คือผมมีเพื่อนสนิทคนหนึ่งและตอนนี้มันมีแฟนแล้ว ซึ่งเพื่อนคนนี้ถือว่าสนิทที่สุดเลยก็ว่าได้ ซึ่งเพื่อนของผมก็สนิทกับแฟนของผมเหมือนกัน ซึ่งมันก็เคยแอบชอบแฟนผมด้วยในสมัยก่อนๆ
ผมเป็นคนที่อยู่ไกลจากตัวเมือง แต่เขาทั้งคู่ก็อยู่ในตัวเมืองเหมือนกัน เวลามีอะไรไปรับไปส่งก็จะพึ่งกันตลอด เพื่อนของผมก็เป็นที่ปรึกษาตัวยงของแฟนผมก่อนที่ผมจะได้เป็นแฟน เวลาคุยอะไรกันก็จะรู้สึกคุยแล้วเขามีความสุขกันตลอด ผมอิจฉาเพื่อนผมมากๆที่ทำให้แฟนผมมีความสุขได้ เวลาแฟนผมนั่งดูโทรศัพท์แล้วเจอพวกมุกตลก เขาก็จะส่งให้เพื่อนผมดูก่อนตลอด ผมจึงคิดว่าผมคงสำคัญไม่เท่าเพื่อนแน่เลย และเวลาปรึกษาปัญหา แฟนผมก็จะปรึกษากับเพื่อนผมบ่อยๆ เป็นที่พึ่งอะไรต่างๆได้
ต่างจากผมที่ไม่ได้อยู่ในเมือง พึ่งพาอะไรไม่ค่อยได้ แถมยังเคยทำให้แฟนร้องไห้อีก เหมือนว่าถ้าไม่มีผมเขาก็อยู่กันได้ แต่ถ้าไม่มีเพื่อนผม แฟนผมก็คงจะลำบาก
ผมรู้สึกขอบคุณเพื่อนผมและอิจฉาเพื่อนผมแต่ผมไม่สามารถจะรู้สึกอะไรแบบนั้นได้ ผมไว้ใจเพื่อนผมและแฟนผมมากๆ มันมีแต่ความกังวลว่าความไว้ใจของเรามันจะทำให้เราเสียใจมั้ย ผมไม่ได้คิดว่าเขาสองคนคบกัน แต่ผมแค่รู้สึกเขาดูเหมาะสมกันมากกว่าผม ผมควรจะทำยังไงกับความรู้สึกผม หรือควรแก้ปัญหาอะไรจากตัวผมดีครับ
ผมเป็นกังวัลเกี่ยวกับแฟนผมกับเพื่อนมากเลยครับ ทำยังไงให้เลิกคิดมากดีครับ
ผมเป็นคนที่อยู่ไกลจากตัวเมือง แต่เขาทั้งคู่ก็อยู่ในตัวเมืองเหมือนกัน เวลามีอะไรไปรับไปส่งก็จะพึ่งกันตลอด เพื่อนของผมก็เป็นที่ปรึกษาตัวยงของแฟนผมก่อนที่ผมจะได้เป็นแฟน เวลาคุยอะไรกันก็จะรู้สึกคุยแล้วเขามีความสุขกันตลอด ผมอิจฉาเพื่อนผมมากๆที่ทำให้แฟนผมมีความสุขได้ เวลาแฟนผมนั่งดูโทรศัพท์แล้วเจอพวกมุกตลก เขาก็จะส่งให้เพื่อนผมดูก่อนตลอด ผมจึงคิดว่าผมคงสำคัญไม่เท่าเพื่อนแน่เลย และเวลาปรึกษาปัญหา แฟนผมก็จะปรึกษากับเพื่อนผมบ่อยๆ เป็นที่พึ่งอะไรต่างๆได้
ต่างจากผมที่ไม่ได้อยู่ในเมือง พึ่งพาอะไรไม่ค่อยได้ แถมยังเคยทำให้แฟนร้องไห้อีก เหมือนว่าถ้าไม่มีผมเขาก็อยู่กันได้ แต่ถ้าไม่มีเพื่อนผม แฟนผมก็คงจะลำบาก
ผมรู้สึกขอบคุณเพื่อนผมและอิจฉาเพื่อนผมแต่ผมไม่สามารถจะรู้สึกอะไรแบบนั้นได้ ผมไว้ใจเพื่อนผมและแฟนผมมากๆ มันมีแต่ความกังวลว่าความไว้ใจของเรามันจะทำให้เราเสียใจมั้ย ผมไม่ได้คิดว่าเขาสองคนคบกัน แต่ผมแค่รู้สึกเขาดูเหมาะสมกันมากกว่าผม ผมควรจะทำยังไงกับความรู้สึกผม หรือควรแก้ปัญหาอะไรจากตัวผมดีครับ