ในโลกปัจจุบัน การใช้โปรแกรมไลน์สำหรับเวอร์ชั่นโทรศัพท์มือถือ หรือ เครื่องคอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะ หรือ โน้ตบุ๊ค ไอแพด ต่างๆ เพื่อสื่อสารเป็นเรื่องปกติ ส่งรูป พิมพ์ข้อความ ส่งคลิป คุยโทรศัพท์ หรือ จะวีดีโอคุยกันก็ได้ ถ่ายทอดสดไปเลย นี่คือสิ่งที่สังคมปัจจุบันทำได้แล้ว ไม่ต้องง้อทีวี ก็ถ่ายทอดสดได้ และประโยชน์อีกหลายอย่าง
แต่จะมีคนกลุ่มหนึ่ง ใช้ไลน์ในการ ส่งรูปที่มีข้อความประกอบ ว่า สวัสดี และตามด้วยวันแต่ละวัน จันทร์ ถึง อาทิตย์ วันไหน สีอะไรก็จะตามนั้น เหมือนตอนเรียนอนุบาลมา ซึ่งสำหรับกลุ่มคนอายุหนุ่มสาวและวัยรุ่น ก็มีทั้งเข้าใจ และ ล้อเลียน คนกลุ่มนี้ เพราะส่วนใหญ๋คือ คนแก่นั่นเอง หรือจะเรียกว่า สูงวัย อาวุโส โอเค กันส่วนใหญ่ที่จะส่งสวัสดีกันแบบนี้
แพร เป็นเด็กสาววัย 21 อยู่มหาลัยปี 3 อาศัยกับ น้องแม่เป็นน้าผู้ชาย อายุ 50 ต้นๆ อยู่กันสองคน เพราะพ่อแม่หย่ากันนานแล้ว และ หายไปจากชีวิตแพร แบบไม่เคยหวนกลับมา น้าของแพร ยังทำงานอยู่ มีตำแหน่งการงาน และรายได้ค่อนข้างจะเพียงพอสำหรับ เลี้ยงดูส่งเสียหลาน และ เงินเก็บยามจำเป็น โดยน้าคนนี้ ก็ไม่ได้แต่งงาน มีแฟนแต่ก็ไม่ได้อยู่ด้วยกัน ไปๆ มาๆ สองบ้าน ระหว่างบ้านแพร กับ บ้านแฟนน้าชาย
ปกติแพร กับ น้า จะมีเรื่องไม่เข้าใจกันบ่อย ถกเถียง และเสียงดังกันในบางที จนบางครั้ง แพร ก็พูดแรงๆใส่น้าไปว่า " ไม่ใช่พ่อนะ อย่าลืม " ทำเอาน้าชายต้องกลั้นหายใจ แล้วเดินหันหลังให้ และตั้งแต่เข้ามหาลัย แพร ก็มีอิสระมากขึ้น และ ค่อยๆห่างจากน้าชายไปเรื่อยๆ โดยที่ เจอกันสัปดาห์ละไม่กี่วัน เฉพาะตอนเช้าบางวันที่ตื่นมาเจอกัน ส่วนตอนเย็นแพรมักจะกลับบ้านดึก แต่น้าส่วนใหญ่ 6 โมงก็กลับมาเคารพธงชาติที่บ้านแล้ว เพราะเลยวัยเที่ยวเตร่ ยกเว้นวันไหนไปบ้านแฟน ก็อาจไม่กลับมาเลย
วันนึง แพร พาเพื่อนมานอนค้างที่บ้าน เพราะน้าบอกว่าจะไม่กลับในคืนนั้น แพร กับเพื่อนก็ ซื้อของมากิน นั่งดูทีวี และคุยกันตามประสา และส่วนหนึ่งของบทสนทนาก็จะเป็นเรื่องน้าชาย แพรบอกกับเพื่อนว่า อยากออกไปอยู่ หอพัก ไม่อยากอยู่บ้าน เพราะเบื่อน้าเป็นคนเชย ไม่เข้าใจวัยรุ่นว่างั้น แถม แพรยังบอกเพื่อนว่า น้าเราชอบส่ง สวัสดีวันจันทร์ อังคาร กับเพื่อนด้วย เชยสุดๆ เลย จะส่งทำไมว้า แล้วแพรกับเพื่อนก็ขำกัน เพราะมองว่า เป็นเรื่องไร้สาระ และน่าขำ ตลกดี
