เคยเป็นมั้ยที่อยู่ดีๆ ก็ร้องไห้ออกมา ทั้งๆที่ไม่ได้เป็นอะไร แต่ใจมันเหมือนเจ็บมาก ตอนนี้เราเป็นอะไรไม่รู้ เป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูก
เรารู้สึกว่าชีวิตเราตอนนี้ไม่ไปไหนเลย เราเรียน ป.โท แต่ดูเหมือนไม่มีจุดหมายในชีวิต มีความรู้สึกว่าชีวิตที่ตื่นขึ้นมาในตอนเช้าไม่มีจุดหมาย ว่างเปล่า ล่องลอย เหมือนใช่ชีวิตไปวันๆ เราบอกเลยว่าเรารู้สึกเหงา เมื่อก่อนเราอยู่คนเดียวได้นะ แต่ตอนนี้เรากลัวมาก ทั้งๆที่คอนโดนี้เราอยู่มาหลายปีแล้ว แล้วก็อยู่กับน้า เวลาน้าไปธุระไม่กลับมานอนที่นี่ ช่วงนี้ถ้ารู้ว่าต้องนอนคนเดียวเราจะชวนเพื่อนมานอนด้วยตลอด ทั้งที่เมื่อก่อนเราอยู่คนเดียวได้สบายมาก เรากลายเป็นคนกลัวที่จะอยู่คนเดียวไปเลย เวลาเปิดห้องเข้ามาแล้วไม่เจอใคร หรือรู้ว่าวันนี้จะไม่มีใครนอนกับเรา เราจะยืนมองรอบๆห้องอยู่แบบนั้นสักพักแล้วความรู้สึกกลัวอะไรสักอย่างก็เข้ามา พอเป็นแบบนี้เรารู้สึกว่าเราอยู่แบบไร้ค่ามาก ในหัวเราตอนนี้มีแต่คำว่า เหนื่อย .. ทั้งที่เราไม่ได้ทำอะไรให้ตัวเองเหนื่อยเลย คิดว่าทำไมเรารู้สึกแบบนี้ ทำไมเป็นแบบนี้ อยู่ก็พูดกับตัวเองว่าบ้าหรอ เหมือนเราไม่มีความสุขเลย เราจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเรายิ้มแบบมีความสุขจริงๆครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ เราไม่อยากเป็นแบบนี้เลย ต้องทำยังไงดี 😰 เราไปหาหมอมาแล้ว หมอให้ยามากิน ตอนกินมันก็รู้สึกดีขึ้นมั้ง แต่พอหยุดมันกลับมาดาวน์เหมือนเดิม ทำไมยิ่งโตชีวิตมันยิ่งยากจัง 😥
แล้วเราเป็นคนรักบ้าน รักครอบครัวมาก ติดพี่ติดน้อง เราอยู่กรุงเทพมีบ้านอยู่ ตจว ไม่ไกล เมื่อก่อนเราขับรถกลับบ่อยมาก แต่ตอนนี้เราไม่อยากกลับบ้านเลย เรารู้สึกเบื่อ แล้วรู้สึกว่าบ้านไม่ใช่ความสุขของเราอีกต่อไป รู้สึกว่าครอบครัวไม่ใช่ที่รวมใจของเราอีกแล้ว ทั้งที่ครอบครัวเราก็ดี แต่อยู่ๆเราก็มีความคิดขึ้นมาว่าน้อยใจที่บ้าน เหมือนรู้สึกว่าทุกคนไม่ใส่ใจ รู้สึกว่าที่บ้านจะคิดถึงเราก็ตอนที่เขาอยากได้ความช่วยเหลือ ทั้งที่เทื่อก่อนก็เป็นแบบนี้มาตลอด หรือเพราะเราไม่เคยคิดอะไร พอมานึกย้อนดูมันเลยน้อยใจ
