได้พัฒนาต่อเเต่อย่างใด
มีอยู่เหตุการณ์นึงผมยังจำได้ ผมทะเลาะกับเขาเรื่องอะไรจำไม่ได้ผมต้องเอาหนังสือที่ยืมเธอมาไปคืน แต่พอเจอหน้ากันผมก็ร้องไห้ออกมาทันที
เพราะไม่อยากให้เธอเลิกคบผม เธอนั่งข้างๆและปลอบผมบอกว่าอย่าร้องไห้ หลังจากวันนั้นเราก็ไปเที่ยวด้วยกันบ่อยๆ ไปถ่ายรูปที่ต่างๆ(เธอชอบ)
ไปดูหนัง หรือบางทีเธอก็ให้ผมไปหาที่บ้านบ้าง(แต่ไม่ได้ทำอะไรนะครับ) ไปสอบตรงเข้ามหาลัยตามที่ต่างๆก็มีผมนี้เเหละที่อยู่ข้างๆ
อยู่บนรถถ้าจะนอนก็จะนอนหนุนตัก แต่อย่าลืมนะครับเราเป็นแค่เพื่อนกัน!! แต่โทรคุยกันทุกคืน
จบ ม.ปลายต่างคนก็ต่างขึ้นมหาลัย ความสัมพันธ์ยังเหมือนเดิมไม่ซิ เราห่างกันมากขึ้นเพราะอยู่คนล่ะที่ แต่เรายังติดต่อกันไปหากันเหมือนเดิม
ระหว่างขึ้นปี 2 ผมตัดสินใจไปลองสอบ ม ที่เธออยู่จะได้อยู่ใกล้ๆเขา สุดท้ายสอบติดผมเลยย้าย ผมมีความสุขมากครับได้เล่นบาสด้วยที่ ม บ่อยๆ
แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือเธอเรียนหนังงานค่อนข้างเยอะไม่ค่อยมีเวลาทั้งเล่นบาสหรือแม้แต่คุยโทรศัพท์เราไม่ได้ใกล้กันอย่างที่ผมคิด แถมอีกอย่าง
หนุ่มๆมาจีบเพียบ!! สุดท้ายผมไม่ตั้งใจเรียนจึงตัดสินใจลาออก ตอนนั้นคิดง่ายๆว่าจะออกมาทำงาน นั้นคงเป็นจุดเปลี่ยนชีวิตผมจริงๆ
ผมทำงาน เธอเรียนหนังสือเเถมเริ่มเหมือนจะมีความรัก(จริงๆสักที) ส่วนผมก็ทำได้แต่พยายามติดต่อ พยายามทำสิ่งที่ทำได้ เธอย้ายบ้านผมก็คอยช่วย
เธอยู่กับแม่สองคนก็จะมีผมที่เป็นผู้ชายคอยจัดบ้านให้ หรือทำงานอะไรที่ลำบากๆภายในบ้านใหม่ ไปเที่ยวบ้านเกิด ตจว ผมก็มีโอกาสได้ไป(เธอชวน)
มีอีกเหตุการณ์ที่ผมยังจำได้ดี วันนั้นเราไปดูหนังด้วยกันถ้าจำไม่ผิดเรื่อง Snow White and the Huntsman ขากลับต้องนั่งรถตู้กลับกำลังจะวินรถ
มีโทรศัพท์ดังขึ้น(ของเธอ) สรุปความว่ารุ่นพี่ ป.โท ที่ตามจีบอยู่จะมารับเพราะอยู่เเถวๆนั้นพอดี ผมเลยจะให้เธอกลับส่วนผมจะนั่งรถตู้กลับเอง
แต่จะรอส่งไม่อยากให้อยู่คนเดียว พอถึงเวลารุ่นพี่คนนั้นมารับ ทั้งเธอและรุ่นพี่ก็ต่างชวนผมให้กลับพร้อมกัน เธอนั่งหน้าคู่กับรุ่นพี่คนนั้น
