ถึงคุณสาวใส่แว่น ผมหางม้า เสื้อแขนยาวเข้ารูปแต่ดูดี กางเกงยีนส์ยาว ที่ยืนดูพลุ Count Down "คนเดียว" ริม"รั้วท่าน้ำ สะพานสาธร" ท่ามกลางคนมาก
(ในสายตาผม คุณเป็นแบบนี้เลย)
ตอน 23:45 31/12/2562 ผมไม่นึกว่าจะเจอคุณอีกครั้ง ขากลับคุณก็กลับBTS สะพานสาธร มุ่งไป ที่ใหนสักแห่งเส้นสยาม ผมก็ยืนตรงข้ามคุณมาตลอดตั้งแต่ BTS จนผมต้องลงศาลาแดง ได้แต่มองคุณยืน BTS จากไปสถานีสยาม...คนเดียวแม้ผมจะอยากอยู่กับคุณต่ออีกหลายสถานี (ตอนแรกนึกว่าผู้ชายที่ยืนกอดแฟนข้างๆที่รั้วข้างๆมากับคุณเสียอีก)
ไม่นึกไม่ฝัน ผมจะได้เจอคุณอีกครั้ง จริงๆผมตามหามาตลอดเป็น10ปี ได้เจอสักที แต่ไม่กล้าทักอีกครั้งเพราะเหมือนครั้งแรกอีกแล้ว ที่ "เขิล" จนสุดท้ายก็ไม่ได้รู้จักเป็นเรื่องเป็นราวกัน เพราะ "เขิล"อีกแล้ว
ไม่รู้ว่าตอนนี้คุณแต่งงาน มีเบบี๋ที่น่ารัก มีสามีที่รักแล้วหรือยัง ....ผมคิดถึงคุณมาตลอด 10กว่าปีที่ได้เจอคุณครั้งแรกและครั้งเดียว แต่ทำให้ผมไม่ลืมตลอดกาล และคงตลอดไป
.
.
ไม่รุ้ว่า คุณยังจำเรื่องราว เมื่อ 10กว่าปีได้ไหม ที่คุณ ใส่ชุด นิสิต เกษตร มัดผมหางม้า ใส่แว่น ผอมเพีรยวบางไม่ต่างจากตอนนี้แม้หน้าจะตามวัยไปบ้างเถอะแต่คุณตอนนี้และตอนนั้นสำหรับผมไม่ต่างกัน
.
.
ตอนที่ผมมเจอครั้งแรก ตอน 18:00 ที่คลองแสนแสบ ท่าเรือน้ำเน่าๆที่ประตูน้ำ กับเรือโดยสารที่คนอัดแน่นทั้งในเรือและท่าเรือ วันนั้นคุณใน ชุดนิสิตสาว มเกษตร์ ที่นึกว่านางแบบ กำลังยินบนท่าเรือ ขณะที่ผมแบกเป็้ สะพายใหญ่ๆข้างๆ เหมือนพระเอก Sam Porter Bridges เกมส์ Death Stranding ถ้าเห็นรูป ในเกมส์คุณคงนึกออก ดูประหลาดอยู่คนเดียวที่ท่าเรือแสนแสบ
ตอนที่คุณเจอผม 10ปีก่อน มันคงคล้ายๆแบบนี้ (ไม่เทห์แบบนี้แต่แบกเป๊ พะลุงพะลังแบบนี้แน่ๆ)
.
ตอนที่ท่าเรือคลองแสนแสบ เรือกำลังเทียบท่า ผมมองด้วยหางตาเจอคุณสาวแว่น ไม่นึกว่า ไสตล์ผู้หญิงในฝัน จะมายืนข้างๆแบบนี้ ขณะที่คุณก็มองแต่เรือที่กำลังทาบเข้ามา ด้วยคงจะรีบกลับบ้าน และอาจจะคิดว่ามีคนประหลาดๆมายืนอยู่ใกล้ๆ โดยที่ มีเส้นเชือกขนาดเขื่อง ที่มัดเสาท่าเรือ ขวางผมกับคุณอยู่
แต่...........เรื่องไม่คิดไม่ฝันก็เกิดขึ้น ตอนที่ เชือดหลุดจากท่าเรือ และเรือ คลองแสนแสบ กำลังออกท่าเรืออย่างรวดเร็วมาก โดยที่ผมมองว่าผมกระโดดขึ้นเรือไม่ทันแน่ .................................
