“วันนี้คงเป็นวันดีแน่ๆ เลย” เสียงอุทานดังขึ้น ชายหนุ่มก้มมองเด็กทารกตัวน้อย กำลังนอนหลับอย่างมีความสุข บนเบาะเล็กๆ พร้อมกับนึกในใจขึ้นมาว่า “ลูกเอ่ย พ่อดีใจมากๆ ที่ได้เจ้ามาอยู่ร่วมครอบครัว อย่าได้กังวลใจไปเลย พ่อจะปกป้องคุ้มครองดูแลเจ้า ตราบเท่าที่พ่อยังมีกำลังแรงกายและลมหายใจ” ชายหนุ่มนั่งลงข้างที่นอนนั้น จ้องมองเด็กน้อยด้วยความเบิกบานใจ และนั่งมองเงียบๆ มองเพลินจนลืมเวลา และเอนหลังนอนหลับอยู่ตรงนั้นเอง
อันว่าชีวิต มีความไม่แน่นอน นี่คือความจริงข้อหนึ่ง
ชายหนุ่มรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา เกิดอาการมึนงง สายตาพล่ามัว เค้าค่อยๆยกมือขึ้นขยี้ตาตนเองหลายครั้ง จนเริ่มมองเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ภาพลาง ๆ นั้น เริ่มค่อยๆ ปรากฎชัดขึ้น ชัดมากขึ้น จนมองเห็นทุกอย่างเป็นปกติ “เฮ้ย ลูกหายไปใหน แล้วเรามาอยู่ตรงนี้ได้ไง” ชายหนุ่มเริ่มรู้สึกไม่สบายใจ วิตกกังวลมากขึ้นเรื่อยๆ แต่สุดท้ายก็ตั้งสติได้ จึงเหลียวมองรอบตัว พบคนนั่งอยู่บ้าง นอนอยู่บ้าง เดินอยู่บ้าง ไม่มีใครพูดคุยกับใครเลย ชายหนุ่มนึกในใจ มาอยู่ตรงนี้ได้ไง ที่ใหนกัน บ้านหายไปใหน นี่มันอะไรกัน”
ชายหนุ่มนั่งมองรอบตัว มองแล้วมองอีก ทำอยู่อย่างนั้นเป็นชั่วโมงๆ อยากจะตะโกนถามคนรอบๆ ก็ไม่กล้า กลัวเสียงจะไปรบกวนคนอื่น และโชคร้ายตรงที่ไม่มีใครมาอยู่ใกล้ๆ ให้พอได้ถามไถ่ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้เลย
“แล้วจะทำยังไงต่อไปล่ะ” นึกขึ้นมาในใจ
ทันใดนั้น มีผู้หญิงร่างเล็กๆ เดินดิ่งเข้ามา พร้อมส่งเสียงดังขึ้นว่า “ ลุกขึ้นได้แล้วเจ้าคะ ถึงเวลาต้องไปแล้ว”
ช. “ไปใหนครับ”
ญ. “ไปในที่ๆคุณสร้างเอาไว้” พูดเสร็จ ก็จับแขน แล้วเดินนำหน้าพร้อมกับดึงแขนชายหนุ่มให้เดินตามไป
สิ่งที่ชายหนุ่มรู้สึกแปลกใจก็คือ ทำไมเราถึงเดินตามมาโดยไม่ขัดขืนใดๆเลย แล้วเราสร้างอะไรไว้ ตั้งแต่เมื่อไร คำถามเหล่านี้ ผุดขึ้นมาในหัวตลอดทาง
ในที่สุดก็ถึงที่หมาย
“มาตรงนี้” มีเสียงพูดดังขึ้นแต่มองไม่เห็นเจ้าของเสียงนั้น ผู้หญิงคนนั้นจับมือจูงให้เดินหน้าไปสามสี่ก้าว และบอกให้ยืนตรงนี้ จากนั้นเธอก็เดินถอยหลังกลับไป
ชายหนุ่มกำลังจะหันหน้ากลับไปมองข้างหลัง ก็ได้ยินเสียงเดิมพูดขึ้นมาอีกครั้ง
“รู้ตัวไหม ว่าอยู่ที่ใหน”
“ไม่รู้ครับ” ชายหนุ่มตอบคำถามนั้น ด้วยความงุนงง
“ เธอสิ้นอายุขัยแล้ว เธอถึงมายืนตรงนี้ รู้ตัวแล้วใช่ไหม”
“ยังไม่รู้ตัวครับ”
ชายหนุ่มถูกถามย้ำถึงสามครั้ง จนครั้งสุดท้าย เริ่มรู้สึกตัว มีอาการคล้ายขนลุก ซ่านไปทั้งตัว แต่ไม่เห็นร่างกายตนเอง
“เอาล่ะ รู้ตัวนั้นดีแล้ว จงไปยังที่ๆเจ้าสร้างไว้เถิด ไปได้แล้ว”
ทันใดนั้น ชายหนุ่ม รู้สึกเหมือนความเย็นอันหนาวเหน็บกำลังเข้ากระทบร่างกาย รู้สึกมีความสุขอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
???