บรรยากาศแบบ WTF!! นั่งอยู่เบาะหลังฟังเค้าคุยกัน คนชอบกันคุยกัน(กูมาทำอะไรที่นี้) หลังจากนั้นก็บอกเธอไปว่าอย่าทำแบบนี้อีก
เวลาผ่านไปเราห่างกันเธอเรียนจบผมก็ไม่ได้มีโอากาสไปแสดงความยินดีเพราะติดทำงาน จากที่ตามส่องเธอก็น่าจะคบหากับรุ่นพี่คนนั้น
พอเธอทำงานก็ได้ข่าวว่าเลิกลากันไป แต่ไม่นานก็เหมือนจะคบกับเพื่อนร่วมงานคนใหม่เก่งไฟแรง ตรงนี้ผมไม่ค่อยแน่ใจเรื่องทามไลน์
ผมได้แต่แอบมองอยู่ห่างๆ ส่วนตัวผมนั้นเหมือนกันครับไม่ได้มีใครพิเศษ และเวลาผ่านไปเธอย้ายที่ทำงาน และก็อย่างเคยผมเห็นเธอคบคนใหม่
แต่คนนี้พิเศษมากกว่าใคร ปกติเธอจะไม่ลงรุปคู่หรืออะไรก็ตามที่สื่อถึงแฟน แต่คนนี้ไม่ใช่ เที่ยวด้วยกันบ่อย ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ
ส่วนผมก็กลับมาคุยกับเธอตอนนั้นผมก็ไม่แน่ใจ อาจจะเพราะเล่น ROV ด้วยกันด้วยทำให้เราเริ่มคุยกันอีกครั้ง มีโอกาสผมก็จะชวนเธอกันข้าวบ่อยๆ
ซึ่งเธอก็ตอบรับบ้างไม่รับบ้าง เพราะบ้านเราใกล้ๆกัน จนเหมือนผมเริ่มหลงรักเธออีกครั้ง จริงๆรายละเอียดค่อนข้างเยอะผมไม่รุ้จะบรรยายยังไง
สรุปได้ว่าที่ผ่านมาเราเป็นแต่เพื่อน และในความคิดของเธอ ผมก็คงเป็นได้แค่เพื่อนต่อไป
ใจความสำคัญช่วงชีวิตของผมตอนนี้ผมอยาก Move On ออกจากจุดๆนี้ผมไม่อยากเป็นอย่างนี้อีกต่อไปแล้ว ผมรู้ทั้งรู้ เพราะบางทีผมก็เดาทางยาก
บางครั้งเธอก็โทรมาระหว่างที่ขับรถ(เปิดบลูทูธ) ผมอยากออกจากจุดๆนี้มันทรมานครับ
2549 - 2563 ณตอนนี้ก็เกิน 1 ทศวรรษไปแล้ว ผมรักเธอไม่เปลี่ยน เช่นกันความรู้สึกของเธอก็ไม่เคยเปลี่ยน
สุดท้าย ณ วันนี้ผมก็ยัง Move On ไม่ได้
แชร์ Friend Zone ชีวิตจริง
ดูจบเเล้วก็นึกย้อนถึงตัวเอง เลยอยากมาแชร์ประสบการณ์ของตัวเองบ้าง
เรื่องของผมขอเริ่มเมื่อปี 2549 (ม.4)ปีเเรกที่ผมได้เจอกับเพื่อนของผม เอาจริงๆวันเเรกที่เจอกันผมปิ๊งตั้งเเต่แรกพบเลย 5555
ผมเป็นเด็กต่าง รร ที่บ้านอยู่ติดกับ รร ที่เพื่อนของผมเรียนจึงมีโอกาสเข้ามาเล่นกีฬาใน รร ของเธอบ่อย
เลยมีโอกาสได้เจอกัน และก็เจอกันบ่อยมากขึ้น เพราะผมก็เข้าไปเล่นบาสเกตบอลประจำอยู่เเล้ว
