มีแม่ติดยา นอกจากทำใจแล้วทำอะไรได้บาง

ขอเล่าก่อนนะ อาจมีระบายความรู้สึกบางเล็กน้อย อ่านแล้วอาจจะงงเล็กน้อย แต่จะพิมพ์ให้รู้เรื่องที่สุดนะคะ
คือเราพอจะรู้อยู่แล้วว่าแม่ติดยา ติดมานานมากตั้งแต่เราเด็กๆเลย จนตอนนี้เราม.6แล้ว ตอนเรายังเด็ก แม่เราทำงานเป็นนักร้องตามผับและไม่ค่อยกลับบ้าน(ไม่กลับเลยดีกว่า) เดือนสองเดือนจะแวะมาครั้งนึ่ง เรากับน้องชายต้องอยู่กับย่า เราจำได้ว่า ตอนนั้นเราคิดถึงแม่มาก แม่เป็นคนดีไม่เคยดุเราเลย จนเราขึ้นป6.พ่อก็บอกให้เรากับน้องไปอยู่บ้านพ่อ แม่เราเลยกลับมาอยู่ด้วย แล้วคือเราต้องตกใจ เพราะแม่เราขี้หงุดหงิดมาก บางวันก็คุยเล่นสนุกสุดๆ บางวันก็ด่าไม่มีเหตุผล ไม่ได้ทำงาน ทั้งวันคืออยู่แต่ในห้อง ข้าวเราก็ใช้เรากับน้องขึ้นไปให้ตลอด ในห้องนอนคือมีห้องน้ำในตัว และ นอนแยกห้องกับพ่อ เรายอมรับว่าเราเองก็ดื้อมากๆเหมือนกัน(คือเป็นคนที่ไม่ผิดจะเถียงแบบขาดใจ) แต่เราไม่คิดอะไร คิดว่าเป็นอารมณ์ของแม่ แต่วันนั้นเราจะเดินไปหาแม่ ภาพที่เห็นคือแม่กำลังเล่นยาอยู่ เรายืนงงๆละปิดประตูห้อง แม่ก็เรียกเราเข้าไปละบอกอย่าบอกพ่อ เราก็เงียบ ละพอเราลงมาเรารีบวิ่งไปบอกพ่อทันที จังหวะนั้นแม่ลงมาเห็นพอดี แม่กระชากคอเสื้อเราละก็บอก กูบอกว่าไมีให้พูดไง เราก็เริ่มร้องไห้ พ่อก็เดินมา แม่เราบอกว่ามันไม่ยอมล้างจานเลยว่ามัน เราก็เถียงบอกไม่ใช่นะพ่อแม่เล่นยาในห้องต่างหาก เท่านั้นแหละแม่ตบเราปากไปกระแทกกับหัวบันไดบ้านเลือดกบปากเลย พ่อเราทะเลาะกับแม่ ส่วนเราร้องไห้ไปบอกฟ้องย่า (คือบ้านย่ากะบ้านเราอยู่ติดๆกัน) ไม่มีใครกล้าว่าหรือทำอะไรแม่ เพราะกลัวแม่จะทำอะไรเรา แม่ทำแบบนี้กับเราและน้อง ด่าไม่มีเหตุผล ใช้ทุกอย่างแม้กระทั่งหยิบน้ำข้างเตียง พอเราไม่ทำก็มาทุบหลัง เราเคยเห็นน้องเถียงกับแม่ เรื่องขนมที่น้องเราหยิบไปกินหนึ่งห่อ แม่ตบหน้าน้องเรา และ ก็ตบอีก จนเลือดกบปาก แค่นั้นไม่พอ ยังถีบน้องเราหัวกระแทกกำแพงอีก พอเราม.ต้น แม่ชอบพาเราไปเล่นยาบ้านเพื่อน บางทีไม่อยากไปก็ต้องไปเพราะตำรวจจะได้ไม่ต้องสงสัยแม่ เราต้องเข้าไปนั่งรวมกับคนที่เสพยาเหมือนกัน เรารู้สึกไม่สบายใจเลยเพราะต้องนั่งดมทั้งกลิ่นบุหรี่และอะไรต่ออะไรไม่รู้ ถ้าเราไม่ไปก็จิกหัวเรา พอเราหนีไปแอบบ้านย่า ก็เดินมาตามละแต่งเรื่องหลอกย่าเราว่าเราอะดื้อเองถึงได้โดนตีและไม่ได้ตีแรงอะไรเลยแต่สำออย เราเป็นคนร้องไห้ง่ายมาก