เป็นเรื่องราวส่วนตัว ที่อยากจะระบาย เพื่อให้หายอึดอัด
ขอแทนตัวเองว่าดิฉันนะคะ
ดิฉันเป็นแม่ค้า เดิมทีทำงานอีกประเภทนึงมาก่อน เป็นเจ้าของกิจการเอง
แต่กิจการโดนโกงไป ซึ่งไม่สามารถทำอะไรผู้โกงได้ ได้แต่ทำใจยอมรับ และก้มหน้าหาเงินต่อไป
ส่วนที่มันโกงเรา เราเรียกคืนไม่ได้ ไปตามตัวมันก็ไม่ได้ เพราะเป็นความเชื่อใจล้วนๆ ซึ่งก็เป็นเงินหลักล้านต้น
แต่สิ่งที่เราต้องเผชิญ คือ การใช้หนี้คนอื่น เพราะชีวิตเราต้องดำเนินต่อ เราไม่สามารถหนีได้แบบคนที่โกงเรา
ยอมรับว่าเสียหลักหนักมากช่วงแรก แต่ก็ยังโชคดีที่เจ้าหนี้ยอมเจรจาให้ผลัดผ่อนไป
ก็เลยเริ่มหาอะไรทำอีกครั้ง เริ่มจากความถนัด คือ ชอบทำกับข้าว ทำอาหาร
เลยทำอาหารขาย เป็นอาหารตามกระแส คือ อาหารเพื่อสุขภาพ
โชคดีมากที่ขายดี กระแสตอบรับดีมาก ภายใน 3 เดือนก็เริ่มขยับตัวได้บ้าง
เรียกว่ามียอดเข้าไม่ขาดมือ เป็นเงินสด แต่......ยอดเข้าไงคะ พอกินใช้ หากถามไปเรื่องจ่ายหนี้ที่ตัวเองมีติดตัว
มันไม่ได้พอเลย แต่จะไม่ชำระ ก็ไม่ได้ ใจเขาใจเรา เจ้าหนี้ก็บอกว่าจะเอาเงิน
ณ ปัจจุบัน อาหารที่ร้านขายดีมาก ลำพังตัวดิฉันเองนอนน้อยมากต่อวัน แต่ก็อดทน
พยายามหาทางออกกับชีวิตตัวเอง จนถึงขั้นเป็นโรคซึมเศร้า ที่คิดอยากฆ่าตัวตายวันละหลายหน
แต่มันเป็นเดจาวู ที่คิดจะฆ่า แต่ก็ไม่ฆ่าสักที เพราะเหตุผลเดียวเองค่ะ ที่ทำให้มีชีวิตต่อ คือ "ลูกชาย"
เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว ถ้าเป็นอะไรไปลูกจะใช้ชีวิตยังไง มีญาติก็จริง แต่คงไม่ได้อุ้มชูดูแลดีเท่าตัวเอง
เมื่อไหร่ก็ตามอยู่คนเดียว มันเหนื่อยมาก ท้อมากที่จะหาเงิน แล้วก็คิดวนๆ น่าจะตายๆไป
แต่พอเจอหน้าลูก ก็มีแรงฮึดที่อยากจะสู้ต่อ อยากจะเห็นเขาเติบโต
และอีกใจก็ยังเชื่อว่า ตัวเราไม่ได้แย่ ทุกวันนี้ยอดขายดีมาก แต่มันดี..ไม่ได้พอที่จะใช้หนี้
ถ้าเป็นคนไม่มีหนี้ติดตัว บอกตรงๆ สบายมากเลยค่ะกับจำนวนเงินที่หาได้
เคยถึงขั้นเขียนจดหมาย เขียนอีเมลล์ไปขอคนมีเงินใจบุญมาเมตตาช่วย
หากวันใดลืมตาอ้าปากได้ จะคืนให้ทุกบาททุกสตางค์
แต่ลืมไป ว่าโลกความเป็นจริงมันไม่มีคนแบบนี้บนโลก ที่จะให้ใครโดยไม่หวังผลตอบแทน
พี่น้องของดิฉันก็มีค่ะ แต่เขาไม่ได้อยู่ในฐานะที่มารับผิดชอบอะไรร่วมด้วยได้
เขาเองก็มีชีวิตต้องกินใช้ของเขา ซึ่งมานั่งช่วยแบกเราอีกคนคงเป็นไปไม่ได้
มีแต่พี่น้องนี่แหล่ะค่ะ คอยเตือนสติว่าอย่าฆ่าตัวตาย เพราะเคยจะทำเมื่อปีที่แล้วแล้วเขามาพบ
สุดท้ายก็ยังกัดฟันทนมาได้เกือบจะครบปีละ แต่วันนี้เหนื่อยมาก เหนื่อยแบบอยากหาที่ระบาย
หาเงินได้เยอะ แต่เงินที่หาไม่เคยได้ใช้เองเลยจริงๆ