ผมเริ่มรู้จักเธอมากขึ้น เราเริ่มพูดคุยถึงเรื่องต่างๆ เธอถามถึง รร ที่ผมอยู่ วิชาที่ผมเลือกเรียน รายละเอียดผมก็ลืมๆไปเเล้ว
สมัยนั้นผมใช้ PCT ผมก็เริ่มโทรทั้งเบอร์บ้าน มือถือ ผมมีหมด จนมีอยู่วันนึงระหว่างที่คุยโทรศัพท์ เธอเปิดหัวคำถามมาว่า
ชอบเราเหรอ....ผมอึ้งไปเลยไม่คิดว่าจะยิงตรง ผมก็ตอบตามความจริงพร้อมกับสงสัยว่าทำไมถึงถามและทำไมถึงรู้
ก็ตามปกติใครๆก็น่าจะดูออก หลังจากวันนั้นผมก็ไม่ปิดบังความรู้สึกอีกต่อไป แต่ความสัมพันธ์ก็เหมือนเดิมไม่ได้พัฒนาต่อเเต่อย่างใด
มีอยู่เหตุการณ์นึงผมยังจำได้ ผมทะเลาะกับเขาเรื่องอะไรจำไม่ได้ผมต้องเอาหนังสือที่ยืมเธอมาไปคืน แต่พอเจอหน้ากันผมก็ร้องไห้ออกมาทันที
เพราะไม่อยากให้เธอเลิกคบผม เธอนั่งข้างๆและปลอบผมบอกว่าอย่าร้องไห้ หลังจากวันนั้นเราก็ไปเที่ยวด้วยกันบ่อยๆ ไปถ่ายรูปที่ต่างๆ(เธอชอบ)
ไปดูหนัง หรือบางทีเธอก็ให้ผมไปหาที่บ้านบ้าง(แต่ไม่ได้ทำอะไรนะครับ) ไปสอบตรงเข้ามหาลัยตามที่ต่างๆก็มีผมนี้เเหละที่อยู่ข้างๆ
อยู่บนรถถ้าจะนอนก็จะนอนหนุนตัก แต่อย่าลืมนะครับเราเป็นแค่เพื่อนกัน!! แต่โทรคุยกันทุกคืน
จบ ม.ปลายต่างคนก็ต่างขึ้นมหาลัย ความสัมพันธ์ยังเหมือนเดิมไม่ซิ เราห่างกันมากขึ้นเพราะอยู่คนล่ะที่ แต่เรายังติดต่อกันไปหากันเหมือนเดิม
ระหว่างขึ้นปี 2 ผมตัดสินใจไปลองสอบ ม ที่เธออยู่จะได้อยู่ใกล้ๆเขา สุดท้ายสอบติดผมเลยย้าย ผมมีความสุขมากครับได้เล่นบาสด้วยที่ ม บ่อยๆ
แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือเธอเรียนหนังงานค่อนข้างเยอะไม่ค่อยมีเวลาทั้งเล่นบาสหรือแม้แต่คุยโทรศัพท์เราไม่ได้ใกล้กันอย่างที่ผมคิด แถมอีกอย่าง
หนุ่มๆมาจีบเพียบ!! สุดท้ายผมไม่ตั้งใจเรียนจึงตัดสินใจลาออก ตอนนั้นคิดง่ายๆว่าจะออกมาทำงาน นั้นคงเป็นจุดเปลี่ยนชีวิตผมจริงๆ
ผมทำงาน เธอเรียนหนังสือเเถมเริ่มเหมือนจะมีความรัก(จริงๆสักที) ส่วนผมก็ทำได้แต่พยายามติดต่อ พยายามทำสิ่งที่ทำได้ เธอย้ายบ้านผมก็คอยช่วย
เธอยู่กับแม่สองคนก็จะมีผมที่เป็นผู้ชายคอยจัดบ้านให้ หรือทำงานอะไรที่ลำบากๆภายในบ้านใหม่ ไปเที่ยวบ้านเกิด ตจว ผมก็มีโอกาสได้ไป(เธอชวน)
