ใครเคยเป็นมั้ย ความเศร้ามันวนลูปอยู่ที่เดิม

หนูมองไปอนาคตกับอดีตมากกว่าอยู่กับปัจจุบันเหมือนมันปล่อยว่างไม่ได้ ทั้งเรื่องงาน เงิน ครอบครัว เรียน มันทำให้หนูคิดมากสุดๆไม่มีที่ปรึกษาด้วย หนูร้องไห้แทบทุกวัน ร้องแล้วมันเหมือนร้องไม่สุด มันเศร้ามัน

ทุกคนใช้เวลานานแค่ไหนในการลืมคนในใจหรอคะ แล้วสุดท้ายตัดใจได้ไหม อยากฟังเรื่องของคนอื่นๆ แนะนำวิธีแก้ได้หมดเลยนะคะ จะมู จะทางจิตวิทยา วิทยาศาสตร์อะไรก็ได้

คือ เรามีเรื่องจะปรึกษาน่ะค่ะ เรามีอาการร้องไห้โดยไม่มีสาเหตุเเต่ก็ไม่ใช่จู่ๆร้องนะคะ เเอบว่าเวลาโดยกระตุ้นอะไรนิดหน่อยก็จะรู้สึกเศร้าขึ้น เเต่ไม่เป็นเวลาอยู่ข้างนอกนะคะ จะเป็นเเค่ตอนอยู่ในห้องนอนเท่า

 สวัสดีค่ะ เรามีข้อสงสัย เราคิดว่าเราไม่ได้ซึมเศร้า แต่ก็ไม่ใช่ว่าจิตไม่ปกติ วันนี้เราไปอ่านดราม่ามาค่ะ เกี่ยวกับซึมเศร้า อ่านแรกๆไม่คิดอะไร จนไปเจอคำว่ากรีดข้อมือ ตอนนั้นจู่ๆสมองก็วิ้ง เบลอไปพัก

เรากำลังมีสอบครั้งสำคัญ แต่มีคนกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาทัก เป็นคนที่รู้จักกันแบบผิวเผิน เขาทักเราว่า หญิง: โห้ว ตื่นเช้าแต่งหน้ามาสอบด้วย ชาย: สวยไว้ก่อน ทำข้อสอบได้ไหมไม่รู้ แล้วพวกเขาก็ขำกันสนุกสนาน แ

แม่ชอบบ่นเรื่องนั้นเรื่องนี้ที่แม่ไม่ชอบ ไม่พอใจให้ฟังอยู่บ่อยๆ ส่วนตัวหนูไม่ชอบให้พูดเวลากินข้าวเพราะการกินข้าวมันก็คือความสุขอย่างนึง แม้แต่อาหารแม่ยังวิจารให้หนูฟังทุกครั้งเลยกินข้าวไม่ค่อยอร่อยเลย

..

จขกท. เป็นคนนึงที่อยู่จนปัจจุบันก็อายุหลัก3แล้ว รู้สึกว่าการยิ่งอยู่นานยิ่งทรมาณ ไม่อยากจะรับรู้เรื่องทางโลกแล้ว แต่การอัตวินิบาตกรรมก็ทำไม่ลงจริงๆ แค่รู้สึกว่าอยากจะไปแบบไม่ต้องทรมาณที่สุด

เราเองเราเองเป็นผู้หญิงชอบดูภาพศพค่ะ ตั้งแต่ตอนช่วงมัธยม จนกระทั่งมาประกอบอาชีพที่คลุกคลี เนื่องจากความชอบ เห็นมาหมดแล้วเนื่องจากทำงานที่ต้องคลุกคลีกับศพและสถานที่เกิดเหตุ รวมถึงพูดคุยกับญาติของผู้สูญ