.
.
.............. คุณ สาวแว่น มเกษตร... จะกระโดดขึ้นเรือแสนแสบ อย่างกับแข่งกระโดดไกล โอลิมปิก เรียกว่า มีแค่ ข้อเท้า ข้างเดียวที่อยู่บนท่าเรือแสนแสบ แล้ว ตัวคุณอยู่ท่าม กลาง อากาศ และน้ำเน่าคลองแสนแสบดำมืดที่รออยู่ข้างๆและ เรือที่ไกลจากท่าไป 3-4 เมตรแล้ว แน่นอนว่า ดูแล้ว คุณตกคลองเน่าแน่นอน 90% เป็นสาวน้อยตกคลองแสนแสบแน่ๆ แต่........
... ไม่รู้ว่า นึกอะไร มือผม ก็ไปดึงคุณ ที่กำลังตกท่าเรือเน่าๆ ดึงคุณกลับขึ้นมาเฉย(จริงๆผมันต้องดึงเข้ามากอดแบบละครนะ)... ตอนที่คุณกำลังตกคลอง แล้วผมดึงกลับขึ้นฝั่งมาแบบไม่รู้ตัวเหมือนกัน สิ่งที่ผมเห็นจากสีหน้าคุณคือ หน้าที่ตกใจตื่นตระหนกมากๆ พร้อมกับ พูด "ขอโทษค่ะๆ พอดีเรือมันรีบออก " คุณพูดซ้ำประมาน สามรอบได้ ส่วนผมก็พูดอะไรไม่ออก เพราะ............
.
.
อยู่ดีๆได้เหมือนช่วย............. "ชีวิตสาวในฝัน ตรงสเป๊คทุกอย่างของตัวเอง" ยังกับในละครซะงั้น .........อะไรจะมาเกิดตรงหน้าแบบนี้ รุ้สึกยังกับตัวเองเป็น ณเดช เจอ ญาญ่า
สิ่งที่ผมอยากจะทำ คือกำมือคุณแน่ๆแล้วบอกว่า "ไม่ต้องกลัวนะครับ คุณไม่เป็นอะไร ไม่ต้องตกใจนะครับ" แต่นี่คือที่คิด สิ่งที่แสงออกคือก้มหน้าไม่พูด เขิล(เฮ้ย!)
พอเรืออีกคัน ผมกับคุณก็ขึ้นเรือลำเดียวกันแต่ดัน นั่งหน้ากับนังหลัง ตำแหน่ง หลักเดียวกันมันต้องแถวเดียวกันสิ...