มีอีกเหตุการณ์ที่ผมยังจำได้ดี วันนั้นเราไปดูหนังด้วยกันถ้าจำไม่ผิดเรื่อง Snow White and the Huntsman ขากลับต้องนั่งรถตู้กลับกำลังจะวินรถ
มีโทรศัพท์ดังขึ้น(ของเธอ) สรุปความว่ารุ่นพี่ ป.โท ที่ตามจีบอยู่จะมารับเพราะอยู่เเถวๆนั้นพอดี ผมเลยจะให้เธอกลับส่วนผมจะนั่งรถตู้กลับเอง
แต่จะรอส่งไม่อยากให้อยู่คนเดียว พอถึงเวลารุ่นพี่คนนั้นมารับ ทั้งเธอและรุ่นพี่ก็ต่างชวนผมให้กลับพร้อมกัน เธอนั่งหน้าคู่กับรุ่นพี่คนนั้น
บรรยากาศแบบ WTF!! นั่งอยู่เบาะหลังฟังเค้าคุยกัน คนชอบกันคุยกัน(กูมาทำอะไรที่นี้) หลังจากนั้นก็บอกเธอไปว่าอย่าทำแบบนี้อีก
เวลาผ่านไปเราห่างกันเธอเรียนจบผมก็ไม่ได้มีโอากาสไปแสดงความยินดีเพราะติดทำงาน จากที่ตามส่องเธอก็น่าจะคบหากับรุ่นพี่คนนั้น
พอเธอทำงานก็ได้ข่าวว่าเลิกลากันไป แต่ไม่นานก็เหมือนจะคบกับเพื่อนร่วมงานคนใหม่เก่งไฟแรง ตรงนี้ผมไม่ค่อยแน่ใจเรื่องทามไลน์
ผมได้แต่แอบมองอยู่ห่างๆ ส่วนตัวผมนั้นเหมือนกันครับไม่ได้มีใครพิเศษ และเวลาผ่านไปเธอย้ายที่ทำงาน และก็อย่างเคยผมเห็นเธอคบคนใหม่
แต่คนนี้พิเศษมากกว่าใคร ปกติเธอจะไม่ลงรุปคู่หรืออะไรก็ตามที่สื่อถึงแฟน แต่คนนี้ไม่ใช่ เที่ยวด้วยกันบ่อย ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ
ส่วนผมก็กลับมาคุยกับเธอตอนนั้นผมก็ไม่แน่ใจ อาจจะเพราะเล่น ROV ด้วยกันด้วยทำให้เราเริ่มคุยกันอีกครั้ง มีโอกาสผมก็จะชวนเธอกันข้าวบ่อยๆ
ซึ่งเธอก็ตอบรับบ้างไม่รับบ้าง เพราะบ้านเราใกล้ๆกัน จนเหมือนผมเริ่มหลงรักเธออีกครั้ง จริงๆรายละเอียดค่อนข้างเยอะผมไม่รุ้จะบรรยายยังไง
สรุปได้ว่าที่ผ่านมาเราเป็นแต่เพื่อน และในความคิดของเธอ ผมก็คงเป็นได้แค่เพื่อนต่อไป
ใจความสำคัญช่วงชีวิตของผมตอนนี้ผมอยาก Move On ออกจากจุดๆนี้ผมไม่อยากเป็นอย่างนี้อีกต่อไปแล้ว ผมรู้ทั้งรู้ เพราะบางทีผมก็เดาทางยาก
บางครั้งเธอก็โทรมาระหว่างที่ขับรถ(เปิดบลูทูธ) ผมอยากออกจากจุดๆนี้มันทรมานครับ
2549 - 2563 ณตอนนี้ก็เกิน 1 ทศวรรษไปแล้ว ผมรักเธอไม่เปลี่ยน เช่นกันความรู้สึกของเธอก็ไม่เคยเปลี่ยน
สุดท้าย ณ วันนี้ผมก็ยัง Move On ไม่ได้