พอดีผมกับแฟนคบระยะทางไกล เค้าไปเรียนตามความฝันที่ต่างประเทศ ขณะที่ผมก้อใช้ชีวิตตามปกติมาเกือบครึ่งปีครับ

ปัญหาระหว่างเราคือ ตัวผมเองชอบโฟกัสว่าเค้าทําอะไร อยู่ที่ไหน กับใคร นอกใจหรือเปล่า ซึ่งก้อเชื่อใจเค้าและพยายามจู้จี้ให้น้อย

ซึ่งระหว่างที่อยู่ที่ไทยด้วยกัน ผมก้อเป็นอย่างนี้แหละ ต่างกันที่พอมันห่างกันอาการนี้มันจะออกบ่อยเพราะการที่อยู่ห่าง,เวลาไม่ตรงนี่ละ

เมื่อไรที่ผมคิดว่าถึงเวลาที่เค้าว่างแล้ว และเค้ากลับไม่ได้ติดต่อมาอย่างที่คาดหวัง ผมจะสะสมความรู้สึกเชิงลบทันที เพราะผมมักมองย้อนที่ตัวผมว่าผม

โฟกัสมากในเศษเสี้ยวเวลานั้นที่เราจะมีโอกาสได้คุยกัน พอได้คุยผมก้อระบายความรู้สึกเชิงลบใส่ บ่อยเข้าผมแตะเรื่องพวกนี้ก้อทะเลาะกันง่าย เพราะเค้าก้อ

มีเหตุผลของเค้า หลังๆก้อเริ่มหมดความอดทนและร้อนใส่กัน

--> ผมรู้สึกว่าความอัดอั้นมันสะสมทั้งผมและเค้า ซึ่งเค้าบอกเสมอว่าเค้ารักผมเหมือนเดิม แต่การทะเลาะมันยิ่งทําให้เค้าเบื่อ,เหนื่อย

ผมก้อไม่ได้ต้องการให้ออกมาเปนแบบนี้ และวันนี้เองที่เค้าอยากให้ลองถอยสักก้าว เผื่ออะไรจะดีขึ้นโดยที่เราไม่ได้มีใครมาแทนกัน

แต่พักเหนื่อยก่อน เพราะเค้าก้อเรียนหนักและต้องพบเจอสถาณการณ์ใหม่ๆที่เข้ามาตลอดเวลา ส่วนผมเองก้อทํางานหนัก 

.. ผมควรปรับตัว,ปรับใจอย่างไรต่อไปดี อยากสอบถามผู้เคยผ่านประสบการณ์นี้และคบกันได้ตลอดลอดฝั่งครับ มันเจ็บปวดตรงที่เรายังรักกัน

เวลาคุยดีก้อคือปกติ ยกเว้นช่วงที่ผมน้อยใจหรือมีความรู้สึกไม่ดีสะสม มันก็วนลูปแบบนี้ทั้งๆที่ผมไม่อยากเสียเค้าไป