ผมที่พยามแอบมองหน้าคุณหลายครั้งอยากเห็นหน้าชัดๆแต่ไม่กล้ามองตรงๆ ในใจก็คิด
(อยากได้เบอร์ติดต่อจัง ทำไง ถ้าขอไปเธอจะคิดว่า เราทำไปเพราะหวังผลป่าววะ.......เทพกับมารตีกันในหัว ยังกับสงคราม ครูเสด)
แล้วพอผมแอบมองคุณ คุณก็พยายามหันหน้ากลับมามองผมเหมือนกันไม่รุ้เป็นเพราะอะไรแต่ผมเห็นหลายที ผมก็ไม่รู้ว่าคุณรุ้สึกยังไงแต่
(ผมชอบคุณนะ ผมอยากรู้จักคุณ)........แต่ทุกทีที่คุณหันมาจะมองผม ผมก็เอา หนังสือพิมพ Star Soccer ที่พกอยุ่ขึ้นมาทำอ่านปิดหน้าทุกที(จะทำไปทำไมวะ) ในหัวก็คิดที่จะหาวิธีที่จะทำยังไงก็ขอรู้จักหรือขอเบอร์ได้(จะอายทำไมวะ)..... จนโอกาศมาถึง "ท่าเรือเดอะมอลล์บางกะปิ" ท่าเรือที่ผมต้องขึ้นกลับบ้าน..........อ้าวเธอก็ขึ้นท่าเดียวกับผมเลย โอกาศมาแล้ว..........โอกาศมาแล้ว
.........แต่ ความเขิล(อีกแล้ว) ทำให้ผมไม่กล้าขึ้น ท่าเรือเดียวกับคุณ จนลืมตัวนั่งเลยท่า ไปท่า วัดศรีบุญเรือง สุดทางอ้าว.... แค่ชั่ววูบคุณจากผมไปอีก 10กว่าปี เพราะความเขิล
........หลังจากนี้ ทุกคร้ั้งที่คิดถึงเรื่องนี้ ทีไร ก็ต้องคิดว่า ถ้าวันนั้น ผม "กล้า"ที่จะพูดหรือคุยกับคุณสาวน้อยเกือบจะตกน้ำวันน้น.... วันนี้ ไม่รู้อดีตจะเปลี่ยนแปลงไปจากนี้ขนาดใหน
.
.
เราอาจจะกลายเป็นเพื่อนที่ดีมากต่อกัน
.
เราอาจจะกลายเป็น คนทีคนคุยกันเข้าใจมากที่สุด
.
หรือ คุณกับผมอาจจะเป็นมากกว่าเพื่อนตลอดไปก็ได้
..........
เมื่อคืน ผมได้เจอคุณ อีกครั้ง คืน COUNT DOWN 23:59 31/12/2019 สาวแว่น มัดผมหางม้า ผอมเพรียว เสื้อแขนยาวเข้ารูป กางเกงยีนส์ ดูข้างหลังดูดีมาก ผมยืนเห็นคุณจากข้างหลัง "ที่ท่าเรือสาธร"...ไม่ใช่ท่าเรือคลองแสนแสบ พอหันหน้ามาผมก็ใช่เลย คุณสาวน้อยเกือบตกคลองวันนั้น ไม่รู้คุณยังจำผมได้อยู่มั้ย ผมคือคนที่ดึงมือคุณในวันนั้น
.
.
.
แล้วเมื่อคืนน้นผมกับคุณก็จากกัน บน BTS มุ่งหน้ากลับสยาม โดยที่ไม่รู้จักกันอีกแล้ว เหมือนที่เคยเกิดขึ้นจากกันบนเรือคลองแสนแสบวันนั้น
.
.
.
.
ถ้า ปฎิหารย์มีจริง ผมหวังว่าคงได้รู้จัก คุณกันครั้งที่ 3 สักที่สักแห่ง หรืออาจจะเป็นท่าเรือ ท่ารถไฟฟ้าใหนสัก หรือเจอคุณในกระทู้ PANTIP นี้ก็ได้ม้ั้ง
ผมก็คงขอเข้าไปทำความรู้จักจริงๆแล้วหละ เดี๋ยว พระเจ้าไม่ให้ ปฎิหารย์ รอบที่ 4 ....
.
.
ถ้าคุณได้เข้าบังเอิญเข้ามาอ่านในกระทู้พันทิพเจอ... ผมก็อยากจะบอกคุณว่า
"หวังว่า จะได้เจอและรู้จักกันกันอีกครั้งนะครับ คุณสาวในฝัน แว่นมัดหางม้า คืน COUNT DOWN และจะตกคลองแสนแสบ "
....................................................................................... จาก หนุ่มแว่นหุ่นหมี ข้างๆคุณ........................................................
.
.
.
.
.
.
