ควรเดินต่อหรือหยุดแค่นี้ดี?

รู้สึกว่าตอนนี้ คือตอนที่แย่ที่สุดแล้ว ไม่ชอบเวลาทุกคนมองเราในสายตาที่ไม่ดีเลยอะ มันรู้สึกเหมือนตัวเองไร้ค่ามาก ใครบ้างอ่ะที่จะไม่นอยในคำพูดของคนอื่น เราน้อยใจนะ แล้วเวลาเราขึ้นแสดงทุกครั้งอะเราตื่นเต้นแค่ไหน เราต้องแบกรับแค่ไหน มันกดดันนะเว้ย!กับคำว่าทีมอะ เราพยายามที่จะลดความเป็นตัวเองให้น้อยลงแล้วนะ เราโครตเสียใจเลยอะกับแววตาที่มองเราความรู้สึกที่ส่งมาถึงเรา โครตเจ็บ เวลาไปซ้อมทุกทีเราพยายามทุกครั้งนะ หรือเราพยายามน้อยไปใช่ปะ เรามีความสามารถเยอะไปใช่มั้ย เราทำให้ทุกคนผิดหวังใช่ปะ เราควรตั้งใจมากกว่านี้ใช่ปะ... แค่คำว่าพยายามกับความตั้งใจมันคงไม่พอจริงๆ ตอนนี้มันทำอะไรไม่ถูกแล้วอะ คำด่ามันทำให้เราจำแล้วก็พัฒนาต่อไปนี้คือสิ่งที่เรานำมาเป็นแรงผลักดัน แต่นานเข้ามันโครตบั่นทอนจิตใจขึ้นไปเรื่อยๆ พยายามที่จะต้องมีความคิดที่ดี ไม่คิดมาก แต่มันก็อดคิดไม่ได้ สติสมาธิทุกอย่างเริ่มไม่ค่อยจะมีอยากลืมนะ ทุกครั้งที่เจอหน้าหนูผิดทุกครั้งเขาอุส่าห์ปั้นเขาเห็นเราในวันแรกอยากขอบคุณเขาด้วยใจมากๆ เราเข้าใจเขานะเขาต้องพยายามเหนื่อยเพื่อเราขนาดไหนเขาแบกรับทุกอย่างมากกว่าเราเขาเป็นทุกอย่าง บางทีเขาไม่ได้กลับไปหาครอบครัวเพื่อมาอยู่กับพวกเรา ตอนนั้นคือเข้าใจความห่างเหินเลยอะ อยากทำให้เขาภูมิใจ ชีวิตตอนนี้มันโครตโหด เรากลับทบทวนทุกวันเลยนะหลังจากที่เขาตักเตือน กลับบ้านมาดูหน้ากระจกที่วันเลยแล้วคอยปลอบตัวเองเหมือนคนบ้าอะ นั้งยิ้มให้ธรรมชาติที่สุด ฟังเพลงย้ำเท้าให้ตรงจังหวะ รักษาหน้า ให้โอกาสได้แสดงศักยภาพ ถ้าเขาได้อ่านก็ขอบคุณเขามาก อันนี้เรื่องจริงการที่มันจะทำให้ดีในหลายอย่างมันไม่ง่ายเลย เรายอมรับนะในหลายๆอย่างที่ทุกคนพูดมา เรายอมรับทุกอย่างแล้วจะพยายามที่จะปรับปรุงให้ดี หลังจากนี้ผลมันจะเป็นยังไงก็ต้องยอมรับต่อ ถ้าไม่ไหวจริงๆก็คอยปลอบตัวเอง เราพักได้แต่เราถอยไม่ได้  เราควรไปต่อหรือพอแค่นี้กับสิ่งที่ทำอยู่

#ขอบคุณที่ช่วยรับฟังนะครับ 😅😢😭❤