คิดในเรื่องอจินไตยมากไป

คือเรื่องมันมีอยู่ว่าผมเคยคิดในเรื่องอจินไตยครั้งหนึ่ง(ตอนนั้นยังไม่รู้จักคำว่าอจินไตย)​ สิ่งที่ผมคิดคือสิ่งต่างๆ ดำเนินไปเรื่อยๆไม่มีวันจบสิ้น มีการเกิดดับเกิดดับไปเรื่อยๆไม่จบสิ้น ไปเรื่อยๆๆๆๆๆ ไม่มีที่สิ้นสุด คิดเท่าไหร่ก็ไม่เข้าใจไม่แจ่มแจ้งแถมเป็นทุกข์หนักกว่าเดิม ตอนนั้น ผมสติเพี้ยนไปเลย และมีความทุกข์มากๆๆ จนไม่รู้จะทำยังไงดี เป็นธรรมดาอยู่แล้ว ที่คนที่คิดเรื่องพวกนี้จะเป็นบ้า จิตฟุ้งซ่าน มีความเดือดร้อนและทุกข์ ตอนนั้นผมเป็นทุกข์มากๆไม่รู้จะทำยังไง ใช้ชีวิตไปเรื่อยๆแบบปกติ แต่ในหัวตอนนั้นคือรู้สึกบ้ามากๆ ทุกข์มากๆ การใช้ชีวิตของผมแย่มากๆ  แต่ความทุกข์ก็ลดลงอยู่นิดนึง  แต่ยังไม่ลดลงไปหมด จนวันหนึ่ง ได้เจอคำว่าอจินไตย ครับ มันเป็นเรื่องที่บุคคลธรรมดาไม่สามรถคิดได้คิดแล้วเป็นบ้าสติเพี้ยน หลังจากนั้นสติผมกลับมาเป็นปกติแล้วคิดว่า เราคิดสิ่งที่ผ่านมาไปเพื่ออะไร หลังจากนั้นก็ปล่อยวางไม่คิดต่อ และได้มีความศรัทธาในพระพุทธศาสนามาขึ้น ปัญหามาอีกแล้วเป็นอจินไตย ผมได้รู้ว่านิพพานจะไม่มีการเกิดอีก เมื่อเข้าสู่นิพพานแล้ว ผมคิดต่อไปว่า เมื่ออยู่นิพพานแล้วจะเป็นยังไงต่อ จะเป็นอย่างไรแล้วเมื่อไม่มีการเกิดแสดงว่าต้องอยู่ในนิพพานไปเรื่อยๆไม่จบสิ้นน่ะสิ
แล้วผมก็คิดกับตัวเองว่าเรากำลังกังวลในเรื่องที่เป็นอจินไตยอยู่นะ (เรื่องที่เป็นคือ ไปเรื่อยๆไม่จบสิ้น)​พอคิดได้อย่างนั้นก็เลิกคิด และใช้ชีวิตได้ปกติ แต่ก็ไม่ได้ครับ ผมเข้าใจแล้วและสบายใจแล้ว แต่ลังเลว่าเราคิดถูกรึป่าวที่สบายใจ  มันควรเป็นเรื่องที่ควรกังวลมั้ยผมสับสนมากๆ รู้สึกไม่เข้าใจอะไรเลย ผมกลับมาไม่สบายใจครับ ผมควรทำอย่างไรดีครับ
ทำยังไงถึงจะสบายใจเหมือนปกติ
ผู้รู้ตอบทีครับขอร้อง




ปล.ผมอายุ16ปีครับ ยังเด็กมากครับ