อยากให้ทุกคนลองอ่านแล้วพิจรนาเรืองของผมให้ทีนะคับ
ผมชือเบล ผมมีคนที่แอบชอบมานาน6ปี ผมมักค่อยเฝ้าดูเธอจากอีกมุมห้องเรียนประจำ เธอเป็นคนน่ารัก นิสัยดี แต่ดวงซวยเรืองผู้ชาย เธอมักจะเจอกับคนเจ้าชูรึไมก็แอบหวังประโยชน์จากตัวเธอ เธอมักจะร้องไห้และผมจะค่อยอยู่ข้างๆ วันนึ่งไม่รู้อะไรดลใจ ผมเดินไปบอกเธอว่ามีคนแอบชอบเธออยู่ และแน่นอนผมไม่บอกเธอหรอก ว่าเป็นผม ผมใช้ชีวิตแฝงอยู่ในโปรไฟสปลอมๆนั้นมาหลายเดือน ผมชอบเวลาที่เธอยิ้มและตื่นเต้นเวลาพูดถึงชายปรศนานั้น จนวันจบการศึกษามาถึง ผมกับเธอกำลังจะแยกจากกัน(และแน่นอน ผมจะติดต่อเธอได้แค่ในถานะแฟนออนไลน์ของเธอเท่านั้น) แต่ว่าในตอนนั้นเธอกลับเดินเข้ามาหาผมและขอผมเป็นแฟน เชือไมตอนนั้นผมดีใจจนแทบเป็นลมเลย555(ลืมบอกไปผมเป็นทอมนะ)
ผมกับเธอเริ่มความสัมพันธ์กันไปอย่างราบรืน อาจจะมีตีกันบาง งอลกันบางตามภาษาคนรักกัน แล้วเรืองของชายปริศนาก็ค่อยๆเรือนหายไป บอกตามตรงในตอนผมคิดว่าไม่จำเป็นอีกต่อไปแล้ว เพราะเธอคนนั้นก็มีผมในโลกความเป็นจริง แต่ว่าความสุขก็อยู่ไม่นาน กิจการที่บ้านมีปันหาภายในครอบครัว ผมจึงจำเป็นต้องลาออกกลางคัน แต่ความสัมพันของเราก็ยังคงมีอยู่ ผมยังคงไปรับไปส่งเธอเรียนเหมือนที่เคยๆทำมาตลอต และแน่นอนเวลาระหว่างคนทำงานกับนักศึกษานั้นต่างกัน นานวันเธอเริ่มขอนั้งรถไปเรียนเอง เธอให้เหตุผลว่าผมทำงานเธอกลัวผมเหนืยยเกินไป และเวลาของผมกับเธอก็ค่อยๆน้อยลง เราเริ่มที่จะทะเลาะกันเพราะว่าผมมีเวลาให้เธอน้อยลงมาก ผมพยายามจะไม่โต้งเถียงเธอเพราะผมเองก็เหนืยยจากงานเหมือนกัน สุดท้ายระหว่างเราก็เริ่มมีความเหินห่างมากขึ้น ผมเริ่มจะทำอะไรก็ไม่ถูกใจเธอ เธอเริ่มอยากไปสังสันไปเทียวกับเพือนมากขึ้น ผมก็ไม่เคยว่าเธอเพราะผมก็รู้ว่าเวลาระหว่างเรามีน้อยจิงๆคงจะดีถ้าเธอมีเพือนเฮฮาตามภาษาสาวๆ จนมาวันนึ่งเธอโทรมาหาผมและพยายามถามเรืองชายปริศนาที่ผมเคยให้ไว้กับเธอ เธอบอกว่าเธอไปดูหมอดูมาเขาบอกว่าคนไกล้ตัวมีความลับปิดบังเธออยู่ เธอพูดมาแบบนั้นผมก็นึกมาได้ว่าผมยังไม่ค่อยบอกเธอถึงเรืองนี้เลย