ล้มแล้ว...ลุกได้มั๊ย??
ล้มอีกแล้ว...จะลุกยังไง??
กระทู้นี้ จขกท.ขอเล่าทุกอย่างในชีวิตที่ผิดพลาด...พลาดแล้วพลาดอีก..จะว่าไม่ตั้งใจก็ไม่เชิงนัก คิดอยู่นานก่อนจะโพส เพราะต้องทำใจกับทุกคอมเม้นต์ที่จะเกิดขึ้น เนื่องจาก เรื่องรางทั้งหลาย ไม่ใช่สิ่งที่ดีนัก หากแต่อยากฝากไว้ เพื่อเป็นอุทาหรณ์สำหรับหลายๆท่าน
จขกท.เป็นเด็กบ้านนอก ฐานะค่อนไปทางยากจน มีโอกาสเข้าเรียนมหาวิทยาลัยใน กทม. กว่าจะผ่านชีวิตมหาลัยได้ก็แสนหนักหน่วง.. พอจบแล้วตั้งปนิธานเหมือนเด็กหลายๆคน คือทำงาน หาเงิน ดูแลครอบครัวให้ดีที่สุด
จขกท.เข้าทำงานในรัฐวิสาหกิจแห่งหนึ่ง ชีวิตมีความสุขดีกับการทำงาน ..เหงาบ้าง ..เพราะไม่เคยมีแฟน แม้จะพยายามปฏิเสธว่าชีวิตไม่ต้องการผู้ชาย แต่พอมีคนเข้ามา ก็หวั่นไหว นี่แหละจุดเปลี่ยนสำคัญของชัวิตเลย
พอมีแฟน ซึ่งต้องบอกว่าฐานะทางบ้านของผู้ชายไม่ร่ำรวย ไม่มีทรัพย์สมบัติ ไม่มั่นคง เราจึงวางแผนเริ่มทำธุระกิจบางอย่าง เราเลือกการค้าขาย โดยมี ผช.เป็นหลัก ส่วนเรายังคงทำงาน และมาช่วยในวันหยุด แน่นอนว่าเงินทุนทุกอย่างคือของเรา เงินเดือน เงินเก็บ บัตรเครดิต...
เราพยายามใจเย็นให้มากที่สุด เมื่อแฟนบอกว่าเรายังไม่มีผลกำไร เพราะหลายๆอย่างยังไม่ลงตัว สินค้ายังไม่ติดตลาด ผ่านไปเป็นปี ไม่มีผลกำไร มีแต่หนี้สินที่เพิ่มขึ้น เมื่อบัตรทุกอย่างเต็มวงเงิน เงินกู้นอกระบบก็เป็นทางเลือกสุกท้ายของเรา ยอมจ่ายดอกร้อยละ10 ทุกเดือนเพื่อหวังว่าธุรกิจเรายังจะไปได้ เราอยากหยุดแล้วให้แฟนหางานประจำทำก่อน เพื่อใช้หนี้ที่เกิดขึ้นมา แต่เราไม่สามารถล้มเลิกความตั้งใจของแฟนเราได้. เราเริ่มทะเลากัน มีปัญหากัน จากความเห็นที่ไม่ตรงกัน สาเหตุคือเรื่องเงิน เรื่องงาน และเมื่อมีการทะเลาะ แน่นอนว่าสิ่งที่ตามมาคือความไม่ไว้วางใจ แฟนเราหึง หวง หาเรื่องทะเลาะได้ทุกอย่างแม้กระทั่งการที่เราทำงานทุกวันเพื่อหาเงิน ..เขาเปลี่ยนไปมาก จากคนใจเย็น ใจดีอบอุ่น แต่เราก็พยายามเข้าใจ และนึกถึงความดีที่เขาเคยทำ
สุดท้ายเรากลับต้องมารับรู้ว่า..แฟนเราติดยา...ไม่มีใครรับไหว..แต่เราคือคนส่วนน้อย ที่ยอมโง่...ยอมอดทน ดูแลเขา พยายามทุกอย่างเพื่อให้เขาเข้ารับการรักษา ทนถูกทุบตีเวลาเสพยาเกินขนาด เพียงเพราะ..สงสาร แต่เรากลับลืมสงสารตัวเอง อยู่กับคนติดยาไม่มีวันไหนเลยที่จะได้หลับสบาย เขาเสพเยอะจนหลอน ระแวง หูแว่ว..ไม่หลับไม่นอน.. เราพยายามอยู่นานเพื่อให้เขากลับตัวกลับใจ.. แต่อาการเขายิ่งหนักขึ้นทุกวัน จนถึงขั้นจะฆ่าเรา เราเกือบโดนเผาทั้งเป็น โชคดีที่หนีมาได้
เราเลือกบอกความจริงทุกอย่างกับพ่อและแม่ ทั้งที่ 3 ปีที่ผ่านมาเราไม่เคยให้ที่บ้านรับรู้ปัญหาของเรา ไม่อยากให้ครอบครัวเป็นทีกข์ .. ทุกคนใจสลาย ลูกสาวทั้งคน ทิ้งอนาคตได้ขนาดนั้น โง่ได้ขนาดนั้น.. พ่อแม่เหนื่อยยากส่งเสียเรียนมหาวิทยาลัย แต่ลูกกลับทำตัวโง่งม...ลูกหลงในความรักของใครก็ไม่รู้. แต่ลูกลืมความรักของพ่อแม่..
