เริ่มแรกเลยนะ
ตอนมัธยม เราแอบชอบรุ่นพี่อยู่คนนึงจะเรียกว่ารักเลยก็ได้ไม่เชิงกับแอบชอบ เพราะเขารู้ตัว เราโทรหาเขาทุกวัน ก็คุยกันปกติ ในสถานะที่ไม่มีสถานะ
เขาเป็นคนที่ มีแต่คนชอบมีแต่คนปลื้ม เรารู้สึกว่าเราอกหักกับเขาตลอด เพราะเขา เปลี่ยนแฟนบ่อยครั้ง แต่ทุกครั้งที่เขาเปลี่ยนแฟน เราไม่เคยได้เลื่อนสถานะสักที ทั้งๆที่เราก็มาก่อนแฟนเขา มีอยู่ครั้งหนึ่งเราเคยถามเขาว่า เมื่อไหร่เราจะได้เป็นแฟนกันสักที เขาพูดมาว่ารอไปก่อนเดี๋ยวก็ได้เป็น ฟ. แล้ว
เวลาผ่านไป เราจบม 3 เราย้ายโรงเรียน แต่เขายังขึ้นม 4 ที่เดิม มีบางครั้ง ที่เราแวะไปแอบดูเขา เจอบ้างไม่เจอบ้าง จนเขาจบม 6 ต่อเข้ามหาลัย เราไม่เคยเจอเขาอีกเลย แต่เราก็ยังรอเขาอยู่
ตั้งแต่นั้นเราก็รอเขาตลอดมา ไม่ใช่ว่าเราไม่มีคนเข้ามาจีบนะ ไม่ใช่ว่าเราไม่เปิดใจให้ใครนะ มันก็มีหลายครั้งต่อหลายครั้งที่เราเปิดใจที่เราลองคุยกับใคร แต่สุดท้ายแล้ว เราก็ปฏิเสธทุกคนที่เข้ามา เป็นเวลา 7 ปี ที่เรารอเขา และปฏิเสธคนที่เข้ามา และหลังจากนั้นเราได้ตัดสินใจเปิดใจอีกครั้งหนึ่ง เราลองคุยกับ คนคนหนึ่ง ซึ่งไม่ตรงสเปค แต่เขาดีกับเราทุกอย่าง เขาไม่เคยรู้เรื่องของผู้ชายอีก 1 คนที่เรารอเขาอยู่ เพราะเมื่อไหร่ที่เขารู้ เราอาจจะเลิกกับเขาทันที เพราะเราคิดว่า ตอนนี้เราก็ยังรักคนนั้นคนที่เรารอ
ตอนนี้ เราคบกับ คนที่เราลองเปิดใจ เข้าปีที่8 แต่เราก็ยังไม่รู้สึกว่าเรารักคนนี้มากกว่าคนที่เรารอ จนตอนนี้เราคุยเรื่องแต่งงานกันแล้ว แต่เราก็ยังรู้สึกเฉยๆ กับความรักครั้งนี้ของเรา
สำหรับคนที่เรารอ เรายืนยันว่าเรายังคิดถึงเขาทุกวัน ตอนนี้เป็นเวลา 15 ปีแล้ว ทั้งๆที่ไม่เจอ เพื่อนใน Facebook ก็ไม่ได้เป็น แต่เชื่อไหมเบอร์โทรเขา เราจำได้ ทั้งๆที่ไม่เคยกดโทร มา 10 กว่าปีแล้ว เราไม่รู้ว่าเรายังรักเขาอยู่หรือว่าเป็นแค่จิตใต้สำนึกของเรา
สับสน
ตอนมัธยม เราแอบชอบรุ่นพี่อยู่คนนึงจะเรียกว่ารักเลยก็ได้ไม่เชิงกับแอบชอบ เพราะเขารู้ตัว เราโทรหาเขาทุกวัน ก็คุยกันปกติ ในสถานะที่ไม่มีสถานะ
เขาเป็นคนที่ มีแต่คนชอบมีแต่คนปลื้ม เรารู้สึกว่าเราอกหักกับเขาตลอด เพราะเขา เปลี่ยนแฟนบ่อยครั้ง แต่ทุกครั้งที่เขาเปลี่ยนแฟน เราไม่เคยได้เลื่อนสถานะสักที ทั้งๆที่เราก็มาก่อนแฟนเขา มีอยู่ครั้งหนึ่งเราเคยถามเขาว่า เมื่อไหร่เราจะได้เป็นแฟนกันสักที เขาพูดมาว่ารอไปก่อนเดี๋ยวก็ได้เป็น ฟ. แล้ว
เวลาผ่านไป เราจบม 3 เราย้ายโรงเรียน แต่เขายังขึ้นม 4 ที่เดิม มีบางครั้ง ที่เราแวะไปแอบดูเขา เจอบ้างไม่เจอบ้าง จนเขาจบม 6 ต่อเข้ามหาลัย เราไม่เคยเจอเขาอีกเลย แต่เราก็ยังรอเขาอยู่
ตั้งแต่นั้นเราก็รอเขาตลอดมา ไม่ใช่ว่าเราไม่มีคนเข้ามาจีบนะ ไม่ใช่ว่าเราไม่เปิดใจให้ใครนะ มันก็มีหลายครั้งต่อหลายครั้งที่เราเปิดใจที่เราลองคุยกับใคร แต่สุดท้ายแล้ว เราก็ปฏิเสธทุกคนที่เข้ามา เป็นเวลา 7 ปี ที่เรารอเขา และปฏิเสธคนที่เข้ามา และหลังจากนั้นเราได้ตัดสินใจเปิดใจอีกครั้งหนึ่ง เราลองคุยกับ คนคนหนึ่ง ซึ่งไม่ตรงสเปค แต่เขาดีกับเราทุกอย่าง เขาไม่เคยรู้เรื่องของผู้ชายอีก 1 คนที่เรารอเขาอยู่ เพราะเมื่อไหร่ที่เขารู้ เราอาจจะเลิกกับเขาทันที เพราะเราคิดว่า ตอนนี้เราก็ยังรักคนนั้นคนที่เรารอ
ตอนนี้ เราคบกับ คนที่เราลองเปิดใจ เข้าปีที่8 แต่เราก็ยังไม่รู้สึกว่าเรารักคนนี้มากกว่าคนที่เรารอ จนตอนนี้เราคุยเรื่องแต่งงานกันแล้ว แต่เราก็ยังรู้สึกเฉยๆ กับความรักครั้งนี้ของเรา
สำหรับคนที่เรารอ เรายืนยันว่าเรายังคิดถึงเขาทุกวัน ตอนนี้เป็นเวลา 15 ปีแล้ว ทั้งๆที่ไม่เจอ เพื่อนใน Facebook ก็ไม่ได้เป็น แต่เชื่อไหมเบอร์โทรเขา เราจำได้ ทั้งๆที่ไม่เคยกดโทร มา 10 กว่าปีแล้ว เราไม่รู้ว่าเรายังรักเขาอยู่หรือว่าเป็นแค่จิตใต้สำนึกของเรา