ทุกวันนี้ ค่าน้ำ ค่าไฟก็ยังค้างจ่าย รอใบจะตัด ถึงจะได้ชำระ
เพราะเงินสดที่ได้รับมา ก็เอามาลงทุนขายของวันถัดไป
แล้วก็ยังจะต้องมาเจียดใช้หนี้อีก ไม่ใช้เขาก็ไม่ยอม เพราะเขาก็บอกว่าลำบากเหมือนกัน
ร้านตัวเอง ประกาศหาคนมาหุ้นด้วย เพราะแนวโน้มมันไปได้สวย
แต่คนที่จะมาหุ้นก็อยากจะมาลงเงินอย่างเดียวแล้วแบ่งกัน 50/50
เพราะเห็นว่าไปได้ดีตั้งแต่ทำมา 2 ปี แต่ดิฉันก็คิดว่า เอาเงินมาลงแล้วเอาส่วนแบ่งเท่ากัน
ไม่เอาเปรียบบ้างหรอ ไม่ได้เหนื่อยแรงช่วยด้วยเลย สุดท้ายก็ยังหาคนที่มาทำร่วมกันไม่ได้
หาคนที่ไม่เอาเปรียบ และแฟร์ๆไม่ได้
เมื่อก่อนไม่เข้าใจ โรคซึมเศร้าคืออะไร
ทุกวันนี้ดิฉันเข้าใจดีมากค่ะ เพราะบางที กินข้าวน้ำตามันก็ไหลเอง
เดินในที่สาธารณะ น้ำตามันก็ไหลออกมาเอง
3 นาที 4 อารมณ์ อยากมีชีวิตอยู่ เด๋วอยากตาย
ถ้าไม่มีลูกชายดึง หรือยึดเหนี่ยวจิตใจไว้ เชื่อเหมือนกันว่าตัวเองคงตายไปแล้ว
มีแต่คนคอยซ้ำเติม คอยถาม ว่าทำไมเป็นงี้ ทำไมเป็นงั้น
สุดท้ายนี้อยากฝากว่า อย่าซ้ำเติมใครเวลาที่เขาทุกข์ใจ
เพราะบางครั้งเราไม่รู้ว่าภูมิคุ้มกันเขา มันมีมากแค่ไหน
เรื่องของความรู้สึก ถ้าไม่ได้ไปยืนจุดที่เขาเป็นจะไม่มีทางรู้เลยว่าเป็นอย่างไร
ขอบคุณมากนะคะที่เสียเวลามาอ่านสิ่งที่อยากระบาย
เคยเหนื่อยไหม กับการทำงานแล้วไม่ได้ใช้เงินเอง
ขอแทนตัวเองว่าดิฉันนะคะ
ดิฉันเป็นแม่ค้า เดิมทีทำงานอีกประเภทนึงมาก่อน เป็นเจ้าของกิจการเอง
แต่กิจการโดนโกงไป ซึ่งไม่สามารถทำอะไรผู้โกงได้ ได้แต่ทำใจยอมรับ และก้มหน้าหาเงินต่อไป
ส่วนที่มันโกงเรา เราเรียกคืนไม่ได้ ไปตามตัวมันก็ไม่ได้ เพราะเป็นความเชื่อใจล้วนๆ ซึ่งก็เป็นเงินหลักล้านต้น
แต่สิ่งที่เราต้องเผชิญ คือ การใช้หนี้คนอื่น เพราะชีวิตเราต้องดำเนินต่อ เราไม่สามารถหนีได้แบบคนที่โกงเรา
ยอมรับว่าเสียหลักหนักมากช่วงแรก แต่ก็ยังโชคดีที่เจ้าหนี้ยอมเจรจาให้ผลัดผ่อนไป
ก็เลยเริ่มหาอะไรทำอีกครั้ง เริ่มจากความถนัด คือ ชอบทำกับข้าว ทำอาหาร
เลยทำอาหารขาย เป็นอาหารตามกระแส คือ อาหารเพื่อสุขภาพ
โชคดีมากที่ขายดี กระแสตอบรับดีมาก ภายใน 3 เดือนก็เริ่มขยับตัวได้บ้าง
เรียกว่ามียอดเข้าไม่ขาดมือ เป็นเงินสด แต่......ยอดเข้าไงคะ พอกินใช้ หากถามไปเรื่องจ่ายหนี้ที่ตัวเองมีติดตัว
มันไม่ได้พอเลย แต่จะไม่ชำระ ก็ไม่ได้ ใจเขาใจเรา เจ้าหนี้ก็บอกว่าจะเอาเงิน
ณ ปัจจุบัน อาหารที่ร้านขายดีมาก ลำพังตัวดิฉันเองนอนน้อยมากต่อวัน แต่ก็อดทน
พยายามหาทางออกกับชีวิตตัวเอง จนถึงขั้นเป็นโรคซึมเศร้า ที่คิดอยากฆ่าตัวตายวันละหลายหน
