สวัสดีค่ะ เรื่องที่จะเล่ายาวหน่อยนะคะ
ตอนนั้นอยู่ ม.3 ค่ะ มีเพื่อนผู้หญิงเข้ามาเรียนใหม่1คน ตอนแรกก็เฉยๆค่ะ ไม่ได้คิดอะไร แต่เหมือนเค้าจะเข้ากลุ่มด้วย ก็เลยสนิทกันตั้งแต่วันน้นเหมือนถูกชะตาอะไรสักอย่าง ด้วยความที่เรามีเพื่อนสนิทอยู่แล้ว แล้วเพื่อนสนิทอีกคนไม่พอใจที่เราไปสนิทกับเพื่อนใหม่ เราก็เลยห่างๆกัน แต่ก็ยังยุในกลุ่มเดียวกันอยู่ ตอนนั้นเพื่อนในกลุ่มก็พยายามจะให้เราห่างมากๆจากเพื่อนใหม่คนนั้น อยากทำให้เหมือนว่าเราเกลียดเค้า แต่ความรู้สึกของเราเหมือนคนบีบหัวใจตัวเอง อยากทำให้เค้ามีความสุข เพราะเริ่มแอบชอบเค้าแล้ว แต่ก็ไม่เลย ตอนแรกก็เหมือนคนใจร้ายเลยค่ะ พอเค้าเดินมาข้างๆเราเพื่อนอีกคนก็สกิดบอกว่าอย่าอยู่ใกล้เค้า แต่ด้วยความที่เราตามเพื่อนกลัวเพื่อนเก่าที่เราสนิทไม่พอใจก็ทำตามเค้าทุกอย่าง แต่พอมาวันหนึ่งเราเริ่มห่างเค้ามากๆ เหมือนเราขาดอะไรไปสักอย่างตอนนั้นคิดเลยค่ะว่าเราทำร้ายเพื่อนที่เรารักไปได้ยังใง ตอนนั้นคิดเสมอเลยว่าเราเลวขนาดนี้แล้วเหรอ ทั้งๆที่ในใจเราก็อยากคุยกับเค้ามากมาย แต่พูดอะไรไม่ได้ เหมือนขาดเค้าไปเราอยู่ไม่ได้ เราทำขนาดนี้กับเค้าเลยเหรอทั้งๆที่เค้าก็ช่วยเราทุกๆเรื่อง เค้าเป็นคนเรียนเก่งมาก แต่เราเหมือนเด็กหลังห้องเลยค่ะ ต่างราวฟ้ากับเหว แต่ตอนนั้นก็ผ่านมาได้ แต่รู้ว่าในใจเค้าก็เสียความรู้สึกไปแล้ว แต่ก็อยากพังกำแพงทุกอยากที่สร้างใว้ เพื่ออยากได้สนิทกับเค้าให้มากกว่าเดิม สุดท้ายก็เดินเข้าไปกอดเค้าแล้วพูดว่า ขอโทษ ที่มำให้แกไม่มีคความสุข และเค้าก็ยังเป็นคนที่ใจดีเหมือนเดิม เพื่อนที่แสนดี เหมือนเราเองที่ไม่เหมาะสมเป็นเพื่อนกับเค้าด้วยซ้ำไป แต่เพื่อนยังใงก็คือเพื่อน และเราก็สนิทอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันสนิทมากกว่าเดิม วันหนึ่งเหมือนเรารู้สึกดีมากๆมากกว่าเพื่อน แต่เราก็ต้องพยายามเก็บใว้ข้างใน เพราะคิดว่าบางทีการที่เค้ารู้ว่าเรารู้สึก เราเองที่จะเสียเค้าไปอีกครั้งจนไม่เหลือคำว่าเพื่อนเลย แต่เป็นสถานะนี้ก้รู้สึกดีแล้วค่ะ เพราะเราทำให้เค้าเจ็บมามากจนบางทีก็อยากด่าอยากตบตัวเองเหมือนกันว่าทำได้ยังใง ผ่านไปประมาณ 5เดือนค่ะ ใกล้ปัจจิม
