ช่วงเดือนกุมพาพันธ์ปี 62 เราได้คบกับผู้ชายคนนึ่ง
เราอายุ 24 ปี เค้าอายุ 20 ปี
เราทำงานจันทร์- ศุกร์ เสาร์- อาทิตย์ ก็เรียนภาคพิเศษ
แฟนเราเค้าตกงาน ไม่ทำงาน มาตั้งแต่ก่อนจะมาคบกับเราแล้ว
แรกๆที่คบกัลเราก็ไม่ซีเรียสนะคะ คิดว่าเดี๋ยวเค้าก็ไปหาการหางานทำ
บ้านเค้าฐานะที่บ้านไม่ดี เค้าต้องเลิกเรียนแล้วทำงาน เลี้ยงตัวเอง
ทุกวันนี้เค้าไม่ได้อยู่บ้านตัวเอง เค้าอาศัยอยู่กับรุ่นพี่ (รุ่นพี่คนนี้เค้าเป็นแฟนกับพี่สาวที่สนิทกับเรา เราเลยได้รู้จักและคบกันเป็นแฟน )
ย้อนไปเดือนธันวาคม 2561 เราไปช่วยจัดดอกไม้งานบวชของแฟนพี่ที่เราสนิท และเราก็ได้เจอกับแฟนเราแต่ไม่ได้พูดคุยอะไรกันหรือทำความรู้จักกันเลย
เค้าแอดเฟสเรามา เราก็ไม่ได้อะไร หลังจากนั้นเค้าก็ทักมา แล้วเราก็คุยกันไปเรื่อยๆ จนมาตกลงคบกันช่วงเดือนกุมภาพันธ์
พี่ทั้งสองเค้าก็ดีใจ และเชียร์ให้เราคบกัน ในตอนนั้นเองเราก็คิดนะค่ะ ว่าเรากับแฟนเราไม่มีทางจะคบกันรอด
บ้านเค้าจน บ้านเราก็ค่อนข้างมีฐานะ แต่ก็ไม่ได้มากนัก เราทำงานเลี้ยงตัวเอง ไม่ได้ขอเงินที่บ้านใช้ เราทำงานเป็นพนักงานจ้าง อบต. ค่อนข้างมีหน้าตาทางสังคม ผู้ใหญ่หลายๆคนเอ็นดูเรา ซึ่งเเฟนเราตรงข้ามกับเรา ตอนนั้นที่ตัดสินใจคบกับเค้าเพราะว่า เค้าเก่ง และเจ๋งมาก ที่เค้าทำงานเลี้ยงตัวเองและส่งให้ที่บ้าน บวกกับ เค้าเป็นคนที่มีความคิดทัศนคติที่เป็นผู้ใหญ่ ตลอดระยะเวลาที่คบกันมาเค้าก็ดีนะคะ ใส่ใจ ตามใจเรา เราก็มีความสุขดี มีทะเลาะกันตามประสาคู่รัก แต่หลังๆมาเราเริ่มเหนื่อย เรายอมรับว่าสาเหตุมาจากเรื่องเงิน เราเลี้ยงเค้า ออกค่าใช้จ่ายทั้งหมด ทั้งหมดคือทุกอย่างคะ เพราะเค้าไม่ทำงานและก็ไม่ขอเงินที่บ้านใช้ อาจมีขอบ้างร้อยสองร้อย เมื่อก่อนเราไปเรียนเรามีหอ เค้าก็ไปอยุ่กับเรา แต่เราก็โอเคนะคะ เพราะมีความสุข เราซื้อเสื้อผ้า รองเท้าให้เค้าบาง นานๆที เราพยามทำให้ชีวิตเค้าดีขึ้น มีจุดยืน เวลาที่เราพาเค้าไปเจอสังคมที่เราอยู่ เค้าจะได้ไม่ถูกเปรียบเทียบว่าไม่เหมาะสมกับเรา