แล้วมาบวกกะตอนนี้พ่อเรามีลูกคนที่ 4 กับคนที่ไม่ใช่แม่เรา เราเลยเครียดเข้าไปใหญ่ เพราะเรากลัวโดนแบ่งความรัก เราเป็นลูกสาวคนเดียวของบ้าน ตอนนี้เรารู้สึกว่าตั้งแต่พ่อเรามีเด็กคนนั้นเหมือนโดนพ่อละเลย เราพยายามทำทุกอย่างให้พ่อไม่ลืมเรา เราพยายามเอาใจทุกอย่าง แต่ยิ่งทำเรายิ่งรู้สึกว่ามันเหมือนไม่มีค่าในสายตาพ่อ เราก็คุยกับพ่อเรื่องนี้นะ แล้วพ่อก็บอกว่าพ่อไม่เคยไม่รักเรา แต่จากการกระทำของพ่อ เราไม่รู้สึกเลย เราเริ่มเหนื่อยกับการที่ต้องพยายามเอาใจใคร แม้กระทั้ง พ่อ
แล้วตอนนี้อารมณ์ของเราเริ่มไม่คงที่ หวันไหว่ไปหมด เราอารมณ์ร้อนง่ายมากกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง หงุดหงิดตลอดเวลา เวลาอยู่กะเพื่อนเราก็เฮฮาปกติ แต่พออยู่คนเดียวเหมือนไหร่หน้าเราจะบึ้งมาก คนรอบตัวเราบอกว่าเราขี้โมโห เราเสียงดังทั้งๆที่ไม่ใช่เรื่อง เอาจริงนะบางทีเราไม่รู้ตัวเลยว่าเราแสดงอาการแบบนั้นออกไป เราก็สงสารคนรอบตัวนะ โดยเฉพาะพี่ชายกับน้องชายเรา เราหงุดหงิดใส่มันเกือบทุกครั้งเวลาคุยกัน แม้กระทั้งเวลาพิมพ์คุยกันในแชท จนกระทั้งมันน้อยใจว่าเราว่ากูก็ไม่เคยดีในสายตาหรอก เราก็รู้สึกผิดนะ ใจหายเหมือนกันที่พี่พูดแบบนั้น แต่เราก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงเป็นแบบนี้ เห้อออออ !! ชีวิตนี้มันยากจัง
เรากำลังเป็นอะไร เรากำลังรู้สึกแบบไหน เราถามตัวเอง แต่เราก็ไม่มีคำตอบให้ตัวเองเหมือนกัน 😨
เธออยู่ไหนหรอ .. ความสุข !
เรารู้สึกว่าชีวิตเราตอนนี้ไม่ไปไหนเลย เราเรียน ป.โท แต่ดูเหมือนไม่มีจุดหมายในชีวิต มีความรู้สึกว่าชีวิตที่ตื่นขึ้นมาในตอนเช้าไม่มีจุดหมาย ว่างเปล่า ล่องลอย เหมือนใช่ชีวิตไปวันๆ เราบอกเลยว่าเรารู้สึกเหงา เมื่อก่อนเราอยู่คนเดียวได้นะ แต่ตอนนี้เรากลัวมาก ทั้งๆที่คอนโดนี้เราอยู่มาหลายปีแล้ว แล้วก็อยู่กับน้า เวลาน้าไปธุระไม่กลับมานอนที่นี่ ช่วงนี้ถ้ารู้ว่าต้องนอนคนเดียวเราจะชวนเพื่อนมานอนด้วยตลอด ทั้งที่เมื่อก่อนเราอยู่คนเดียวได้สบายมาก เรากลายเป็นคนกลัวที่จะอยู่คนเดียวไปเลย เวลาเปิดห้องเข้ามาแล้วไม่เจอใคร หรือรู้ว่าวันนี้จะไม่มีใครนอนกับเรา เราจะยืนมองรอบๆห้องอยู่แบบนั้นสักพักแล้วความรู้สึกกลัวอะไรสักอย่างก็เข้ามา พอเป็นแบบนี้เรารู้สึกว่าเราอยู่แบบไร้ค่ามาก ในหัวเราตอนนี้มีแต่คำว่า เหนื่อย .. ทั้งที่เราไม่ได้ทำอะไรให้ตัวเองเหนื่อยเลย คิดว่าทำไมเรารู้สึกแบบนี้ ทำไมเป็นแบบนี้ อยู่ก็พูดกับตัวเองว่าบ้าหรอ เหมือนเราไม่มีความสุขเลย เราจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเรายิ้มแบบมีความสุขจริงๆครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ เราไม่อยากเป็นแบบนี้เลย ต้องทำยังไงดี 😰 เราไปหาหมอมาแล้ว หมอให้ยามากิน ตอนกินมันก็รู้สึกดีขึ้นมั้ง แต่พอหยุดมันกลับมาดาวน์เหมือนเดิม ทำไมยิ่งโตชีวิตมันยิ่งยากจัง 😥