เวลาโดนแม่ด่าจะชอบเข้าห้องละมานอนร้องไห้ตรงริมระเบียง และแม่ด่าเราทุกวันจริงๆ เรื่องเล็กน้องก็ไม่เว้น เราก็ร้องไห้ตลอด จำได้เลยว่าขึ้นไปนอนร้องตรงที่ปลูกต้นไม้ริมระเบียงอะ(มันจะเป็นช่องใหญ่ๆไว้ใส่ดินปลูกต้นไม้ แต่มันไม่มีดิน ใครนึกไม่ออก คิดถึงโลงศพแคบแต่เป็นปูนยาวๆอะ)ตัวเราคือนอนในนั้นได้พอดี เราร้องจนค่ำใครเรียกก็ไม่ยอมตอบ จนดึกอะพ่อเดินเข้ามาเจอเรา ละบอกมานอนทำไม เราก็ปาดน้ำตาละบอกว่านอนดูดาว ทั้งที่พ่อรู้ว่าไม่ใช่ พ่อไม่เคยปลอมหรือพูดอะไรเรื่องแม่เลย แต่ลึกๆคือรู้ว่าเขาเป็นห่วงเรามาก แต่เหมือนพระจะได้ยินคำขอพรจากเราเพราะแม่เราย้ายไปอยู่กับยาย แต่เรามารู้ทีหลังว่าเป็นเพราะพ่อตกงาน แต่เราก็ยังดีใจมากๆ เราแทบจะไม่เคยติดต่อกับแม่เลย เพราะเราไม่ชอบที่แม่ด่าเราไม่มีเหตุผล พอขึ้นม.ห้าเราต้องย้ายมาอยู่กับแม่บ้านยาย เพราะเป็นหนี้ธนาคารบ้านเลยถูกยึด ละคือพ่อเราไม่ได้ย้ายมาด้วย เราทำทุกวิธีทางเพื่อไม่ให้มาอยู่กับแม่ ทั้งขออยู่กับย่าและกับป้า แต่สุดท้ายแม่เราจะเอาเรากับน้องมาอยู่ด้วยให้ได้ แม่โทรบอกทุกคนว่าใครให้เราอยู่ด้วยจะแจ้งความ เราจึงต้องจำใจ มาอยู่ วันแรกกิบนข้าวด้วยกันกับยายๆแล้วหลานๆ เรากับน้องกินข้าวทั้งน้ำตาเลย กินเสร็จก็ยกจานไม่ล้าง แต่เราโดนด่าว่าเห็นแก่ตัว ทำไมไม่รอเอาจานคนอื่นไปด้วย เราโกรธมากและเถียงว่ากินแล้วทำไมไม่ล้างเอง ทำไมต้องนั่งรอ ทำไมต้องบ้างให้ด้วย ทำไมต้องด่าขนาดนั้นแค่ไปล้างจานก่อนทำไมไม่พูดกับเราดีๆเหมือนย่ากับพ่อ เราเลยไม่ถูกกับพวกยายๆและแม่ของเราเลย และไม่เคยกินข้าวในบ้านอีกเลยจนกระทั่งตอนนี้ น้ำสักขวดยังไม่หยิบ หิวก็ทน เสาอาทิตไม่ได้ไปรร.ก็ต้องนอนหิวเลยแหละเพราะพ่อให้แค่วันไปรร.เท่านั่น เราเลยทำงานพิเศษหลังเลิกเรียน หกโมงถึงสี่ทุ่ม เราต้องมาอยู่ห้องเดียวกับน้องผช.ซึ่งมีห้องว่างเหลือๆถึงสองห้องแต่ให้เราอยู่ห้องเล็กสุด ละคือเราโตกันแล้วอะ น้องม.1เราก็ม.5ละอะไปรร.ต้องแต่งตัวห้องเดียวกันแต่ก็ไม่พูดอะไรเพราะเออเข้าใจว่าไม่ใช่บ้านเรา จะมาสบายแบบเมื่อก่อนไม่ได้แล้ว เราได้แต่คิด ว่าแม่เราไม่ทำงานแล้วเอาเงินมาจากไหน เงินไม่ได้เยอะ แต่มีเศษร้อยสองร้อยตืดกระเป๋าตลอด เราสงสานพ่อมาก ที่ต้องทำงานหาเงินมาให้เราใช้ แต่เราก็แบ่งเบ่าภาระไปแล้วบาง บางทีค่างานค่าอุปกรณ์ไม่พอ เราไปขอแม่ ทุกครั้งที่ไปขอจะได้ยินคำว่าทำไมไม่ไปขอพ่อบาง ทั้งที่เราไม่เคยขอเงินจุกจิกแม่เลย เราโครตเหนื่อยไปรร.