เคยชอบแอบนานสุดกี่ปี

ก็คือ เราจะมาเล่าให้ฟังเฉยๆ คือเรารู้จักกับพี่คนนึง รุ้นน้องพ่อ พี่เขาดูเป็นคนกวนๆ ตัวเล็ก ขาว หนุ่มเหนือ แต่ต้องลงมาทำงานที่จังหวัดแห่งหนึ่งภาคเหนือตอนล่างภาคกลางตอนบน ตอนแรกก็ไม่ชอบ เพราะไม่ถูกชะตาเลย จนแบบได้คุย พี่แกนารักมาก ตอนแรก เราแอดเฟซพี่แกไปพี่แกก็รับ แต่เวลาเราถามไม่ตอบ จนแบบ เพื่อนเราไปถามให้ทำไมไม่ตอบ นางตอบมาว่านางกลัวพ่อเรา 555 เราก็เลยแบบตั้งเฟซว่าผู้ใช้เฟซบุ๊กบุคคลไม่รู้จัก แล้วแบบ ตอนนั้นแมกเซจมันตั้งชื่อได้แล้วเนาะ เราก็บอกว่าโกรธอะไรก็ขอโทษด้วย พี่แกถึงมาตอบเรา เกี่ยวไรกินเตี๋ยว 555 อิหยังว่ะ แล้วแบบพี่แกตอบว่ะเห้ยยย แต่เวลาเรากับพี่เขาไม่ตรงกันคือเราเรียนพี่แกทำงาน ซึ่งอยู่เป็นเวร วันนั้นเราทักพี่แก1ทุ่มแล้วเราไปนอนบนบ้านปกตินอนกับแม่ แล้วแบบพี่แกมาตอบตอน4ทุ่มอ่ะ เราก็สะดุ้งตื่นมาคุยกับพี่แก พี่แกก็ถามทำไมไม่นอน เราก็เลยบอกว่ารอคนบางคนมาตอบ 555 แรดเนาะ แต่เด็กเลย แล้วพอเจอกันเราก็เขินคุยกัน จนเราขึ้นม.1อ่ะ แล้วพี่แกคุยกับผญ.คนนึงอยู่วันนั้นฌราหลุดปาก ไปคุยกับรุ่นน้อง น้องก็บอกพี่คนนี้คุยกับพี่...อยู่ คบกันได้2อาทิตย์แล้ว เราก็เลยสะตั้น 555 ตลกโครตตตต แบบ เห๊ยจริงดิ เราก็เลยทักไปถามนางตรงๆเลย ว่าคบกับพี่คนนี้ได้2อาทิตย์แล้วใช่มั้ย แล้วพี่แกก็ตอบว่า รู้ได้ไง คบนานแล้ว โอ้โห เลิกคุย ร้องไห้อ่ะ คือชอบตั้งแต่ป.5อ่ะแก แล้วแบบกำลังเตรียมตัวสอบเข้าม.1 ม.1นี่ยังชอบอยู่นะ แต่พอขึ้นได้เจออะไรมากมายมันสอนให้เรารู้ว่าเราไม่ควรทักไป ในฐานะอะไรทั้งสิ้น แต่ยังคงความเป็นเพื่อนในเฟซไว้ ความรู้สึกที่ได้คุย รูปที่พี่เขาเคยถ่ายก็ยังคงไว้เหมือนเดิม เพิ่มเติม พอเราก้าวจุดนั้นจุดที่เจ็บเป็น จุดที่เลิกได้ จุดที่เลิกฟังเพลงเหนือ จุดที่แอบส่อง จุดที่เลิกบล็อก จุดที่อัลฟอลไอจีกันได้ นี่เก่งนะ อยากจะเก็บเรื่องราวนี้ไว้เป็นสตอรี่ เลยอยากจะแบบ ใครที่ยังตัดใจไม่ได้ ก็คือไม่ต้องพยายามลืม แต่ขอแค่ยังอยู่ในความทรงจำ และ วันดีๆแค่นั้นพอ อาจจะยากนะ ตอนแรก แต่พอข้ามมาได้ ก็โล่งใจ ไม่ต้องหลบหน้าอีก555