รู้สึกเบื่อชีวิต หมดไฟ ไม่อยากเผชิญกับอะไรอีก

โดยพื้นฐานผมขอเกริ่นเลยนะครับ ว่าส่วนตัวแล้วผมเป็นคนที่ค่อนข้างคิดมากพอสมควร และเป็นคนที่ใส่ใจความรู้สึกของคนอื่นค่อนข้างมากถึงมากที่สุด และเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องที่ตลกเลย เพราะมันเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมต้องเข้าพบนักจิตวิทยาหลายต่อหลายครั้ง เพียงเพราะว่าผมหวาดระแวงในปฏิกริยาที่คนอื่นมีต่อผม ในบางทีบางวันผมก็รู้สึกเกลียดสังคมที่ผมต้องไปเจอในทุกๆวัน ทุกๆคนต่างพูดคุยกัน และต่างมีความสุข แต่ถ้าหากผมพยายามลองจะไปคุยกับคนเหล่านั้นกับบางคนผลที่ได้รับมันก็ไม่น่าพึงพอใจสักเท่าไร บางความรู้สึกก็เป็นความรู้สึกที่เกลียดตัวเองที่อาจจะเผลอพูดเผลอทำอะไรไปให้ทุกอย่างมันไม่ดี บางทีก็เกลียดคนอื่นว่าทำไมเขาถึงเข้าไม่ถึงในการแสดงออกของผมการพยายามของผมเลย ทุกครั้งที่ผมอยู่คนเดียว แต่ก่อนนี้ผมจะสามารถทำอะไรต่างๆแล้วก็สัมผัสถึงความสุข แต่พอกลับมาตอนนี้ผมก็ไม่ค่อยจะสัมผัสถึงความสุขในการทำอะไรสักเท่าไร มันเหมือนทุกอย่างชินชาไปหมด และไม่ค่อยกล้าออกจากเซฟโซนของตัวเองสักเท่าไร ถ้าจะทำอะไรก็ทำได้แค่อะไรเดิมๆ ซ้ำๆ กิจกรรมเดิมๆซ้ำๆ เหมือนคุ้นเคยในสิ่งที่เคยทำให้ผมมีความสุข แต่ถ้าให้ถามว่าในตอนนี้มีความสุขจากการทำสิ่งเดิมๆนั้นไหม ผมก้คงจะตอบว่าก็เฉยๆ แต่มันก็ไม่ได้มีความสุขขึ้นมาเลย บางครั้งผมก็รู้สึกว่าถ้าผมไม่มีชีวิตไปได้ มันก็คงจะดี แต่พอหันหลังกลับไปก็ยังมีพ่อมีแม่คอยให้กำลังใจเราอยู่ ผมก็รู้สึกแหละว่าผมจะยังตายไม่ได้ แต่ว่าผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะขับเคลื่อนตัวเองผ่านสิ่งต่างๆในชีวิตไปได้อย่างไรดี ปัญหาความรัก ปัญหาการเข้าสังคม ปัญหาเรื่องการเรียน สุดท้ายแล้วความสุขมันคืออะไรหรือครับ