กลับมาต้องไปกับเเม่เพราะเอายา ละบางทีต้องไปนั่งรอ ในนั้นก็มีแต่ดงผช.ที่เล่นยา เรารู้สึกไม่ดีเลยจริงๆเพราะเราก็เออโตเป็นสาวแล้ว บางทีแม่ใช้ให้เราเอากล่องบุหรี่ไปให้คนกลางซอยเราก็ทำ แต่มารู้ทีหลังว่าในนั้นมียา เราโกรธแม่มากและไม่คุยด้วยแต่ก็โดนด่า แม่เคยใช้เราไปซื้อของแต่เราทำการบ้านอยู่เลยบอกรอแปปนึ่ง แม่เราไม่พอใจอย่างมากและเดินมาด่าๆเราในห้อง เราเลยบอกไม่ไปแล้ว แม่ก็ด่าว่าอีเ-วอีลูก ไรแบบนี้อะ เท่านั้นแหละเราเถียง แม่เราจิกหัวเราเลยละกระชากไปกะพื้น ละนั่งคล่อมตัวเราแล้วตบเอาๆ เราเอาจับมือแม่ไว้ละดิ้น(คือไม่ยอมอะแต่ไม่ได้สู้)จนทุกคนมาห้ามดึงแม่เราออกไป แม่เราก็ยังเขวี้ยงของมาอะ เราก็ร้องไห้ละขับรถไปหาย่าทันทีเลย เราทะเลากับแม่รุนแรงแบบนี้บ่อยขึ้นมาก ดรานี้ตาบวมไปรร.วัน อายเพื่อนแต่ทำไรได้ละ เราไม่เคยเบ่าเรื่องแบบนี้ให้เพื่อนหรือใครฟังนอกจากแฟเราเลย อยู่รร.เราโครตร่าเริงอะ พอกลับมาต้องมาทะเลอะกับกับยายตลอด และต้องทำงานกลับมาดึกอีก ละคือแบบตื่นยากอะ เพราะนอนดึกละมันเหนื่อยเพลียกับงานใช่ปะละเลนไม่ค่อยได้ไปรร.ด้วย บางทีเงินเกือนไม่พอไปรร.เราขอพ่อก็ไม่มี ขอแม่ก็ไม่ฝห้อทบยังด่าพ่อไปอีก พ่อเราไม่เงินจ่ายค่าเทอมเรา แม่ก็ว่าแต่พ่อละบอกพ่อไม่มีความรับผิดชอบทั้งที่ตัวเองนอนอยู่บ้านเล่นเเต่เกมไพ่ เราสงสานพ่อมากเพราะอายุ56แล้วอะ แม่เราอายุ33แต่ไม่ทำอะไรเลย ตอนนี้เราม.6 เราก็ยังเห็นแม่เล่นยาอยู่เลย วันไหนดีคือดีสุด วันไหนหงุดหงิดคือเรามีแผล เราอย่างเครียดและโครตจะเหนื่อย ทุกวันนี้เเค่โดนแม่ด่าอย่างเดียวอะก็เริ่มปวดหัวจี้ดๆแล้วอะ ละเป็นทีเป็นทั้งวัน ละแม่นะแม่ ความที่เอาลูกมาแล้วเลี้ยงไม่เป็น น้องขอไปบ้านย่าไม่เคยให้ไปหรือไปซื้อขนมก็ไม่ให้ จนมันหนีออกจากบ้านไปกะเพื่อน กลางเป็นเด็กเกเรไปเลยอะ รร.ไม่ไปติดยาอีก แม่รู้นะ แต่มาด่าเราหาว่าไม่ดูเเลน้อง เรานี้เป็เครียดเลย แต่น้องมีไรก็บอกเราแหละแต่เราไม่ได้ว่าแค่เตือนอยู่ห่างๆ แต่ทุกวันนี้หายไปไม่เข้าบ้านเลย เรามานั่งคิดนะ ว่าถ้าเราไม่มีกีต้าอะ ไม่มีเสียงเพลง ย่าและก็พ่ออะ เราจะเป็นยังไง เพราะเราคิดสั้นบ่อยมาก แต่ไม่เคยทำเพราะรักพ่อมาก จอนนี้เราอยากให้แม่เลิกเล่นยามากเลย คงจะดีกว่านี้อะ เราจะทำไรได้บางอะ แจ้งตำรวจจับแม่เลยมั้ย ถ้าพาแม่ไปหาหมอแต่แม่ไม่เต็มใจหมอก็ช่วยไม่ได้ เราเคียดมากจริง ทำยังไงดีเห้อ 
ขอโทษด้วยนะคะ ถ้าพิมพ์ผิดตรงไหน