**เรื่องจริงไม่ใช่นิยายพันทิพนะครับ**
ถึงสาวแว่น มัดผมหางม้า เสื้อแขนยาว กางเกงยีนส์ ริมรั้ว "ท่าน้ำสะพานสาธร" 23:59 31/12/2562 ทีผมตามหามาเป็น 10 ปี
(ในสายตาผม คุณเป็นแบบนี้เลย)
ตอน 23:45 31/12/2562 ผมไม่นึกว่าจะเจอคุณอีกครั้ง ขากลับคุณก็กลับBTS สะพานสาธร มุ่งไป ที่ใหนสักแห่งเส้นสยาม ผมก็ยืนตรงข้ามคุณมาตลอดตั้งแต่ BTS จนผมต้องลงศาลาแดง ได้แต่มองคุณยืน BTS จากไปสถานีสยาม...คนเดียวแม้ผมจะอยากอยู่กับคุณต่ออีกหลายสถานี (ตอนแรกนึกว่าผู้ชายที่ยืนกอดแฟนข้างๆที่รั้วข้างๆมากับคุณเสียอีก)
ไม่นึกไม่ฝัน ผมจะได้เจอคุณอีกครั้ง จริงๆผมตามหามาตลอดเป็น10ปี ได้เจอสักที แต่ไม่กล้าทักอีกครั้งเพราะเหมือนครั้งแรกอีกแล้ว ที่ "เขิล" จนสุดท้ายก็ไม่ได้รู้จักเป็นเรื่องเป็นราวกัน เพราะ "เขิล"อีกแล้ว
ไม่รู้ว่าตอนนี้คุณแต่งงาน มีเบบี๋ที่น่ารัก มีสามีที่รักแล้วหรือยัง ....ผมคิดถึงคุณมาตลอด 10กว่าปีที่ได้เจอคุณครั้งแรกและครั้งเดียว แต่ทำให้ผมไม่ลืมตลอดกาล และคงตลอดไป
.
.
ไม่รุ้ว่า คุณยังจำเรื่องราว เมื่อ 10กว่าปีได้ไหม ที่คุณ ใส่ชุด นิสิต เกษตร มัดผมหางม้า ใส่แว่น ผอมเพีรยวบางไม่ต่างจากตอนนี้แม้หน้าจะตามวัยไปบ้างเถอะแต่คุณตอนนี้และตอนนั้นสำหรับผมไม่ต่างกัน
.
.
ตอนที่ผมมเจอครั้งแรก ตอน 18:00 ที่คลองแสนแสบ ท่าเรือน้ำเน่าๆที่ประตูน้ำ กับเรือโดยสารที่คนอัดแน่นทั้งในเรือและท่าเรือ วันนั้นคุณใน ชุดนิสิตสาว มเกษตร์ ที่นึกว่านางแบบ กำลังยินบนท่าเรือ ขณะที่ผมแบกเป็้ สะพายใหญ่ๆข้างๆ เหมือนพระเอก Sam Porter Bridges เกมส์ Death Stranding ถ้าเห็นรูป ในเกมส์คุณคงนึกออก ดูประหลาดอยู่คนเดียวที่ท่าเรือแสนแสบ
ตอนที่คุณเจอผม 10ปีก่อน มันคงคล้ายๆแบบนี้ (ไม่เทห์แบบนี้แต่แบกเป๊ พะลุงพะลังแบบนี้แน่ๆ)
.
ตอนที่ท่าเรือคลองแสนแสบ เรือกำลังเทียบท่า ผมมองด้วยหางตาเจอคุณสาวแว่น ไม่นึกว่า ไสตล์ผู้หญิงในฝัน จะมายืนข้างๆแบบนี้ ขณะที่คุณก็มองแต่เรือที่กำลังทาบเข้ามา ด้วยคงจะรีบกลับบ้าน และอาจจะคิดว่ามีคนประหลาดๆมายืนอยู่ใกล้ๆ โดยที่ มีเส้นเชือกขนาดเขื่อง ที่มัดเสาท่าเรือ ขวางผมกับคุณอยู่
แต่...........เรื่องไม่คิดไม่ฝันก็เกิดขึ้น ตอนที่ เชือดหลุดจากท่าเรือ และเรือ คลองแสนแสบ กำลังออกท่าเรืออย่างรวดเร็วมาก โดยที่ผมมองว่าผมกระโดดขึ้นเรือไม่ทันแน่ .................................