โปรดติดตาม ตอนต่อไป
จากผู้เขียนโนเนม โนเนม โนเนม
ผิดพลาดประการใด ช่วยแนะนำด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ
ปั่นฝัน สู่วันสุดท้ายของชีวิต
อันว่าชีวิต มีความไม่แน่นอน นี่คือความจริงข้อหนึ่ง
ชายหนุ่มรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา เกิดอาการมึนงง สายตาพล่ามัว เค้าค่อยๆยกมือขึ้นขยี้ตาตนเองหลายครั้ง จนเริ่มมองเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ภาพลาง ๆ นั้น เริ่มค่อยๆ ปรากฎชัดขึ้น ชัดมากขึ้น จนมองเห็นทุกอย่างเป็นปกติ “เฮ้ย ลูกหายไปใหน แล้วเรามาอยู่ตรงนี้ได้ไง” ชายหนุ่มเริ่มรู้สึกไม่สบายใจ วิตกกังวลมากขึ้นเรื่อยๆ แต่สุดท้ายก็ตั้งสติได้ จึงเหลียวมองรอบตัว พบคนนั่งอยู่บ้าง นอนอยู่บ้าง เดินอยู่บ้าง ไม่มีใครพูดคุยกับใครเลย ชายหนุ่มนึกในใจ มาอยู่ตรงนี้ได้ไง ที่ใหนกัน บ้านหายไปใหน นี่มันอะไรกัน”
ชายหนุ่มนั่งมองรอบตัว มองแล้วมองอีก ทำอยู่อย่างนั้นเป็นชั่วโมงๆ อยากจะตะโกนถามคนรอบๆ ก็ไม่กล้า กลัวเสียงจะไปรบกวนคนอื่น และโชคร้ายตรงที่ไม่มีใครมาอยู่ใกล้ๆ ให้พอได้ถามไถ่ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้เลย
“แล้วจะทำยังไงต่อไปล่ะ” นึกขึ้นมาในใจ
ทันใดนั้น มีผู้หญิงร่างเล็กๆ เดินดิ่งเข้ามา พร้อมส่งเสียงดังขึ้นว่า “ ลุกขึ้นได้แล้วเจ้าคะ ถึงเวลาต้องไปแล้ว”
ช. “ไปใหนครับ”
ญ. “ไปในที่ๆคุณสร้างเอาไว้” พูดเสร็จ ก็จับแขน แล้วเดินนำหน้าพร้อมกับดึงแขนชายหนุ่มให้เดินตามไป
สิ่งที่ชายหนุ่มรู้สึกแปลกใจก็คือ ทำไมเราถึงเดินตามมาโดยไม่ขัดขืนใดๆเลย แล้วเราสร้างอะไรไว้ ตั้งแต่เมื่อไร คำถามเหล่านี้ ผุดขึ้นมาในหัวตลอดทาง
ในที่สุดก็ถึงที่หมาย
“มาตรงนี้” มีเสียงพูดดังขึ้นแต่มองไม่เห็นเจ้าของเสียงนั้น ผู้หญิงคนนั้นจับมือจูงให้เดินหน้าไปสามสี่ก้าว และบอกให้ยืนตรงนี้ จากนั้นเธอก็เดินถอยหลังกลับไป
ชายหนุ่มกำลังจะหันหน้ากลับไปมองข้างหลัง ก็ได้ยินเสียงเดิมพูดขึ้นมาอีกครั้ง
“รู้ตัวไหม ว่าอยู่ที่ใหน”
“ไม่รู้ครับ” ชายหนุ่มตอบคำถามนั้น ด้วยความงุนงง
“ เธอสิ้นอายุขัยแล้ว เธอถึงมายืนตรงนี้ รู้ตัวแล้วใช่ไหม”
“ยังไม่รู้ตัวครับ”
ชายหนุ่มถูกถามย้ำถึงสามครั้ง จนครั้งสุดท้าย เริ่มรู้สึกตัว มีอาการคล้ายขนลุก ซ่านไปทั้งตัว แต่ไม่เห็นร่างกายตนเอง
“เอาล่ะ รู้ตัวนั้นดีแล้ว จงไปยังที่ๆเจ้าสร้างไว้เถิด ไปได้แล้ว”
ทันใดนั้น ชายหนุ่ม รู้สึกเหมือนความเย็นอันหนาวเหน็บกำลังเข้ากระทบร่างกาย รู้สึกมีความสุขอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
???
โปรดติดตาม ตอนต่อไป
จากผู้เขียนโนเนม โนเนม โนเนม
ผิดพลาดประการใด ช่วยแนะนำด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