ชีวิตไม่ค่อยกล้าทำอะไร กลัวความลำบาก

เป็นคนขี้กลัว กลัวชอบคิดไปเอง +ตอนประถมโดนครูดุด่าว่า ใช้ความรุนเเรง เอาเเหวนเคาะหัว เเรงๆ โดนทีมึน เป็นคนอ่อนไหวง่าย เจอคำพูดเเรงๆ  อย่างเราจะไปซื้อของทีบางทีเราเกรงใจคนขาย
ไม่ค่อยกล้าถาม เราเคยถามนาฬิกาคนขาย เขาเเอบขำกับลูกค้าอีกคนเพราะเราไม่รู้เรื่อง หรือมอไซค์เราไปให้เขาซ่อม เจอช่างไม่ค่อยสนใจ เขาก็ไม่ค่อยดูเท่าไร เราก็เลยเเบบ เป็นคนเกรงใจเหมือนไม่เต็มใจไรเเบบนี้  หรือเพื่อนบอกให้เราพูดเสียงๆดัง เราไปเล่าให้เพื่อนอีกคนฟัง เพื่อนบอกเเค่นี้เองอะนะ
ไม่ค่อยกล้าสบตาใคร ไม่ค่อยคุยกับใครเท่าไรจริงๆถ้าไม่สนิทกัน เเบบเพื่อนนั่งคุยกันในกลุ่มมหาลัย ไม่รู้จะเข้าไปคุยเข้ากลุ่มยังไง ก็เลยมานั่งข้างนอกคนเดียวมีคนเเบบเราไหมในสาขาก็มี ไม่มีเพื่อนเเบบเราเราก็จะไปนั่งด้วยกัน มีคนหนักว่าเราก็มี ไม่ค่อยเอาสังคม เราจับๆกลุ่มคนพวกนี้ไว้ไม่ค่อยมาเรียนเราสนิทกับคนพวกนี้ มีผช 1 คน ผญ 1 คน เเต่เพื่อน 2 คนนั้นไม่เครียดไม่ค่อยเอาอะไรชิวๆ  เเต่เรากับวิตกกังวล หลายๆเรื่องมีเพื่อนได้คะเเนนมากเราไม่ชอบนิสัยมัน มันตะคอกใส่เรา มันได้วิชานึง เป็นวิชาเอก มากที่สุด โมโหเพื่อนเราที่ได้คะเเนนมาก เพราะคนนี้ชอบถามครูเวลาเรียนตลอดจนมันลำคาญ คนนี้ก็ไม่ค่อยเข้าสังคมเเต่ดรอปไปไม่ได้สนิทกับเรามาก หลายๆอย่างเรายังขี้กลัวเหมือนเดิมตอนเด็กๆ ม.1เข้ารร.ไปเรากลับมาบ้านร้องไห้มีเเม่ปลอบใจยังจำได้
หรือตอนป.3 เราร้องไห้อยากกลับบ้านโทรให้เเม่มารับ คิดถึงเเม่ เราขี้กลัว ขี้เเย มาก ทั้งชีวิตผ่านรด. เข้าค่าย ลำบาก ไป ค่าย 7 วันมหาลัย หรืออะไรก็เเล้วเเต่เราก็ยังมีนิสัยเดิมขี้กลัวเหมือนเดิม เป็นมาทางพ่อเเม่ เเต่พี่เราไม่เป็นนะ พี่เราต่างกับเรามากสู้ชีวิตพอสมควรไม่กลัวคน เคยไปถามงานโดนเจ้านายว่าเถียง ถ้าเราคงเงียบโดนเขาด่า ชีวิตไม่มีความสุขเลย

แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่