"ผม".. คุยกับ ผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่ง(พ่อ,แม่ ของผม แนะนำให้ เขาเป็นลูกของเพื่อน แม่) เขาอายุ น้อยกว่า ผม 9 ปี
"ผม" ก็พอเข้าใจนะ พวกเราอายุห่างกันพอสมควร 'เธอ' กำลังเรียนอยู่ ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 จะขึ้น ปีที่5 ปีนี้
"ผม" เป็นคนตามใจ พ่อ,แม่,ญาติพี่น้อง เสมอ ปกติ "ผม" จะให้เกียติผู้อื่น และ ห่วงความรู้สิกของคนอื่น ตลอด
"พวกผู้ใหญ่" คุยกับว่า จะให้เรา 'แต่งงานกัน' ตอนที่น้องเขา 'เรียนจบ ม.6' ระหว่างนี้ ให้เราคุยกันไปก่อน..
ทางด้าน'เธอ' นั้น ก็ไม่ได้คัดค้านอะไร.. 'แต่ก็ไม่ได้รับปากอะไร' 'เธอ' บอกว่า "ถ้ารอได้ ก็จะแต่ง ซึ่ง
"ผม" ก็ 'เข้าใจ' ว่า ในช่วงที่ 'เธอ' เรียนอยู่นั้น ให้พวกเรา 'ทำความรู้จักกันไปก่อน' ซึ่งนั่น
"ผม" ก็รับได้ และ ยินดีที่จะได้ 'ทำความรู้จักกัน' ก่อนที่ 'เธอ' จะเรียนจบ 'ม.6' และ
"ผม" ไม่ว่าอะไร 'ที่จะรอ' ปกติ "ผม" ไม่ใช่คนที่ รีบร้อน หรือ เร่งรัด 'เรื่องพวกนี้'
"ผม" คุยกับ 'เธอ' ตอนแรก 'เธอ' ก็พอจะมี ท่าทีว่าพอ 'สนใจในตัวเรา' อยู่บ้าง.. แต่ก็เป็น 'ช่วงเวลาสั้นๆเท่านั้น'
ในช่วงเวลาสั้นๆนั้น "ผม" เริ่งรู้สึกดีๆกับ 'เธอ' แบบที่คนอื่นรู้สึก กับ คนรัก.. แต่ดูเหมือนว่า จะมีแค่ "ผม" เท่านั้น ที่รู้สิกแบบนั้น
ช่วงหลังๆมานี้ ดูเหมือน 'เธอ' จะไม่ค่อย 'อยากคุย' กับเรา สักเท่าไร่ ส่วนมาก จะถาม 3 คำ ตอบคำ บางที 'อ่านแชท' แล้วก็เงียบ
"ผม" รู้สึกเหมือนตัวเราไม่ความสำคัญอะไร กัน 'เธอ' เลย.. พอมี 'ผู้หญิงคนอื่น' มาคุย กับเรา ไอ้เรามันก็คน 'รักเดียวใจเดียว' แถมยังเป็นคน
ซื่อๆ ออกจะ ซื่อบื้อ ด้วยซ้ำ พอมีคนเข้ามาคุยด้วย ก็ ปฏิเสธ ซะทันควันเลย.. แต่พอแอบไปดู Facebook ของ 'เธอ'
'เธอ' ก็โพสต์ว่า "ถ้าถามว่า มีคนรักรึยัง ฉันขอตอบว่า ไม่มี เพราะรักตัวเราก็พอแล้วล่ะ" พอได้ยินแบบนี้ปุ๊บ ก็ เข้าใจเลยเข้าใจ
คำว่า "เผื่อใจเอาไว้ก่อน" อย่างแจ่มแจ้งเลยล่ะ.. แล้วก็เข้าใจ ความรู้สึกของ คำว่า "แค่คนคุย" ขึ้นมาเลยจริงๆ
แล้ว.. "ผม" ควรทำยังไงดี "ผม" อย่ากเป็น 'ส่วนเกิน' ของชีวิตใคร รู้สึกยังไง ทำไมไม่บอกมาตรงๆ "ตกลงเราเป็นอะไร."
