แม่ฉันไม่อยากให้ฉันเป็นโรคจิต แต่ฉันทำไม่ได้ไงแม่:(

เราเป็นคนสุดท้องของแม่ พ่อฉันทิ้งพี่กับฉันไปตั้งแต่เด็ก ตอนนี้ฉันชินแล้ว ตอนฉันเด็กๆอากับตาและยายจะทะเลาะกันทุกวันตีกันบ้างพูดกันโดยการใส่อารมณ์ตอนเด็กฉันรัองไห้บ่อยมาก หนักมากฉันชอบการอยู่คนเดียวเวลารู้สึกตัวเองไร้ค่า จะคิดฆ่าตัวตายตั้งแต่ ป.1 จนตอนนี้ ป.6 จะเข้า ม.1 อาการแบบนี้ของฉันมันยิ่งหนักขึ้นทุกปี เดี๋ยวนี้ฉันก้าวร้าว เริ่มสุงสิงกับคนน้อยลง เห็นภาพหลอนเหมือนมีคนจะมาฆ่าหรือเห็นสิ่งที่ฉันกลัวมากๆวันนั้นฉันเคยรู้สึกว่าแม่จะมาฆ่าฉันฉันกลัว แม่เข้ามาใกล้ฉันตอนฉันจัดตารางสอนสำหรับเรียนพรุ่งนี้แม่ยิ่งใกล้เท่าไหร่ฉันยิ่งระแวงมากยิ่งขึ้นตอนฉันจัดอยู่ฉันมองแม่ทุกๆที่ฉันเอาหนังสือสอดไปในกระเป๋า และเวลาฉันร้องไห้ฉันจะนั่งยองๆเอามือกุมหัวตัวเองฉันไม่เคยทำแบบนี้มาก่อนฉันอยากตายทุกวัน ฉันกินข้าวเยอะมากๆทั้งๆที่ตอนเด็กครอบครัวชอบบอกว่า"กินอย่างกับแมวดม"แต่ตอนนี้ฉันกลับกลายเป็นคนละคน ฉันน้อยใจกับเรื่องที่ปัญญาอ่อนตอนเด็กก็ไม่เคยเพื่อนของฉันเวชาไปกันแค่สามคนฉันก็น้อยใจ ฉันเข้าใจแหละว่าใครๆก็เสียใจแต่ว่าฉันไม่เคยเสียใจกับเรื่องพวกนี้ฉันน้อยใจหนักขึ้นทุกวัน ฉันไม่ชอบระบายให้ใครก่อนฉันไม่ชอบให้ใครเห็นนำ้ตาฉัน ฉันรู้สึกว่าฉันอ่อนแอ ถ้าฉันร้องไห้แล้วเพื่อนมาเรียกฉันมักตอบเพื่อนว่า "ไม่ได้ร้องแค่หาวนอน" ฉันเหนื่อยกับทุกเรื่อง ฉันท้อมากฉันเล่าเรื่องให้แม่ฟัง แม่ฉันบอกให้ปลงซะ เพราะแม่ไม่อยากมีลูกเป็นคนโรคจิต แต่ฉันทำไม่ได้ ฉันอยากให้แม่ทำแท้งฉัน เพราะตอนที่แม่จะคลอดฉันแม่ทะเลาะกับพ่อพ่อให้ทำแท้ง แม่ฉันเกือบทำแต่ครอบครัวฉันไม่ให้แม่ทำฉัน ฉันรู้เรื่องนั้นทำให้ฉันคิดว่า"ทำไมแม่ไม่ทำแท้งกันนะ"