วันรุ่งขึ้น น้ากลับมาแต่เช้า สวนกับแพร และเพื่อนที่ไป มหาลัย โดยน้าวางโทรศัพท์แล้วเข้าไปล้างมือ เสียงไลน์ดัง แพรกับเพื่อนที่กำลังจะออกจากบ้านแล้ว ก็แอบไปดูมือถือน้านิดนึง ตามประสาเด็กซน และ เพื่อนแพรก็พูดเสียงดังออกมาแบบไม่ได้คิดอะไรว่า " เฮ้ย จริงด้วยว่ะ เพื่อนน้าเธอส่งมาสวัสดีวันศุกร์ด้วย โห คนแก่ขยันจริงๆ " แล้วก็หัวเราะ และ น้าชายก็ชะโงกหน้าออกจากห้องน้ำมา มองเด็กสองคนมาดูมือถือตนเองด้วยสีหน้า นิ่งมาก แต่สายตามองไปที่แพร
แพรรีบพาเพื่อนออกจากบ้าน และกลับมาอีกทีในตอนเย็นวันนั้น ในบ้านว่างเปล่า ทั้งที่ปกติแล้ว วันศุกร์น้าจะอยู่บ้านประจำเพราะเหนื่อยกับงาน แพรจึงอาบน้ำแล้วปกติแพรจะนอนในห้องเลย แต่วันนี้แพรนั่งดุทีวีข้างล่าง กะจะรอน้า และ ขอโทษที่เพื่อนแอบดูมือถือน้า และหัวเราะกับคำพูดเมื่อเช้าด้วย
แต่ดึกแล้วน้าชายไม่กลับ แพรจึงต้องล็อคบ้านแล้วเข้านอนพร้อมกับความไม่สบายใจไปตลอดคืนนั้น โดยที่ไม่ได้ส่งไลน์ไปถามน้า และน้าก็ไม่ได้ส่งไลน์มาบอกว่าจะไม่กลับด้วย เป็นครั้งแรกที่เป็นแบบนี้ เพราะไม่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งมักจะส่งไลน์บอกกันเสมอ แต่แพรคิดว่า ถ้าถามไลน์ไป ตัวเองจะเหมือนคนผิด ไลน์จึงเงียบไปในคืนนั้น
ตอนเช้าวันเสาร์ แพรตื่นมา เรื่องแรกในสมองคือ น้าตูอยู่ไหน แพร ลงมาหาของกินแล้วก็นั่งดูทีวี จนถึงเที่ยง ไลน์จากน้าก็เงียบ จนมืดวันเสาร์ แพรก็ยังต้องนอนเฝ้าบ้านคนเดียว แต่ก็ยังใจแข็งไม่ไลน์ถามน้า และเริ่มคิดว่า น้าชักจะเอาแต่ใจมากไปละนะ แต่อีกใจก็คิดว่า เกิดอะไรขึ้นรึเปล่าเนี่ย แพรเข้านอนด้วยความคิดหลายอย่างมากกว่าคืนก่อนและนอนไม่หลับเกือบทั้งคืน