ผทุกวันนี้เราพูดกับครอบครัวได้ไม่เต็มปากเวลาที่เค้าถามเรื่องเเฟนเรา ทำงานอะไร บ้านอยู่ที่ไหน เราตอบไม่ได้เลย บางครั้งก็โกหก บางทีถ้าเรามีโปรเจคเล็กๆเราก็ดึงเค้ามาช่วย เพราะจะได้มีตังใช้ แต่เค้าก็มักจะไม่ค่อยใส่ใจ เค้าเล่นเกมส์หนักมาก นอนดึก ใช้ชีวิตเปื่อย ไม่มีจุดหมาย หลายครั้งที่คุยกันเรื่องนี้จะเป็นปัญหาและทะเลาะกัน เราก็เลยหยุดพูดและก็ปล่อย เพราะเค้าเคยบอกว่า ทุกคนจะมีเวลาของตัวเอง เราก็คิดนะว่าเค้าคงเหนื่อยมามาก เราปลอบใจตัวเองตัวเรื่องนี้ แต่พอมาถึงวันนี้เราก็เหนื่อย มันมองไม่เห็นเลยว่าเค้าจะพยามและกระตือรือร้นเลย เราหวังว่าสักวันเค้าจะลุกขึ้นมา และสู้อีกครั้ง แต่มันดูมองไม่เห็นสักที ชีวิตเราก็ไม่ได้ดีสักเท่าไหร่แต่ที่ผ่านมาเราก็พยายามมากเหมือนกัน กว่าจะมามีวันนี้ได้ เราเครียด ไม่กล้าเราให้ใครฟัง เราอายที่ต้องบอกหรือเล่าให้ใครฟัง เราขีดเส้นไว้ว่า กุมภาพันธ์ 2563 นี้ ถเายังไม่มีการเปลี่ยนแปลง เราจะขอเลิก และหันกลับมารักตัวเอง ช่วยให้คำแนะนำ และดึงสติเราหน่อย
เราเหนื่อยกับความรักแบบนี้แล้ว เราควรจะทำยังงัยดี พูดกับใครก็ไม่ได้
เราอายุ 24 ปี เค้าอายุ 20 ปี
เราทำงานจันทร์- ศุกร์ เสาร์- อาทิตย์ ก็เรียนภาคพิเศษ
แฟนเราเค้าตกงาน ไม่ทำงาน มาตั้งแต่ก่อนจะมาคบกับเราแล้ว
แรกๆที่คบกัลเราก็ไม่ซีเรียสนะคะ คิดว่าเดี๋ยวเค้าก็ไปหาการหางานทำ
บ้านเค้าฐานะที่บ้านไม่ดี เค้าต้องเลิกเรียนแล้วทำงาน เลี้ยงตัวเอง
ทุกวันนี้เค้าไม่ได้อยู่บ้านตัวเอง เค้าอาศัยอยู่กับรุ่นพี่ (รุ่นพี่คนนี้เค้าเป็นแฟนกับพี่สาวที่สนิทกับเรา เราเลยได้รู้จักและคบกันเป็นแฟน )
ย้อนไปเดือนธันวาคม 2561 เราไปช่วยจัดดอกไม้งานบวชของแฟนพี่ที่เราสนิท และเราก็ได้เจอกับแฟนเราแต่ไม่ได้พูดคุยอะไรกันหรือทำความรู้จักกันเลย
เค้าแอดเฟสเรามา เราก็ไม่ได้อะไร หลังจากนั้นเค้าก็ทักมา แล้วเราก็คุยกันไปเรื่อยๆ จนมาตกลงคบกันช่วงเดือนกุมภาพันธ์
พี่ทั้งสองเค้าก็ดีใจ และเชียร์ให้เราคบกัน ในตอนนั้นเองเราก็คิดนะค่ะ ว่าเรากับแฟนเราไม่มีทางจะคบกันรอด