หัวใจเราแตกสลาย ชีวิตแทบเดินต่อไม่ไหว อยากตายไปซะ ไม่ใช่จากความรักที่จบลง แต่จากหนี้สินทั้งหมดที่มีต่างหาก มันเกิดขึ้นเยอะมาก หลายแสนบาท เราไม้อยากให้ที่บ้านต้องมาลำบากด้วย พ่อกับแม่พยายามพยุงเราขึ้นมา หาเงินมาช่วย คอยดูแล ให้กำลังใจ สำหรับท่าน ลูกเลวขนาดไหน ก็คือลูก. นั่นยิ่งทำให้เรารู้สึกแย่ที่เป็นคนไม่เอาไหน
จขกท.ใช้เวลาตั้งหลักอยู่สักระยะ หางานใหม่ พยายามทำทุกงานเพื่อชำระหนี้ทั้งใน และนอกระบบที่เหลืออยู่ ด้วยความที่ติด blacklist ไปแล้ว จึงไม่สามารถกู้ในระบบมาปิดหนี้นอกระบบได้ ต้องก้มหน้าทำงานให้เยอะที่สุด แต่ความผิดพลาดที่สอง..ก็มาจนได้...
เพื่อนๆที่ทำงานใหม่ มีกิจกรรมพิเศษกัน นั่นคือการเล่น"หวยออนไลน์" แรกๆก็ไม่ได้ให้ความสนใจนัก เพราะไม่เคยสัมผัสเรื่องการพนัน เพื่อนบอกว่าดล่นได้ 800-1000 /วัน จึงอยากสอนเราลองดู แต่เมื่อมีครั้งแรก ครั้งต่อๆไปก็ตามมา นี่แหละการพนัน คนใจไม่แข็งแรงอย่าเข้าใกล้เลย
เว็บการพนันบ้านเรามีเยอะ และเข้าถึงได้ง่ายมากๆ เล่นได้ทุกเวลา ได้เงินจริง ได้เร็วเสียด้วย ไม่ต้องรอลุ้นวันที่ 1 หรือ 16 แน่นอนว่าพอลองเล่นครั้งแรก และได้เงอรจริง ครั้งที่ 2 3 4..ก็ตามมา คิดไปถึงขนาดที่ว่านอกจากทำงานเยอะๆแล้ว เรายังมีช่องทางหาเงินใช้หนี้อีกหนึ่งช่องทาง โดยไม่คำนึงถึงข้อเสียของการพนันเลยว่าคืออะไร...โจรปล้น 10 ครั้ง ยังเหลือ บ้าน ไฟไหม้บ้าน 10 ครั้ง ยังเหลือ ที่ เล่นการพนัน ครั้งเดียว ไม่เหลืออะไรเลย
เราเริ่มเสีย..จากการพนัน เริ่มจากเงินเดือน เงินที่ต้องเก็บไว้ใช้หนี้ เงิน OT เป็นติดเพื่อน ต้องหาเงินคืนเพื่อน ยืมเงินนอกระบบมาคืนเพื่อน ซึ่งเงินดอกร้อยละ10 แถวเราหาง่ายมาก ยิ่งยืมง่าย ยิ่งได้ใจ ยืมมาอีกเป็นต้นทุน หวังจะเล่นเอาคืน..เสีย..ยืมมาใหม่...เงินทำงานจ่ายแค่ดอก..เล่นเพื่อหวังจะใช้หนี้.. กลายเป็นวัฏจักรไม่สิ้นสุด กว่าจะรู้ตัว ก็มีหนี้นอกระบบหลายแสนบาท..อีกแล้ว..โง่อีกแล้ว..