และแล้ว เช้าวันอาทิตย์ แพรตื่นมาแบบคนนอนไม่เต็มที่ และ สิ่งแรกที่แพรคิดจะทำคือ กินข้าว อาบน้ำ แล้วจะค่อยดูว่า น้าจะไลน์มาไหม และเมื่อครบภาระกิจอาบน้ำ กินข้าวก็แล้ว แพร ก็ไลน์หาน้า " อยู่ไหน " แค่นั้นที่แพรถามไป แต่ เวลาผ่านไปเป็นชั่วโมง น้าก็ไม่ตอบไลน์มา เฮ้ย น้าเรางอนเหรอเนี่ย แพรคิด แต่ก็รู้เต็มอกว่า ถึงจะทะเลาะกัน แค่ไหน น้าก็จะไม่ปล่อยแพรไว้แบบนี้แน่นอน ความมีอคติหายไป สติเริ่มมา น้าตรู อยู่ไหน แพรเริ่มจะเครียดขึ้นมากทันที
แพร มีญาติคนเดียวคือน้า และ น้ามีแฟน กับเพื่อนสนิทที่แพรรู้จักไม่กี่คน แต่ แพรมีแค่เบอร์โทร แฟนน้าคนเดียว แพรจึงโทรหาทันที ปรากฎว่า มีคนรับสาย แฟนน้ารับสาย และ บอกว่า พอดีมีเพื่อนน้าเสียชีวิต และอยู่ที่ต่างจังหวัด ไปกันในคืนวันศุกร์เย็น และ น้าก็ลืมมือถือไว้ที่บ้านแฟน จึงไม่ได้ส่งไลน์ไปบอก และจะรีบกลับวันนี้เย็น ไม่ต้องห่วง
แพร ได้ข่าวน้าตามนั้น จึงพอเบาใจลงได้ แต่ก็ถามแฟนน้าว่า ทำไม น้าไม่โทรมาบอกเลยล่ะ แฟนน้าจึงเล่าให้ฟังว่า เพื่อนคนที่เสียชีวิตนี้ คือคนที่ส่งไลน์มาบอก สวัสดีวันศุกร์ ที่แพรกับเพื่อนเห็นไลน์ตอนเช้าวันศุกร์นั้นเอง น้าชายกับแฟนรีบเดินทางกันมาไกลมาก ทางน้าชายกว่าจะรู้ตัวว่าลืมมือถือตกไว้บ้านแฟน ก็เดินทางไปถึง ต่างจังหวัดค่ำมากแล้ว ประมาณ ตีหนึ่งได้ จึงไม่ได้ติดต่อไป และวันรุ่งขึ้น ก็มีหลายอย่างต้องทำ ทำให้วันเสาร์ก็ไม่ได้ติดต่อไป ต้องขอโทษน้องแพรด้วย ตอนนี้น้าชายของแพร ก็กำลังคุยกับเพื่อนๆอยู่ แฟนน้าบอกผ่านโทรศัพท์มา เมื่อสิ้นคำพูด แพร เหมือนมีลมจุกที่คอ และได้แต่บอกว่า ขอบคุณค่ะ แล้วกดวางสายไป
ตอนเย็นวันอาทิตย์ มือถือแพร มีเสียงไลน์ดัง มีข้อความจากน้าว่า ถึง กรุงเทพฯ แล้วจะกลับดึกหน่อยไม่ต้องรอ
เวลา ห้าทุ่มของวันอาทิตย์ น้าเปิดประตูเข้าบ้าน เห็นแสงไฟหนึ่งดวงในห้องนั่งเล่น กับ เด็กนั่งดูทีวีอยู่คนนึง
น้า " อ้าว แพร ทำไมยังไม่นอน พรุ่งนี้มีเรียนเช้านี่ น้าจำได้ "
แพรเห็นหน้าเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น เสียงน้าที่พูดออกมา ทำให้แพรรู้สึกผิดคาด เพราะเป็นน้ำเสียงธรรมดา ปกติมาก
แพร : หมดงานสวดแล้วเหรอคะน้า
น้า : ยังหรอก สวดอีกหลายวัน แต่น้าก็มีธุระของน้าน่ะ
แพร : ธุระอะไรเหรอคะ เพื่อนตายทั้งคน อยู่ต่ออีกหน่อยก็ได้ เขาอุตส่าห์ส่งไลน์มาทักตอนเช้า แล้วเขาเสียเพราะอะไรละคะ ?
