รู้สึกปล่อยวาง กลัวการเสียใจ ไม่อยากให้คนที่เรารักจากไป หรือไม่อยากจะรักใครเพราะกลัวการสูญเสีย

ทำไมอยู่ดีๆก็รู้สึก กลัวการสูญเสีย การจากไปของคนที่เรารัก เนื่องจากปู่อายุ 92 ปีแล้ว มันยิ่งตอกย้ำให้เรายิ่งกลัว เคยมีคนบอกว่า พออายุใกล้เข้าเลข 3 แล้ว คนที่เรารักจะค่อยๆจากไป จนตอนนี้กลัวมากๆจนทำให้ไม่อยาก คบใครเพิ่มอีก แม้กระทั้งเพื่อน แบบว่าคุยกันได้แต่ไม่อยากสนิทมากไม่ใช่เพราะไม่จริงใจแต่กลัวว่าถ้าสนิทกันมากเวลาจากกันแล้วจะเสียใจ เคยคิด ว่าคิดแบบนี้ บวชเลยดีไหมแต่ๆๆๆ เรายังตัดกิเลสไม่ได้ยังเที่ยว ยังกินปกติเหมือนคนทั่วไปแต่เพียงแต่ไม่อยากเสียใจกับคนที่เรารัก บางครั้งมองไปที่ตู้เสื้อผ้า ก็คิดนะว่า เมื่อก่อนตอนปู่เรายังหนุ่มๆคงแต่งตัว เที่ยว เดินวิ่งเหมือนเราสมัยนี้ แต่ตอนนี้ แม้จะเดินยังลำบาก สังขารไม่เที่ยงจริงๆและนั่นอาจจะเป็นอนาคตของเราก็ได้ ยิ่งช่วงนี้เป็นหนักถึงขนาดดูละครทีวี ฉากที่สะเทือนอารมณ์แบบใครตายแล้วคนในครอบครัวร้องไห้นี้เราร้องไห้ตามเลย 55 จนเรามานั่งคิดว่าจะเอาอย่างไรกับชีวิตต่อไปดีเพราะเราไม่อยากเสียคนที่เรารักไปอีกเลยคิดว่าต่อไปนี้เราจะไม่รักใครจนทำให้เราต้องเสียใจอีก ครอบครัวเราตอนนี้ยังมี ปู่ อายุ 92 ย่า อายุ 90 แม่อายุ59 น้องอายุ 19 เราอายุ 29 บางครั้งเรามานั่งคิดนะจะต้องเสียใจอีกกี่ครั้งเพราะคนในครอบครัวเราเหลือแค่นี้ หรือถ้าไม่อยากเสียใจเราต้องไปก่อน 55ไม่ได้คิดสั่นนะบอกก่อน บางครั้งนั่งอยู่เงียบๆคนเดียวหันไปรอบตัว แล้วอยู่ๆก็คิดว่า สิ่งของรอบกายเราทุกอย่างตายแล้วก็เอาไปไม่ได้จริงๆด้วย แล้วก็ถามตัวเองต่อนะว่า ทุกวันนี้เรามีความสุขไหม ครอบครัวเรามีรวามสุขไหม มีเงินมากมายสุดท้ายก็เอาไปไม่ได้แต่ถ้าไม่มีเงินก็อยู่ไม่ได้ยุดี แต่บางครั้งความสุขของเราก็ไม่ต้องใช้เงิน บางทีนะ กินกับข้าวฝีมือแม่นี้ อร่อยสุดมีความสุขสุดละ มันมีค่ามากกว่าสุขมากกว่าการไปกินอาหารแพงๆหรูๆหรือซื้อมากินอีก พูดแล้วก็คิดถึงเลย อย่างนี้ไงเราจึงไม่อยากให้ใครจากเราไปไหน และไม่ได้แช่งคนในครอบครัวนะ เพียงอยากจะหาคนที่สามารถช่วยหาทางออกหรือปรึกษาแนะนำเท่านั้น บางครั้งเรื่องพวกนี้ก็ไม่รู้จะไปคุยกับใครเพราะเรามองว่ามันเป็นเรื่องที่ไม่ควรคุยกับคนใกล้ตัว แนะนำได้นะ อย่าด่ากันนะ ปรึกษาเฉยๆ