ครั้งหนี้ เราไม่สามารถจะให้ใครมารับรู้ได้อีกแล้ว ไม่มีใครชอบการพนัน ไม่มีใครจะยอมรับข้อผิดพลาดได้บ่อยครั้ง ไม่อยากให้คนในครอบครัวต้องมาเสียใจอีกแล้ว ทุกคืนนอนไม่เคยหลับ ทำงานไม่เคยมีความสุข สมองคิดแต่จะหาเงินจากที่ไหนมาหมุนดอกแต่ละเดือน เดือนนี้เราก็ยังคงเลือกยืมเงินดอกเพื่อมาจ่ายดอก เพราะไม่อยากโกงใคร แต่เดือนต่อๆไปล่ะ??..ไม่รู้เลยย เราอยากจบชีวิตนะ..ดูง่ายดี แต่คนข้างหลังน่ะสิ เขาจะอยู่อย่างไร พ่อแม่อยู่อย่างคิดถึงลูก อยู่โดยอับอายกับสิ่งที่ลูกทำ เจ้าหนี้สูญเสียเงินทั้งที่ตอนยืม เราไปร้องขอเขามา สิ่งที่เกิดขึ้นคือ"กรรม"..อย่างไรเราก็ต้องอยู่ชดใช้กรรมที่ตัวเองก่อ อยากมีโอกาสหายใจอย่างสงบสุขบ้าง.. อยากลุกขึ้นใหม่อีกครั้ง...แต่ล้มครั้งนี้หนักหนานัก... เราจะยังมีโอกาสไหม?? .. ไม่รู้เลย
จขกท.ไม่บังอาจฝากไว้เป็นบทเรียนสำหรับผู้ใด เพราะคงมีไม่กี่คนบนโลก ที่ใช้ชีวิตโดยประมาท..ได้ขนาดนี้...เพียงแต่บางครั้ง ไม่รุ้จะเล่าให้ใครฟัง.. ขอให้ทุกคนที่มีความทุกข์อยู่ตอนนี้ รับรู้ว่าคุณยังมีจขกท.ทุกข์เป็นเพื่อนอยู่.. สู้ๆนะ
ล้มแล้ว...ลุกได้มั๊ย?? ล้มอีกแล้ว...จะลุกยังไง??
ล้มอีกแล้ว...จะลุกยังไง??
กระทู้นี้ จขกท.ขอเล่าทุกอย่างในชีวิตที่ผิดพลาด...พลาดแล้วพลาดอีก..จะว่าไม่ตั้งใจก็ไม่เชิงนัก คิดอยู่นานก่อนจะโพส เพราะต้องทำใจกับทุกคอมเม้นต์ที่จะเกิดขึ้น เนื่องจาก เรื่องรางทั้งหลาย ไม่ใช่สิ่งที่ดีนัก หากแต่อยากฝากไว้ เพื่อเป็นอุทาหรณ์สำหรับหลายๆท่าน
จขกท.เป็นเด็กบ้านนอก ฐานะค่อนไปทางยากจน มีโอกาสเข้าเรียนมหาวิทยาลัยใน กทม. กว่าจะผ่านชีวิตมหาลัยได้ก็แสนหนักหน่วง.. พอจบแล้วตั้งปนิธานเหมือนเด็กหลายๆคน คือทำงาน หาเงิน ดูแลครอบครัวให้ดีที่สุด
จขกท.เข้าทำงานในรัฐวิสาหกิจแห่งหนึ่ง ชีวิตมีความสุขดีกับการทำงาน ..เหงาบ้าง ..เพราะไม่เคยมีแฟน แม้จะพยายามปฏิเสธว่าชีวิตไม่ต้องการผู้ชาย แต่พอมีคนเข้ามา ก็หวั่นไหว นี่แหละจุดเปลี่ยนสำคัญของชัวิตเลย
พอมีแฟน ซึ่งต้องบอกว่าฐานะทางบ้านของผู้ชายไม่ร่ำรวย ไม่มีทรัพย์สมบัติ ไม่มั่นคง เราจึงวางแผนเริ่มทำธุระกิจบางอย่าง เราเลือกการค้าขาย โดยมี ผช.เป็นหลัก ส่วนเรายังคงทำงาน และมาช่วยในวันหยุด แน่นอนว่าเงินทุนทุกอย่างคือของเรา เงินเดือน เงินเก็บ บัตรเครดิต...