แพรถามด้วยความสงสัย แต่ก็ยังไม่เข้าประเด็น แอบดูมือถือน้าแล้วหัวเราะกับเพื่อน
น้า นิ่งสักชั่วขณะ ก่อนพูดว่า : ก็เขาส่งไลน์เสร็จ แล้วก็พอหลังจากนั้น เขาก็เสียแบบหมอไม่ทราบสาเหตุ อาจเป็นอาการโรคเฉียบพลันของเขาน่ะ คนอายุมากแล้ว มันไม่แน่ไม่นอนหรอก เพื่อนหลายคนอายุไม่ถึง 50 ก็จากไปแล้ว ผู้ใหญ่น่ะร่างกายต่างจากเด็ก เราไม่รู้หรอกว่า อะไรจะเกิดวันไหน ไลน์ที่เขาส่งมา น้าก็ไม่คิดว่าจะเป็นสิ่งสุดท้ายที่ได้สื่อสารกับเขาในวันนั้น แล้วที่น้าต้องกลับมา ธุระของน้าก็คืองาน และที่สำคัญ ก็คือกลับมาดูแลหลานนี่แหล่ะ คิดว่าน้ามีญาติเยอะแยะที่ไหนล่ะ ก็มีเรานี่ละ ที่น้าห่วงมากสุด
น้าพูดจบ แพร ปากเบ้ พูดไม่ออกน้ำตาไหลแบบเขื่อนแตก น้าชายนั่งมองหลานนแล้วถามว่า ร้องไห้ทำไม แต่ก็ไม่ได้คำตอบเพราะมัวแต่ร้องไห้
จนน้าต้องขยับไปนั่งข้างๆ คราวนี้เด็กที่ดูแลตัวเองได้ กลายเป็นเด็กตัวเล็กๆเอาแต่ร้องไห้ เป็นนาที จบพอสงบได้ และพูดว่า " น้า หนูขอดทษที่ดูมือถือน้าแล้วหัวเระ " หมดคำพูดประโยคนี้ ก็ร้องไห้ต่อ
น้าชายบอกหลานว่า " น้าไม่เป็นอะไรหรอก เข้าใจ น้าก็เป็นเด็กมาก่อน เรามันคนละวัยกัน คิดต่างกันไม่แปลก น้าไม่อยากจะอธิบายว่า ทำไมต้องส่งไลน์สวัสดีกันทุกวัน ว่า ถึงจะอายุน้อยกว่านี้ แต่ก็ไม่แน่ว่าใครจะจากไปวันไหน ด้วยสาเหตุอะไร บางคนอายุน้อยก็จากไป แต่ที่พวกเพื่อนน้ากลุ่มนี้ เป็นเพื่อนสมัยเรียน โอกาสเจอกันจริงๆ ยากมาก การส่งรูปให้แก่กันทุกวัน มันก็เพื่อความสบายใจของกันและกัน ว่า โลกนี้เรายังมีเพื่อน ไม่ว่าคนรับ จะรู้สึกอย่างไร เราก็ไม่ได้สนใจหรอก เราสนใจที่เราส่งแล้วสบายใจ เหมือนเพื่อนน้าคนที่จากไปนี่ละ แต่ยังไง หลานน้าก็คือครอบครัวน้า ย่อมสำคัญสุดอยู่แล้ว เพียงแต่ ลืมมือถือ และรีบ และก็เชื่อว่าหลานน้าอยู่ได้สองวัน ไม่ได้ติดต่อมา น้าขอโทษละกัน "
จบคำพูดน้า แพรยังร้องต่ออีกสักช่วงหนึ่ง ก่อนน้าจะขอตัวไปอาบน้ำนอน ขณะที่แพร อย่างน้อยก็เข้าใจแล้วว่า สิ่งที่ผู้อื่นเขาทำในบางเรื่องนั้น หากเราไม่รู้อย่างน้อยก็ถามก่อนจะไปตัดสิน ว่ามันเป็นเรื่องน่าขำ ไร้สาระหรือไม่ ....