แต่มันเป็นเดจาวู ที่คิดจะฆ่า แต่ก็ไม่ฆ่าสักที เพราะเหตุผลเดียวเองค่ะ ที่ทำให้มีชีวิตต่อ คือ "ลูกชาย"
เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว ถ้าเป็นอะไรไปลูกจะใช้ชีวิตยังไง มีญาติก็จริง แต่คงไม่ได้อุ้มชูดูแลดีเท่าตัวเอง
เมื่อไหร่ก็ตามอยู่คนเดียว มันเหนื่อยมาก ท้อมากที่จะหาเงิน แล้วก็คิดวนๆ น่าจะตายๆไป
แต่พอเจอหน้าลูก ก็มีแรงฮึดที่อยากจะสู้ต่อ อยากจะเห็นเขาเติบโต
และอีกใจก็ยังเชื่อว่า ตัวเราไม่ได้แย่ ทุกวันนี้ยอดขายดีมาก แต่มันดี..ไม่ได้พอที่จะใช้หนี้
ถ้าเป็นคนไม่มีหนี้ติดตัว บอกตรงๆ สบายมากเลยค่ะกับจำนวนเงินที่หาได้
เคยถึงขั้นเขียนจดหมาย เขียนอีเมลล์ไปขอคนมีเงินใจบุญมาเมตตาช่วย
หากวันใดลืมตาอ้าปากได้ จะคืนให้ทุกบาททุกสตางค์
แต่ลืมไป ว่าโลกความเป็นจริงมันไม่มีคนแบบนี้บนโลก ที่จะให้ใครโดยไม่หวังผลตอบแทน
พี่น้องของดิฉันก็มีค่ะ แต่เขาไม่ได้อยู่ในฐานะที่มารับผิดชอบอะไรร่วมด้วยได้
เขาเองก็มีชีวิตต้องกินใช้ของเขา ซึ่งมานั่งช่วยแบกเราอีกคนคงเป็นไปไม่ได้
มีแต่พี่น้องนี่แหล่ะค่ะ คอยเตือนสติว่าอย่าฆ่าตัวตาย เพราะเคยจะทำเมื่อปีที่แล้วแล้วเขามาพบ
สุดท้ายก็ยังกัดฟันทนมาได้เกือบจะครบปีละ แต่วันนี้เหนื่อยมาก เหนื่อยแบบอยากหาที่ระบาย
หาเงินได้เยอะ แต่เงินที่หาไม่เคยได้ใช้เองเลยจริงๆ
ทุกวันนี้ ค่าน้ำ ค่าไฟก็ยังค้างจ่าย รอใบจะตัด ถึงจะได้ชำระ
เพราะเงินสดที่ได้รับมา ก็เอามาลงทุนขายของวันถัดไป
แล้วก็ยังจะต้องมาเจียดใช้หนี้อีก ไม่ใช้เขาก็ไม่ยอม เพราะเขาก็บอกว่าลำบากเหมือนกัน
ร้านตัวเอง ประกาศหาคนมาหุ้นด้วย เพราะแนวโน้มมันไปได้สวย
แต่คนที่จะมาหุ้นก็อยากจะมาลงเงินอย่างเดียวแล้วแบ่งกัน 50/50
เพราะเห็นว่าไปได้ดีตั้งแต่ทำมา 2 ปี แต่ดิฉันก็คิดว่า เอาเงินมาลงแล้วเอาส่วนแบ่งเท่ากัน
ไม่เอาเปรียบบ้างหรอ ไม่ได้เหนื่อยแรงช่วยด้วยเลย สุดท้ายก็ยังหาคนที่มาทำร่วมกันไม่ได้
หาคนที่ไม่เอาเปรียบ และแฟร์ๆไม่ได้
เมื่อก่อนไม่เข้าใจ โรคซึมเศร้าคืออะไร
ทุกวันนี้ดิฉันเข้าใจดีมากค่ะ เพราะบางที กินข้าวน้ำตามันก็ไหลเอง
เดินในที่สาธารณะ น้ำตามันก็ไหลออกมาเอง
3 นาที 4 อารมณ์ อยากมีชีวิตอยู่ เด๋วอยากตาย
ถ้าไม่มีลูกชายดึง หรือยึดเหนี่ยวจิตใจไว้ เชื่อเหมือนกันว่าตัวเองคงตายไปแล้ว
มีแต่คนคอยซ้ำเติม คอยถาม ว่าทำไมเป็นงี้ ทำไมเป็นงั้น
สุดท้ายนี้อยากฝากว่า อย่าซ้ำเติมใครเวลาที่เขาทุกข์ใจ
เพราะบางครั้งเราไม่รู้ว่าภูมิคุ้มกันเขา มันมีมากแค่ไหน
เรื่องของความรู้สึก ถ้าไม่ได้ไปยืนจุดที่เขาเป็นจะไม่มีทางรู้เลยว่าเป็นอย่างไร
ขอบคุณมากนะคะที่เสียเวลามาอ่านสิ่งที่อยากระบาย