ไม่เคยได้รับโอกาสอะไรจากพ่อแม่เลย

คือน้อยใจมากพี่ชายใจทุกอย่างทั้งที่เราก็ทำตัวดี งานบ้านงานเรือนแล้วก็ทำไม่เคยทำตัวออกนอกลู่นอกทาง วันเกิด ก็ไม่ได้จัดเพราะแม่ไม่เคยจัดให้ ไม่เคยได้เป่าเค้กจากครอบครัวจริงๆเลย แต่วันเกิดพี่ชายแม่กลับจัดให้ พี่ชายได้เป่าเค้กทุกปี ส่วนเราก็ไปนั่งเงียบๆนอกบ้านคนถามว่ากินอะไรไหมแล้วก็บอกไม่หิว พอขึ้นม. ต้นเราอยากได้มือถือ สักเครื่อง แม่ซื้อ Wiko เครื่องละ 2,000 ให้ ฮ่าๆๆแต่ตัดภาพมาที่พี่ชาย ได้ iPhone 7 ได้ Macbook ได้ iPad เวลาอยากได้อะไรจริงๆ แทบไม่กล้าขอแม่เลยเพราะส่วนมากที่เคยขอโดนปฏิเสธหมดสิ่งที่ขอแม่ก็คือสิ่งที่มีประโยชน์สำหรับตัวเองไม่เคยขอสิ่งที่ไร้สาระเลย แต่ได้กลับปฏิเสธเรา ดูพี่ชายเราสิใส่เสื้อผ้าแบรนด์เนมทุกอย่าง เราล่ะใส่เสื้อตัว 199 ถ้าถามว่าอิจฉาพี่ชายไหมก็ไม่เชิงนะ ตังค์ไปโรงเรียนก็ให้ไม่เท่ากันพี่ชายได้วันละ 120 เราได้วันละ 50 บาทเพราะแม่บอกว่าเราเด็ก เวลาทำรายงานอะไรต้องเก็บตังค์เองและออกกับเพื่อนเวลามีงานห้องก็ต้องเอาตังค์ตัวเองเพราะไม่กล้าขอแม่เพราะขอแล้วโดนปฏิเสธทุกที ไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว แม่อาจจะลำเอียงหรือยังไงเราไม่รู้ เราก็เคยถามแม่นะว่าเราใช่ลูกแม่จริงๆไหมแม่ก็บอกใช่ ไม่เชื่อก็ไปตรวจ DNA  คือไม่รู้ยังไงว่าพี่ชายเป่าหูแม่หรืออะไรยังไงแต่เวลาดีแม่ก็ดีนะ ได้เวลาขออะไรนี่ดิ โดนปฏิเสธเกือบทั้งหมดเลยไม่เคยได้รับโอกาสอะไรเลย เราทำงานบ้านทุกอย่างแต่พี่ชายกลับนั่งเล่น Macbook  ได้ทุกอย่างแต่เรากลับไม่ได้อะไรเลย ฮ่าๆๆ น่าสมเพชตัวเองสิ้นดี บางครั้งก็แอบนั่งร้องให้คนเดียวน่ะทำไมโดนปฏิเสธอะไรหมดทุกอย่างเลยจะไม่มีกำลังใจจะทำอะไรแล้ว ทั้งเรื่องเรียนทั้งเรื่องที่บ้านทั้งปัญหาส่วนตัวอีก เหนื่อยเหลือเกิน แต่ก็อดทนเพื่ออนาคตของตัวเอง ขอบคุณที่เข้ามาอ่านแล้วแค่ได้คำปรึกษา