สวัสดีวันจันทร์สดใส
อังคารขอให้สุขสันต์
วันพุธเบิกบานทั้งวัน
พฤหัสเนั้นแสนสบาย
ศุกร์กายใจผ่องใสดี
เสาร์มั่งมีมิตรสหาย
อาทิตย์ชีวิตสุขสบาย
ทุกวันเรื่องร้ายกลายเป็นดี
แล้วคุณละครับ ...สวัสดีเพื่อนๆกันรึเปล่า ?
เรื่องสั้น : สวัสดีวันจันทร์
แต่จะมีคนกลุ่มหนึ่ง ใช้ไลน์ในการ ส่งรูปที่มีข้อความประกอบ ว่า สวัสดี และตามด้วยวันแต่ละวัน จันทร์ ถึง อาทิตย์ วันไหน สีอะไรก็จะตามนั้น เหมือนตอนเรียนอนุบาลมา ซึ่งสำหรับกลุ่มคนอายุหนุ่มสาวและวัยรุ่น ก็มีทั้งเข้าใจ และ ล้อเลียน คนกลุ่มนี้ เพราะส่วนใหญ๋คือ คนแก่นั่นเอง หรือจะเรียกว่า สูงวัย อาวุโส โอเค กันส่วนใหญ่ที่จะส่งสวัสดีกันแบบนี้
แพร เป็นเด็กสาววัย 21 อยู่มหาลัยปี 3 อาศัยกับ น้องแม่เป็นน้าผู้ชาย อายุ 50 ต้นๆ อยู่กันสองคน เพราะพ่อแม่หย่ากันนานแล้ว และ หายไปจากชีวิตแพร แบบไม่เคยหวนกลับมา น้าของแพร ยังทำงานอยู่ มีตำแหน่งการงาน และรายได้ค่อนข้างจะเพียงพอสำหรับ เลี้ยงดูส่งเสียหลาน และ เงินเก็บยามจำเป็น โดยน้าคนนี้ ก็ไม่ได้แต่งงาน มีแฟนแต่ก็ไม่ได้อยู่ด้วยกัน ไปๆ มาๆ สองบ้าน ระหว่างบ้านแพร กับ บ้านแฟนน้าชาย
ปกติแพร กับ น้า จะมีเรื่องไม่เข้าใจกันบ่อย ถกเถียง และเสียงดังกันในบางที จนบางครั้ง แพร ก็พูดแรงๆใส่น้าไปว่า " ไม่ใช่พ่อนะ อย่าลืม " ทำเอาน้าชายต้องกลั้นหายใจ แล้วเดินหันหลังให้ และตั้งแต่เข้ามหาลัย แพร ก็มีอิสระมากขึ้น และ ค่อยๆห่างจากน้าชายไปเรื่อยๆ โดยที่ เจอกันสัปดาห์ละไม่กี่วัน เฉพาะตอนเช้าบางวันที่ตื่นมาเจอกัน ส่วนตอนเย็นแพรมักจะกลับบ้านดึก แต่น้าส่วนใหญ่ 6 โมงก็กลับมาเคารพธงชาติที่บ้านแล้ว เพราะเลยวัยเที่ยวเตร่ ยกเว้นวันไหนไปบ้านแฟน ก็อาจไม่กลับมาเลย
วันนึง แพร พาเพื่อนมานอนค้างที่บ้าน เพราะน้าบอกว่าจะไม่กลับในคืนนั้น แพร กับเพื่อนก็ ซื้อของมากิน นั่งดูทีวี และคุยกันตามประสา และส่วนหนึ่งของบทสนทนาก็จะเป็นเรื่องน้าชาย แพรบอกกับเพื่อนว่า อยากออกไปอยู่ หอพัก ไม่อยากอยู่บ้าน เพราะเบื่อน้าเป็นคนเชย ไม่เข้าใจวัยรุ่นว่างั้น แถม แพรยังบอกเพื่อนว่า น้าเราชอบส่ง สวัสดีวันจันทร์ อังคาร กับเพื่อนด้วย เชยสุดๆ เลย จะส่งทำไมว้า แล้วแพรกับเพื่อนก็ขำกัน เพราะมองว่า เป็นเรื่องไร้สาระ และน่าขำ ตลกดี