.
.
.............. คุณ สาวแว่น มเกษตร... จะกระโดดขึ้นเรือแสนแสบ อย่างกับแข่งกระโดดไกล โอลิมปิก เรียกว่า มีแค่ ข้อเท้า ข้างเดียวที่อยู่บนท่าเรือแสนแสบ แล้ว ตัวคุณอยู่ท่าม กลาง อากาศ และน้ำเน่าคลองแสนแสบดำมืดที่รออยู่ข้างๆและ เรือที่ไกลจากท่าไป 3-4 เมตรแล้ว แน่นอนว่า ดูแล้ว คุณตกคลองเน่าแน่นอน 90% เป็นสาวน้อยตกคลองแสนแสบแน่ๆ แต่........
... ไม่รู้ว่า นึกอะไร มือผม ก็ไปดึงคุณ ที่กำลังตกท่าเรือเน่าๆ ดึงคุณกลับขึ้นมาเฉย(จริงๆผมันต้องดึงเข้ามากอดแบบละครนะ)... ตอนที่คุณกำลังตกคลอง แล้วผมดึงกลับขึ้นฝั่งมาแบบไม่รู้ตัวเหมือนกัน สิ่งที่ผมเห็นจากสีหน้าคุณคือ หน้าที่ตกใจตื่นตระหนกมากๆ พร้อมกับ พูด "ขอโทษค่ะๆ พอดีเรือมันรีบออก " คุณพูดซ้ำประมาน สามรอบได้ ส่วนผมก็พูดอะไรไม่ออก เพราะ............
.
.
อยู่ดีๆได้เหมือนช่วย............. "ชีวิตสาวในฝัน ตรงสเป๊คทุกอย่างของตัวเอง" ยังกับในละครซะงั้น .........อะไรจะมาเกิดตรงหน้าแบบนี้ รุ้สึกยังกับตัวเองเป็น ณเดช เจอ ญาญ่า
สิ่งที่ผมอยากจะทำ คือกำมือคุณแน่ๆแล้วบอกว่า "ไม่ต้องกลัวนะครับ คุณไม่เป็นอะไร ไม่ต้องตกใจนะครับ" แต่นี่คือที่คิด สิ่งที่แสงออกคือก้มหน้าไม่พูด เขิล(เฮ้ย!)
พอเรืออีกคัน ผมกับคุณก็ขึ้นเรือลำเดียวกันแต่ดัน นั่งหน้ากับนังหลัง ตำแหน่ง หลักเดียวกันมันต้องแถวเดียวกันสิ...