ผมจึงเล่าให้เธอฟังทุกอยากรวมถึงเหตุผลที่ผมทำด้วย แน่นอนเธอโกรธมาก เธอบอกจะเลิกกับผม เพราะว่าผมหลอกหลวงเธอมาตลอด ผมพยายามจะงอลเธอแล้ว แต่เธอตัดการติดต่อจากผมทุกอย่าง แม้แต่ผมไปถึงบ้านเธอ พ่อของเธอก็ได้แต่บอกว่าเธอยังไม่กลับบ้าน ผมจึงเฝ้ารอสักวันว่าเธอจะหายโกรธผม แต่แล้วข่าวนึ่งก็ต้องทำให้ผมช๊อคอีกครั้ง เพือนเธอแวะมาหาผมที่ร้านและบอกข่าวดีกับผม ว่าแฟนของผมกำลังจะแต่งงานกับชายคนนึ่ง ทุกอย่างมันตีกันอยู่ในหัวผมจนหมุนไปหมด เราไม่ได้คูยกันแค่เกือบเดือน แล้วเธอครบกับผู้ชายคนนั้นตอนไหน ในตอนนั้นผมรู้สึกสินหวังถึงขีดสุด
หลังจากนั้นมา ผมเริ่มจะทำตัวให้ยุ่งกับงานให้หนักกว่าเดิม ผมพยายามจะลืมเธอให้ได้ แล้วอาการผิดปกติของผมก็เริ่มเกิดขึ้น ผมไม่สามารถมองตัวเองผ่านกระจกได้ ผมเกียจคนที่ยืนทำหน้าหมดอาลัยตายอยากอยู่ที่กระจก ผมเริ่มเข้าสังคมไม่ได้ ผมเริ่มกลัวผู้คนที่เข้ามาตีสนิทด้วยท่าท่างชู้สาว กลัวว่าตัวเองจะตกหลุมรักใครอีก ผมเริ่มขังตัวเองไว้ในห้อง แล้วใช้เวลาครึ่งคืนภาวนาให้ตัวเองหลับสักที อาการผมหนักขึ้นเรืยยๆจนครอบครัวผมเริ่มวิตก พวกเขาเริ่มพาผมไปเทียว ลากผมออกจากองเอกสารมหึมา ผมเริ่มรู้สึกดีขึ้นแต่พอกลับมาอยู่คนเดียวอีกทีไร ผมก็จะตกอยู่ในสภาพเดิม ผมจึงพยายามหาอะไรทำเพือลดความเครียดลง จนได้ทางออกคือเกมมือถือ ผมติดมันมากจนความรู้สึกรวมถึงเรืองราวของเธอค่อยๆจางหายไป จนวันนี้ผมอายุ28แล้ว ผมใช้ชีวิตหนีเข้าไปอยู่ในเกมมา9ปีแล้ว ผมคิดว่าผมควรโตและหยุดเล่นเกมได้สักที
ตอนนี้ผมหยุดเล่นเกมมา4วัน แต่วันแรกที่ผมหยุดเล่นเกม คืนนั้นผมเริ่มฝันเห็นเธอคนนั้นที่ผมไม่เห็นมานาน ฝันถึงเรืองราวที่เรามีความสุขอยู่ด้วยกัน และผมก็สะดุ๊งตื่นขึ้นมาพบกับความเป็นจิง ผมเจ็บมากเหมือนมีใครมาบีบหัวใจให้แหลกเป็นชิ้นๆ ตลอด4วันมานี้ สมองผมเหมือนถูกความทรงจำตีย้อนกลับ ผมจำเรืองราวของเธอได้อีกครั้งพร้อมความเจ็บปวดที่ตามกันมาติดๆ ผมควรจะทำยังไงดีคับ ผมควรจะไปรักษารึแก้ยังไงดีครับ ผมจะได้หายจากสภาพนี้สักที