อยู่ในภาวะสับสน,กระวนกระวายใจ,ไม่รู้จะทำยังดี,รู้สึกเหมือนเราไม่อยู่ในสายตาเลย..
"ผม" ก็พอเข้าใจนะ พวกเราอายุห่างกันพอสมควร 'เธอ' กำลังเรียนอยู่ ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 จะขึ้น ปีที่5 ปีนี้
"ผม" เป็นคนตามใจ พ่อ,แม่,ญาติพี่น้อง เสมอ ปกติ "ผม" จะให้เกียติผู้อื่น และ ห่วงความรู้สิกของคนอื่น ตลอด
"พวกผู้ใหญ่" คุยกับว่า จะให้เรา 'แต่งงานกัน' ตอนที่น้องเขา 'เรียนจบ ม.6' ระหว่างนี้ ให้เราคุยกันไปก่อน..
ทางด้าน'เธอ' นั้น ก็ไม่ได้คัดค้านอะไร.. 'แต่ก็ไม่ได้รับปากอะไร' 'เธอ' บอกว่า "ถ้ารอได้ ก็จะแต่ง ซึ่ง
"ผม" ก็ 'เข้าใจ' ว่า ในช่วงที่ 'เธอ' เรียนอยู่นั้น ให้พวกเรา 'ทำความรู้จักกันไปก่อน' ซึ่งนั่น
"ผม" ก็รับได้ และ ยินดีที่จะได้ 'ทำความรู้จักกัน' ก่อนที่ 'เธอ' จะเรียนจบ 'ม.6' และ
"ผม" ไม่ว่าอะไร 'ที่จะรอ' ปกติ "ผม" ไม่ใช่คนที่ รีบร้อน หรือ เร่งรัด 'เรื่องพวกนี้'
"ผม" คุยกับ 'เธอ' ตอนแรก 'เธอ' ก็พอจะมี ท่าทีว่าพอ 'สนใจในตัวเรา' อยู่บ้าง.. แต่ก็เป็น 'ช่วงเวลาสั้นๆเท่านั้น'
ในช่วงเวลาสั้นๆนั้น "ผม" เริ่งรู้สึกดีๆกับ 'เธอ' แบบที่คนอื่นรู้สึก กับ คนรัก.. แต่ดูเหมือนว่า จะมีแค่ "ผม" เท่านั้น ที่รู้สิกแบบนั้น
ช่วงหลังๆมานี้ ดูเหมือน 'เธอ' จะไม่ค่อย 'อยากคุย' กับเรา สักเท่าไร่ ส่วนมาก จะถาม 3 คำ ตอบคำ บางที 'อ่านแชท' แล้วก็เงียบ
"ผม" รู้สึกเหมือนตัวเราไม่ความสำคัญอะไร กัน 'เธอ' เลย.. พอมี 'ผู้หญิงคนอื่น' มาคุย กับเรา ไอ้เรามันก็คน 'รักเดียวใจเดียว' แถมยังเป็นคน
ซื่อๆ ออกจะ ซื่อบื้อ ด้วยซ้ำ พอมีคนเข้ามาคุยด้วย ก็ ปฏิเสธ ซะทันควันเลย.. แต่พอแอบไปดู Facebook ของ 'เธอ'
'เธอ' ก็โพสต์ว่า "ถ้าถามว่า มีคนรักรึยัง ฉันขอตอบว่า ไม่มี เพราะรักตัวเราก็พอแล้วล่ะ" พอได้ยินแบบนี้ปุ๊บ ก็ เข้าใจเลยเข้าใจ
คำว่า "เผื่อใจเอาไว้ก่อน" อย่างแจ่มแจ้งเลยล่ะ.. แล้วก็เข้าใจ ความรู้สึกของ คำว่า "แค่คนคุย" ขึ้นมาเลยจริงๆ
แล้ว.. "ผม" ควรทำยังไงดี "ผม" อย่ากเป็น 'ส่วนเกิน' ของชีวิตใคร รู้สึกยังไง ทำไมไม่บอกมาตรงๆ "ตกลงเราเป็นอะไร."