ผมที่พยามแอบมองหน้าคุณหลายครั้งอยากเห็นหน้าชัดๆแต่ไม่กล้ามองตรงๆ ในใจก็คิด
(อยากได้เบอร์ติดต่อจัง ทำไง ถ้าขอไปเธอจะคิดว่า เราทำไปเพราะหวังผลป่าววะ.......เทพกับมารตีกันในหัว ยังกับสงคราม ครูเสด)
แล้วพอผมแอบมองคุณ คุณก็พยายามหันหน้ากลับมามองผมเหมือนกันไม่รุ้เป็นเพราะอะไรแต่ผมเห็นหลายที ผมก็ไม่รู้ว่าคุณรุ้สึกยังไงแต่
(ผมชอบคุณนะ ผมอยากรู้จักคุณ)........แต่ทุกทีที่คุณหันมาจะมองผม ผมก็เอา หนังสือพิมพ Star Soccer ที่พกอยุ่ขึ้นมาทำอ่านปิดหน้าทุกที(จะทำไปทำไมวะ) ในหัวก็คิดที่จะหาวิธีที่จะทำยังไงก็ขอรู้จักหรือขอเบอร์ได้(จะอายทำไมวะ)..... จนโอกาศมาถึง "ท่าเรือเดอะมอลล์บางกะปิ" ท่าเรือที่ผมต้องขึ้นกลับบ้าน..........อ้าวเธอก็ขึ้นท่าเดียวกับผมเลย โอกาศมาแล้ว..........โอกาศมาแล้ว
.........แต่ ความเขิล(อีกแล้ว) ทำให้ผมไม่กล้าขึ้น ท่าเรือเดียวกับคุณ จนลืมตัวนั่งเลยท่า ไปท่า วัดศรีบุญเรือง สุดทางอ้าว.... แค่ชั่ววูบคุณจากผมไปอีก 10กว่าปี เพราะความเขิล
........หลังจากนี้ ทุกคร้ั้งที่คิดถึงเรื่องนี้ ทีไร ก็ต้องคิดว่า ถ้าวันนั้น ผม "กล้า"ที่จะพูดหรือคุยกับคุณสาวน้อยเกือบจะตกน้ำวันน้น.... วันนี้ ไม่รู้อดีตจะเปลี่ยนแปลงไปจากนี้ขนาดใหน
.
.
เราอาจจะกลายเป็นเพื่อนที่ดีมากต่อกัน
.
เราอาจจะกลายเป็น คนทีคนคุยกันเข้าใจมากที่สุด
.
หรือ คุณกับผมอาจจะเป็นมากกว่าเพื่อนตลอดไปก็ได้
..........
เมื่อคืน ผมได้เจอคุณ อีกครั้ง คืน COUNT DOWN 23:59 31/12/2019 สาวแว่น มัดผมหางม้า ผอมเพรียว เสื้อแขนยาวเข้ารูป กางเกงยีนส์ ดูข้างหลังดูดีมาก ผมยืนเห็นคุณจากข้างหลัง "ที่ท่าเรือสาธร"...ไม่ใช่ท่าเรือคลองแสนแสบ พอหันหน้ามาผมก็ใช่เลย คุณสาวน้อยเกือบตกคลองวันนั้น ไม่รู้คุณยังจำผมได้อยู่มั้ย ผมคือคนที่ดึงมือคุณในวันนั้น
.
.
.
แล้วเมื่อคืนน้นผมกับคุณก็จากกัน บน BTS มุ่งหน้ากลับสยาม โดยที่ไม่รู้จักกันอีกแล้ว เหมือนที่เคยเกิดขึ้นจากกันบนเรือคลองแสนแสบวันนั้น
.
.
.
.
ถ้า ปฎิหารย์มีจริง ผมหวังว่าคงได้รู้จัก คุณกันครั้งที่ 3 สักที่สักแห่ง หรืออาจจะเป็นท่าเรือ ท่ารถไฟฟ้าใหนสัก หรือเจอคุณในกระทู้ PANTIP นี้ก็ได้ม้ั้ง
ผมก็คงขอเข้าไปทำความรู้จักจริงๆแล้วหละ เดี๋ยว พระเจ้าไม่ให้ ปฎิหารย์ รอบที่ 4 ....
.
.
ถ้าคุณได้เข้าบังเอิญเข้ามาอ่านในกระทู้พันทิพเจอ... ผมก็อยากจะบอกคุณว่า
"หวังว่า จะได้เจอและรู้จักกันกันอีกครั้งนะครับ คุณสาวในฝัน แว่นมัดหางม้า คืน COUNT DOWN และจะตกคลองแสนแสบ "
....................................................................................... จาก หนุ่มแว่นหุ่นหมี ข้างๆคุณ........................................................
.
.
.
.
.
.
**เรื่องจริงไม่ใช่นิยายพันทิพนะครับ**