ยินดีต้อนรับสู่สังคมออฟฟิศจ้ะ ^^

แสดงว่าดราม่าแรงพอตัว เพิ่งเข้ามาก็มีคนมานินทาใครให้ฟังซะแล้ว

สังคมออฟฟิศต่างจากสังคมในสถานศึกษาตรงที่มีผลประโยชน์มาเกี่ยวข้อง ในวิชาหนึ่งอาจมีคนคะแนนท็อปได้หลายคน แต่ในงานโปรเจกต์หนึ่งตัวท็อปมีแค่คนเดียวหรือทีมเดียวเท่านั้น การแก่งแย่งจึงสูงกว่ามากค่ะ

คำแนะนำเบื้องต้นก็คือ ทำงานแล้วเอาตัวให้รอดไว้ก่อน มิตรภาพกินไม่ได้ สนิทกันแค่ไหน เมื่อเปลี่ยนบริษัทก็ถือว่าจบกันไป หาน้อยค่ะที่จะยังสังสรรพบเจอกันอยู่ (เพราะเวลาไม่มีจะเหลือ และไม่มีผลประโยชน์อะไรแล้ว) คุณไม่ควรให้ใจกับใคร ไม่ต้องแบ่งแยกว่าใครคนดีหรือคนเลว ขอแค่ทำงานร่วมกันได้ก็พอ

คุณสามารถเหยียบเรือสองแคมได้ต่อเมื่อทั้งสองฝ่ายเชื่อใจว่าคุณไม่เอาเขาไปนินทา เมื่อร่วมวงนินทาจึงควรรับฟังอย่างเดียว อย่างดีก็พยักหน้ารับรู้ อย่าไปแสดงอาการเห็นด้วยและยิ่งไม่ควรพูดเรื่องลบของคนอื่นให้เขาฟัง พวกนี้เขามองออกนะว่าคุณเอาเขาไปนินทากับอีกกลุ่มรึเปล่า เซ้นซ์แรง หัวไวค่ะ (หัวเราะ) จึงมีความเป็นไปได้ว่ายิ่งนานไป พวกเขาจะเลิกพาคุณเข้ากลุ่มในที่สุด แลกกันด้วยการไม่ถูกมองว่าอยู่ในกลุ่มเหมือนกัน เมื่อคุณไม่อยู่ในกลุ่มใดเลยก็ยิ่งต้องยืนคนเดียวให้ได้แข็งแรง ปัญหาน้อย แต่จะเปล่าเปลี่ยว กินข้าวด้วยกันหลังเลิกงานก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกินพิกล ถึงตอนนั้นก็ขอให้วกกลับไปเรื่องที่ว่าในสังคมการทำงานไม่จำเป็นต้องมีเพื่อน ตราบใดที่ยังทำงานได้ ทุกอย่างยังโอเค หากคุณวางตัวได้ดี คุณจะอยู่ในฐานะคนกลาง ทำงานกับใครก็ได้ เคลียร์ความขัดแย้งได้ หรือถึงขั้นเป็นคนตัดสินข้อพิพาทได้ (เจ้านายจะชอบเพราะปัญหาหยุมหยิมมาไม่ถึงเขา) ซึ่งบริษัทที่มีวิสัยทัศน์จะให้ค่ากับคุณสมบัตินี้ค่ะ บางทีบริษัทอยากจะเก็บคุณไว้เพื่อบรรเทาความขัดแย้งโดยเฉพาะ ก็เป็นได้เหมือนกัน สำหรับคนเป็นหัวหน้าแล้ว ลูกน้องเหม็นหน้ากันนี่มันปัญหาระดับโลกเลยนะคะ เขาแค่ไม่สนใจถ้างานยังเดินได้ก็เท่านั้น

อีกกรณีนึงที่น่าสนใจ คือคุณจะเลือกข้างก็ได้ หากมีข้างใดให้ผลดีผลเสียกับคุณอย่างชัดเจน แม้เลือกข้างแล้ว ให้ความสนิทสนมมากกว่า ก็ใช่ว่าต้องเป็นปฏิปักษ์กับอีกข้างนี่นา แบบนี้ก็โอเคเหมือนกัน และข้างที่เราอยู่ด้วยนั้นจะสนับสนุนเราในฐานะพวกเดียวกันค่ะ ใช้เวลาศึกษาพวกเขาสักนิดว่าข้างไหนไว้ใจหรือให้ผลประโยชน์ได้มากกว่า

อย่าคิดนะคะว่าการเชลียร์รุ่นพี่ไม่มีความสำคัญ คุณอยู่ในสังคมอุปถัมป์ การเป็นที่เอ็นดูของผู้มีอำนาจแทบจะเป็นเรื่องใหญ่สุดด้วยซ้ำ บางคนทำงานแทบตายก็อยู่ไปอย่างนั้น บางคนทำงานแค่นิดหน่อยกลับได้รับคำชื่นชม บางคนทำงานปกติแต่ถูกขัดแข้งขัดขาประจำจนคนมองว่าทำงานห่วย นี่แหละคือความสำคัญของการ "อยู่เป็น"

ค่อยๆ เรียนรู้ไปค่ะ ไม่น่ากลัวหรอก แต่รู้ไว้แล้วกันว่าสังคมออฟฟิศไม่มีมิตรแท้และศัตรูถาวร เพื่อนร่วมงานไม่เหมือนเพื่อนธรรมดาๆ อย่างไรก็ตาม ฉันรับประกันได้ว่าหากคุณให้ใจกับใครไป สักวันจะเสียใจที่มันไร้ค่าแน่นอน

ยินดีต้อนรับสู่วัยทำงานอีกครั้งค่ะ ขอให้โชคดีนะคะ เป็นกำลังใจให้