...รอบกายของฉัน เวิ้งว้าง ว่างเปล่า ทุกที่ ทุกมุม แต่งแต้มไปด้วยสีครามแกมเขียว
ตอนนี้สมองของฉันว่างเปล่า
ฉันไม่รู้ว่าฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง
ฉันไม่รู้ว่าฉันเป็นใคร
ฉันไม่รู้ว่าฉันมาจากไหน
ฉันไม่รู้แม้กระทั่งว่า ... ที่นี่คือนี่ไหน?
เสียงดังครืดคราดสนั่นหวั่นไหวเกิดขึ้นทั่วบริเวณที่ฉันอยู่ แสงสีครามแกมเขียวรอบๆตัวฉันสั่นไหวอย่างรุนแรงเหมือนโกรธใครมา
ไกลๆ นั้น ฉันเห็นใครต่อใครกำลังถูกจับไปอย่างรวดเร็ว ฉันมองไม่ขัดเท่าไหร่ เพราะแสงนั่นกระเพื่อมรุนแรง ฉันแทบมองไม่ออกว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันเห็นแต่เพียงว่า พวกเขาแต่งกายหลากสีสันและดูบอบบางเหลือเกิน
ฉันยังคงอยู่ที่เดิม....
ฉันกลัวเกินกว่าจะออกไปดู
เหตุการณ์นั่นเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องนานกว่าชั่วโมง ตัวฉันสั่นเทิ้ม ขาของฉันอ่อนแรง แม้ใจตะอยากวิ่งหนีไปให้ไกลแสนไกล แต่ฉันก็ทำได้แค่ขาสั่นอยู่ตรงนั้น และกลัว....จนหมดแรงหลับไปในที่สุด
ในภวังค์นั้น เนิ่นนาน นานเกินกว่าที่เขาหรือใครจะจินตนาการได้
Forever#1