คิดว่าผมป่วยทางจิตไม
ผมชือเบล ผมมีคนที่แอบชอบมานาน6ปี ผมมักค่อยเฝ้าดูเธอจากอีกมุมห้องเรียนประจำ เธอเป็นคนน่ารัก นิสัยดี แต่ดวงซวยเรืองผู้ชาย เธอมักจะเจอกับคนเจ้าชูรึไมก็แอบหวังประโยชน์จากตัวเธอ เธอมักจะร้องไห้และผมจะค่อยอยู่ข้างๆ วันนึ่งไม่รู้อะไรดลใจ ผมเดินไปบอกเธอว่ามีคนแอบชอบเธออยู่ และแน่นอนผมไม่บอกเธอหรอก ว่าเป็นผม ผมใช้ชีวิตแฝงอยู่ในโปรไฟสปลอมๆนั้นมาหลายเดือน ผมชอบเวลาที่เธอยิ้มและตื่นเต้นเวลาพูดถึงชายปรศนานั้น จนวันจบการศึกษามาถึง ผมกับเธอกำลังจะแยกจากกัน(และแน่นอน ผมจะติดต่อเธอได้แค่ในถานะแฟนออนไลน์ของเธอเท่านั้น) แต่ว่าในตอนนั้นเธอกลับเดินเข้ามาหาผมและขอผมเป็นแฟน เชือไมตอนนั้นผมดีใจจนแทบเป็นลมเลย555(ลืมบอกไปผมเป็นทอมนะ)
ผมกับเธอเริ่มความสัมพันธ์กันไปอย่างราบรืน อาจจะมีตีกันบาง งอลกันบางตามภาษาคนรักกัน แล้วเรืองของชายปริศนาก็ค่อยๆเรือนหายไป บอกตามตรงในตอนผมคิดว่าไม่จำเป็นอีกต่อไปแล้ว เพราะเธอคนนั้นก็มีผมในโลกความเป็นจริง แต่ว่าความสุขก็อยู่ไม่นาน กิจการที่บ้านมีปันหาภายในครอบครัว ผมจึงจำเป็นต้องลาออกกลางคัน แต่ความสัมพันของเราก็ยังคงมีอยู่ ผมยังคงไปรับไปส่งเธอเรียนเหมือนที่เคยๆทำมาตลอต และแน่นอนเวลาระหว่างคนทำงานกับนักศึกษานั้นต่างกัน นานวันเธอเริ่มขอนั้งรถไปเรียนเอง เธอให้เหตุผลว่าผมทำงานเธอกลัวผมเหนืยยเกินไป และเวลาของผมกับเธอก็ค่อยๆน้อยลง เราเริ่มที่จะทะเลาะกันเพราะว่าผมมีเวลาให้เธอน้อยลงมาก ผมพยายามจะไม่โต้งเถียงเธอเพราะผมเองก็เหนืยยจากงานเหมือนกัน สุดท้ายระหว่างเราก็เริ่มมีความเหินห่างมากขึ้น ผมเริ่มจะทำอะไรก็ไม่ถูกใจเธอ เธอเริ่มอยากไปสังสันไปเทียวกับเพือนมากขึ้น ผมก็ไม่เคยว่าเธอเพราะผมก็รู้ว่าเวลาระหว่างเรามีน้อยจิงๆคงจะดีถ้าเธอมีเพือนเฮฮาตามภาษาสาวๆ จนมาวันนึ่งเธอโทรมาหาผมและพยายามถามเรืองชายปริศนาที่ผมเคยให้ไว้กับเธอ เธอบอกว่าเธอไปดูหมอดูมาเขาบอกว่าคนไกล้ตัวมีความลับปิดบังเธออยู่ เธอพูดมาแบบนั้นผมก็นึกมาได้ว่าผมยังไม่ค่อยบอกเธอถึงเรืองนี้เลย