O เสน่หา .. O

0 เผยออกมาสักทีจะดีไหม ซ่อนเร้นอยู่ทำไม .. หนอ-ใจนั่น เมื่อต่างก็ .. มีใจมอบให้กัน พร้อมใฝ่ฝันเฝ้าอยู่ .. อย่างรู้คอย 0 คิดถึง .. ละห้อยเห็นเมื่อเร้นหน้า ด้วยแววตาว่างเปล่า-คู่เหงาหงอย เพียงเพราะภาพจั

0 โอ ยอดรัก .. ที่จำหลักลงทรวงคือห่วงหา เสียงกระซิบ, สั่นไหวแห่งนัยน์ตา เผยความว้าวุ่นอยู่ไม่รู้คลาย 0 ปรารถนาย่อมช่วงโชน แววอ่อนโยน แหนหวงย่อมช่วงฉาย หวงความคำแผ่วกระซิบ แววปริบปราย ที่ค่อยถ่ายทอดสู่

. . https://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=sdayoo&month=08-2014&date=30&group=11&gblog=576&fbclid=IwAR15M2roGWCWUT0q0ndsPiavoZggMu-Maha7yHrkIERfvSCoC2MqKoBNfVE

0 ค่อยค่อยไหลค่อยค่อยหลากจนกรากเชี่ยว คืนเปล่าเปลี่ยวเงียบงันก็พลันสลาย คลื่นตีฟองละอองซัดกระจัดกระจาย รวบรวมสายชำแรกกระแทกกระทั้น 0 ปริมาณฝุ่นฝนที่หล่นร่วง ผูกเงื่อนบ่วงหน่วงจิตให้คิดประหวั่น เสียงโค

0 แสงสูรย์ค่อยพรายพร่างลงกลางที่ คล้ายรอรับราศีและทีท่า เพื่อจะเหลื่อมเหลี่ยมประกายต่อสายตา ก่อนสบสืบเสน่หาจากตาชาย 0 เห็นงามคุกคามฝ่า .. แววตาสบ ย่อมบรรจบลุกลามเป็นความหมาย ถวิลแต่คุณค่าอันพร่าพราย ท

0 จะบอกว่ารักหลงก็คงไม่ แต่หากไล่เลียงมองอาจฟ้องอยู่ อ่อนโยนที่แฝงเร้นด้วยเอ็นดู เผลอให้รู้เห็นบ้างเป็นบางครั้ง 0 ผูกพันในท่วงทีแบบพี่น้อง ห่วงจะป้องผองภัยก่อนใจจะสั่ง ที่ทุกการเคลื่อนขยับเกินยับยั้ง

0 ผ่านฝนจะเข้าหนาวอีกคราวแล้ว ให้พร่างแพร้วจำต้องขึ้นครองสมัย ชวาลาจะเวียนวกถึงอกใคร หรือหมองไหม้รอเผชิญ .. นั่น-เกินรู้ 0 จะถึงกาลไม้ปวง .. ใบร่วงหล่น ขณะหัวใจคน .. วกวนอยู่ รอสินะ .. รูปเห็นให้เอ็นด

0 ฟ้าไร้ฝนหล่นร่วง .. ถึงช่วงแดด ปล่อยรังสีเพื่อจะแผดเพื่อจะเผา ชั่วเพียงไฟลามธูป, บางรูปเงา พร้อมเดียงสาวัยเยาว์ .. ก็เข้าครอง 0 กอปรท่วงทีบทกรรมอย่างธรรมชาติ คลายวงวาสน์รองรับให้จับจ้อง ท่วงทีนั้นสำ

0 เยี่ยงไรหนอคิดย้อน .. แล้วร้อนรุ่ม กับเร้ารุมในจิตด้วยคิดถึง เหมือนแววตาวามนั้น .. ร่วมกันตรึง รอยหวานซึ้งลงทรวงแล้วหน่วงไว้ 0 จงรู้เถิด .. คะนึงหาบรรดามี มากกว่าที่รูปพรรณเคยฝันใฝ่ ทุกผูกพันทุกช่วง