บางทีการอยู่บ้านสำหรับคนบางคน มันไม่ใช่ Safe Zone ของเราเลยจริงๆ
เมื่อเราอยู่บ้านอย่างไม่สบายใจ
ไม่สามารถพูดในความจริง และ ตักเตือนในสิ่งที่ควร
เราควรจะทำตัวอย่างไรกับคุณแม่ของเรา
แม่เป็นคนที่พูดกดดัน และ พูด-ดันเก่งมาก
เขาพูดโดยที่เขาไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ
ว่า คำพูดแต่ละอย่างของเขา มันทำให้ความรู้สึกเราติดลบลงไปเรื่อยๆ
ในการพูดแต่ละครั้ง
ความคิดของแม่ คือการที่พูดแบบนี้ คือ " สะใจ " และ " ฉันเป็นแม่นะ "
ซึ่งมันเป็นอารมณ์ที่ต้องรับฟังแบบแย่มาก
พี่ชาย และ พี่สาวเราก็แยกตัวออกจากบ้านไปแล้ว
และตอนนี้เหลือแค่เรากับแม่
เราอยู่อย่างไม่มีความสุข แม่พูดย้ำกับเราเสมอ
ว่า คาดหวังให้เราดูแลเขาให้ยามเขาแก่
แบบว่า คาดหวังให้เราดูแลเขาจนตาย
เขาเคยพูดออกมาตรงๆ ว่า เขาไม่มีคิดว่าเราจะมีแฟน
และเราสามารถดูแลเขาได้จนแก่ตาย
ไม่ใช่ว่าจะไม่สำนึกในบุญคุณที่เขาให้กำเนิดเรา
แต่การที่เราอยู่กับเขา เราอยู่อย่างไม่สบายใจและไม่สุขใจ
เราแค่อยากถามทุกคน
ว่า เราควรจะปรับตัว หรือปรับความคิดของตัวเองยังไง ให้รู้สึกดีขึ้น
มีแนวคิดอย่างไร เพื่อให้มันดีขึ้น
เมื่อฝั่งตรงข้าม คือแม่
ที่เราไม่สามารถปรับเปลี่ยนอะไรได้เลย
การที่บ้านไม่ใช่ Safe Zone และอยู่อย่างไม่ได้สบายใจ
เมื่อเราอยู่บ้านอย่างไม่สบายใจ
ไม่สามารถพูดในความจริง และ ตักเตือนในสิ่งที่ควร
เราควรจะทำตัวอย่างไรกับคุณแม่ของเรา
แม่เป็นคนที่พูดกดดัน และ พูด-ดันเก่งมาก
เขาพูดโดยที่เขาไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ
ว่า คำพูดแต่ละอย่างของเขา มันทำให้ความรู้สึกเราติดลบลงไปเรื่อยๆ
ในการพูดแต่ละครั้ง
ความคิดของแม่ คือการที่พูดแบบนี้ คือ " สะใจ " และ " ฉันเป็นแม่นะ "
ซึ่งมันเป็นอารมณ์ที่ต้องรับฟังแบบแย่มาก
พี่ชาย และ พี่สาวเราก็แยกตัวออกจากบ้านไปแล้ว
และตอนนี้เหลือแค่เรากับแม่
เราอยู่อย่างไม่มีความสุข แม่พูดย้ำกับเราเสมอ
ว่า คาดหวังให้เราดูแลเขาให้ยามเขาแก่
แบบว่า คาดหวังให้เราดูแลเขาจนตาย
เขาเคยพูดออกมาตรงๆ ว่า เขาไม่มีคิดว่าเราจะมีแฟน
และเราสามารถดูแลเขาได้จนแก่ตาย
ไม่ใช่ว่าจะไม่สำนึกในบุญคุณที่เขาให้กำเนิดเรา
แต่การที่เราอยู่กับเขา เราอยู่อย่างไม่สบายใจและไม่สุขใจ
เราแค่อยากถามทุกคน
ว่า เราควรจะปรับตัว หรือปรับความคิดของตัวเองยังไง ให้รู้สึกดีขึ้น
มีแนวคิดอย่างไร เพื่อให้มันดีขึ้น
เมื่อฝั่งตรงข้าม คือแม่
ที่เราไม่สามารถปรับเปลี่ยนอะไรได้เลย