วันนี้ขออนุญาตินะครับจะขอเล่าเรื่องราวของผมนะครับ ผมเป็นลูกคนที่4(ชาย1หญิง3) ครอบครัวของผมจะเป็นแบบนี้นะครับ พ่อจะไม่ค่อยอยู่ที่บ้าน(ไปต่างจังหวัด-ต่างประเทศ/แกเป็นโค้ชกีฬา) ส่วนแม่ผมเสียตั้งแต่ผมอยู่ม.2เทอม1(ตอนนี้ผมอยู่มหาลัยปี3ครับ) ก่อนที่แม่ผมจะเสียแกเป็นมะเร็ง แกให้ผม(ผมอัวนมากครับ)เข้ารร.กีฬาชบลครับ(รร.กินนอนครับ) แต่ก่อนผมเรียนโรงเรียนปกติครับ ตอนอยู่ที่โรงเรียนเก่าจะชอบมีคนแกล้งผมครับทั้งล้อชื่อพ่อแม่ ตบหัวหรือเอาพวกของใช้ไปซ่อน ผมไม่เคยบอกผู้ปกครองนะครับ ผมค่อนข้างเป็นเด็กขี้กลัวครับ
แล้วพอผมได้ย้ายไปที่รร.กีฬาชบลช่วงเเรกผมเข้ากับคนอื่นได้นะครับพอหลังๆ ผมค่อนข้างมีโรคส่วนตัวสูงนะครับด้วยความที่รร.เก่าผมแทบไม่มีเพื่อนเลย เด็กแถวบ้านผมก้ไม่มีเพื่อนนะครับ ผมเลยไม่รู้จะทำยังไงแต่ผมพอคิดว่าต้องจบม.ปลายให้ได้ผมก็จะสบายในความคิดผมนะครับ
คราวนี้ผมเรียนม.ปลายจบใช่มั้ยครับผมก็ต้องเข้ามหาลัยซึ่งมหาลัยนั้นคือมหาลัยกีฬาครับ ซึ่งห้องที่ผมจะเข้าเป็นห้องโคต้า(30คน) ผมก็ติดนะครับด้วยการใช้ใบพวกเกียรติบัตร กีฬาเยาวชน,กีฬานักเรียนครับ (ผมไม่ได้เข้าด้วยเส้นแน่นอนครับผมค่อนข้างมั่นใจในเรื่องนั้น) แต่มีอย่างนึงครับที่มีปัญหาคือพ่อผมเป็นอาจารย์ที่นั้นครับ วันเปิดเทอมผมก็พยายามหาเพื่อนนะครับตอนแรกก็มีนะครับ แต่พอนานๆเข้าพอเขารู้เรื่องว่าพ่อผมเป็นอาจารย์ที่นั้น
เพื่อนๆก็ค่อยๆไม่กล้าชวนผมไปไหนบางครั้งตอนกินข้าวยังไม่มีคนไปกินกับผม ผมก็พยายามนะครับแต่ผมก็เหมือนจะไม่สำเร็จ จนผ่านไปปีที่3ผมเริ่มเหมือนคนนอกในห้องเวลาชวนกันไปไหนกันเขาไม่เคยชวนผมเหมือนผมเป็นแค่เงาในห้อง ขนาดแค่เเชตกลุ่มตอนผมถามเรื่องงานยังไม่ค่อยมีคนตอบเลยครับ ผมก็ไม่กล้าที่จะไปชวนเพื่อนไปไหนครับเมื่อมันเเบบงี้ ตอนนี้ผมไม่กล้าไปแม้กระทั่งมหาลัยมาจะ1อาทิตย์แล้วครับเก็บตัวอยู่คนเดียวในห้อง ไม่ออกไปไหนวันๆตอนนี้เล่นเกมแล้วส่องเฟสคนในกลุ่ม ไม่ก็หาวิธีฆ่าตัวตายว่าแบบไหนไม่เจ็บ # เรื่องจะยาวและงี่เง่านะครับ แต่ผมไม่รู้จะแกปัญหาแบบไหนเคยแก้ที่ตัวเองแล้วครับแต่แก้ไม่ได้ครับ
ควรแก้ยังไงครับ
แล้วพอผมได้ย้ายไปที่รร.กีฬาชบลช่วงเเรกผมเข้ากับคนอื่นได้นะครับพอหลังๆ ผมค่อนข้างมีโรคส่วนตัวสูงนะครับด้วยความที่รร.เก่าผมแทบไม่มีเพื่อนเลย เด็กแถวบ้านผมก้ไม่มีเพื่อนนะครับ ผมเลยไม่รู้จะทำยังไงแต่ผมพอคิดว่าต้องจบม.ปลายให้ได้ผมก็จะสบายในความคิดผมนะครับ
คราวนี้ผมเรียนม.ปลายจบใช่มั้ยครับผมก็ต้องเข้ามหาลัยซึ่งมหาลัยนั้นคือมหาลัยกีฬาครับ ซึ่งห้องที่ผมจะเข้าเป็นห้องโคต้า(30คน) ผมก็ติดนะครับด้วยการใช้ใบพวกเกียรติบัตร กีฬาเยาวชน,กีฬานักเรียนครับ (ผมไม่ได้เข้าด้วยเส้นแน่นอนครับผมค่อนข้างมั่นใจในเรื่องนั้น) แต่มีอย่างนึงครับที่มีปัญหาคือพ่อผมเป็นอาจารย์ที่นั้นครับ วันเปิดเทอมผมก็พยายามหาเพื่อนนะครับตอนแรกก็มีนะครับ แต่พอนานๆเข้าพอเขารู้เรื่องว่าพ่อผมเป็นอาจารย์ที่นั้น
เพื่อนๆก็ค่อยๆไม่กล้าชวนผมไปไหนบางครั้งตอนกินข้าวยังไม่มีคนไปกินกับผม ผมก็พยายามนะครับแต่ผมก็เหมือนจะไม่สำเร็จ จนผ่านไปปีที่3ผมเริ่มเหมือนคนนอกในห้องเวลาชวนกันไปไหนกันเขาไม่เคยชวนผมเหมือนผมเป็นแค่เงาในห้อง ขนาดแค่เเชตกลุ่มตอนผมถามเรื่องงานยังไม่ค่อยมีคนตอบเลยครับ ผมก็ไม่กล้าที่จะไปชวนเพื่อนไปไหนครับเมื่อมันเเบบงี้ ตอนนี้ผมไม่กล้าไปแม้กระทั่งมหาลัยมาจะ1อาทิตย์แล้วครับเก็บตัวอยู่คนเดียวในห้อง ไม่ออกไปไหนวันๆตอนนี้เล่นเกมแล้วส่องเฟสคนในกลุ่ม ไม่ก็หาวิธีฆ่าตัวตายว่าแบบไหนไม่เจ็บ # เรื่องจะยาวและงี่เง่านะครับ แต่ผมไม่รู้จะแกปัญหาแบบไหนเคยแก้ที่ตัวเองแล้วครับแต่แก้ไม่ได้ครับ