มีนิทานมาเล่า กาลครั้งนึงนานมาแล้ว มีพ่อแม่ผู้แก่ชรา มีลูก 2 คน คนนึง มหาเศรษฐี ร่ำรวย ไปไหนก็สปอร์ตใจดีกับคนนอกมากมาย จนใครๆ กล่าวขานว่าบุตรคนนี้ช่างดีหนักหนา เมื่อพ่อแม่ชรา การเลี้ยงดูตกอยู่ที่คนน้อง คนน้องฐานะยากจน พยายามเก็บรักษาสมบัติพ่อแม่ที่แบ่งกันนั้นให้ดีที่สุด แต่บุตรอีกคนก็พยายามที่จะฉกชิงไป บอกพ่อแม่ว่า ตนเองเวลานี้ทุกข์ยากนัก พ่อแม่ควรเห็นใจ แบ่งปันสมบัติจากบุตรที่เลี้ยงดูนั้นให้ตนเพิ่มมาอีก การแบ่งกัน 50/50 ในครั้งนั้น ตนได้น้อยนัก (น้อยตรงไหนวะ ก็แบ่งเท่ากัน ขณะที่ฟังเราก็คิด) พ่อแม่ชราก็มาทุบตีบุตรคนน้อง บอกว่าต้องให้บุตรพี่คนที่ไม่เลี้ยงดูพ่อแม่นั้น
ให้ยกสมบัติส่วนของน้องให้พี่ไป เขาอยากได้ต้องให้เขาซะ ในตอนแรกน้องไม่ยอมให้เพราะมองว่าพี่ได้ไปมากแล้ว แต่เสียงกร่นด่าจากบุพการีทำให้ไม่อาจทัดทานได้ บุตรผู้ว่าง่ายก็เสียสละให้ไป จนเมื่อเวลาเจ็บป่วยมาเยือน ผู้แก่ชราทั้งสองเจ็บป่วยหนัก ต้องเข้ารับการรักษาอย่างต่อเนื่อง บุตรคนเล็กนั้น จนปัญญาที่จะหาทรัพย์ได้ จึงได้ไปกู้ยืมเงินมา บุตรอีกคนก็ร่ำร้องอีก อยากได้นั้นนี้ พ่อแม่โปรดเถิดหาเงินช่วยฉันที บุตรผู้น้องเอาเงินที่ได้ ให้พ่อกับแม่ พ่อกับแม่ยิ้มร่า มอบเงินให้บุตรคนโต
เมื่อเวลาผ่านไป พ่อแม่ชรา เจ็บป่วยรุนแรง คนเล็กพาไปรักษาอีก พ่อแม่โทรหาบุตรคนโต มาเฝ้าหน่อย เบื่อหน้าบุตรคนเล็กเต็มที บุตรคนโตบอกว่า ด้วยฐานะตอนนี้ ไปดูแลมิได้หรอกหนา เพราะไม่มีเวลาให้ท่านหรอก (วางหูเสร็จ บุตรคนโตผู้ได้ทุกอย่างก็ออกเดินทางพาครอบครัวไปเที่ยวต่างแดน ใช้ชีวิตหรูหรา และยังเป็นคนสปอร์ตใจดีของคนนอกมากหน้าหลายตา จนคนร่ำลือว่า เป็นเศรษฐี ผู้มั่งคั่ง และร่ำรวย เงินเล็กน้อยของครอบครัว รวมทั้งสมบัติ คนคนนี้ ไม่เอาหรอก ยินดีหนักหนากับพี่น้องของคนคนนี้ช่างดีแท้ ได้คนร่ำรวยเป็นพี่น้อง น่าคบหา) บุตรคนเล็กต้องดูแลพ่อแม่ผู้ชราและเจ็บป่วยหนัก เมื่อหมอเรียกหาเงินค่ารักษา บุตรคนเล็กไม่สามารถหาเงินทองจากที่ใดมารักษาพ่อแม่ได้อีก พ่อแม่กร่นด่า นี้เลวจริงๆ เงินแค่นี้ไม่มีปัญญาหา ไม่เหมือนลูกอีกคนช่างประเสริฐเหลือหลาย แล้วก็โทรหาบุตรผู้มั่งคั่ง บุตรผู้นั้น โอนเงินให้ 500-1,500 บาท บอกว่า เท่านี้คงพอนะ พ่อแม่ยิ้มร่าบอกว่า บุตรตนคนนี้ดีหนักหนา (แต่ในขณะเดียวกัน บุตรคนนี้ช่วยงานมงคลเพื่อน 5,000 บาท) แต่บุตรคนเล็ก กลับก้มหน้า เพราะค่ารักษานั้นเรือนแสน บุตรคนเล็กโทรหาบุตรผู้ร่ำรวย ว่า ในเวลานี้ค่ารักษานั้นมากมาย ตนไม่มีเงิน เพราะกู้มาให้พ่อแม่เมื่อครั้งก่อนจนไม่สามารถกู้ได้อีก และสมบัติส่วนของตน พ่อแม่ได้ขอจากตนไปให้บุตรผู้มั่งคั่งหมดแล้ว มีทางใดจักยื้อชีวิตพ่อแม่เราอีกหรือไม่ บุตรผู้มั่งคั่งตอบว่า นั้นคือเรื่องของ กูต้องดูแลครอบครัวกู คนเรามีเกิดแก่เจ็บตาย เป็นของธรรมดา
สุดท้าย และไม่ท้ายสุด นิทานเรื่องนี้ อาจจะสอนใจใครหลายคน แต่สำหรับเรา เราเชื่อว่า มันสอนคนมีครอครัวและมีลูกแล้วได้อย่างนึงคือ คนเป็นพ่อแม่ควรรักลูกให้เท่ากัน และให้ความสำคัญให้ถูก มิเช่นนั้น พี่น้องก็กลายเป็นศัตรูได้ แม้แต่ชีวิตบั้นปลายของพ่อแม่ก็จบแบบไม่สวย
แล้วคุณละ คิดว่ายังไง แชร์ความเห็นหน่อยนะคะ อยากรับรู้จากหลายๆคน หลากหลายมุมมอง
มีนิทานมาเล่าค่ะ คุณคิดยังไงกับเหตุการณ์แบบนี้ค่ะ
ให้ยกสมบัติส่วนของน้องให้พี่ไป เขาอยากได้ต้องให้เขาซะ ในตอนแรกน้องไม่ยอมให้เพราะมองว่าพี่ได้ไปมากแล้ว แต่เสียงกร่นด่าจากบุพการีทำให้ไม่อาจทัดทานได้ บุตรผู้ว่าง่ายก็เสียสละให้ไป จนเมื่อเวลาเจ็บป่วยมาเยือน ผู้แก่ชราทั้งสองเจ็บป่วยหนัก ต้องเข้ารับการรักษาอย่างต่อเนื่อง บุตรคนเล็กนั้น จนปัญญาที่จะหาทรัพย์ได้ จึงได้ไปกู้ยืมเงินมา บุตรอีกคนก็ร่ำร้องอีก อยากได้นั้นนี้ พ่อแม่โปรดเถิดหาเงินช่วยฉันที บุตรผู้น้องเอาเงินที่ได้ ให้พ่อกับแม่ พ่อกับแม่ยิ้มร่า มอบเงินให้บุตรคนโต
เมื่อเวลาผ่านไป พ่อแม่ชรา เจ็บป่วยรุนแรง คนเล็กพาไปรักษาอีก พ่อแม่โทรหาบุตรคนโต มาเฝ้าหน่อย เบื่อหน้าบุตรคนเล็กเต็มที บุตรคนโตบอกว่า ด้วยฐานะตอนนี้ ไปดูแลมิได้หรอกหนา เพราะไม่มีเวลาให้ท่านหรอก (วางหูเสร็จ บุตรคนโตผู้ได้ทุกอย่างก็ออกเดินทางพาครอบครัวไปเที่ยวต่างแดน ใช้ชีวิตหรูหรา และยังเป็นคนสปอร์ตใจดีของคนนอกมากหน้าหลายตา จนคนร่ำลือว่า เป็นเศรษฐี ผู้มั่งคั่ง และร่ำรวย เงินเล็กน้อยของครอบครัว รวมทั้งสมบัติ คนคนนี้ ไม่เอาหรอก ยินดีหนักหนากับพี่น้องของคนคนนี้ช่างดีแท้ ได้คนร่ำรวยเป็นพี่น้อง น่าคบหา) บุตรคนเล็กต้องดูแลพ่อแม่ผู้ชราและเจ็บป่วยหนัก เมื่อหมอเรียกหาเงินค่ารักษา บุตรคนเล็กไม่สามารถหาเงินทองจากที่ใดมารักษาพ่อแม่ได้อีก พ่อแม่กร่นด่า นี้เลวจริงๆ เงินแค่นี้ไม่มีปัญญาหา ไม่เหมือนลูกอีกคนช่างประเสริฐเหลือหลาย แล้วก็โทรหาบุตรผู้มั่งคั่ง บุตรผู้นั้น โอนเงินให้ 500-1,500 บาท บอกว่า เท่านี้คงพอนะ พ่อแม่ยิ้มร่าบอกว่า บุตรตนคนนี้ดีหนักหนา (แต่ในขณะเดียวกัน บุตรคนนี้ช่วยงานมงคลเพื่อน 5,000 บาท) แต่บุตรคนเล็ก กลับก้มหน้า เพราะค่ารักษานั้นเรือนแสน บุตรคนเล็กโทรหาบุตรผู้ร่ำรวย ว่า ในเวลานี้ค่ารักษานั้นมากมาย ตนไม่มีเงิน เพราะกู้มาให้พ่อแม่เมื่อครั้งก่อนจนไม่สามารถกู้ได้อีก และสมบัติส่วนของตน พ่อแม่ได้ขอจากตนไปให้บุตรผู้มั่งคั่งหมดแล้ว มีทางใดจักยื้อชีวิตพ่อแม่เราอีกหรือไม่ บุตรผู้มั่งคั่งตอบว่า นั้นคือเรื่องของ กูต้องดูแลครอบครัวกู คนเรามีเกิดแก่เจ็บตาย เป็นของธรรมดา
สุดท้าย และไม่ท้ายสุด นิทานเรื่องนี้ อาจจะสอนใจใครหลายคน แต่สำหรับเรา เราเชื่อว่า มันสอนคนมีครอครัวและมีลูกแล้วได้อย่างนึงคือ คนเป็นพ่อแม่ควรรักลูกให้เท่ากัน และให้ความสำคัญให้ถูก มิเช่นนั้น พี่น้องก็กลายเป็นศัตรูได้ แม้แต่ชีวิตบั้นปลายของพ่อแม่ก็จบแบบไม่สวย
แล้วคุณละ คิดว่ายังไง แชร์ความเห็นหน่อยนะคะ อยากรับรู้จากหลายๆคน หลากหลายมุมมอง