วันรุ่งขึ้น น้ากลับมาแต่เช้า สวนกับแพร และเพื่อนที่ไป มหาลัย โดยน้าวางโทรศัพท์แล้วเข้าไปล้างมือ เสียงไลน์ดัง แพรกับเพื่อนที่กำลังจะออกจากบ้านแล้ว ก็แอบไปดูมือถือน้านิดนึง ตามประสาเด็กซน และ เพื่อนแพรก็พูดเสียงดังออกมาแบบไม่ได้คิดอะไรว่า " เฮ้ย จริงด้วยว่ะ เพื่อนน้าเธอส่งมาสวัสดีวันศุกร์ด้วย โห คนแก่ขยันจริงๆ " แล้วก็หัวเราะ และ น้าชายก็ชะโงกหน้าออกจากห้องน้ำมา มองเด็กสองคนมาดูมือถือตนเองด้วยสีหน้า นิ่งมาก แต่สายตามองไปที่แพร
แพรรีบพาเพื่อนออกจากบ้าน และกลับมาอีกทีในตอนเย็นวันนั้น ในบ้านว่างเปล่า ทั้งที่ปกติแล้ว วันศุกร์น้าจะอยู่บ้านประจำเพราะเหนื่อยกับงาน แพรจึงอาบน้ำแล้วปกติแพรจะนอนในห้องเลย แต่วันนี้แพรนั่งดุทีวีข้างล่าง กะจะรอน้า และ ขอโทษที่เพื่อนแอบดูมือถือน้า และหัวเราะกับคำพูดเมื่อเช้าด้วย
แต่ดึกแล้วน้าชายไม่กลับ แพรจึงต้องล็อคบ้านแล้วเข้านอนพร้อมกับความไม่สบายใจไปตลอดคืนนั้น โดยที่ไม่ได้ส่งไลน์ไปถามน้า และน้าก็ไม่ได้ส่งไลน์มาบอกว่าจะไม่กลับด้วย เป็นครั้งแรกที่เป็นแบบนี้ เพราะไม่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งมักจะส่งไลน์บอกกันเสมอ แต่แพรคิดว่า ถ้าถามไลน์ไป ตัวเองจะเหมือนคนผิด ไลน์จึงเงียบไปในคืนนั้น
ตอนเช้าวันเสาร์ แพรตื่นมา เรื่องแรกในสมองคือ น้าตูอยู่ไหน แพร ลงมาหาของกินแล้วก็นั่งดูทีวี จนถึงเที่ยง ไลน์จากน้าก็เงียบ จนมืดวันเสาร์ แพรก็ยังต้องนอนเฝ้าบ้านคนเดียว แต่ก็ยังใจแข็งไม่ไลน์ถามน้า และเริ่มคิดว่า น้าชักจะเอาแต่ใจมากไปละนะ แต่อีกใจก็คิดว่า เกิดอะไรขึ้นรึเปล่าเนี่ย แพรเข้านอนด้วยความคิดหลายอย่างมากกว่าคืนก่อนและนอนไม่หลับเกือบทั้งคืน
และแล้ว เช้าวันอาทิตย์ แพรตื่นมาแบบคนนอนไม่เต็มที่ และ สิ่งแรกที่แพรคิดจะทำคือ กินข้าว อาบน้ำ แล้วจะค่อยดูว่า น้าจะไลน์มาไหม และเมื่อครบภาระกิจอาบน้ำ กินข้าวก็แล้ว แพร ก็ไลน์หาน้า " อยู่ไหน " แค่นั้นที่แพรถามไป แต่ เวลาผ่านไปเป็นชั่วโมง น้าก็ไม่ตอบไลน์มา เฮ้ย น้าเรางอนเหรอเนี่ย แพรคิด แต่ก็รู้เต็มอกว่า ถึงจะทะเลาะกัน แค่ไหน น้าก็จะไม่ปล่อยแพรไว้แบบนี้แน่นอน ความมีอคติหายไป สติเริ่มมา น้าตรู อยู่ไหน แพรเริ่มจะเครียดขึ้นมากทันที
แพร มีญาติคนเดียวคือน้า และ น้ามีแฟน กับเพื่อนสนิทที่แพรรู้จักไม่กี่คน แต่ แพรมีแค่เบอร์โทร แฟนน้าคนเดียว แพรจึงโทรหาทันที ปรากฎว่า มีคนรับสาย แฟนน้ารับสาย และ บอกว่า พอดีมีเพื่อนน้าเสียชีวิต และอยู่ที่ต่างจังหวัด ไปกันในคืนวันศุกร์เย็น และ น้าก็ลืมมือถือไว้ที่บ้านแฟน จึงไม่ได้ส่งไลน์ไปบอก และจะรีบกลับวันนี้เย็น ไม่ต้องห่วง
แพร ได้ข่าวน้าตามนั้น จึงพอเบาใจลงได้ แต่ก็ถามแฟนน้าว่า ทำไม น้าไม่โทรมาบอกเลยล่ะ แฟนน้าจึงเล่าให้ฟังว่า เพื่อนคนที่เสียชีวิตนี้ คือคนที่ส่งไลน์มาบอก สวัสดีวันศุกร์ ที่แพรกับเพื่อนเห็นไลน์ตอนเช้าวันศุกร์นั้นเอง น้าชายกับแฟนรีบเดินทางกันมาไกลมาก ทางน้าชายกว่าจะรู้ตัวว่าลืมมือถือตกไว้บ้านแฟน ก็เดินทางไปถึง ต่างจังหวัดค่ำมากแล้ว ประมาณ ตีหนึ่งได้ จึงไม่ได้ติดต่อไป และวันรุ่งขึ้น ก็มีหลายอย่างต้องทำ ทำให้วันเสาร์ก็ไม่ได้ติดต่อไป ต้องขอโทษน้องแพรด้วย ตอนนี้น้าชายของแพร ก็กำลังคุยกับเพื่อนๆอยู่ แฟนน้าบอกผ่านโทรศัพท์มา เมื่อสิ้นคำพูด แพร เหมือนมีลมจุกที่คอ และได้แต่บอกว่า ขอบคุณค่ะ แล้วกดวางสายไป
ตอนเย็นวันอาทิตย์ มือถือแพร มีเสียงไลน์ดัง มีข้อความจากน้าว่า ถึง กรุงเทพฯ แล้วจะกลับดึกหน่อยไม่ต้องรอ
เวลา ห้าทุ่มของวันอาทิตย์ น้าเปิดประตูเข้าบ้าน เห็นแสงไฟหนึ่งดวงในห้องนั่งเล่น กับ เด็กนั่งดูทีวีอยู่คนนึง
น้า " อ้าว แพร ทำไมยังไม่นอน พรุ่งนี้มีเรียนเช้านี่ น้าจำได้ "
แพรเห็นหน้าเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น เสียงน้าที่พูดออกมา ทำให้แพรรู้สึกผิดคาด เพราะเป็นน้ำเสียงธรรมดา ปกติมาก
แพร : หมดงานสวดแล้วเหรอคะน้า
น้า : ยังหรอก สวดอีกหลายวัน แต่น้าก็มีธุระของน้าน่ะ
แพร : ธุระอะไรเหรอคะ เพื่อนตายทั้งคน อยู่ต่ออีกหน่อยก็ได้ เขาอุตส่าห์ส่งไลน์มาทักตอนเช้า แล้วเขาเสียเพราะอะไรละคะ ?
