หนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมานี้ เราไม่อยากเจอใครเลย ไม่อยากมาโรงเรียน กลับบ้านมห้เร็วที่สุด ตีตัวห่างจากเพื่อนเพราะเรารู้สึกว่ามันจอมปลอม เศร้า แล้วก็ร้องไห้ดูหนังแค่นิดเดียวก็ทำเอาน้ำตาคลอ เห็นคนอื่นเศร้าแล้วเราก็ร้องไห้ตาม เราจะกระดี้กระด้าก่อนแล้วค่อยเปลี่ยนเป็นไม่คุยกับใคร ยิ้มร่าเริง แล้วก็เศร้าอีก รู้สึกไม่เหลือใครแล้ว คิดอยู่บ่อยๆ ตั้งแต่ตื่นมาว่าทำไมไม่ตาย พอเจอเรื่องอย่างเช่นทำงานไม่ทัน ก็หงุดหงิดง่าย โกรธโมโหจนมือสั่น ปวดหัวจนต้องจิกหัวตัวเอง พูดคนเดียวในใจว่าดมื่อไหร่จะตายสักที เราไม่เคยคิดจะฆ่าตัวตาย แต่ก็นั่งรอความตายหากมันมาเยือน รู้สึกการตายเป็นทางออกที่ดี เราเคยทำร้ายตัวเองนะแต่เรื่องมันนานแล้ว เราเคยเป็นแบบนี้มาก่อน ตอนแรกก็กลับมาปกติดีแล้ว แต่ว่าตอนนี้ความรู้สึกนั้นมันกลับมา เรากลัวอะไรก็ไม่รู้ อยู่ๆ มันก็รู้สึกขึ้นมาเองโดยไม่รู้สิ่งเร้ามันคืออะไร แค่รู้ตัวอีกทีก็เป็นแบบนี้อีก ตอนแรกเป็นเพราะครอบครัวแม่ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่เพราะใครเลย มันผิดที่เราใช่ไหมที่อยู่ๆ ก็ตัวผิดปกติจากชาวบ้านเขา เราไม่แน่ใจว่าเป็นซึมเศร้า ไบโพล่าหรืออะไรเพราะไปหาหมอไม่ได่ แม่จะหาว่าเราเป็นบ้า ไม่มีใครสามารถรับฟัง เข้าใจเราได้เลย เพื่อนก็ไม่ไว้ใจอีกต่อไปแล้ว ไม่เหลือใครแล้ว เราเป็นบ้าหรือเป็นอะไรคะ ทุกวันนี้โคตรทรมานเลย