(ก่อนอื่นขอเเนะนำตัวก่อนเลยเราเป็นลูกคนที่2อายุ16ปีพี่เราแต่งงานมีลูกแล้วซึ่งเราเป็นเด็กที่ไม่ชอบเก็บอารมณ์จะเเสดงออกทันที)
พ่อกับแม่เราเป็นคนชอบกินชอบเที่ยวกินแทบทุกวันกลับดึกบ้างกลับเร็วบ้างเเล้วแต่วันซึ่งพ่อแม่เราชอบพูดให้เราตลอดว่าเป็นตัวปัญหาเพราะหลายครั้งเราจะชอบแสดงท่าทางฟืดฟัดใส่พวกเขาเเล้วทุกครั้งที่เราทำกิริยาแบบนั้นแม่ก็จะพูดให้เราตลอดว่าเราไม่เคยหาเงินให้ใช้อย่ามาทำกิริยาแบบนี้ใส่ซึ่งมันก็เรื่องจริงแต่แม่ก็พูดตลอดว่าเราเป็นใครแล้วเขาเป็นใครให้ลำดับความสำคัญบ้างอย่าอย่าสำคัญตัวให้มากนักหลายครั้งแม่มักจะพูดคำที่ไม่ดีใส่เราซึ่งเราก็เก็บมาคิดมากและร้องไห้ตลอดพ่อเราเป็นคนไม่ค่อยพูดแต่เวลาเมาพ่อมักจะพูดและพูดเเรงด้วยชอบพูดคำว่าเงินกูบ้างบางครั้งพ่อก็พูดเล่นบ้างแต่เราก็คิดเราจะเป็นคนคิดมากและร้องให้เก่งเราคิดว่าตัวเองเป็นคนที่มีปัญหาด้านการควบคุมอารมณ์เพราะเราจะชอบทำลายข้าวของไม่ว่าจะปารีโมตบ้างโยนนั่นโยนนี่มีครั้งหนึ่งที่พ่อแม่ทะเลาะกันเราเลยปาโทรศัพท์ตัวเองทิ้งใส่ถนนแล้วตอนนั้นเราโมโหมากปาทุกอย่างนั่งร้องไห้อยู่ข้างถนนเราไม่ไหวแล้วกับความรู้สึกนั้นเราหวังแค่ให้แม่มาปลอบมาถามแต่ไม่เลยเว้ยส่วนพ่อก็ด่าเราอีกว่าโทรศัพท์ซื้อมาตั้งแพงมันก็ความจริงแหละความรู้สึกเราคงไม่มีค่าเท่าโทรศัพท์เครื่องนั้นเราทำร้ายตัวเองบ่อยมากทั้งกรีดแขนชกกำแพงจนเลือดออก หยิก กัด ตัวเอง ทุกครั้งที่เราทำแบบนั้นเรารู้สึกเหมือนได้ปลดปล่อยความรู้สึกมันทำให้เราสบายใจมาก
***มันมีหลายเรื่องที่เราอยากระบายมากเดี๋ยวไว้เราจะมาระบายอีกนะ***
ปล.ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน
อยากมาระบายปัญหาครอบครัว
พ่อกับแม่เราเป็นคนชอบกินชอบเที่ยวกินแทบทุกวันกลับดึกบ้างกลับเร็วบ้างเเล้วแต่วันซึ่งพ่อแม่เราชอบพูดให้เราตลอดว่าเป็นตัวปัญหาเพราะหลายครั้งเราจะชอบแสดงท่าทางฟืดฟัดใส่พวกเขาเเล้วทุกครั้งที่เราทำกิริยาแบบนั้นแม่ก็จะพูดให้เราตลอดว่าเราไม่เคยหาเงินให้ใช้อย่ามาทำกิริยาแบบนี้ใส่ซึ่งมันก็เรื่องจริงแต่แม่ก็พูดตลอดว่าเราเป็นใครแล้วเขาเป็นใครให้ลำดับความสำคัญบ้างอย่าอย่าสำคัญตัวให้มากนักหลายครั้งแม่มักจะพูดคำที่ไม่ดีใส่เราซึ่งเราก็เก็บมาคิดมากและร้องไห้ตลอดพ่อเราเป็นคนไม่ค่อยพูดแต่เวลาเมาพ่อมักจะพูดและพูดเเรงด้วยชอบพูดคำว่าเงินกูบ้างบางครั้งพ่อก็พูดเล่นบ้างแต่เราก็คิดเราจะเป็นคนคิดมากและร้องให้เก่งเราคิดว่าตัวเองเป็นคนที่มีปัญหาด้านการควบคุมอารมณ์เพราะเราจะชอบทำลายข้าวของไม่ว่าจะปารีโมตบ้างโยนนั่นโยนนี่มีครั้งหนึ่งที่พ่อแม่ทะเลาะกันเราเลยปาโทรศัพท์ตัวเองทิ้งใส่ถนนแล้วตอนนั้นเราโมโหมากปาทุกอย่างนั่งร้องไห้อยู่ข้างถนนเราไม่ไหวแล้วกับความรู้สึกนั้นเราหวังแค่ให้แม่มาปลอบมาถามแต่ไม่เลยเว้ยส่วนพ่อก็ด่าเราอีกว่าโทรศัพท์ซื้อมาตั้งแพงมันก็ความจริงแหละความรู้สึกเราคงไม่มีค่าเท่าโทรศัพท์เครื่องนั้นเราทำร้ายตัวเองบ่อยมากทั้งกรีดแขนชกกำแพงจนเลือดออก หยิก กัด ตัวเอง ทุกครั้งที่เราทำแบบนั้นเรารู้สึกเหมือนได้ปลดปล่อยความรู้สึกมันทำให้เราสบายใจมาก
***มันมีหลายเรื่องที่เราอยากระบายมากเดี๋ยวไว้เราจะมาระบายอีกนะ***
ปล.ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน