เราจัดการความคิดตัวเองไม่ได้เลยค่ะ ช่วยแนะนำแนวคิดหน่อย

สวัสดีค่ะ เราเป็นนร.ชั้นม.6 กำลังจะจบปีนี้ ปัญหาของเราคือ เราจัดการความรู้สึกตัวเองไม่ได้ค่ะ พอดีว่าวันนี้ที่โรงเรียนมีติวโอเน็ต เรารู้สึกว่าไม่อยากไปก็เลยขอคุณแม่หยุด ซึ่งแม่ก็ให้หยุดค่ะ เพราะเค้าเห็นเรากำลังจะจบและไปโรงเรียนไม่เคยขาดตั้งใจเรียนตลอด หยุดในยามจำเป็นเท่านั้น แต่ย้อนไปก่อนว่าช่วงนี้เรารู้สึกเบื่อ นิ่งๆ ไม่อยากทำอะไรเลยค่ะ วันหยุดคิดอยากจะทำงานที่อ.สั่งให้เสร็จ แต่มันทำได้แค่นอนนิ่งๆ ไม่อยากเเม้กระทั่งเล่นโทรศัพท์ ใจคือไปทำงานแล้วแต่เหมือนร่างกายมันชัดดาวน์นอนมองเพดานให้เวลาผ่านไปเรื่อยๆ พอหมดวันก็จะรู้ไม่ดีกับตัวเองว่าทำไมปล่อยให้เวลามันผ่านไปเฉยๆอย่างงี้ ทำไมขี้เกียจแบบนี้ เวลาเข้าเรียนเราจะรู้สึกไม่อยากเรียนอยากอยู่เฉยๆ แม้กระทั่งวิชาที่เราชอบเราก็เป็นค่ะ แต่ในใจอีกฝั่งมันก็บอกว่า ตั้งใจเรียนสิๆ ทำไมขี้เกียจ ห้ามขี้เกียจนะ ซึ่งเราก็ลองไปคุยกับเพื่อนเรื่องนี้ค่ะ เพื่อนบอกว่าเป็นเพราะเรามีที่เรียนแล้วรึป่าว(เราติดมหาลัยแล้วค่ะ)เลยขี้เกียจเรียน เราคิดว่ามันอาจจะเป็นส่วนหนึ่งแต่มันไม่ใช่สาเหตุทั้งหมด เราลองมานั่งคิดดูว่าเป็นเพราะเราติดมหาลัยแล้วจริงๆหรอ คือมันรู้สึกว่าไม่ใช่อะค่ะ มันเหมือนหมดแรง ว่างเปล่า ที่นี้เราก็เลยลองปรับความคิดดูใหม่ว่า เออ เราก็ตั้งใจเรียนมาตลอด ลองผ่อนๆดูบ้าง ใจดีกับตัวดูบ้าง หยุดเรียนสักวัน ไม่ตั้งใจเรียนสักคาบล่ะกัน แต่พอทำอย่างงั้นเราก็ร็สึกไม่ดีอีกค่ะ มันเหมือนความคิดสองฝั่ง นี่แหละค่ะ ย้อนกลับมาเรื่องวันนี้มีติวโอเน็ตทั้งอาทิตย์ เราขอแม่หยุดหนึ่งวัน พอหยุดเราก็รู้สึกอยากต่อว่าตัวเองว่าเค้าเอาความรู้มาป้อนให้เเท้ๆแต่ทำไมไม่คว้าใว้ ขี้เกียจ แต่มันจะมีเเย้งขึ้นมาว่า คนอื่นเค้ายังหยุดเลย แค่ครั้งเดียวเอง พักอยู่บ้านบ้าง พอทุกคนอ่านแล้วงงมั้ยคะ รวมๆก็คือช่วงนี้เราเบื่อสิ่งรอบข้างมากเลยค่ะ มีทุกอย่างที่อยากทำในหัวเเต่มันรู้สึกว่าอยากนอนเฉยๆ  แต่ก็อยากไปเรียน แม่เราก็ไม่ได้เคร่งเรียนอะไรเลยค่ะ ไม่รู้อาการนี้มันเกิดจากอะไร เฮ้อ เอาจริงย้อนไปอ่านยังงงๆเองเลยค่ะ เราไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรเหมือนกัน ถ้ามันไม่รู้เรื่องก็ขอโทษด้วยนะคะ แต่ใครเข้าใจก็ช่วยแนะนำเราทีค่ะว่าเราเป็นอะไร