แพรถามด้วยความสงสัย แต่ก็ยังไม่เข้าประเด็น แอบดูมือถือน้าแล้วหัวเราะกับเพื่อน
น้า นิ่งสักชั่วขณะ ก่อนพูดว่า : ก็เขาส่งไลน์เสร็จ แล้วก็พอหลังจากนั้น เขาก็เสียแบบหมอไม่ทราบสาเหตุ อาจเป็นอาการโรคเฉียบพลันของเขาน่ะ คนอายุมากแล้ว มันไม่แน่ไม่นอนหรอก เพื่อนหลายคนอายุไม่ถึง 50 ก็จากไปแล้ว ผู้ใหญ่น่ะร่างกายต่างจากเด็ก เราไม่รู้หรอกว่า อะไรจะเกิดวันไหน ไลน์ที่เขาส่งมา น้าก็ไม่คิดว่าจะเป็นสิ่งสุดท้ายที่ได้สื่อสารกับเขาในวันนั้น แล้วที่น้าต้องกลับมา ธุระของน้าก็คืองาน และที่สำคัญ ก็คือกลับมาดูแลหลานนี่แหล่ะ คิดว่าน้ามีญาติเยอะแยะที่ไหนล่ะ ก็มีเรานี่ละ ที่น้าห่วงมากสุด
น้าพูดจบ แพร ปากเบ้ พูดไม่ออกน้ำตาไหลแบบเขื่อนแตก น้าชายนั่งมองหลานนแล้วถามว่า ร้องไห้ทำไม แต่ก็ไม่ได้คำตอบเพราะมัวแต่ร้องไห้
จนน้าต้องขยับไปนั่งข้างๆ คราวนี้เด็กที่ดูแลตัวเองได้ กลายเป็นเด็กตัวเล็กๆเอาแต่ร้องไห้ เป็นนาที จบพอสงบได้ และพูดว่า " น้า หนูขอดทษที่ดูมือถือน้าแล้วหัวเระ " หมดคำพูดประโยคนี้ ก็ร้องไห้ต่อ
น้าชายบอกหลานว่า " น้าไม่เป็นอะไรหรอก เข้าใจ น้าก็เป็นเด็กมาก่อน เรามันคนละวัยกัน คิดต่างกันไม่แปลก น้าไม่อยากจะอธิบายว่า ทำไมต้องส่งไลน์สวัสดีกันทุกวัน ว่า ถึงจะอายุน้อยกว่านี้ แต่ก็ไม่แน่ว่าใครจะจากไปวันไหน ด้วยสาเหตุอะไร บางคนอายุน้อยก็จากไป แต่ที่พวกเพื่อนน้ากลุ่มนี้ เป็นเพื่อนสมัยเรียน โอกาสเจอกันจริงๆ ยากมาก การส่งรูปให้แก่กันทุกวัน มันก็เพื่อความสบายใจของกันและกัน ว่า โลกนี้เรายังมีเพื่อน ไม่ว่าคนรับ จะรู้สึกอย่างไร เราก็ไม่ได้สนใจหรอก เราสนใจที่เราส่งแล้วสบายใจ เหมือนเพื่อนน้าคนที่จากไปนี่ละ แต่ยังไง หลานน้าก็คือครอบครัวน้า ย่อมสำคัญสุดอยู่แล้ว เพียงแต่ ลืมมือถือ และรีบ และก็เชื่อว่าหลานน้าอยู่ได้สองวัน ไม่ได้ติดต่อมา น้าขอโทษละกัน "
จบคำพูดน้า แพรยังร้องต่ออีกสักช่วงหนึ่ง ก่อนน้าจะขอตัวไปอาบน้ำนอน ขณะที่แพร อย่างน้อยก็เข้าใจแล้วว่า สิ่งที่ผู้อื่นเขาทำในบางเรื่องนั้น หากเราไม่รู้อย่างน้อยก็ถามก่อนจะไปตัดสิน ว่ามันเป็นเรื่องน่าขำ ไร้สาระหรือไม่ ....