แล้วเราเป็นคนรักบ้าน รักครอบครัวมาก ติดพี่ติดน้อง เราอยู่กรุงเทพมีบ้านอยู่ ตจว ไม่ไกล เมื่อก่อนเราขับรถกลับบ่อยมาก แต่ตอนนี้เราไม่อยากกลับบ้านเลย เรารู้สึกเบื่อ แล้วรู้สึกว่าบ้านไม่ใช่ความสุขของเราอีกต่อไป รู้สึกว่าครอบครัวไม่ใช่ที่รวมใจของเราอีกแล้ว ทั้งที่ครอบครัวเราก็ดี แต่อยู่ๆเราก็มีความคิดขึ้นมาว่าน้อยใจที่บ้าน เหมือนรู้สึกว่าทุกคนไม่ใส่ใจ รู้สึกว่าที่บ้านจะคิดถึงเราก็ตอนที่เขาอยากได้ความช่วยเหลือ ทั้งที่เทื่อก่อนก็เป็นแบบนี้มาตลอด หรือเพราะเราไม่เคยคิดอะไร พอมานึกย้อนดูมันเลยน้อยใจ
แล้วมาบวกกะตอนนี้พ่อเรามีลูกคนที่ 4 กับคนที่ไม่ใช่แม่เรา เราเลยเครียดเข้าไปใหญ่ เพราะเรากลัวโดนแบ่งความรัก เราเป็นลูกสาวคนเดียวของบ้าน ตอนนี้เรารู้สึกว่าตั้งแต่พ่อเรามีเด็กคนนั้นเหมือนโดนพ่อละเลย เราพยายามทำทุกอย่างให้พ่อไม่ลืมเรา เราพยายามเอาใจทุกอย่าง แต่ยิ่งทำเรายิ่งรู้สึกว่ามันเหมือนไม่มีค่าในสายตาพ่อ เราก็คุยกับพ่อเรื่องนี้นะ แล้วพ่อก็บอกว่าพ่อไม่เคยไม่รักเรา แต่จากการกระทำของพ่อ เราไม่รู้สึกเลย เราเริ่มเหนื่อยกับการที่ต้องพยายามเอาใจใคร แม้กระทั้ง พ่อ
แล้วตอนนี้อารมณ์ของเราเริ่มไม่คงที่ หวันไหว่ไปหมด เราอารมณ์ร้อนง่ายมากกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง หงุดหงิดตลอดเวลา เวลาอยู่กะเพื่อนเราก็เฮฮาปกติ แต่พออยู่คนเดียวเหมือนไหร่หน้าเราจะบึ้งมาก คนรอบตัวเราบอกว่าเราขี้โมโห เราเสียงดังทั้งๆที่ไม่ใช่เรื่อง เอาจริงนะบางทีเราไม่รู้ตัวเลยว่าเราแสดงอาการแบบนั้นออกไป เราก็สงสารคนรอบตัวนะ โดยเฉพาะพี่ชายกับน้องชายเรา เราหงุดหงิดใส่มันเกือบทุกครั้งเวลาคุยกัน แม้กระทั้งเวลาพิมพ์คุยกันในแชท จนกระทั้งมันน้อยใจว่าเราว่ากูก็ไม่เคยดีในสายตาหรอก เราก็รู้สึกผิดนะ ใจหายเหมือนกันที่พี่พูดแบบนั้น แต่เราก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงเป็นแบบนี้ เห้อออออ !! ชีวิตนี้มันยากจัง
เรากำลังเป็นอะไร เรากำลังรู้สึกแบบไหน เราถามตัวเอง แต่เราก็ไม่มีคำตอบให้ตัวเองเหมือนกัน 😨