ผมจึงเล่าให้เธอฟังทุกอยากรวมถึงเหตุผลที่ผมทำด้วย แน่นอนเธอโกรธมาก เธอบอกจะเลิกกับผม เพราะว่าผมหลอกหลวงเธอมาตลอด ผมพยายามจะงอลเธอแล้ว แต่เธอตัดการติดต่อจากผมทุกอย่าง แม้แต่ผมไปถึงบ้านเธอ พ่อของเธอก็ได้แต่บอกว่าเธอยังไม่กลับบ้าน ผมจึงเฝ้ารอสักวันว่าเธอจะหายโกรธผม แต่แล้วข่าวนึ่งก็ต้องทำให้ผมช๊อคอีกครั้ง เพือนเธอแวะมาหาผมที่ร้านและบอกข่าวดีกับผม ว่าแฟนของผมกำลังจะแต่งงานกับชายคนนึ่ง ทุกอย่างมันตีกันอยู่ในหัวผมจนหมุนไปหมด เราไม่ได้คูยกันแค่เกือบเดือน แล้วเธอครบกับผู้ชายคนนั้นตอนไหน ในตอนนั้นผมรู้สึกสินหวังถึงขีดสุด
หลังจากนั้นมา ผมเริ่มจะทำตัวให้ยุ่งกับงานให้หนักกว่าเดิม ผมพยายามจะลืมเธอให้ได้ แล้วอาการผิดปกติของผมก็เริ่มเกิดขึ้น ผมไม่สามารถมองตัวเองผ่านกระจกได้ ผมเกียจคนที่ยืนทำหน้าหมดอาลัยตายอยากอยู่ที่กระจก ผมเริ่มเข้าสังคมไม่ได้ ผมเริ่มกลัวผู้คนที่เข้ามาตีสนิทด้วยท่าท่างชู้สาว กลัวว่าตัวเองจะตกหลุมรักใครอีก ผมเริ่มขังตัวเองไว้ในห้อง แล้วใช้เวลาครึ่งคืนภาวนาให้ตัวเองหลับสักที อาการผมหนักขึ้นเรืยยๆจนครอบครัวผมเริ่มวิตก พวกเขาเริ่มพาผมไปเทียว ลากผมออกจากองเอกสารมหึมา ผมเริ่มรู้สึกดีขึ้นแต่พอกลับมาอยู่คนเดียวอีกทีไร ผมก็จะตกอยู่ในสภาพเดิม ผมจึงพยายามหาอะไรทำเพือลดความเครียดลง จนได้ทางออกคือเกมมือถือ ผมติดมันมากจนความรู้สึกรวมถึงเรืองราวของเธอค่อยๆจางหายไป จนวันนี้ผมอายุ28แล้ว ผมใช้ชีวิตหนีเข้าไปอยู่ในเกมมา9ปีแล้ว ผมคิดว่าผมควรโตและหยุดเล่นเกมได้สักที
ตอนนี้ผมหยุดเล่นเกมมา4วัน แต่วันแรกที่ผมหยุดเล่นเกม คืนนั้นผมเริ่มฝันเห็นเธอคนนั้นที่ผมไม่เห็นมานาน ฝันถึงเรืองราวที่เรามีความสุขอยู่ด้วยกัน และผมก็สะดุ๊งตื่นขึ้นมาพบกับความเป็นจิง ผมเจ็บมากเหมือนมีใครมาบีบหัวใจให้แหลกเป็นชิ้นๆ ตลอด4วันมานี้ สมองผมเหมือนถูกความทรงจำตีย้อนกลับ ผมจำเรืองราวของเธอได้อีกครั้งพร้อมความเจ็บปวดที่ตามกันมาติดๆ ผมควรจะทำยังไงดีคับ ผมควรจะไปรักษารึแก้ยังไงดีครับ ผมจะได้หายจากสภาพนี้สักที