บ้านเค้าจน บ้านเราก็ค่อนข้างมีฐานะ แต่ก็ไม่ได้มากนัก เราทำงานเลี้ยงตัวเอง ไม่ได้ขอเงินที่บ้านใช้ เราทำงานเป็นพนักงานจ้าง อบต. ค่อนข้างมีหน้าตาทางสังคม ผู้ใหญ่หลายๆคนเอ็นดูเรา ซึ่งเเฟนเราตรงข้ามกับเรา ตอนนั้นที่ตัดสินใจคบกับเค้าเพราะว่า เค้าเก่ง และเจ๋งมาก ที่เค้าทำงานเลี้ยงตัวเองและส่งให้ที่บ้าน บวกกับ เค้าเป็นคนที่มีความคิดทัศนคติที่เป็นผู้ใหญ่ ตลอดระยะเวลาที่คบกันมาเค้าก็ดีนะคะ ใส่ใจ ตามใจเรา เราก็มีความสุขดี มีทะเลาะกันตามประสาคู่รัก แต่หลังๆมาเราเริ่มเหนื่อย เรายอมรับว่าสาเหตุมาจากเรื่องเงิน เราเลี้ยงเค้า ออกค่าใช้จ่ายทั้งหมด ทั้งหมดคือทุกอย่างคะ เพราะเค้าไม่ทำงานและก็ไม่ขอเงินที่บ้านใช้ อาจมีขอบ้างร้อยสองร้อย เมื่อก่อนเราไปเรียนเรามีหอ เค้าก็ไปอยุ่กับเรา แต่เราก็โอเคนะคะ เพราะมีความสุข เราซื้อเสื้อผ้า รองเท้าให้เค้าบาง นานๆที เราพยามทำให้ชีวิตเค้าดีขึ้น มีจุดยืน เวลาที่เราพาเค้าไปเจอสังคมที่เราอยู่ เค้าจะได้ไม่ถูกเปรียบเทียบว่าไม่เหมาะสมกับเรา ผทุกวันนี้เราพูดกับครอบครัวได้ไม่เต็มปากเวลาที่เค้าถามเรื่องเเฟนเรา ทำงานอะไร บ้านอยู่ที่ไหน เราตอบไม่ได้เลย บางครั้งก็โกหก บางทีถ้าเรามีโปรเจคเล็กๆเราก็ดึงเค้ามาช่วย เพราะจะได้มีตังใช้ แต่เค้าก็มักจะไม่ค่อยใส่ใจ เค้าเล่นเกมส์หนักมาก นอนดึก ใช้ชีวิตเปื่อย ไม่มีจุดหมาย หลายครั้งที่คุยกันเรื่องนี้จะเป็นปัญหาและทะเลาะกัน เราก็เลยหยุดพูดและก็ปล่อย เพราะเค้าเคยบอกว่า ทุกคนจะมีเวลาของตัวเอง เราก็คิดนะว่าเค้าคงเหนื่อยมามาก เราปลอบใจตัวเองตัวเรื่องนี้ แต่พอมาถึงวันนี้เราก็เหนื่อย มันมองไม่เห็นเลยว่าเค้าจะพยามและกระตือรือร้นเลย เราหวังว่าสักวันเค้าจะลุกขึ้นมา และสู้อีกครั้ง แต่มันดูมองไม่เห็นสักที ชีวิตเราก็ไม่ได้ดีสักเท่าไหร่แต่ที่ผ่านมาเราก็พยายามมากเหมือนกัน กว่าจะมามีวันนี้ได้ เราเครียด ไม่กล้าเราให้ใครฟัง เราอายที่ต้องบอกหรือเล่าให้ใครฟัง เราขีดเส้นไว้ว่า กุมภาพันธ์ 2563 นี้ ถเายังไม่มีการเปลี่ยนแปลง เราจะขอเลิก และหันกลับมารักตัวเอง ช่วยให้คำแนะนำ และดึงสติเราหน่อย