แมนเป็นเด็กตัวสูง ผิวคล้ำ นิสัยซุกซน แต่กล้าหาญ และเฟรนด์ลี่ที่สุดในห้องป.4/1
แมนนั้นชอบเตะหุตบอลหลังเลิกเรียน จึงชวนเพื่อน ๆ ไปเล่นประจำ แต่วันนั้นทุกคนกลับบ้านกันเกือบหมด เหลือแค่เด็กน้อยคนหนึ่งที่ตัวเล็กกว่าใครเพื่อน ใส่แว่นหนากรอบกลม และไม่ค่อยพูดจนดูเงียบเหงา เด็กคนนั้นมีชื่อว่า กาย
แมนจึงชวนกายออกไปเล่นฟุตบอล แม้จะมีแค่สองคนแต่ก็ดีกว่าไม่มีคนเล่นเลย ขณะที่เตะบอลกันไปมาอยู่นั้น ดูเหมือนกายจะไม่เก่งเรื่องเตะบอลเสียเลย เพราะกายรับลูกไม่ได้แถมยังเตะเบี้ยวจนออกนอกสนามบ่อย ๆ อีก
พอถึงเวลาพัก แมนก็เอ่ขวดน้ำเย็นเจี๊ยบให้กายดื่ม เพราะกายหอบแฮ่กมากเหมือนคนไม่มีแรง
"นี่กาย เราขอถามกายได้ป่าว ทำไมกายถึงเหนื่อยง่ายจัง" แมนถามด้วยความเป็นห่วง
"ไม่รู้สิ ฉันคงไม่เคยเล่นบอลล่ะมั้ง" กายตอบด้วยสีหน้าตกใจ
"เอ่อ... ฉันขอถามหน่อย... นายเป็นใคร?"
กายภามด้วยสีหน้างงสุดขีด แถมยังกวาดตามองแมนตั้งแต่หัวจรดเท้า แมนคิดว่ากายคงไม่เคยคุยกับตน เลยอาจจะไม่รู้จักตนก็ได้มั้ง แมนก็เลยส่งยิ้มไปเพื่อกระชับมิตรคนในห้องอีก 1 คน
แต่แล้ว กายที่กำลังนั่งงงพร้อมจับคางตนเองเพื่อนใช้ความคิดอันหนักหน่วง ดูเหมือนกายจะนึกอะไรออก ทันใดนั้นเอง กายก็รีบวิ่งถอยกรูด ทั้ง ๆ ที่ยังหอบอยู่ แล้วใช้มือที่สั่น ๆ ชี้หน้าแมนราวกับเจอสิ่งที่น่ากลัวที่สุด
"นาย... คือแมนตอนป.3 ใช่มั้ย! เราจำได้ นายเป็นตัวแทนนักบอลโรงเรียน แล้ว... แล้ว..."
"แล้วอะไรล่ะ?"
"แล้วรถตู้ที่ส่งนายก็คว่ำน่ะสิ... นายตายคาที่เลย... ทำไมนายต้องมาหาเรา เรากลัวนะ! ฮือ~~!!"
กายวิ่งหนีออกจากสนามบอลไปโดยไม่หันหลังกลับมา ส่วนแมนนั้น เมื่อนึกถึงเรื่องที่กายเล่าก็ต้องตกใจจนฉี่แทบจะราด เพราะวันนั้น ตนเองไม่ได้เป็นนักบอลตัวแทนโรงเรียน และรถตู้ที่คว่ำ คือรถตู้รับส่งนักเรียน ที่กายนั่งอยู่นั่นเอง!
เป็นไงบ้างครับกับเรื่องสั้นที่ผมเขียน อาจจะสั้นไปหน่อย แต่ขอให้ทุกท่านอ่านกันอย่างสนุกนะครับ
นายเป็น...ใคร
แมนนั้นชอบเตะหุตบอลหลังเลิกเรียน จึงชวนเพื่อน ๆ ไปเล่นประจำ แต่วันนั้นทุกคนกลับบ้านกันเกือบหมด เหลือแค่เด็กน้อยคนหนึ่งที่ตัวเล็กกว่าใครเพื่อน ใส่แว่นหนากรอบกลม และไม่ค่อยพูดจนดูเงียบเหงา เด็กคนนั้นมีชื่อว่า กาย
แมนจึงชวนกายออกไปเล่นฟุตบอล แม้จะมีแค่สองคนแต่ก็ดีกว่าไม่มีคนเล่นเลย ขณะที่เตะบอลกันไปมาอยู่นั้น ดูเหมือนกายจะไม่เก่งเรื่องเตะบอลเสียเลย เพราะกายรับลูกไม่ได้แถมยังเตะเบี้ยวจนออกนอกสนามบ่อย ๆ อีก
พอถึงเวลาพัก แมนก็เอ่ขวดน้ำเย็นเจี๊ยบให้กายดื่ม เพราะกายหอบแฮ่กมากเหมือนคนไม่มีแรง
"นี่กาย เราขอถามกายได้ป่าว ทำไมกายถึงเหนื่อยง่ายจัง" แมนถามด้วยความเป็นห่วง
"ไม่รู้สิ ฉันคงไม่เคยเล่นบอลล่ะมั้ง" กายตอบด้วยสีหน้าตกใจ
"เอ่อ... ฉันขอถามหน่อย... นายเป็นใคร?"
กายภามด้วยสีหน้างงสุดขีด แถมยังกวาดตามองแมนตั้งแต่หัวจรดเท้า แมนคิดว่ากายคงไม่เคยคุยกับตน เลยอาจจะไม่รู้จักตนก็ได้มั้ง แมนก็เลยส่งยิ้มไปเพื่อกระชับมิตรคนในห้องอีก 1 คน
แต่แล้ว กายที่กำลังนั่งงงพร้อมจับคางตนเองเพื่อนใช้ความคิดอันหนักหน่วง ดูเหมือนกายจะนึกอะไรออก ทันใดนั้นเอง กายก็รีบวิ่งถอยกรูด ทั้ง ๆ ที่ยังหอบอยู่ แล้วใช้มือที่สั่น ๆ ชี้หน้าแมนราวกับเจอสิ่งที่น่ากลัวที่สุด
"นาย... คือแมนตอนป.3 ใช่มั้ย! เราจำได้ นายเป็นตัวแทนนักบอลโรงเรียน แล้ว... แล้ว..."
"แล้วอะไรล่ะ?"
"แล้วรถตู้ที่ส่งนายก็คว่ำน่ะสิ... นายตายคาที่เลย... ทำไมนายต้องมาหาเรา เรากลัวนะ! ฮือ~~!!"
กายวิ่งหนีออกจากสนามบอลไปโดยไม่หันหลังกลับมา ส่วนแมนนั้น เมื่อนึกถึงเรื่องที่กายเล่าก็ต้องตกใจจนฉี่แทบจะราด เพราะวันนั้น ตนเองไม่ได้เป็นนักบอลตัวแทนโรงเรียน และรถตู้ที่คว่ำ คือรถตู้รับส่งนักเรียน ที่กายนั่งอยู่นั่นเอง!
เป็นไงบ้างครับกับเรื่องสั้นที่ผมเขียน อาจจะสั้นไปหน่อย แต่ขอให้ทุกท่านอ่านกันอย่างสนุกนะครับ