ถ้าเกิดความลังเลแบบนี้ เราควรเลือกทางไหน

สวัสดีค่ะเพื่อนๆ คือว่า ขอเล่าย้อนนิดหนึ่ง เราเคยชอบคนคนหนึ่งซึ่งเราก็เคยบอกกับเขาไปตรงๆ แรกๆเขาก็เหมือนปฏิเสธ เพราะยังไม่พร้อมเริ่มใหม่ ตอนนั้นเราก็พยายามตัดใจจะเดินออกมา แต่เราก็ทำไม่ได้ พอเวลาผ่านไปเราก็มีโอกาสได้คุยกัน คุยกันอยู่ระยะหนึ่งช่วงนั้นมันก็ดีนะ แต่เหมือนเรายิ่งคุยก็ยิ่งอยากได้ความชัดเจนแต่เขาก็ยังให้เราไม่ได้ ประกอบกับช่วงนั้นเขาก็ยังคุยกับคนเก่าของเขาได้อยู่ แต่เขาก็บอกเรานะ และยืนยันกับเราว่าคุยกันแค่พี่น้อง ซึ่งเราก็ไม่อยากบังคับใคร ก็พยายามเข้าใจ แต่พอเห็นเขาลงสตอรี่ว่าคุยกันทีไรก็ทำให้เราเจ็บทุกที หลังจากนั้นได้ไม่นานเราก็รู้สึกไม่โอเคเวลาอยู่ในสถานะการณ์แบบนั้น เราเสียใจทุกครั้งถึงแม้จะเคยพูดเรื่องนี้กันแล้วเลยเป็นคนบอกเขาเองว่าถ้าเกิดมีเหตุการณ์แบบนี้อีกแล้วเรารับไม่ได้ เราจะขอเดินออกมาเอง แล้วก็เป็นไปตามคาด เราขอเดินออกมาก็จริงแต่เขาเองก็ไม่ได้รั้งเราไว้เลย เราเลยออกมาทั้งๆที่ไม่อยากออก เวลาผ่านไปเราก็คิดว่าเราจะทำใจได้ แต่พอได้กลับมาเจอกันอีกมันก็ทำให้เราได้คุยกัน และน่าแปลกเรายังรู้สึกดีกับเขาเหมือนเดิมทุกอย่าง แต่เราทำอะไรไม่ได้เพราะเขาก็มีแฟนอยู่แล้ว เราก็คิดว่าอย่างน้อยๆการกลับมาคุยกันครั้งนี้เราไม่ได้ต้องการแย่งเขามาจากใคร เราอยู่ตรงนี้เป็นคนที่รับฟังเขาได้ทุกอย่างซึ่งความรู้สึกของเราก็ตรงกัน และไม่นานเขาจับได้ว่าแฟนเขานอกใจ เราก็อยู่รับฟังเขาทุกอย่าง ก็ได้คุยกันเรื่อยๆ แบบที่เราเคยคุยกันมาตลอดว่าเราคือเพื่อนที่คุยกันได้แบบสบายใจ แต่วันหนึ่งเเขากลับไม่โอเคเวลาเห็นเราไปสนิทกับคนอื่นเขาก็ถามเราตรงๆ เราก็อธิบายทุกอย่างให้เขาฟังว่ามันไม่มีอะไรจริงๆ แต่เขาก็ไม่เข้าใจ เราก็ถามไปตรงๆว่าแบบนี้คือหึงใช่รึเปล่า จริงๆถามแบบนี้เพื่ออยากจะเช็คว่าสรุปเขารู้สึกกับเราจริงๆแล้วใช่ไหม แต่คำตอบที่ได้ก็คือไม่ทำให้เรายิ่งสงสัยว่าสรุปแล้วเขาคิดอะไรกับเรากันแน่ และถ้าไม่ได้คิดทำไมต้องงี่เง่ากับเราเรื่องแบบนี้ด้วย เราเลยขอห่างออกมาเพราะเราเคยตกลงกันว่าเราคุยกันแบบสบายใจ ถ้าวันนี้มันไม่สบายใจเราคิดว่ามันก็คงไม่ใช่แล้ว อีกอย่างเขาเคยบอกกับเราเองว่าความสัมพันธ์ของเราคงเป็นมากกว่านี้ไม่ได้ จริงๆคำนี้ก็เป็นอีกประเด็นที่ตอกย้ำเรามาตลอด ว่าเรื่องของเราก็คงได้เท่านี้จริงๆ จนวันที่เราไปเจอคนที่ถูกชะตา ตั้งแต่เริ่มชอบคนนั้นมา 2 ปีกว่าจนตัดใจ เราไม่เคยทำได้อยากให้มีใครสักคนที่เรารู้สึกกับเขาได้เท่าคนนั้น จนมาเจอคนนี้ สำหรับเราเขาดีมาก ทำให้เรายิ้มได้ตลอด เราสบายใจเวลาได้คุยกับเขา แต่พอวันนี้ที่เราเจอคนใหม่ คนนั้นก็กลับมาบอกความรู้สึกที่มีกับเราทั้งหมด เราพยายามบอกเขาไปแล้ว ว่ามันช้าไป ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยพูดอะไรแบบนี้กับเราเลย วันหนึ่งที่เราบอกกับเขาว่าเราขอเดินออกมา เขากลับมาพูดแบบนี้กับเรา ใจเรามันก็ไม่เคยโกรธเขาหรอก ทุกวันนี้ก็ยังคุยกันได้แบบเพื่อนคนหนึ่ง เขาก็ยังเป็นคนเดิมเลย เรายังเป็นคนที่เราคุยกันได้แบบเข้าใจง่ายๆ บางครั้งเราก็คิดถึงเขา พอคิดแบบนี้ก็รู้สึกผิดกับคนใหม่มากที่มีบางเวลาที่ยังคิดถึงคนนั้นอยู่ แต่คนที่คุยกับเราปัจจุบันเขาก็รับรู้ทุดอย่างนะ แต่ที่เรามาใช้พื้นที่ตรงนี้ เพราะเราก็รู้ว่าอะไรถูกผิด รู้ว่าควรเดินไปทางไหน แต่ก็มีแอบคิดถึงบทสนทนาเก่าๆของเรากับคนนั้น ซึ่งในตอนนี้ที่เราคุยเป็นเพื่อนกันได้มันก็ยังคงเป็นบทสนทนาที่เข้าใจและสบายใจเหมือนเดิม กับคนที่เราคุยปัจจุบันเราอาจจะมีช่วงอายุที่ห่างกันเล็กน้อย ซึ่งเราก็รู้อีกว่าคนเราไม่เหมือนกันเราเปรียบเทียบกันไม่ได้หรอก คนปัจจุบันเขาก็ดีกับเรานะ เป็นคนที่เรารู้สึกว่าเราไม่เคยได้รับโมเม้นนี้จากใครมาก่อน เหมือนเราให้เขา 100 ก็ได้กลับมา 100 หรืออาจจะมากกว่าด้วยซ้ำในเรื่องของความรู้สึกนะ จริงเราเหมือนมาระบายมากกว่าอาจจะไม่ได้ถามอะไร แต่ก็อยากรู้ว่าเพื่อนๆที่อ่าน มีความคิดเห็นกันยังไงกับเรื่องนี้ มาแสดงความคิดเห็นกันได้นะคะ. ขอบคุณค่ะ