จากใจคนไม่มีเพื่อน!!

สวัสดีค่ะ  หลายๆคนในที่นี้ คงรู้จักเเละเป็นเเบบนี้ เราเองก็เป็นหนึ่งในนั้น  เป็นเด็กมีปัณหา  ไม่มีเพื่อนไม่มีใครคบ  หลายคนคงคิดว่าเด็กคนนั้น หรือคนๆนั้นคงนิสัยไม่ดี   วันนี้เราจะมากบอกว่า  ทำไมทำตัวเเบบนี้ เหตุผลคืออะไร   เริ่มเเรกเลย  เมื่อก่อนบอกตรงๆเลยว่า  เราชอบตามคนอื่น ตามใจคนอื่น  ขี้เกร็งใจ  เอ๋อๆ  ติดบ้าน  ไม่ชอบไปไหน   พอโตขึ้น ต้องเจอกับผู้คนมากมาย   ต่างที่ ต่างอารม ต่างนิสัย  555 ไปไม่เป็นคะ  ชวนคุยก่อนก็ไม่กล้า   คนอื่นชวนคุยก็ทำตัวไม่ถูก จนวันนี้นึงมีปัญหาค่ะ   ทำอะไรไม่ถูก  เจ็บ  เพราะไม่เคยเจอ  บอกใครไม่ได้   ก็เเยกตัวออกมาคนเดียว  เนื่องจากต่างคนต่างความคิดต่างนิสัย  ก็เอาไปนินทา  เล่าต่อๆกันไป  ถูกบ้างผิดบ้าง  นานไปเข้า เริ่มรับสถานการณ์ได้  ก็ปรับตัว  ไม่อยากมีเพื่อน  อยากอยู่คนเดียว   คิดว่าการไม่มีเพื่อนจะทำให้ไม่มีปัญหา  มันก็ดีนะที่อยู่คนเดียว   เเต่ปัญหายังไม่จบนะสิคะ  คนรอบข้าง ที่รู้ข่าวจริงข่าวเท็จเค้ามองเราไม่ดีไปเเล้ว  ตัวคนเดียวกับ100คนเกลียดสู้ไม่ได้หรอกค่ะ  ยิ่งนานวันเราเริ่มเก็บกด  เกลียดสังคม  เกลียดคนอื่น  จนปัจจุบันไปไหนมาไหน  ก็ทำไม่ถูกเลยทำหน้าเข้มไว้ก่อน จะได้ปิดความรู้สึกนั้น  เเต่ก็โดนหาว่าหยิง ไม่กันไหญ่เลยค่ะ  เก็บกดไปอีก  ระบายกับใครไม่ได้   เครียด  ทุกวันนี้ก็อยู่คนเดียว  อยู่อย่างไม่เคยมีใครเข้าใจ  ไม่มีใครรู้จักเราจริงๆ เเม้เเต่พ่อเเม่ยังไม่รู้จักเราด้วยซ้ำ(ความคิด ความรู้สึก)มีเเค่เราที่รู้ตัวเองว่าทำอะไรอยู่ ตัวเองต้องการอะไร  ตอนนี้ก็จะเเคร์เเค่ตัวเอง  เราก็เข้าใจคนอื่นนะ เหตุผลนึงเค้าก็คงไม่รู้ความจริง  เราพยายามจะเข้าใจ ฝืนยิ้ม  ฝืนหัวเราะกับสิ่งที่คนอื่นเค้ามาพูดกับเราเเล้วหัวเราะ   ความรู้สึกตอนนั้น  มันโครตเเย่เลยค่ะ