สวัสดีค่ะกระตู้นี้จะเป็นกระทู้ที่เราจะเล่าเพื่อระบายความรู้สึกและความอึดอัดที่แสนจะลำบากมากค่ะ เราอายุ 20 ปลายๆ เป็นมนุษย์เงินเดือนไม่ถึง 12000 ค่ะ เราเป็นลูกคนเดียว ต้องรับภาระที่บ้าน ส่งเสียเงินให้พ่อกับแม่ และลูกชายของเรา1คนค่ะ ชีวิตครอบครัวของเราลำบากมาก แม่ก็ป่วยเป็นมะเร็งใช้เงินรักษาอีกเยอะค่ะ พ่อเราก็แก่แล้วและเป็นไส้เลื่อนยังไม่มีเงินผ่าตัดค่ะ พ่อแม่และลูกเราอยู่ต่างจังหวัดเราทำงานอยู่กรุงเทพคนเดียวไม่มีแฟนค่ะ ในแต่ละเดือน เรามีค่าใช้จ่ายต่างๆค่อนข้างเยอะที่ต้องรับผิดชอบ ไหนจะค่าห้อง ค่าหนี้สินที่ต้องจ่ายให้ที่บ้านจากการกู้ยืมมาใช้รักษาแม่หลายหมื่น และต้องส่งเสียลูกและครอบครัวอีก ค่าใช้จ่ายต่อเดือนเฉพาะให้ที่บ้านก็ตกเดือนละ 5000-6000 แล้วค่ะ แล้วยังจะมีค่าเช่าห้องและค่าของใช้จิปทะของเราอีกในแต่ละเดือนรวมๆก็เหลือเงินใช้ต่อเดือนแทบไม่ถึง 500 แล้วในแต่ละวันที่เราไปทำงาน เราทำงานออฟฟิต เราจะต้องใช้ค่ารถเดินทางค่ากินข้าวแต่ละวันอีกค่ะ เราลำบากมาก เราไม่มีกำลังใจ เราเหนื่อยและท้อมากในแต่ละวัน สังคมออฟฟิตเราเห็นแต่ละคนอยู่ดีกินดีมีข้าวกินแต่เราก็กินข้าวกับไข่ต้มและมาม่าแทบทุกวัน เราเป็นห่วงคนที่บ้านมากกว่าตัวเอง เรายอมอดได้ แต่เห็นที่บ้นอดแล้วเราทุกข์ใจมากค่ะ แม้กระทั่งเงินซื้อมาม่า ซื้อไข่ซื้อข้าวยังจะไม่มี บางวันต้องไปอาศัยขออาหารแห้งหรือขอข้าวจากที่วัดกิน แต่ละเดือนเราไม่มีเดือนไหนที่กินอิ่มอยู่ดีหรือนอนหลบสบาย เมื่อปลายปีที่แล้วเราโดนโจรงัดห้องจะเข้ามาข่มขืนเรา โชคยังดีที่เราวิ่งหนีออกมานอกห้องได้ก่อน เรารู้สึกว่าชีวิตเรามืดมนมาก เราไม่มีกำลังใจไม่มีคนรัก เราต้องอดอยากเพื่อครอบครัวได้สบาย อย่างตอนนี้ที่เราตั้งกระทู้นี้เราก็พิมพ์ไปร้อไห้ไปค่ะ เราอึดอัดไม่รู้จะระบายกับใคร พอถึงสิ้นเดือนบางเดือนเราแทบไม่เหลือเงินเลยสักบาท ต้องอาศัยกินข้าวกับเพื่อน แม้แต่ตังซื้อมาม่า 6 บาทเราก็ไม่มีปัญญาซื้อ เพราะต้องเลือตังไว้ค่ารถมาทำงาน เราท้อกับชีวิตตัวเองมากๆค่ะ เราเคยคิดอยากจะจบชีวิต แต่เราเป็นห่วงคนข้างหลังถ้าไม่มีเราเขาจะอยู่ยังไง เพราะเขาพึ่งพาอาศัยเราคนเดียว เราอยากจะมีงานเสริมทำ ที่ได้เงินรายวัน ทำอะไรก็ได้ เพื่อหารายได้ใช้กินข้าวในแต่ละวันค่ะ เราเครียดมาก เราแค่อยากจะมาระบายเพราะเราไม่รู้จะพูดจะคุยจะปรึกษาใคร เราไม่มีเพื่อน ไม่มีพี่น้องเลย
มนุษย์เงินเดือนเหลือเงินประทังชีวิตไม่ถึง500ในแต่ละเดือน