เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อ 2 ปีที่แล้วค่ะ คือตอนนั้นเรากลับมาจากเล่นน้ำสงกรานต์กับพี่สาวเราพอดี เวลาประมาณทุ่มกว่าๆได้แล้ว ตัวเราก็เปียกไปหมด ก็เลยคิดจะขึ้นไปอาบน้ำปกติค่ะ ซึ่งก่อนที่เราจะขึ้นไป เราก็เห็นลุงยืนอยู่หน้าบ้านพอดีค่ะ เค้ากำลังจะไปประชุมอะไรของเค้าไม่รู้ เค้าเป็นตำรวจนะคะ ใส่ชุดตำรวจเต็มยศเลย เราก็ไม่ได้สนใจอะไรค่ะ ก็ไปอาบน้ำ ตอนที่อาบน้ำอยู่ก็ไม่ได้เอะใจอะไรนะคะ แต่พออาบน้ำเสร็จ เราออกมาจากห้องน้ำ พี่สาวเราก็ยืนอยู่หน้าห้องน้ำเหมือนกลุ้มอะไรสักอย่าง แล้วเค้าก็เรียกเราค่ะ เราก็เดินไปหา พี่เค้าก็ถามว่า ตอนอาบน้ำอยู่ ลุง..เค้าได้มาแอบดูแกอาบน้ำไหม เราก็อึ้งไปพักนึง แล้วก็บอกไปว่า ไม่นะ ไม่เห็นอะไรเลย พี่สาวเราก็ทำหน้าเครียดกว่าเดิม แล้วบอกเราว่า แกโดนลุง..เค้าแอบดูตอนอาบน้ำ เราก็แบบ ห้ะ ใช่หรอ พี่สาวเราก็พยักหน้า แล้วเดินไปจับตรงประตูห้องน้ำ ตรงประตูห้องน้ำบ้านเรามันมีช่องนะคะ เป็นช่องระบายอากาศ แล้วคือตอนนั้นมันพังอยู่ พี่เค้าก็จับ แล้วบอกว่า"เนี่ย ลุงเค้าแอบดูแกผ่านช่องนี้แหละ ถ่ายรูปไว้ด้วยมั้ง เพราะตอนที่พี่เดินขึ้นมา รอแกอาบน้ำอยู่ พี่เห็นเค้ายืนอยู่หน้าห้องน้ำ แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา จ่อไปที่ช่องเนี่ย พี่ก็เรียกเค้า เค้าก็ตกใจ สะดุ้งเลย พี่ก็ถามเค้าว่าทำอะไรอะ ลุงเค้าก็เดินออกไปเลย" เราก็อึ้งหนักกว่าเดิมค่ะ อึ้งแบบอึ้งอะค่ะ พี่สาวเราก็ลากเราไปที่ห้องเลยค่ะ นั่งหน้าคอม ทักไปหาเค้า ถามหมดทุกอย่างเลย ว่าได้แอบดูเราจริงไหม แรกๆเค้าก็ไม่ยอมรับนะคะ อ้างว่ามาเอาไฟแช๊กที่ห้องน้ำ แต่เห็นมีคนอยุ่ในห้องน้ำ ลุงพูดจริงๆนะ ไม่ได้แอบดูเราอาบน้ำเลยจริงๆ สาบานได้ แต่พอพี่เราหลอกถามไปว่า เนี่ย แอบดูอยู่นานแล้วนะ ว่าลุงยืนอยู่ตรงนั้น เค้าก็ตอบกลับมาเลยว่า ลุงขอโทษ อย่าเอาไปบอกบีเลยนะ(นามสมมติเรานะคะ) พี่เราก็บอกว่าส่งรูปมาหน่อย แล้วจะไม่บอกบี ลุงเค้าก็บอก ลบหมดแล้ว พี่เราก็ถามอีกว่าอยากดูนมหลานขนาดนั้นเลยหรอ เค้าตอบกลับมาได้หน้าตาเฉยเลยค่ะ อยากดูนมเรามาก ตอนนั้นที่เราเห็นเค้าตอบมาแบบนั้น เราเจ็บปวดใจมากค่ะ มันอึ้งจนพูดไม่ออก อยากร้องไห้ ก็ร้องไม่ออก มันจุก เราก็โมโหมาก ปาตุ๊กตาที่อยู่ในห้องค่ะ พี่เราเห็นเราก็สงสารเรา พี่ก็ไปบอกเพื่อน น้า ทุกคนที่รู้จัก ว่าลุงทำชั่วๆอะไรกับเราบ้าง แต่ทุกคนตอนนั้นก็ทำได้แค่ปลอบเราค่ะ ไม่มีใครช่วยเราได้เลย จนสุดท้ายพี่เราไปบอกยายในเฟส ยายเราก็บอกว่าสงสารเรานะคะ แต่ก็ไม่ทำอะไรเลย ยายก็มาคุยกับเราต่อหน้า ถามตรงๆเลย ว่าเรื่องจริงไหม เราก็บอก เรื่องจริง แล้วที่เราอึ้งที่สุดคือ ยายบอกเราว่า เก็บเรื่องนี้ไว้เงียบๆนะ อย่าไปบอกเมียเค้า ว่าเค้าทำอะไรกับเราไป เดี๋ยวเมียเค้าเลิกกับลุงแน่ๆ ถ้ารู้ สงสารลูกเค้าด้วย ยังเล็กอยู่ เราก็....