เราพยายามใจเย็นให้มากที่สุด เมื่อแฟนบอกว่าเรายังไม่มีผลกำไร เพราะหลายๆอย่างยังไม่ลงตัว สินค้ายังไม่ติดตลาด ผ่านไปเป็นปี ไม่มีผลกำไร มีแต่หนี้สินที่เพิ่มขึ้น เมื่อบัตรทุกอย่างเต็มวงเงิน เงินกู้นอกระบบก็เป็นทางเลือกสุกท้ายของเรา ยอมจ่ายดอกร้อยละ10 ทุกเดือนเพื่อหวังว่าธุรกิจเรายังจะไปได้ เราอยากหยุดแล้วให้แฟนหางานประจำทำก่อน เพื่อใช้หนี้ที่เกิดขึ้นมา แต่เราไม่สามารถล้มเลิกความตั้งใจของแฟนเราได้. เราเริ่มทะเลากัน มีปัญหากัน จากความเห็นที่ไม่ตรงกัน สาเหตุคือเรื่องเงิน เรื่องงาน และเมื่อมีการทะเลาะ แน่นอนว่าสิ่งที่ตามมาคือความไม่ไว้วางใจ แฟนเราหึง หวง หาเรื่องทะเลาะได้ทุกอย่างแม้กระทั่งการที่เราทำงานทุกวันเพื่อหาเงิน ..เขาเปลี่ยนไปมาก จากคนใจเย็น ใจดีอบอุ่น แต่เราก็พยายามเข้าใจ และนึกถึงความดีที่เขาเคยทำ
สุดท้ายเรากลับต้องมารับรู้ว่า..แฟนเราติดยา...ไม่มีใครรับไหว..แต่เราคือคนส่วนน้อย ที่ยอมโง่...ยอมอดทน ดูแลเขา พยายามทุกอย่างเพื่อให้เขาเข้ารับการรักษา ทนถูกทุบตีเวลาเสพยาเกินขนาด เพียงเพราะ..สงสาร แต่เรากลับลืมสงสารตัวเอง อยู่กับคนติดยาไม่มีวันไหนเลยที่จะได้หลับสบาย เขาเสพเยอะจนหลอน ระแวง หูแว่ว..ไม่หลับไม่นอน.. เราพยายามอยู่นานเพื่อให้เขากลับตัวกลับใจ.. แต่อาการเขายิ่งหนักขึ้นทุกวัน จนถึงขั้นจะฆ่าเรา เราเกือบโดนเผาทั้งเป็น โชคดีที่หนีมาได้
เราเลือกบอกความจริงทุกอย่างกับพ่อและแม่ ทั้งที่ 3 ปีที่ผ่านมาเราไม่เคยให้ที่บ้านรับรู้ปัญหาของเรา ไม่อยากให้ครอบครัวเป็นทีกข์ .. ทุกคนใจสลาย ลูกสาวทั้งคน ทิ้งอนาคตได้ขนาดนั้น โง่ได้ขนาดนั้น.. พ่อแม่เหนื่อยยากส่งเสียเรียนมหาวิทยาลัย แต่ลูกกลับทำตัวโง่งม...ลูกหลงในความรักของใครก็ไม่รู้. แต่ลูกลืมความรักของพ่อแม่..
หัวใจเราแตกสลาย ชีวิตแทบเดินต่อไม่ไหว อยากตายไปซะ ไม่ใช่จากความรักที่จบลง แต่จากหนี้สินทั้งหมดที่มีต่างหาก มันเกิดขึ้นเยอะมาก หลายแสนบาท เราไม้อยากให้ที่บ้านต้องมาลำบากด้วย พ่อกับแม่พยายามพยุงเราขึ้นมา หาเงินมาช่วย คอยดูแล ให้กำลังใจ สำหรับท่าน ลูกเลวขนาดไหน ก็คือลูก. นั่นยิ่งทำให้เรารู้สึกแย่ที่เป็นคนไม่เอาไหน
จขกท.ใช้เวลาตั้งหลักอยู่สักระยะ หางานใหม่ พยายามทำทุกงานเพื่อชำระหนี้ทั้งใน และนอกระบบที่เหลืออยู่ ด้วยความที่ติด blacklist ไปแล้ว จึงไม่สามารถกู้ในระบบมาปิดหนี้นอกระบบได้ ต้องก้มหน้าทำงานให้เยอะที่สุด แต่ความผิดพลาดที่สอง..ก็มาจนได้...