จนเค้ามีแฟน แต่แฟนเค้าไม่ใช่ผู้ชายค่ะแต่เป็นทอม แต่เราไม่ได้เป็นทอมน่ะ ตอนนั้นก็นึกๆอยู่ถ้าเราบอกความรู้สึกไปมันจะดีกว่านี้ไหม บางทีเค้าอาจไม่รู้สึกเหมือนเราก็ได้ แต่ไม่กล้าค่ะเพราะไม่อยากเสียเพื่อนที่ดีคนหนึ่งไป ตอนนั้นก็จบ ม.3 ค่ะ ก้แยกย้ายกันไปตามความฝันของแต่ละคน หลังจากจบไปก็คุยกันบ้างนัดกินข้าวกันบ้าง แต่ก้น่ะเวลาก้เริ่มห่างๆกัน ผ่านมา4ปี ความรู้สึกที่มีต่อแกก็ไม่เคยน้อยลงเลย มากกว่าเดิมด้วยซ้ำทั้งๆที่จบ ม.3 มาก็หลังจากที่คุยกันบ้าง ไม่นานก็หายกันไปเลย แต่ก็น่ะความห่างไม่ได้ทำให้เราเปลี่ยนความรู้สึกจากแกเลย ส่องเฟส ไอจี ไลน์แกทุกวันถึงแกจะไม่โพสอะไรแค่ได้ส่องก็มีความสุขแล้ว แต่ก็ดีใจที่เพื่อนที่เราชอบไปมีเพื่อนใหม่ที่ดี ทำให้แกได้มีความสุข สุดท้ายแล้วคำว่าเพื่อนมันยั่งยืนเสมอค่ะ ถึงมันจะไม่สมหวังแต่ถ้าเค้ายุจุดๆไหนแล้วเค้ามีความสุขเราก็มีความสุขค่ะ ❤
แอบชอบเพื่ิอนผู้หญิงด้วยกัน
ตอนนั้นอยู่ ม.3 ค่ะ มีเพื่อนผู้หญิงเข้ามาเรียนใหม่1คน ตอนแรกก็เฉยๆค่ะ ไม่ได้คิดอะไร แต่เหมือนเค้าจะเข้ากลุ่มด้วย ก็เลยสนิทกันตั้งแต่วันน้นเหมือนถูกชะตาอะไรสักอย่าง ด้วยความที่เรามีเพื่อนสนิทอยู่แล้ว แล้วเพื่อนสนิทอีกคนไม่พอใจที่เราไปสนิทกับเพื่อนใหม่ เราก็เลยห่างๆกัน แต่ก็ยังยุในกลุ่มเดียวกันอยู่ ตอนนั้นเพื่อนในกลุ่มก็พยายามจะให้เราห่างมากๆจากเพื่อนใหม่คนนั้น อยากทำให้เหมือนว่าเราเกลียดเค้า แต่ความรู้สึกของเราเหมือนคนบีบหัวใจตัวเอง อยากทำให้เค้ามีความสุข เพราะเริ่มแอบชอบเค้าแล้ว แต่ก็ไม่เลย ตอนแรกก็เหมือนคนใจร้ายเลยค่ะ พอเค้าเดินมาข้างๆเราเพื่อนอีกคนก็สกิดบอกว่าอย่าอยู่ใกล้เค้า แต่ด้วยความที่เราตามเพื่อนกลัวเพื่อนเก่าที่เราสนิทไม่พอใจก็ทำตามเค้าทุกอย่าง แต่พอมาวันหนึ่งเราเริ่มห่างเค้ามากๆ เหมือนเราขาดอะไรไปสักอย่างตอนนั้นคิดเลยค่ะว่าเราทำร้ายเพื่อนที่เรารักไปได้ยังใง ตอนนั้นคิดเสมอเลยว่าเราเลวขนาดนี้แล้วเหรอ ทั้งๆที่ในใจเราก็อยากคุยกับเค้ามากมาย แต่พูดอะไรไม่ได้ เหมือนขาดเค้าไปเราอยู่ไม่ได้ เราทำขนาดนี้กับเค้าเลยเหรอทั้งๆที่เค้าก็ช่วยเราทุกๆเรื่อง เค้าเป็นคนเรียนเก่งมาก แต่เราเหมือนเด็กหลังห้องเลยค่ะ ต่างราวฟ้ากับเหว แต่ตอนนั้นก็ผ่านมาได้ แต่รู้ว่าในใจเค้าก็เสียความรู้สึกไปแล้ว แต่ก็อยากพังกำแพงทุกอยากที่สร้างใว้ เพื่ออยากได้สนิทกับเค้าให้มากกว่าเดิม สุดท้ายก็เดินเข้าไปกอดเค้าแล้วพูดว่า ขอโทษ ที่มำให้แกไม่มีคความสุข และเค้าก็ยังเป็นคนที่ใจดีเหมือนเดิม เพื่อนที่แสนดี เหมือนเราเองที่ไม่เหมาะสมเป็นเพื่อนกับเค้าด้วยซ้ำไป แต่เพื่อนยังใงก็คือเพื่อน และเราก็สนิทอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันสนิทมากกว่าเดิม วันหนึ่งเหมือนเรารู้สึกดีมากๆมากกว่าเพื่อน แต่เราก็ต้องพยายามเก็บใว้ข้างใน เพราะคิดว่าบางทีการที่เค้ารู้ว่าเรารู้สึก เราเองที่จะเสียเค้าไปอีกครั้งจนไม่เหลือคำว่าเพื่อนเลย แต่เป็นสถานะนี้ก้รู้สึกดีแล้วค่ะ เพราะเราทำให้เค้าเจ็บมามากจนบางทีก็อยากด่าอยากตบตัวเองเหมือนกันว่าทำได้ยังใง ผ่านไปประมาณ 5เดือนค่ะ ใกล้ปัจจิม
จนเค้ามีแฟน แต่แฟนเค้าไม่ใช่ผู้ชายค่ะแต่เป็นทอม แต่เราไม่ได้เป็นทอมน่ะ ตอนนั้นก็นึกๆอยู่ถ้าเราบอกความรู้สึกไปมันจะดีกว่านี้ไหม บางทีเค้าอาจไม่รู้สึกเหมือนเราก็ได้ แต่ไม่กล้าค่ะเพราะไม่อยากเสียเพื่อนที่ดีคนหนึ่งไป ตอนนั้นก็จบ ม.3 ค่ะ ก้แยกย้ายกันไปตามความฝันของแต่ละคน หลังจากจบไปก็คุยกันบ้างนัดกินข้าวกันบ้าง แต่ก้น่ะเวลาก้เริ่มห่างๆกัน ผ่านมา4ปี ความรู้สึกที่มีต่อแกก็ไม่เคยน้อยลงเลย มากกว่าเดิมด้วยซ้ำทั้งๆที่จบ ม.3 มาก็หลังจากที่คุยกันบ้าง ไม่นานก็หายกันไปเลย แต่ก็น่ะความห่างไม่ได้ทำให้เราเปลี่ยนความรู้สึกจากแกเลย ส่องเฟส ไอจี ไลน์แกทุกวันถึงแกจะไม่โพสอะไรแค่ได้ส่องก็มีความสุขแล้ว แต่ก็ดีใจที่เพื่อนที่เราชอบไปมีเพื่อนใหม่ที่ดี ทำให้แกได้มีความสุข สุดท้ายแล้วคำว่าเพื่อนมันยั่งยืนเสมอค่ะ ถึงมันจะไม่สมหวังแต่ถ้าเค้ายุจุดๆไหนแล้วเค้ามีความสุขเราก็มีความสุขค่ะ ❤