เดี๋ยวนะ ก่อนห่วงลูกเค้า ห่วงเราก่อนไหม นี่หลานเหมือนกันนะ ไม่คิดบ้างหรอ เราจะรู้สึกยังไง เราจะเป็นอะไร ทำไมถึงต้องบอกให้อยู่ห่างๆเค้าไว้ ให้เก็บเงียบไว้ ในเมื่อเรื่องมันก็มาถึงขนาดนี้แล้ว ทุกคนก็รู้หมดแล้ว ทำไมยังให้เค้าอยู่ในบ้านอีก เราก็ไม่เข้าใจค่ะ ยายอยากให้ลูกเค้าโตมา แล้วมีพ่อเลวๆแบบนี้หรอ ถ้าวันนึงเรื่องมันโป๊ะแตกขึ้นมา ลูกเค้าโตมาแล้วรู้ ลูกเค้าจะไม่เกลียดพ่อตัวเองเลยหรอ? เราได้แต่คิด ในใจจริงเราก็อยากร้องไห้ออกมาเลย แต่ก็ทำไม่ได้ เราแค่ไม่คิดว่า ยายคนที่เราคิดว่าน่าจะช่วยเราได้มากที่สุด ที่เลี้ยงเรามาตั้งแต่เด็ก ก็ช่วยอะไรไม่ได้อยู่ดี เหมือนยายไม่ได้ใส่ใจเรื่องเราขนาดนั้น จนเวลาผ่านมาสองปี ลุงคนนั้นก็ยังอยู่กับเราที่บ้านค่ะ เราอึดอัดมากๆ ไม่อยากเจอหน้าเค้าก็ต้องเจอ แต่หลังจากวันนั้น ลุงเค้าก็ไม่พูดอะไรกับเราเลยนะคะ คุยตอนที่จำเป็นเท่านั้น เราก็โครตอึดอัดอยู่ดีค่ะ แต่ละวันที่ผ่านไป มันทรมานมากๆ เราแค่ไม่เข้าใจ ทำไมไม่มีใครช่วยเราเลย ทำไมต้องเก็บเงียบกันด้วย พ่อเราก็รู้เรื่องนี้นะคะ แต่พ่อก็ไม่ทำอะไรเหมือนกันค่ะ เหมือนกลัวอะไรสักอย่าง พ่อบอกให้อยู่ห่างๆเค้าไว้เหมือนกัน เราเองก็พยายามคิดบวกนะคะ ว่าที่ทุกคนบอกให้เก็บเงียบ เพราะเค้ากลัวว่า ถ้าไปบอกคนอื่นหรือ แจ้งตำรวจ เราจะอายแน่ อาจกลัวว่าคนอื่นมองเราแปลกๆ เราก็พยายามคิดอย่างนั้น แต่ก็ได้ไม่นานค่ะ มันไม่ใช่ เราเคยทักไปถามลุงตรงๆนะคะ เมื่อปีที่แล้วนี่เอง ว่าลุงทำไปทำไม ลุงก็ยังบอกว่าลุงแค่เดินผ่านหน้าห้องน้ำเฉยๆ ไม่เห็นอะไรเลย เราก็เลยส่งแชทที่ลุงเค้าเคยคุยกับพี่สาวเราให้เค้าดู เค้าก็นิ่งไปสักพักนึง แล้วตอบแค่ว่า ขอโทษนะ เค้าดูเหมือนสำนึกผิดนะคะ แต่ก็ยังกลัวที่จะคุยกับเราอยู่ดี เหมือนอายในสิ่งที่ตัวเองได้ทำลงไป เราทนไม่ได้จริงๆ ก็บอกเลยว่าต่อจากนี้ลุงกับหนูไม่ใช่ลุงกับหลานกันอีกแล้ว เราก็บล็อคเค้าค่ะ แล้วตอนนี้ทุกคนในบ้าน มันไม่เหมือนเมื่อก่อน มันมีแต่ความระแวงกัน ใส่หน้ากากเข้าหากัน คุยสนุกต่อหน้า ลับหลังนี่ อือ.. ต่อหน้ายายเราก็คุยกับลุงเราปกติเลยค่ะ เหมือนเป็นลูกเขยดีเด่นเลย ลุงก็ทำเป็นช่วยยายขนของ ทำนู่นนี่ ยายก็ไม่ได้แสดงเหมือนรังเกียจขนาดนั้น แต่ก็มาคุยนินทาลับหลังแทนว่า ลุงเค้า โรคจิตขนาดไหน เคยจับตูดคนนั้น คนนี้ เราได้แต่ถอนหายใจ ทำไมวะ คนในบ้านนี้มันเป็นอะไรกันไปหมด ในที่สุดเราก็กลายเป็นคนเก็บตัวค่ะ ไม่สนิทกับใครเลยในครอบครัว พี่สาวเราเองก็ไม่ได้อยู่กับเราด้วย เวลาคุยกับคนในบ้าน ก็คุยได้ไม่กี่คำ เพราะเราไม่อยากเชื่อใจใครในบ้านแล้ว ไม่มีใครช่วยเราเลยสักคน เราไม่รู้ว่าต่อจากนี้ เราควรใช้ชีวิตต่อไปยังไงดี เราไม่อยากเจอหน้าเค้า ไม่อยากเจอคนในครอบครัว ไม่อยากอยู่ในบ้านหลังนี้แล้ว เราต้องอดทนไปอีกกี่ปี ควรใช้ชีวิตยังไงให้มีความสุขที่สุดดีคะ แต่ตอนนี้เราเริ่มเบาใจลงนิดนึงแล้วนะคะ เพราะปีหน้าเราก็ขึ้นปีหนึ่งแล้ว ก็ไม่ต้องอยู่บ้านนี้แล้ว กระทู้นี้อาจเหมือนระบายและยาวนะคะ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านจริงๆค่ะ อย่างน้อยมันก็ไม่เก็บกดแล้วค่ะ