เพื่อนๆที่ทำงานใหม่ มีกิจกรรมพิเศษกัน นั่นคือการเล่น"หวยออนไลน์" แรกๆก็ไม่ได้ให้ความสนใจนัก เพราะไม่เคยสัมผัสเรื่องการพนัน เพื่อนบอกว่าดล่นได้ 800-1000 /วัน จึงอยากสอนเราลองดู แต่เมื่อมีครั้งแรก ครั้งต่อๆไปก็ตามมา นี่แหละการพนัน คนใจไม่แข็งแรงอย่าเข้าใกล้เลย
เว็บการพนันบ้านเรามีเยอะ และเข้าถึงได้ง่ายมากๆ เล่นได้ทุกเวลา ได้เงินจริง ได้เร็วเสียด้วย ไม่ต้องรอลุ้นวันที่ 1 หรือ 16 แน่นอนว่าพอลองเล่นครั้งแรก และได้เงอรจริง ครั้งที่ 2 3 4..ก็ตามมา คิดไปถึงขนาดที่ว่านอกจากทำงานเยอะๆแล้ว เรายังมีช่องทางหาเงินใช้หนี้อีกหนึ่งช่องทาง โดยไม่คำนึงถึงข้อเสียของการพนันเลยว่าคืออะไร...โจรปล้น 10 ครั้ง ยังเหลือ บ้าน ไฟไหม้บ้าน 10 ครั้ง ยังเหลือ ที่ เล่นการพนัน ครั้งเดียว ไม่เหลืออะไรเลย
เราเริ่มเสีย..จากการพนัน เริ่มจากเงินเดือน เงินที่ต้องเก็บไว้ใช้หนี้ เงิน OT เป็นติดเพื่อน ต้องหาเงินคืนเพื่อน ยืมเงินนอกระบบมาคืนเพื่อน ซึ่งเงินดอกร้อยละ10 แถวเราหาง่ายมาก ยิ่งยืมง่าย ยิ่งได้ใจ ยืมมาอีกเป็นต้นทุน หวังจะเล่นเอาคืน..เสีย..ยืมมาใหม่...เงินทำงานจ่ายแค่ดอก..เล่นเพื่อหวังจะใช้หนี้.. กลายเป็นวัฏจักรไม่สิ้นสุด กว่าจะรู้ตัว ก็มีหนี้นอกระบบหลายแสนบาท..อีกแล้ว..โง่อีกแล้ว..
ครั้งหนี้ เราไม่สามารถจะให้ใครมารับรู้ได้อีกแล้ว ไม่มีใครชอบการพนัน ไม่มีใครจะยอมรับข้อผิดพลาดได้บ่อยครั้ง ไม่อยากให้คนในครอบครัวต้องมาเสียใจอีกแล้ว ทุกคืนนอนไม่เคยหลับ ทำงานไม่เคยมีความสุข สมองคิดแต่จะหาเงินจากที่ไหนมาหมุนดอกแต่ละเดือน เดือนนี้เราก็ยังคงเลือกยืมเงินดอกเพื่อมาจ่ายดอก เพราะไม่อยากโกงใคร แต่เดือนต่อๆไปล่ะ??..ไม่รู้เลยย เราอยากจบชีวิตนะ..ดูง่ายดี แต่คนข้างหลังน่ะสิ เขาจะอยู่อย่างไร พ่อแม่อยู่อย่างคิดถึงลูก อยู่โดยอับอายกับสิ่งที่ลูกทำ เจ้าหนี้สูญเสียเงินทั้งที่ตอนยืม เราไปร้องขอเขามา สิ่งที่เกิดขึ้นคือ"กรรม"..อย่างไรเราก็ต้องอยู่ชดใช้กรรมที่ตัวเองก่อ อยากมีโอกาสหายใจอย่างสงบสุขบ้าง.. อยากลุกขึ้นใหม่อีกครั้ง...แต่ล้มครั้งนี้หนักหนานัก... เราจะยังมีโอกาสไหม?? .. ไม่รู้เลย
จขกท.ไม่บังอาจฝากไว้เป็นบทเรียนสำหรับผู้ใด เพราะคงมีไม่กี่คนบนโลก ที่ใช้ชีวิตโดยประมาท..ได้ขนาดนี้...เพียงแต่บางครั้ง ไม่รุ้จะเล่าให้ใครฟัง.. ขอให้ทุกคนที่มีความทุกข์อยู่ตอนนี้ รับรู้ว่าคุณยังมีจขกท.ทุกข์เป็นเพื่อนอยู่.. สู้ๆนะ