เมื่อตัวเอง ต้องเจอคำว่า ”ไร้ค่า ไร้ความสำคัญของชีวิต

ต้องขอบคุณพันทิพ ที่มี ที่ให้เราเขียนระบาย5555แสดงความรู้สึกที่ไม่สามารถบอกหรือเล่าให้ใครฟังได้ ถึงแม้ว่าไม่ได้เข้ามานานนนมาก จนเค้ามีห้องนี้แล้วเรอ. ดีใจจังวัยเรา กระทู้ที่ตั้งมีความรู้สึกมานานละ ครอบครัวของตัวเราแยกกันอยู่ มีเจอกันบ้างด้วยหน้าที่แต่นานเป็นปีเป็นเดือนกว่าจะเจอกันด้วยคำนี้ คือไม่มีค่าไม่มีความสำคัญที่เค้าจะอยู่ด้วย  คงงั้นแหละถ้ามีค่าคงอยู่ด้วยกัน. ง่ายคิดดีไม่ต้องมีการทะเลาะกันเราก้อยอมรับ. เราไม่คิดร้ายเค้าเพราะใครๆๆก้อต้องคิดว่าตัวเองถูกและตัวเองไม่ผิด เราก้อจบความอบอุ่นของความเป็นสามีภรรยาไป.  เห็นคู่สามีภรรยาที่เค้าอยู่ด้วยกันเห็นภาพทั่วๆๆไป ทานข้าว เดินถนน เดินห้างเที่ยวด้วยกันก้อแอบอิจฉาว่าเราไม่มีแบบนี้เลย เราก้อต้องจบอารมณ์ว่า เราไม่ได้อยู่ในจุดนั้นแล้ว ปล่อยไป ปล่อยเวลานั้นให้ผ่านไป ตั้งอารมณ์ว่าเราจะอยู่ด้วยลูก. ลูกคงเป็นความรักที่บริสุทธิ์มากกว่าหลังจากที่อยู่กับลูกจนเรียนจบ.   มีสังคมมีเพื่อนมากมาย จนเวลาผ่านไปผ่านไปเราก้อต้องมาเจอกับคำนี้อีก  “ไม่มีค่า ไม่มีความสำคัญ”ในอายุ56ปี พยายามคิดว่าคงไม่ใช่โรคซึมเศร้า หรือเราเหงาไม่ได้เจอสังคมนอกบ้านเลย หลังจากไม่ได้ทำงานนอกบ้าน  เราอยู่บ้านทำแค่งานบ้าน ลูกจะให้ความสำคัญกับเพื่อน กับเรื่องนอกบ้าน สังคมนอกบ้าน มากกว่าคนในบ้าน พูดกับเราก้อเหมือนไม่พอใจที่จะคุยเหมือนเราถ่วงความรู้สึกเค้า น้ำเสียงที่คุยก้อไม่เหมือนเวลาคุยกับเพื่อนที่จะสนุกมากกว่า ตอบคำถามน้ำเสียงแบบไม่อยากตอบให้เครียร์ เหมือนเราถามแบบนี้ทำมัย บางทีคุยกันยังไม่จบเราต้องเดินหนีทั้งที่บทสนทนายังไม่จบซึ่งมันควรจะคุยกันนานกว่านี้  เราทนคุยไม่ได้ คือเราไม่ชอบการสนทนาแบบไม่รู้จักว่านี่คุยกับใคร  กับแม่ หรือ กับเพื่อน ถ้อยคำ น้ำเสียงช่างแตกต่างกัน...    และนี่คือการได้สัมผัสคำว่าไม่มีความสำคัญที่เค้าจะคุยกับเรา  เราอาจคิดมาก แต่ฐานะเราไม่อาจลาออกจากความเป็นแม่ได้  เราก้อทนไป  ไม่คิดเอาชนะ จะเป็นการทะเลาะกันอีก ก้อไม่รู้จะทะเลาะเพื่อชนะอะไร  เราลาออกไม่ได้ แต่เราหนีได้มั้ย รู้สึกว่าเราไม่สุขเลย เราไม่สุขไม่อบอุ่นฐานะเมียแล้วตอนนี้เราไม่สุขไม่อบอุ่นกับลูกอีกเรอนี่   เราคงไม่สำคัญกับเค้า ถ้าเราไม่อยู่ตรงนี้ เค้าก้อคงไม่มีความรู้สึกว่าขาดรัยไป เมื่อวันทุกวันเข้าออกบ้านด้วยเพื่อน ไปไหนมาไหนด้วยเพื่อน.  ถามว่าอย่างนี้คือ เราน้อยใจหรือ?  แล้วเราน้อยใจ ..เค้ารู้แล้วเค้าจะมาเหยียวยาเราเรอ ,ก้อไม่ใช่นะ,  เค้าจะเพื่ออะไรกับคนแก่ๆๆที่บ้าน  ที่ไม่ได้พัฒนาสมอง ไม่พัฒนาสังคมสมัยใหม่ของเค้า   ใครเจอ ใครเป็นไหม? เราจะ ปรับตัวเองกันแบบไหน. ไม่ต้องใส่ใจเรอ.... เราโฟกัสจนเราเป็นทุกข์   จนไม่อยากอยู่บ้าน... ตอนนี้กำลังหางานตจว..  มีความรู้สึกว่า เมื่อที่ตรงนี้ไม่เห็นค่าเรา  เราอยากให้ความสำคัญและความมีค่าของเรากับคนที่เค้าเห็นค่าเรา   เหมือนมาบ่นให้ฟัง ต้องขอโทษด้วยคะ