เค้าทิ้งเราไปมีคนใหม่ แล้วเค้าบอกให้เรารอ ว่าเค้าจะกลับมา เราอยู่ในสถานะที่ไปมีใครไม่ได้

เราคบกันมาสองปีกว่าๆ ช่วงแรกๆเรารักกันมาก ยอมทุกอย่างเราเริ่มไปหาเค้าบ่อยๆๆ แอบนัดกันไปดูหนังเรารู้สึกตกหลุมรักเค้าอย่างมากเพราะโสดมานานหรือ เราเหงามานานเราเริ่มเจอกันบ่อยขึ้นไปนอนห้องเค้าบ้าง แต่เราลังเลใจ เพราะเราก็เป็นผู้ชาย เค้าก็เป็นผู้ชาย ตอนนั่นเราสับสนตัวเองแต่เราไม่ได้คิดถึงเรื่องนั่นเพราะรักไม่ได้เกิดกับใครง่ายๆๆ อย่างที่เรามั่นใจเรารู้สึกดีๆๆมากๆหลายเราเข้ากันได้ เค้าดูแลเราคอยเป็นห่วง หรือเพราะว่าเค้าเป็นแพนคนแรกเลยมั้งที่เราจริงจัง เพราะพึ่งมีแฟนตอนปี ตอนปีหนึ่งเราเลยไม่รู้ เราเลยไม่รู้ความรักว่ามันเป็นยังไงบ้างรู้สึกดีมากหรื หรือเพราะว่าเราไม่เคยมีใครมาให้ความสนใจเรื่องของการดูแลเรายอมรับว่าเค้าเป็นแฟนคนแรกแต่ช่วงนั้นเพราะเราลังเลแล้วก็เลยมีคุยกับคนอื่นบ้างทำให้ ทำให้เค้าเสียใจเค้าเป็นพนักงานร้านนายตะวันแดงแห่งหนึ่งของอุบลในช่วงนั้นเราไปหาเขาบ่อยมากไปนอนรอในห้องเขาจนกว่าเค้าจะเลิกงานตีสองตีสามเพื่อจะได้เจอเขาทุกวันจนเราไม่ได้กลับหอของเราเลยเราใช้ชีวิตมีอยู่ประมาณหนึ่งเกือบหนึ่งปีพอเราปิดเทอมแล้วก็กลับบ้านแล้วเป็นวันที่เค้าขอให้เราไปอยู่ด้วยโดยเชื่อว่าเราถ้าจะ ถ้าจะประหยัดค่าใช้จ่ายของบ้านได้หรือมีเพื่อนหารค่าห้องแล้วเราใช้ชีวิตที่รอเค้ากลับมาจากทำงานทุกวันทุกวันถึงทุกวันนี้เราก็ยังเป็นเหมือนเดิมเราชอบตื่นมาตีสามตีสี่เพื่อรอเค้าจะกลับมาแต่วันนี้อาจไม่เจอเขาแล้วตอนคบกันแรก ตอนคบกันแรกแรกเราก็ใจใส่เขาดูแลเขามีอะไรเราก็คุยกันแต่หลังหลังมาอาจจะเป็นเพราะผมเองที่ไม่ค่อยสนใจเค้าทำให้เค้าเสียใจเวลาทะเลาะกันผมไม่เคยที่จะง้อเค้าไม่ได้สักครั้งเดียวเพราะคิดว่ายังไงเค้าก็รักเราเค้าอาจจะมีคนอื่นก็ได้เพราะเป็นเขาที่เราเวงผมจะไม่มีคนอื่นหรือทำให้เค้าเสียใจหลายครั้งพอมาถึงเรียนปีสุดท้ายผมต้องไปฝึกงานที่สนามบินสี่เดือนทุกอย่างที่ทำมาคบกันมาหรือรักกันผมไม่เคย ผมไม่เคยคิดจะบอกใครให้รู้ว่าเรารักกันทั้งที่เค้าเป็นคนขอมาโดยตลอดว่าเค้าอยากเปิดเผยบ้างให้คนอื่นรู้ว่าเรารักกันบ้างเพราะเราไม่อยากให้ใครมาเป็นช่องว่างระหว่างเราวันที่ผมจะไปฝึกงานเราก็ทะเลาะกันแยกกันนอนเค้านอนข้างบนบางขุนนนท์ข้างหลังบ้างก็เรามันเตียงผมนอนข้างล่างเป็นวันสุดท้ายของการเรียนวันต่อไปถึงต้องไปฝึกงานผมก็เลยต้องเก็บของเค้าขอจัดของเค้าทั้งหมดเลยโดยไม่รู้สึกว่าคนที่เค้ารออยู่ห้องเค้าจะเป็นยังไงเค้าจะคิดยังไงผมไปฝึกงาน ผมไปฝึกงานได้หนึ่งเดือนผมกลับมาหาเค้าโดยใช้รถไฟวั วันนั้นรถติดเค้ามารับผมช้าผมโกรธเค้ามากเดี๋ยวเค้าก็ตามง้อผมให้กลับห้องเค้ารักผมมากผมรู้ดีแต่ทุกวันนี้ที่เค้าไปกับผมมันงี่เง่าเองพี่ไม่เคยคิดจะเปิดเผยว่าเรารักกันหรือผมเป็นคนกลัวเองกลัวความรู้สึกตัวเองไม่ยอมรับความจริงว่าเรารักกันให้คนอื่นรู้หรือพ่อแม่รู้ทำให้เขาเจ็บมาโดยตลอดเค้าก็ทนเรามาโดยตลอดพอถึงวันที่เค้าเจอคนใหม่คนที่ดูแลเขารักเขารู้สึกมั่นใจว่าคนนั้นจะอยู่กับเขาไปตลอดโดยที่ โดยที่ไม่ใช่ผมที่ไม่เคยชัดเจนอะไรเลยมีความรู้สึกแต่ที่เราอยู่ด้วยกันเราบอกรักกันตลอดแต่เราไม่ได้เลยไม่เคยบอกให้ใครรู้ทันเค้าอืดอาจมาโดยตลอดพอถึงจุดวันที่เราแตกหักกันเค้าไม่ได้ส่งสัญญาณทะเลบอกว่าเค้าจะไปมีคนอื่นเค้าเริ่มจะห่างเหินเราไปแล้วก็ไม่คิดเอะใจอะไรเลยเพราะเราคิดว่าเรามั่นใจอยู่แล้วเราเราไม่มีคนอื่นแน่แน่เพราะรักเค้ารักเค้ามากถึงจะมีคนเข้ามาแล้วไม่เคยคิดจะรู้สึกโลเลช่